No man's land

'Le sud' wordt bevolkt door jagers en vissers. De laatste zijn in Sète wat talrijker dan de eerste, uiteraard, daar vuurwapens dragen in stedelijke omgevingen alleen voorbehouden is aan de ordediensten. Met een vislijn duiven vangen is dus theoretisch mogelijk, praktisch wellicht ook, al loop je wel kans de lokale 'GAIA' aan je deur te krijgen. Jagen maakt in 't zuiden traditioneel deel uit van de lokale cultuur. Zijn de 'sudisten' dan minder geëvolueerd en bijgevolg minder geciviliseerd dan in 't noorden? Staat hun genetisch paspoort dan dichter bij de modale Cro-magnon dan het onze? Bij mijn weten niet, 't is immers geen publiek geheim meer dat ook de Noren, Zweden en Finnen meer jagen en vissen dan wij. Wat is er dan met die europese geografische extremiteiten aan de hand?
Ze hebben plaats. Je vindt hier nog ruige terreinen waar de natuur nog min of meer z'n gang kan gaan - een occasionele bosbrand uitgezonderd - en waar de mensen zich nauwelijks om bekommeren. Er vàlt ook niets te bekommeren want het beftreft ofwel moerassen ofwel stenige terreinen. Deze 'no man's lands' zijn een wijdverspreid gegeven hier en het mag geen wonder heten dat ik er regelmatig in dat soort terreinen op uit trek. In ons overgereglementeerde Vlaanderen is dit soort terreinen nagenoeg onbestaande. We leven er nu eenmaal met een hoop op een klein stukje grond en 't is vechten voor elke morzel. Grond is macht, in Vlaanderen. Hier niet, nog niet. Op een paar minuutjes rijden zit je in de volle natuur. Ofwel in de moerassen en wetlands die de Middellandse-Zee flankeren, ofwel in de ruige struikvegetatie alias macquis als je een tikkeltje noordwaarts gaat. Gisteren was ik wellicht de enige wandelaar in een straal van tien kilometer. De lage zon wierp een gouden licht op de kleine wijnveldjes wat verderop en de oranjerode kalksteenflanken staken akelig mooi af tegen een staalblauwe hemel. Kleine zwartkoppen tetterden wat in de lage steeneikjes en een blauwe kiekendief scheerde laag over de struiken. Ik ving hem in de telescoop en volgde hem minutenlang, tot hij halsoverkop het struikgewas in dook en wellicht z'n avondmaal te pakken kreeg. Als de natuur jaagt dan kan je alleen maar ademloos toekijken. Wordt zeker vervolgd...