The Horse

Gisteravond weer eens geland op Montpelleriaans asfalt, alweer. 't Is me de zomer wel, eind juni trouwde m'n spitsbroeder en dus vloog ik erheen - even een heentjeweer Charleroi - en dit weekend stapte m'n nichtlief - in de zin van 'lieve nicht' en 'nicht' in de zin van 'dochter van nonkel' - in de huwelijkskar en dus kon ik weer moeilijk anders dan er ook heen gaan ;-) Ryanair ziet me steeds liever komen, heb ik de indruk. De stewardessen trouwens iets minder, tweede indruk, daar bij 't opstijgen alweer m'n gsm begon te rinkelen. 't Leverde me een boze blik op van de licht gesnorde blauwbloes. Is 't je trouwens reeds opgevallen dat de Ryanairse dames meer weg hebben van duitse strafkampbewaaksters dan van, 'k zeg maar wat, de doorsnee tandartsassistente? Neen? 't Zal wellicht weer aan mij liggen...
Back in the city, dus. En vanmorgen er weer vol tegenaan, ook al is 't de laatste weken zo kalm dat ik nauwelijks m'n dagen gevuld krijg. Er vol tegenaan in tweede versnelling dan maar. Crisis? Stilte voor de storm? Kwalijke lijfgeur? Slechte reputatie? Aidonno...
Soit, kalmpjes aan gaat ook niewaar. Tijd dus voor wat gekokkerel en fantaseren over 't vulsel van de komende weekends terwijl m'n gedachten nog steeds een beetje in de beukenbossen van Iraty zitten. M'n smaakpapillen ook trouwens, 'k heb immers zoals elke keer weer een enorme voorraad lekkers ingeslagen - vandaspuldaggebijonsnivindt. Hopen geconfijt fruit bijvoorbeeld, uit Spanje. Hebben ze hier niet, of toch niet in zo'n diversiteit. Kersen, krieken, frambozen, perziken, mango's, meloenen, aloë vera (!), ananas, papaya, appels, dobbelfluppen en gember. Indertijd kocht ik dat laatste wonderspul in een Chinees grootwarenhuis nabij 't noordstation - waar ik trouwens veel middagpauzes heb doorgebracht toen ik nog 'op 't ministerie zat'. 't Is altijd een beetje vakantie, als je geen knijt van de producten kent. Wie gember zegt zegde Michel (niet z'n echte naam) op 't ministerie. Michel was een goedlachse en bijna gepensionneerde collega waarmee 't steeds fijn streken uithalen was. Toen ik hem dus op een dag vertelde dat gember ontzagwekkende penisopkrikkende capaciteiten had - weetikveel - stoof hij naar de winkel om met een tiental potten terug te keren. Kilo's gember speelde Michel naar binnen. We noemden hem 'The Horse'.

Op een dag kwam 'The Horse' m'n bureau binnengestormd - hij was een echte krijger - en stak meteen van wal. ‘Ze was weer niet te houden vannacht!’ brieste hij. M'n collega en ik keken hem niet-begrijpend aan maar in amoureuze verhalen waren we altijd geïnteresseerd. ''k Zag dat ze hoogdringend moest maar dat ze 't niet alleen kon en dus moest ik wel reageren!' Daar hadden we begrip voor. 'Dus bond ik haar vast op een pallet met haar poten gespreid en ging er toen wijdbeens voorstaan,' vervolgde hij. 

'Nu gaat hij toch weel héél ver' dacht ik en ‘k begon me stilaan af te vragen of ik het vervolg wel wilde weten. ‘En toen stak ik mijn arm erin en trok met alle macht het lammetje eruit!’ eindigde Michel z'n verhaal.

Het làmmetje?! Al die tijd had hij het dus over een van z’n schapen dat moeite had met lammeren! En ik die dacht dat het krikeffect van gember eindelijk was bewezen.  

Voorlopig merk ik nog niets, trouwens...