Get To Cameroun

Organbidexka laat me niet los, dit najaar. Of het nu door die bijnadoodervaring van drie weken geleden, de gruwelijk lege hemels hier of het nog gruwelijker gebrek aan patxaran komt weet ik niet, maar sinds ik m'n col-onderbroek over de haag heb gegooid ben ik er nog niet één moment weggeweest. Virtueel dan.

Vogeltrek is bijzonder. Moeilijk uit te leggen aan niet-trektellers of niet-vogelaars wàt het zo bijzonder maakt - you know it when you see it.

Soit, bij het uitmesten van m'n papieren verleden de laatste dagen (lees: afwegen of het in dit digitale tijdperk echt de moeite loont om die duizenden pagina's te houden of niet, om in negen op tien van de gevallen de bak 'wintervuur' wat zwaarder te maken) stootte ik plots op een kleine, bruine enveloppe. Ongeopend. Afgestempeld in Cameroun. '16 oct 2000' las ik op het poststempel.

'Cameroun?!' fezelde ik tussen m'n lippen door. 'Wie heeft mij vanuit dàt land wat opgestuurd?'

'En hoe komt het dat ik dat ding nooit eerder in m'n handen heb gekregen, laat staan geopend?' vervolgde ik, luidop pratend nu, terwijl ik de stevig dichtgeplakte bruine zak zorgvuldig open begon te scheuren.

Nu goed, dat soort zaken overkomt me wel vaker - 'k heb vorige week nog een openstaande verkeersboete van twaalf jaar terug betaald, bijvoorbeeld, voor smaad aan een politiehond, soit - en dus gaf ik die overpeinzingen niet meer aandacht dan ze verdienden. Ik was toch als eerste bij dat been trouwens. En daarmee uit.

In de enveloppe dus, een schriftje. En een heel vreemde geur, een mengeling van honing, bijenwas, propolis, oude bierglazen, kattenbakvulling en koffie.

'Get To Cameroun' stond op de eerste pagina. 

'Get to Cameroun?!'

Geintrigeerd begon ik te lezen. 

Het bleek om een dagboek te gaan. Een reisblog, eigenlijk, netjes bijgehouden door Anita.

Anita was een van de gezenderde Wespendieven die ik in 2000 ontmoette, tijdens een van m'n eerste bezoeken aan de Col van Organbidexka. Zoals zo vaak het geval is werden contactgegevens uitgewisseld en 't resultaat was een dagboek in m'n brievenbus. Geen reden om zoiets niet normaal te vinden.

Een dikke maand, zo lang deed de guitige meid erover om van haar land naar haar overwinteringsgebied in equatoriaal Afrika te reizen. Slechts 37 dagen! Ongelooflijk, toch? Elke dag hield ze netjes bij waar ze was geweest en wat ze had beleefd. Lange dagen en korte dagen, goed nieuws en slecht nieuws, de vogels en de bijtjes, het stond allemaal netjes neergepend.
Van Zweden naar Cameroun. Meer dan 7000 kilometer.

Weet je wat? De volgende dagen ga ik haar gewoon zelf aan 't woord laten.
Een reisdagboek van een Zweedse Wespendief krijg je niet elke dag in je pollen. Stel je voor.