Kruissnelheid

Bricobart is sinds 21 november exact 1 jaar bezig. Op de officiele cijfers is 't nog even wachten - boekhouding, enzo - maar na 12 maanden zelfstandigen in de Franse bouwsector kan er toch reeds met enige kennis van affaires worden teruggeblikt. 

Als je tegen je klanten kan zeggen dat je dit of dat niet meer voor 't einde van 't jaar zal kunnen doen, dan mag je gerust zeggen dat je kruis op snelheid zit. 'Madam, 't zal voor 2016 zijn..' haha.

Ondernemer zijn in Frankrijk - wat doet dat met een mens, eigenlijk?

Het doet je stevig vermageren, in de eerste plaats. Uiteraard zit de radicale wijziging van voedingsregime er voor iets tussen, wellicht. Sinds meer dan een jaar geen vlees meer en sinds juni laten we de zuivelproducten ook voor wat ze zijn. Maar toch, de 50 à 70 urenweek is een ware slokop voor je vetreserves. 

Je lijf staat scherper, je geest functionneert helderder.

En je laat ook straffere scheten - maar dat volledig terzijde.

Uit het vorige volgt, uiteraard, dat je nergens meer tijd voor hebt - uit die 70 urenweek, bedoel ik, niet uit die scheten. Het weekend wordt een soort schemerzone tussen de weken en het ambtenariaanse 'weekendgevoel' ken ik reeds lang niet meer. 

Je hoort me niet klagen, integendeel - je hoort me enkel zeggen dat het jammer is dat er maar 24 uurtjes in een dag zitten. En dat m'n Sooky You niet zo snel opschiet als ik wel zou willen. 

Je leert ook de perversiteit van mond-aan-mond-reclame ontdekken, als je zelstandig bent. Positieve commentaar levert je meer klanten op, meer klanten resulteren in meer werk en meer werk leidt je naar de verzadiging 'overdrive' - die 24 uur, weetjewel - waardoor je systeem sowieso in veiligheidsmodus gaat. Die modus resulteert in vertraging en dus negatieve commentaar - je klanten gaan zagen - waardoor je credibiliteit keldert en je op crashkoers raakt.

Moraal van dit alles: niet meer vreten op je bord smijten dan je maag kan verwerken.

Zit ik op crashkoers? Neen. Zit m'n systeem te biepen? Ja.

Zelfstandig zijn blijkt een heikele evenwichtsoefening, ineens. Je hebt je stuurwiel letterlijk in je handen. 

Boeiend, en intens. 

Gisteren een kleine chantier afgwerkt. Morgen de start van een nieuwe.

M'n laatste badkamer van 't jaar.

Hoera, de hele dag naar stubru luisteren.

Wegdromer 122

Ondanks alle sympathie, alle goeie wil, alle hoop en alle medeleven, gaat er niets boven het origineel.

Laat het nummer uit 1982 net datgene zijn dat ik het meest associeer met m'n zorgeloze jeugd in het woeste grensgebied tussen Essenbeek en Lembeek.

Massa's jeugdherinneringen, plots, uit een wereld die zo ontzettend ver weg is, nu.

Een trage wereld, met zon, natuur, honden en de beste ma & pa die een snotneus zich maar kan wensen.

Een kleine wereld, ook. De wereld was die 20 vierkante kilometer rond de Krekelenberg. 

Save a prayer. En dat voor de rauwste atheist die je ooit hebt ontmoet. Of ontweken.

Vrijdag 13 november. Plus vier dagen. Iedereen lijkt in gedachten verzonken.

En iedereen lijkt vriendelijker, liever, positiever en inschikkelijker.

Même pas peur. 

Save A Prayer - Duran Duran

Wegdromer 121

Zo een van die groepen waar ik om een of andere reden nooit in contact mee ben gekomen.

M'n vrienden van toen luisterden naar andere muziek, ziedaar een reden.

En ik stelde af op andere radiozenders, ziedaar een andere.

't Voelt aan als een vergeten conservenblik bruine bonen in de camion vinden als je net scheurende honger hebt.

Of een rustig hoekje als je zo ongelooflijk pijnlijk dringend kakken moet.

Of een hele bak bier als je overste had gedacht je een kloot af te trekken door je de archieven te laten uitmesten.

Allemaal meegemaakt, echt de waarheid.

Die bonen waren de beste ooit.

Die drollen - meervoud - herinner ik me stuk voor stuk.

En dat donkere archief vergeet ik nooit meer.
Jammer dat ik geen honger had terwijl ik in dat archief dringend kakken moest.
Dàt had wat gegeven.

Instant Street - dEUS

Aubers Ridge, alweer

Illies Deutscher Soldatenfriedhof. 

Amper een kilometer of twee van ons huis. 

Reeds ontelbare keren rakelings voorbij gereden. 

Je komt er niet als je'r niet speciaal heenrijdt. 

Net naast het officiele kerkhof van Illies. 

Twee totaal verschillende werelden. De ene van marmer, beton, overbevolking en plastieken kransen, de andere van rust, stalen kruisen, platanen en soberheid.

2980 soldaten liggen hier. Een naam en een sterfdatum. Een van de ontelbare kerkhoven net achter de frontlijn van 'la crête d'Aubers' - Aubers Ridge. Ontelbare graven uit de bloedige zomer van 1915, aangevuld met slachtoffers uit de andere oorlogsjaren.

Een van de droevigste plaatsen op aarde. In de schaduw van de strategisch belangrijke heuvelrug van het dorpje Aubers, op een scheet van de kerk van Illies en in de achtertuin van een nagelnieuwe verkaveling. Alsof het er nog niet droevig genoeg was.

'k Ben geen kerkhofganger en 'k geloof niet in een vervolg. Met hier rond te struinen bewijs ik enkel mezelf een dienst. Niet die kapotgeschoten snotneuzen die hier onder m'n voeten liggen. 

En toch zie ik een nut om hier even de wagen langs de kant te zetten.

Gesneuvelde Duitsers krijgen zelden bezoek, immers. 

En toch vroegen die jongens hier evenmin naar alle miserie uit die periode. 

En toch hadden ze wellicht liever een potje voetbal gespeeld met die Indiers, Nepalezen, Pakistanen en andere Aziaten aan de andere zijde van het niemandsland, in plaats van ze vanuit bunkers in stukken te schieten, ze met zwaar geschut te bestoken of ze met een kakschup de kop in te slaan.

100 jaar terug, slechts. 

Onvatbaar wat zich hier toen moet hebben afgespeeld.

Begrijpen zal ik het nooit...