The day after...

Sommige zaken veranderen niet. Thuiskomen uit vakantie en geen parkeerplaats vinden omdat net op dat moment een wijk-straat-buurt-feest aan de gang is en de gemeente ook voor jouw voordeur stoelen en tafels heeft geplaatst en je je dus tussen de feestvierders moet wurmen om je wagen van al dat materiaal te ontdoen, bijvoorbeeld. Kitty die je op twee passen volgt waarheen je ook gaat en braafjes wacht tot je terug van bakkersbezoek bent. Triestige types die in een vuilbak graaien naar een weggeworpen bierblik om er de laatste slok uit te nemen. Aperitievende vuilnismannen op een terras bij zonsopgang. Warme croissants en koude pizza op zondagochtend.
Tot daar de vaste waarden, in Sète.
Sommige zaken zijn echter anders. 't Is merkbaar frisser geworden 's ochtends. En veel aangenamer, dus. Er is minder volk, ook. De toerista's zijn terug naar 't noorden, het mooie seizoen komt er eindelijk aan. Prachtig licht, een leefbare stad, vette dorades, makrelen en tonijn. De weldaad van de nazomer.

Ook Organby was anders, of toch een beetje. Niet slechter, maar anders. Kwam het door 't weer, dat dit jaar uitzonderlijk tegenstak - van zaterdag tot woensdag zware bewolking boven de kammen en dus minder vogels, lastig spotten en veel verre passages? Kwam het door de frustratie daar we de piek van de Wespendieven gewoon knal hadden gemist en als ik zeg knal dan zeg ik echt knàl. Bekijk de grafiek, doe maar. Zie je waar die lijn naar beneden duikt? Awel, ergens aan 't einde van die duik begon onze periode. 'Se faire avoir en beauté', zoals ze hier zeggen. Of 'se ferre angkulee!'. Zelden zo'n duidelijke piek gezien, verdorie. We zagen dus bijzonder weinig Wespendieven, dit jaar. En de enige dag dat we'r zagen - dinsdag - keerden ze notabene nog om ook. Door de zware bewolking zagen we op tien minuten tijd meer dan 300 'Bondrées' - de oogst van een hele dag - rechtsomkeer maken en terugvliegen richting Frankrijk. Miljààrde! Woog dat op de stemming?
Of was het Batumi? Woensdagochtend zei vriend Simon me 'Bart, ik heb zeer aan m'n kont!'. 'Euh, fijn Simon, maar wat ik heb ik dààrmee te maken?' replikeerde ik niet begrijpend. '179.000 Wespendieven trokken gisteren door in Batumi...' zuchtte hij (Batumi is de naam van een door een stel Vlamingen recent ontdekte Georgische trekspot aka Zwarte-Zee-bottlenek waar ontzettend veel roofvogels overtrekken). 179.000 Wespendieven! Op één dag! Wellicht een nieuw mondiaal record in de trektelwereld. Vorig jaar was Simon erbij, logisch dat hij pissed-off was. Woog dat op de globale sfeer - alle spotters hadden 't er immers over 'wat zitten wij hier te doen als 95% van de vogels ginder overtrekt?'.
Misschien lag het gewoon aan mezelf? Misschien wilde ik zo erg dat alles gesmeerd zou lopen dat ik me druk maakte om details? 'k Weet het niet, echt. Ik onthou alvast de prachtige momenten die je met goede vrienden kan beleven, het weerzien met m'n oude maats - Franse en Vlaamse, de grappen en de grollen, de gezamenlijke verwondering en bewondering bij 't observeren van een Baskische zonsopgang of bij een overscherende Lammergier, Steen- of Visarend of het plezier van een wandeling met een stel jauwende Dwergarenden boven je hoofd.
Organby was goed, toch. Zéér goed. Ik ga wellicht terug, begin november, om er de trek van de Kraanvogels mee te maken. Volgend jaar wonen we wellicht opnieuw in 't noorden en 't is dus nu of nooit. We gaan immers volgende zomer ook terug en vanuit het noorden even een weekendje overkomen zit er dan niet meer in.
Volgende zomer pakken we de piek. Eén weekje vroeger...