Behouden vaart

Jaren terug mocht ik met m'n ouders mee naar een voordracht.

Over een Hollander met z'n zeilboot.

Een kleine jongen was ik, toen. 

Wat die man vertelde, daar in 't Vondel, die avond, is me m'n hele leven bijgebleven.

Het verhaal van een epische reis door ijzige, quasi onbevaren, waters.
De noodwestelijke doorvaart forceren in je eentje. 

Van Groenland naar de Beringstraat.

Daar moest je als kleine snaak wel naar opkijken.

Ik kreeg z'n boek cadeau, en de schipper schreef er persoonlijk een boodschap in.

"Aan Bart, Met de hartelijkste wensen voor een steeds behouden vaart! Op zee en in het leven!"

Willy de Roos is niet meer. 

Hij stierf in augustus 2008. En ik verneem het nu pas.

Ook grote avonturiers gaan dood.

Ik ben die man nooit vergeten en heb z'n boek meerdere malen herlezen.
Ergens ben ik, altijd, die kleine jongen gebleven die droomde van avontuur.
Het leven is een snoer van koerswissels.
Die avond ging m'n boot een andere koers varen.

Merci, Willy. Ik heb je woorden heel letterlijk genomen, tot nu toe.

Not Coming

Vanmorgen de eerste Zanglijster gehoord. 

Van de lente van 2016, welteverstaan. 

In een buitenwijk van Lille. 

Ongezien en ongehoord. 

De winter is slechts enkele dagen oud en nu reeds verleden tijd.

'Het wordt een harde winter!' zei onze buurman vorige maand nog. 

'De bladeren zijn nog nooit zolang onder de notelaars blijven liggen!' verklaarde hij z'n statement.

Oude boerenwijsheden gelden niet meer, in de 21e eeuw. 

Onze Spreeuwen kwetteren reeds voor hun boomhol waar ze vorig jaar een hele rits jongen in hebben voortgebracht, de kerselaars botten reeds, de vlieren scheutelen, onze elzen krijgen reeds bloemknoppen en de jonge netels prikken reeds zoals in de beste lentemaanden.

Reeds, reeds, reeds. 

Ik volg niet meer. 

Ongezien en ongehoord.

M'n Nepalese vriend Gokarna vertelde me ook, vandaag, dat hij nu reeds IJsvogels hoorde zingen - een uitroepteken dat de jaartemperaturen terug de hoogte ingaan.

Meestal doen ze dat begin maart, pas.

'What's happening, my friend?' 

Ook in Kathmandu snappen ze 't niet meer.

Global warming. Zo voelt dat dus.

Zo'n rotvaart had zelfs het heetste scenario niet voorspeld.

Volgende week verwacht ik de eerste zingende Tjiftjaf.

Op een bloeiende Meidoorntak.

Winter Is Not Coming.

De kofferdrol

Verven is niet meteen m'n grootste liefhebberij. 

Toen me dus werd gevraagd om een paar bureaus van een nieuwe lik te voorzien - eigeel (!) - zei ik meteen ja, uiteraard.

Enerzijds omdat je immokantoren die je massa's opdrachten bezorgen beter met de haren mee strijkt, en anderzijds omdat immokantoren die je massa's opdrachten bezorgen waar bovendien voornamelijk schoon vrouwvolk werkt moeilijk wat dan ook kan weigeren.

Eigeel, dus. Drie bureaus.

Dingen die je niet graag doet doe je beter met extra zorg, daar je immers het extra voordeel mist van werk dat met liefde wordt gedaan. 

Verven doe ik niet met liefde. Verven doe ik wanneer immokantoren die je massa's opdrachten bezorgen waar bovendien voornamelijk schoon vrouwvolk werkt me dat vragen.

Tot daar de ver van bijzondere inleiding.

Iets anders, nu. 

Een van de grote constanten op elke chantier heeft te maken met natuurlijke behoeften. 

Vochtig & vast.

Of vochtig & vloeibaar.

Maar nooit vast & vast.

Pipi kan vaak gauwgauw in een bloempot of tegen de camion. 

Man zijn is geweldig.

Kaka is andere koek.

Zelfs voor een man.

Tuurlijk kan dat perfect in de camion - ik kan het aantal kofferdrollen niet eens meer tellen.

Maar ook om zo'n kofferdrol te boetseren heb je een minimum aan manoevreerruimte nodig.

Een kwart vierkante meter is net niet genoeg.

Als je dus, zoals ik, de week ervoor niet de moeite hebt genomen om die twee zakken promptcement, de kruiwagen, twee paletten en een ligbad te verwijderen en je hebt net op dàt moment 'een dappere arrêt' - zoals ze dat in Halle zeggen, wel, dan wachten je enkele pijnlijke momenten.

Tenzij je, net als ik, het scrupulestadium reeds lang voorbij bent.

Ik zocht dus schaamteloos de toiletruimte van het immokantoor op.

Vruchteloos.

Niet te vinden.

En het begon echt wel te dringen.

Pijn en vermoeide spieren.

