Ik mis de ronde. Ik mis de broeierige koorts van de Vlaamse Ardennen de week voor de mooiste zondag van 't jaar, die collectieve adrenaline die iedereen beheerst de dagen voor de hel losbarst op de anders zo vreedzame kasseistroken, het bijna tastbaar worden van de Vlaamse mythe die zich als een enorm sneeuwtapijt tussen Oudenaarde en Ninvove drapeert.
Wondermooie dagen waren dat, toch. Ik herinner me nog goed dat ik me op een dag - 't moet in 2008 geweest zijn - op het parcours bevond op
het moment dat ook grote favoriet Fabian Cancellara - winnaar van Milaan San
Remo en dé man in vorm op dat moment - er ook werd verwacht.
‘Wachten... jullie...
op Cancellara?’ vroeg ik hijgend terwijl ik als een geconstipeerde schildpad de
laatste meters van de Koppenberg afmaalde.
‘Ja! Heb je’m al gezien misschien?’ vroeg de fors gebouwde
en dito gesnorde man die me reeds minstens honderdmaal had gefotografeerd,
wellicht hopende dat het hoopje miserie dat zich met wijd opengesperde bek een
weg naar boven zocht mister Milaan-San Remo himself was.
‘Cancelara, onthoofd
door de Koppenberg’, hij had de kop voor z’n artikel reeds in gedachten.
‘Zeker… ‘k ben... hem net... voorbijgeraasd!’ replikeerde ik.
‘Serieus? Dat meen je niet! Waar?’
vroeg Grote Snor terwijl hij me van kop tot poten opnam. Z’n blik was om in te
kaderen, zelden zo’n verbazing gezien.
‘Grapje man, mij nog niet goed
bekeken zeker?’ antwoordde ik.
Ook z’n schaterlach was om niet te vergeten.
Enkele dagen later was 't uiteindelijk Stijntje Devolder die de ronde op z'n naam mocht schrijven. Prachtige zege.
Geniet ervan, daar in Horebeke. En drink er ene meer op onze gezondheid...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten