Nevermind

Vannamiddag mocht ik voor een klant wat meubelgerei uit z'n pas verworven studio verwijderen.
Ook dat is multiservice - een trafic heeft immers meer laadruimte dan een cliootje - en als men mij morgen zou vragen een panda van het ene bamboebosje naar het andere te vervoeren dan zou ik dat ook doen - euros zijn euros.
Soit, dat meubelgedoe op zich was een zuiver stuk onversneden non-evenement, uiteraard, tot ons oog viel op een hoop brol die zich onder een van de bureaukasten bevond. Twee cassettes, een discette en een telefoonkaart.

Twee cassettes, een discette en een telefoonkaart!

We stonden er allebei met grote ogen naar te gapen.

'Kan je geloven dat wij deze rotzooi ooit zelf nog hebben gebruikt?' vroeg ik aan m'n klant.
Het voelde alsof we net een tijdcapsule hadden opgegraven.
Die vier stukjes plastic waren hi-tech, zo'n 25 jaar terug. Wij hebben ze immers nog gekend, die casetterecorders, die discettes met een waanzinnige 1.5Mb stockageruimte en die veel te krap bemeten telefooncellen.
Vijfentwintig jaar terug, slechts. 
Het mooiste moest echter nog komen. Wat op de eerste casette stond was een misterie, maar op de tweede stond heel duidelijk de lading vermeld 'Nevermind - NIRVANA'.
Ongelooflijk. Dit was écht reizen in de tijd.
Het album kwam uit op 24 september 1991. Exact 24 jaar geleden. En wij vonden het onder een bureaukast.
Nu ben ik er zeker van dat élke veertiger het album op casette heeft, ergens, in een doos bovenop de doos met vinylplaten, en onder die met cd's.
Maar toch, zomaar uit het niets met dit stukje oertijd geconfronteerd worden doet toch wat met een mens.
Het album zit reeds klaar in de wagen voor morgen.
In de mp3-speler.
Kurt Cobain moest het geweten hebben...

Om het af te leren