Vanmorgen de eerste Zanglijster gehoord.
Van de lente van 2016, welteverstaan.
In een buitenwijk van Lille.
Ongezien en ongehoord.
De winter is slechts enkele dagen oud en nu reeds verleden tijd.
'Het wordt een harde winter!' zei onze buurman vorige maand nog.
'De bladeren zijn nog nooit zolang onder de notelaars blijven liggen!' verklaarde hij z'n statement.
Oude boerenwijsheden gelden niet meer, in de 21e eeuw.
Onze Spreeuwen kwetteren reeds voor hun boomhol waar ze vorig jaar een hele rits jongen in hebben voortgebracht, de kerselaars botten reeds, de vlieren scheutelen, onze elzen krijgen reeds bloemknoppen en de jonge netels prikken reeds zoals in de beste lentemaanden.
Reeds, reeds, reeds.
Ik volg niet meer.
Ongezien en ongehoord.
M'n Nepalese vriend Gokarna vertelde me ook, vandaag, dat hij nu reeds IJsvogels hoorde zingen - een uitroepteken dat de jaartemperaturen terug de hoogte ingaan.
Meestal doen ze dat begin maart, pas.
'What's happening, my friend?'
Ook in Kathmandu snappen ze 't niet meer.
Global warming. Zo voelt dat dus.
Zo'n rotvaart had zelfs het heetste scenario niet voorspeld.
Volgende week verwacht ik de eerste zingende Tjiftjaf.
Op een bloeiende Meidoorntak.
Winter Is Not Coming.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten