De kakstroet

Waarmee zal ik beginnen? Met de mededeling dat we vandaag een van de iconen van Sète hebben gesloopt? Of met te vertellen dat ik net officieel ben gestart met een nieuw fantastisch en wereldveranderend bouwproject?
Met het eerste maar. Weet je, wij wonen in de Avenue Victor Hugo - zo zijn er wellicht vijfduizend in Frankrijk, net zoals de 'Avenue de la République', 'Av. de la Liberté', 'Av. Charles de Gaulle', 'Av. Jeanne d'Arc' en 'Av. de la Corruption'. Die fransen en hun chauvinisme toch, soms op het karikaturale af. Soit, de Av. Victor Hugo is een van de half dozijn met platanen omzoomde straten in Sète en wie bomen zegt zegt 'Spreeuwen!' - juist ja maar onderbreek me nu efkes niet - 'duiven!!!' - ook juist maar ga je nu efkes zwijgen? - 'Stihl motorzagen!' - ja neen hé, wie bomen zegt zegt honden, toch? Viervoetige snuffelaars die door het gebladerte, en vooral de tronk hout die dit torst, worden gestimuleerd te zeiken en de boel onder te schijten.
De Av. Victor Hugo is een schijtstraat, of zoals ze 't bij ons zeggen 'een kakstroet'. Nergens vind je zoveel drollen op het voetpad als hier, niet te doen. Een gruwelijke afkeer heb ik van dat hondenvolk. Nu goed, er zijn er die het warme tweehonderdvijfenvijftig gram wegende pakketje netjes in een zakje wentelen en het daarna in een vuilbak kieperen, maar het gros maakt zich gewoon heel snel uit de voeten als Ludovic, Dafalgan of Paracétamol z'n kont terug de lucht in steekt en blij kwispelend met z'n achterte pootjes op de klinkers krabt. Ik hààt hen, die vaak stokoude door een gletsjer uitgespuwde bonhommetjes en verfrommelde oude jongedochters met hun stinkende mormels. Nu het voetpad door die tramontane vol bladeren ligt is de leute uiteraard compleet. Stap nooit, NOOIT, op een hoop bladeren want je weet maar nooit of er geen smeuïgaard in hinderlaag onder verscholen ligt.
Nu goed, niet alleen viervoeters voelen hun darmen op kruissnelheid komen in onze straat, ook bepaalde tweevoeters doen zeker niet onder. Niet dat ze zomaar op het openbare wegdek hun broek laten zakken - 't zou er nog aan mankeren - maar wel dat ze tegen de gebouwen zeiken. Sommige gebouwen. Eigenlijk één specifiek gebouw. De 'Clarissa', want zo heet het geval, oefent een onweerstaanbare aantrekkingskracht uit op iedereen die met een stuk in de kraag en een volle blaas de Victor Hugo door moet. Het gebouw heeft namelijk een twaalftal steunmuren die circa 70cm dwars op de buitenmuur zitten met dezelfde afstand ertussen. Die unieke bouwtechnische configuratie maakt dat het gebouw lijkt op een immens urinoir: twaalf nissen die voldoende intimiteit bieden voor een weldoende vlaag van opluchting. De Clarissa is niet alleen berucht in Sète, maar ook ver daarbuiten. Op pagina 67 van de Trotter, 'Trekken door Zuid-Frankrijk, Italië en de gelijkaardige streken in noordelijk Afrika' staat zelfs letterlijk '...en wie geen zin heeft om enkel voor een snelle plas verplicht te worden minstens anderhalve euro neer te tellen - de prijs van de minimale consumptie in een doordeweekse bar - kan voor z'n boodschap terecht op de buitenmuur van de 'Clarissa' in de Av. Victor Hugo.' Zelf heb ik dit nooit mogen uittesten, maar ik kan me bijzonder goed inleven in m'n bezopen medemens en ik geef hem volkomen gelijk. Zeik onder, die Clarissa! Velen zijn me voorgegaan want de stank is er niet te harden. Was, want 't is zover gekomen dat de bewoners van het gebouw besloten hebben paal en perk aan dit typisch Sètoise volksgebruik te stellen. Gisteren en vandaag hebben we alle nissen dichtgemetst. Een voor een. Twee dagen metsen in de stank van bier-, pastis-, en wijnhoudende urine! Wij hebben pas een reden om in staking te gaan en de halve stad plat te branden!
De Clarissa zal dus vanaf vandaag haar kwalijke reputatie kunnen oppoetsen. Hopelijk gaan de zeikers ons eigenste portaaltje niet uitkiezen als nieuwe lozingsplaats. 't Is al goed sommige honden net ervoor keutelen...
En dat nieuwe project? Daar heb ik 't een volgende keer wel over!