Cougar Town

Er zijn me dit jaar een hele resem anecdotes bijgebleven. Meestal heb ik in real time geen tijd om ze even te verbloggen en ze samevatten in een twiet zou zonde zijn.

Soit. Ik herinner me bijvoorbeeld het verhaal van de bergleeuw. 

De bergleeuw was zoals een bergleeuw hoort te zijn. Achter in de veertig, over-the-top-vrouwelijk, zonder trouwring en heel actief na zonsondergang.

Ik had geluk, in die zin dat ik er slechts twee dagen werk had en dus maximaal zestien uur aan haar straling kon worden blootgesteld.

Bergleeuwen testen graag hun prooidieren.

Verbale communicatie is daarbij essentieel - het visuele wordt verondersteld z'n werk vanzelf te doen.

Ze vroeg me, bijvoorbeeld, om een toiletmeubel te bevestigen.

Test a - hoogte a.

Test b - hoogte b.

Toen ik opmerkte dat er slechts een centimeter verschil zat tussen a en b antwoordde ze dat 'een centimeter een wereld van verschil kon maken.'

Ik zag de humor ervan in. En nog meer toen ik merkte dat het in feite niet eens als grap was bedoeld.

Bergleeuwen zijn volhouders, ook.

Toen ik dus een zone behangpapier aanviel kwam ze naast me staan en vroeg 'of ze hem niet mocht bevochtigen.'

Ze had het over de muur, veronderstelde ik, en ik bedankte beleefd voor het voorstel.

'Zal ik hem voor je vasthouden?' vroeg ze even later. Deze keer doelde ze op m'n emmer.

'Hij blijft vanzelf recht' antwoordde ik. 

Nu begon ik ook al.
Het mens begon echt op m'n systeem te werken.
En dus boorde ik volstrekt nutteloos een hele rits dikke 12mm gaten in de muur - lawaai en stof, weetjewel.
Dat hield het roofdier alvast een tijdje op een afstand.
Uitstel bleek echter geen afstel.

Want volhouden deed ze. Tot het eind.

'Zal ik je kussen?' vroeg ze bij ons afscheid - niet ongewoon in Frankrijk, trouwens.

'Met vijf vingers kan je ook wonderen doen' antwoordde ik toen ik haar in plaats van m'n wang m'n hand presenteerde.

Deze keer was het haar beurt om met haar ogen te knipperen.

Nog een geluk dat Célia ook gevoel voor humor heeft.