Illies Deutscher Soldatenfriedhof.
Amper een kilometer of twee van ons huis.
Reeds ontelbare keren rakelings voorbij gereden.
Je komt er niet als je'r niet speciaal heenrijdt.
Net naast het officiele kerkhof van Illies.
Twee totaal verschillende werelden. De ene van marmer, beton, overbevolking en plastieken kransen, de andere van rust, stalen kruisen, platanen en soberheid.
2980 soldaten liggen hier. Een naam en een sterfdatum. Een van de ontelbare kerkhoven net achter de frontlijn van 'la crête d'Aubers' - Aubers Ridge. Ontelbare graven uit de bloedige zomer van 1915, aangevuld met slachtoffers uit de andere oorlogsjaren.
Een van de droevigste plaatsen op aarde. In de schaduw van de strategisch belangrijke heuvelrug van het dorpje Aubers, op een scheet van de kerk van Illies en in de achtertuin van een nagelnieuwe verkaveling. Alsof het er nog niet droevig genoeg was.
'k Ben geen kerkhofganger en 'k geloof niet in een vervolg. Met hier rond te struinen bewijs ik enkel mezelf een dienst. Niet die kapotgeschoten snotneuzen die hier onder m'n voeten liggen.
En toch zie ik een nut om hier even de wagen langs de kant te zetten.
Gesneuvelde Duitsers krijgen zelden bezoek, immers.
En toch vroegen die jongens hier evenmin naar alle miserie uit die periode.
En toch hadden ze wellicht liever een potje voetbal gespeeld met die Indiers, Nepalezen, Pakistanen en andere Aziaten aan de andere zijde van het niemandsland, in plaats van ze vanuit bunkers in stukken te schieten, ze met zwaar geschut te bestoken of ze met een kakschup de kop in te slaan.
100 jaar terug, slechts.
Onvatbaar wat zich hier toen moet hebben afgespeeld.
Begrijpen zal ik het nooit...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten