Een panorama, dat moet je verdienen

Zonet de lokale Muur van Geraardsbergen aka de Mont St. Clair opgefietst en weer afgedaald - de eerste keer dit jaar als ik me niet vergis. Veel bloed, veel zweet, enorm veel zweet zelfs want uit de wind is 't echt bakken hier - no country for old men, en gelukkig niet al teveel tranen op 't eind. Verdorie wel zwaar, zeker als je eerst een tiental kilometer vol gas hebt gegeven omdat ik nu eenmaal zo asociaal ben dat ik geen andere fietser in mijn wiel kan verdragen. Eat my powder, you bastard!
Bovenop de Sètoise kalkbult steeds weer 't zelfde liedje: een bus vol met vierde leeftijders die op hun sloffen ook van 't panorama komen genieten. De luiaards! De lamzakken!
Een panorama moet je verdienen, vind ik. Zelfs dat met zicht op Sète en omgeving. Voor een panorama moet je afzien, moet je lijden, bloeden, op je moeder roepen. De lift naar boven nemen is dus not done. De bus nemen doe je niet. De helicopter nog minder. En als 't gewoon daarbij nog was gebleven. Neen, de meute fossielen had nog een gids bij ook. Zo eentje die dingen wauwelde als 'Dat is dus Sète, met zijn kanalen en zijn haven. En ginds dat is Balaruc, daar hebben we deze namiddag 'biscuits' gedegusteerd. En daar is Bouzigues, waar we vanmiddag oesters hebben geproefd. En ginds is Frontignan, daar gaan we morgen 'muscat' zuipen.'
Droevig! Beneden alle peil! Slecht! Had ik zo afgepeigerd niet geweest dan had ik die wannabee met plezier de berg af gekeild. Na hem eerst te hebben afgetuigd met 't zadel van mijn fiets, uiteraard.
Die zever zouden 'mijn' gidsen nooit hebben uitgekraamd. Neen, 'mijn' gidsen zouden zijn begonnen met 'Kameraden! Wat jullie hier zien is fantastisch! Vergeet Sète, daar wonen toch alleen maar dieven en bedriegers. Vergeet Frontignan, want daar wonen er nog meer. Kijk echter naar de horizon, naar de prachtige lijnen van 'Les Causses', die kalkmassieven die tijdens de Alpiene botsingsfase de hoogte in werden geslingerd waardoor de rivieren zich zeer diep gingen insnijden en de 'gorges' werden gevormd - vergelijk het met een blok Gauda die je opheft onder een gloeiende staaldraad - maar dat heb ik in de bus reeds verteld. Kijk ook naar de Bassin de Thau en meer bepaald richting Balaruc, neem je verrekijker verdomme gij toerist van mijn voeten! Zien jullie die borrelingen in 't water? Ja? Wel, dat is de thermische activiteit waaraan Balaruc-les-Bains zijn thermen heeft te danken! Daar borrelt warm water op! Schitterend niewaar? En ginds in de verte, de vulkaan van Agde! En nog verder de Canigou, de oostelijke wachter van de Pyreneeën die waakt over Katharenland. Etc.'
'Mijn' gidsen zouden hun verhaal anders hebben aangepakt, zeker weten. Ze zouden er vuur in hebben gestoken, in de stad en in hun woorden. Ze zouden hun publiek zo hard hebben opgezweept dat het moordend en plunderend de stad in zou zijn getrokken om er drie dagen later niets dan een smeulende puinhoop van over te hebben gelaten.
Ach, waar is de tijd. Ik denk vaak aan jullie, kameraden. 'Mijn' gidsen, dat was Kwaliteit met een grote K en een fors paar ballen.
Weten jullie wat ik nu ga doen? Een Jupiler Tauro drinken!
Want een panorama, dat moet je verdienen...