't Zijn er uiteindelijk een tiental geworden - de tijd om al die kakelaars en rustverstoorders de dieperik in te smijten. Behalve die vier in strak ultranauwaansluitend hypers...portieve outfitjes verpakte godinnen dan, die mochten blijven. Carnaval, dat is de Canigou in sneeuwvrij seizoen. Iedereen rijdt met de wagen tot bijna op het terras van Chalêt Les Cortalets om vandaar op een goed uurtje naar boven te wandelen. Honderden wandelaars op één pad, de mama's en de papa's, de kinderen en zelfs een jack russell. 't Leek de top van de Everest wel. En daartussen een vlaming die één keer door zware diepsneeuw in april was verrast, éér keer door mist die zo vet was als een belegen schapenkaas en doorbovenop een wind die hem twee keer omver had geblazen, ook in de sneeuw uiteraard, en één keer op een zwaar beijsde helling naar beneden was geraced. Totaal onvrijwillig, en op een helling van zo'n 30°, zoals ik gisteren zag - in 't wit lijkt alles zoveel positiever. Ik dus, vierde keer goeie keer. Vijf uur stappen, twee kilometer stijgen, drie uur dalen, twee kilometer dalen. Tot daar de cijfers. Pittige tocht, er kwam vanochtend reflex spray aan te pas om die verstijfde spieren wat losser te maken.
En dat vijf dagen voor Millau.
'k Denk dat we'r klaar voor zijn...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten