L'été pédé

De zomer lijkt voorbij, hier. Ook al beweert iedereen het tegendeel en zegt men me honderd keer per dag dat ik moet ophouden met zeveren, ik zeg dat de zomer hier definitief verleden tijd is en ik zeg het nog een keer want het IS gewoon zo. De zomer van 2010 in Zuid-Frankrijk was bijzonder kort en nauwelijks hevig. Het was een zomer voor woessies die wellicht in de annalen zal verdwijnen als 'l'été pédé'. Lach maar, daar in 't noorden. Jullie hebben lekker zitten, kruipen en liggen braden maar terwijl in Flanders' Fields de barbeque geen dag is uitgedoofd zit ik hier nog steeds op de eerste honderd hitteslachtoffers te wachten. Dat blijft maar leven hier. 't Zal dus niet voor dit jaar zijn. En ik die in januari het koud zweet zich reeds door m'n poriën voelde persen en uren in de mistral naar 't angstzweet stonk wanneer ik nog maar aan de zogenaamde dodelijke zomermaanden dàcht - 'loop maar in uw hemd rond manneke, in juli gaat ge om uw moeder roepen' - awel, diep teleurgesteld ben ik. De dagen worden merkbaar korter, het ochtendlicht wordt warmer, de spreeuwen beginnen formaties te vormen, de boerenzwaluwen zijn stilaan volleerd en de druiven beginnen te rijpen, ik zeg dat de zomer voorbij is. Tuurlijk staan ons nog warme dagen te wachten, zou er nog aan mankeren ook, maar 't ergste zouden we gehad moeten hebben.
Gisteren ontmoette ik een koppel rugzaktoeristjes - een aangenaam lichtpunt tussen al die bruingebakken en melanoomgeabonneerde strandvreters die het verkeer hier doen dichtslibben. 'k Ben er zeker van dat ze nog niet eens wisten waar en hoe ze de nacht gingen doorbrengen. Op het strand, op een bank in 't park, op een verlaten vissersboot of op de dorpel van een grootwarenhuis - net zoals ik jaren terug. Nostalgische herinneringen aan de tijd van toen gecombineerd met het korten van de dagen zijn dé ingrediënten om een Bart Goemaere naar de Pyreneeën de doen verlangen, de trekvogels achterna. Ik wil naar Organbidesca. Ik wil roofvogels observeren en hen stil een laatste groet toewensen vooraleer ze de grens met Spanje oversteken tijdens hun verre reis zuidwaarts. Sète-Organby is een luttele vier uurtjes rijden. Vijf jaar is het reeds geleden dat ik er nog ben geweest. Vijf jaar van afzien en tandenknarsen in september. Mannekes, het begint heel hevig te kriebelen...