Vreemd, eigenlijk. We wonen op minder dan 30km van de Frans-Vlaamse grens en toch voel ik me als een kleine jongen, soms, die naar de grote stad kijkt vanop z'n rustige heuveltop.
Die grote stad is Vlaanderen.
Die rustige heuveltop is hier, de bruisende metropool van Lille.
Die kleine jongen ben ik.
Van een scheve metafoor gesproken.
De omgekeerde wereld, ook. Er wonen immers meer mensen in en rond Lille dan in eender welke modale Vlaamse provincie.
En toch kijk ik naar Vlaanderen, ginds, dat gebied achter de Kemmelberg in de verte.
En toch luister ik trouw naar stubru in de wagen en volg nieuwsgierig de grote en kleine dingen in dat kleine vreemde bezige landje.
Beklim hem maar, die Kemmelberg. En wuif naar 't zuiden.Misschien wuift er wel iemand terug..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten