Killing Nemo

Zalig, zo eens twee dagen vakantie en 't weekend net voor de deur. In een week waar je vrienden op logement hebt en andere vrienden uit Vlaanderenland over de vloer krijgt is dat wel 't minste wat een patron je kan geven, ook al is 't dan onbetaald... Nu goed, op de eerste dag van m'n verlofje, gisteren dus, kregen we ook de eerste grote regenbui sinds een maand of twee te verwerken. Jawel Bart, het Middellandse-Zeegebied is opvallend groener dit jaar dan de andere jaren. I KNOW!!! Een prachtige zonsopgang met roze en paarse pastelkleuren over een donderbewolkte hemel vormde gisterochtend kriekelejour het decor van ons (m'n voor een tiental daagjes Milanese compagnon) visuitstapje naar een plezierhaventje langs de kust. Noch de zeebaarzen noch de dorades wouden bijten. Andrea probeerde het met de klassieke 'riviermethode' met dobber en loodjes, ik zoals vanouds met m'n 'actieve jaagmethode' alias 'zult-ge-nu-eindelijk-eens-in-mijn-plastieken-zwemmende-lokviske-bijten-gij-stomme-stinker', maar op alle fronten werd bot gevangen. Nemo wou gewoon niet bijten en dat had wellicht wel met het naderende onweer te maken. Wellicht. Vervolgens veranderden we van stek en posteerden ons naast het centrale kanaal waar de goudbaarzen alias dorades door moeten op hun jaarlijkse migratie van de zee naar de Bassin de Thau. In 't voorjaar en zomer gaat hun trip naar de bassin, waar ze zich voortplanten en hun buikjes rond eten, en eens hun voortplanting erop zit en 't water van de bassin begint af te koelen verlaten ze in groten getale hun zomerkwartier en wringen zich door de flessehals van Sète terug naar zee. Goudbaarzen zijn echter vraatzuchtige dieren die het liefst in zn 'gangs' mossel- en oesterbanken plunderen. Met hun sterke kaakjes kunnen ze enorme ravages aanrichten en 't zal je maar overkomen dat je als schelpdierkweker op een zonnige morgen ontdekt dat je investering in de buik van een school dorades is verdwenen. Soit, niet alleen de trek van de dorades is spektaculair, ook de jaarlijkse visvangst erop maar weet je wat? Dat verhaal hou ik nog even achter de hand want anders weet ik in september niet meer wat kribbelen. Feit is dat ook langs de flessehals - die zich net naast Célia's onderzoeksstation bevindt - niets te vangen viel, ook al waren we beiden van vangstmethode veranderd want dorades vang je met de 'ik-smijt-mijn-lood-zo-ver-mogelijk-in-'t kanaal-en-wacht-domweg-tot-een-vis-er-met-m'n-bibi-vandoor-probeert-te-gaan-techniek'. Kale reis gisterochtend, dus.
En toch hebben we vis gegeten. Twee kilo gefrituurde anjsoviskes. Voor vier euro. En dat is ironisch genoeg de prijs van een doosje wormkes...