't Heeft te maken met het feit dat ik 't gevoel heb meer in een stad te werken dan er te wonen. Wat er 's zomers in Sète gebeurt gaat eigenlijk aan 200 km/u aan ons voorbij. Overdag doorkruis je de stad voor noord naar zuid, van hoog naar laag, van donker naar licht, van wc-pot naar bloembak, van frigo van naar veluxraam en van schijtmentaliteit naar koffie met koekskes. Sète is mijn werkstek, vooral. 's Namiddags kom ik thuis, parkeer mijn fiets in de gang en keer terug in mijn wereld. Ik ben graag op mijn gemak, een overblijfsel van heel lang op 'den buiten' gewoond te hebben. Mensen veranderen niet. De drukte in de stad 's avonds, de concerten en voordrachten, de stranden en 't water, de joutes en wijfkeesten, de resto's en de disco's en alle zever die Sète voor de doorsnee toerist aantrekkelijk maken kunnen me vierkant gestolen worden. Brood en spelen. We zitten met onze gedachten al twee weken verder. In augustus. In Bretagne. En in september. In de Pyreneeën, in Organby. En in 't najaar, als de stad terug een beetje leefbaarder wordt. Missen we geen hoop zaken? Misschien wel. Halen we hier niet alles uit de kan wat eruit kan gehaald worden? Mogelijk. Maar nogmaals: ofwel hou je van een stadsleven ofwel niet. Sète is tijdelijk. Sète is werk. Ik amuseer me 's avonds duizendmaal meer met het maken van 'bushcraft', een toertje lopen langs de étang of bij ruige zee een potje zeeslag met m'n kayak dan het mierengewriemel en gesocialize in the urban jungle... Soms voel ik me 'Crodile Dudee in the city'. Heel vaak zelfs. Sète is Base-Camp, een uitstekende uitvalsbasis.
Nog twee weken en we zitten in Bretagne. En daarna naar Organby. Dat de zomer, of wat ervoor moet doorgaan, maar heel snel passeert...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten