Verhuizen naar Frankrijk is wellicht een van de meest radicale dingen die ik ooit heb gedaan. Naast m'n voorraad zelfgemaakt buskruit over tientallen confituurpotten te verdelen en in m'n vaders garage te verbergen - hoezo pa, heb ik je dat nooit verteld? oeps!, geografie te gaan studeren, hartje winter een kleine week in de Ardennen op survival te gaan, een relatie te beginnen met een Roosdaalse, alle stelen van m'n ex-schoonvader te breken, een molen te kopen, een relatie te starten met een Française en aan de band in de nachtploeg van een valiezenfabriek - zo van die heel stevige en heel dure, ze hebben hun hoofdkwartier in Oudenaarde - te gaan werken. Arme ouders, die van mij...
Zonder daarvoor in melancholische en al te persoonlijke zever te moeten vervallen ben ik eigenlijk tenslotte een kleine kopie van m'n vader geworden - een man van veel te weinig woorden met handen van goud. Zeg je metsen dan metst hij dat, zeg je lassen dan krijg je de fijnste 'soudures' die er bestaan, zeg je loodgieterij dan herstelt hij dat, zeg je 'elentriek' dan regelt hij dat, en zeg je schrijnwerkerij dan zaagt hij dat properkes op maat. 'k Heb eigenlijk een enorme bocht gemaakt in m'n leven om practisch op hetzelfde punt als hem te belanden en ja, volgens Freud leid ik wellicht aan een of ander jeugdsyndroom dat m'n onderbewustzijn ertoe dwingt aan het geïdealiseerd beeld te voldoen dat ik altijd van m'n vader heb gehad, maar soit daar gaat heb ik het nu niet over. Waar ik het wel over heb is dat ik eigenlijk voor de eerste keer in m'n leven - eigenlijk de tweede want leraar spelen in avondonderwijs was ook best de moeite - een beroep heb dat me bevalt, ook al ben ik daarvoor een slordige duizend kilometer zuidwaarts moeten gaan en wat meer is, ik combineer hier m'n vier grote liefdes: Célia, geologie, ornitolgie en bricologie. Célia is nogal evident, geologie ook met Pyreneeën, Centraal Massief en Alpen vlakbij - als je wil zal ik 't nog wel eens uitleggen, 't begon allemaal met Pangea weet je -, ornitologie is dagelijkse kost - in Vlaanderen nam ik nooit m'n verrekijker mee naar 't werk, hier heb ik hem altijd bij de hand en m'n collega's verschieten zelfs niet meer als ik plots m'n truweel of boormachine laat vallen en m'n kijkding neem om een passerend PZB (un petit zozio brun) te bewonderen - en met bricoleren tenslotte verdien ik m'n dagelijks brood - een lekker terre-à-terre-beroep waar je aan 't eind van de dag tenminste met voldoening achterom kan kijken. Blijgezind naar 't werk, blijgezind weer terug naar huis. Ze betalen me hier om plezante dingen te doen en de Mc Guyver uit te hangen. En oude menskes te pluimen. Goe bezig! ;-)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten