De Wind van de Wespendief (deel 1)

De Wind van de Wespendief is een verzameling schrijfsels over twee weken vrijwilligerswerk op de trektelpost Organbidexka in Frans Baskenland. Te lezen van boven naar beneden, je merkt wel waar het eindigt. 
Dit artikel mag gerust worden overgenomen mits bronvermelding, foto's inbegrepen. Illegaal gebruik en geniepig gecopieer zal worden ontdekt en de verantwoordelijke zal z'n gebrek aan creativiteit en beleefdheid tot het einde van zijn of haar dagen beklagen, wetende dat een simpel mailtje had kunnen volstaan om al die ellende te vermijden. 

Meer weten over Organbi? Dat simpel mailtje. Of zoeken op trefwoord in deze blog. Welkom in Baskenland.

Bijna opgeslokt. (C) Bart Goemaere

Muurdicht was de col. Reeds drie dagen lang. 'Gloupsé' in het spottersjargon, volledig opgeslokt door de wolken. Volledig omgeven door dikke, vochtige frustratie. En geen zuchtje wind om daar ook maar enige verandering in te brengen. Om gek van te worden. 

Nochtans was er hoop. Twee uur ervoor had ik immers de indruk gekregen even de zon door te wolken te zien, een vage witte schijf met een hoop grijs ervoor. Toen ik dus even later twee Aalscholvers door een schaars gat in het wolkendag zag vliegen meende ik dat de miserie achter de rug was, dat het wolkengordijn ging worden opgetrokken en we eindelijk gingen kunnen doen waarvoor we met ons twintigen naar de Col d'Organbisdexka waren gekomen. Trektellen. Het Baskische luchtruim afspeuren en elke vogel optekenen die zich naar het zuiden spoedde. Zwarte wouwen, Rode Wouwen, Wespendieven, Witte en Zwarte Ooievaars, Dwerg- en Visarenden, Bruine-, Blauwe- en Grauwe kiekendieven, Slangenarenden en ga zo maar door. Vogels die enkele dagen ervoor hun zomerkwartieren in Scandinavie en Rusland achter zich hadden gelaten en nu over de Pyreneeen zweefden op weg naar hun - veelal - Afrikaanse winterverblijf.