Dringend.

Ik was dus genoodzaakt de vraag te stellen.

'Waar is het toilet?'

'Naast de kopieermachine' was het antwoord.

'?!'

Inderdaad, net naast het kopieerapparaat was een deur en daarachter was de pot.

Maar. Het kopieerapparaat stond in een kleine ruimte die net achter de bureaus lag.

Tussen de pot en de eerste computer zat hooguit vier meter.

Beangstigend weinig.

Ik nam me dus voor extra discreet te zijn en m'n darmdecibels tot de stricte minimum te beperken.

Echter, je mag nog de beste sluitspierkunstenaar zijn, sommige zaken heb je echt niet in de hand.

Ik voelde meteen dat het luid ging zijn, deze keer.

Gevoelens, weetjewel.

Het wàs luid.

Zeer luid.

Iemand begon te kopieren, bovendien.

Tussen twee kopietjes door werd ik zelfs even bang voor de structurele integriteit van het ceramieken bouwsel.

Waarom moesten er net nu zoveel kopies werden gemaakt?

Volgende keer denk ik echt tweemaal na vooraleer linzen, bonen & kikkerewten in donker bier te kokerellen. Met ajuintjes uit eigen tuin. En jonge patatjes.

Het was alsof er een goederenwagon ontspoorde.
Zelfs m'n broeierige turista in Nepal was fluitjesbier vergeleken met dit.
Ik vreesde zelfs voor langdurige lichamelijke schade.

Opluchting en onzekerheid, toen het stof ging liggen.
Mixed emotions.

Ik vroeg me echt af hoe ik dit verhaal ging afsluiten zonder m'n reputatie voor eeuwig te bezoedelen.

Ik overwoog een tunnel te graven naar de buitenwereld. Naar frisse lucht.

Of te ontsnappen via het vals plafond.

In plaats daarvan trok ik de sjas door, waste m'n handen en merkte droogweg op dat er geen kopieerpapier meer was.
Om vervolgens fluitend terug op m'n trapladder te kruipen.
Als er iemand beschaamd ging zijn, ging het zeker ik niet zijn.
M'n scrupulegrens ligt alweer een stukje verder.
Binnenkort kan ik de politiek in.

Respect

Om in dezelfde sfeer van vorige verhalen te blijven en om het af te leren voor dit jaar.

Ik had er net m'n tweede badkamer op zitten en de eigenaar - een schatrijke tachtiger, om een kat een kat te noemen - vroeg me of dat nieuw soort hi-tech ultraplatte sifon wel even performant ging zijn als het oude low-tech bloempot-achtige dispositief.

'Uiteraard' antwoordde ik - een ander antwoord had trouwens niet mogelijk geweest - 'je moet enkel opletten met dames met lange haren.'

Het was eruit voor ik er erg in had.

'Hahaha, je hebt groot gelijk meneer Bart!' antwoordde Mr. Vandevelde. Niet z'n echte naam, btw.

Ik had zonet volledig toevallig een totaal nieuw aspect van m'n klant ontdekt.

'Kan je me ook zo'n spiegel installeren om je ogen op te maken, meneer Bart?'

Hij bedoelde een make-up spiegel.

Waar er bij de eerste opmerking nog ruimte was voor twijfel, bij de tweede was er geen millimeter speling meer.

Mr. Vandevelde was een snoeper. 

Stijlvol, beschaafd en beleefd. En een snoeper.

'k Ben benieuwd wat z'n volgend verzoek zal zijn.

Al zit ik er niet meteen op te wachten, eigenlijk.

Cougar Town

Er zijn me dit jaar een hele resem anecdotes bijgebleven. Meestal heb ik in real time geen tijd om ze even te verbloggen en ze samevatten in een twiet zou zonde zijn.

Soit. Ik herinner me bijvoorbeeld het verhaal van de bergleeuw. 

De bergleeuw was zoals een bergleeuw hoort te zijn. Achter in de veertig, over-the-top-vrouwelijk, zonder trouwring en heel actief na zonsondergang.

Ik had geluk, in die zin dat ik er slechts twee dagen werk had en dus maximaal zestien uur aan haar straling kon worden blootgesteld.

Bergleeuwen testen graag hun prooidieren.

Verbale communicatie is daarbij essentieel - het visuele wordt verondersteld z'n werk vanzelf te doen.

Ze vroeg me, bijvoorbeeld, om een toiletmeubel te bevestigen.

Test a - hoogte a.

Test b - hoogte b.

Toen ik opmerkte dat er slechts een centimeter verschil zat tussen a en b antwoordde ze dat 'een centimeter een wereld van verschil kon maken.'

Ik zag de humor ervan in. En nog meer toen ik merkte dat het in feite niet eens als grap was bedoeld.

Bergleeuwen zijn volhouders, ook.

Toen ik dus een zone behangpapier aanviel kwam ze naast me staan en vroeg 'of ze hem niet mocht bevochtigen.'

Ze had het over de muur, veronderstelde ik, en ik bedankte beleefd voor het voorstel.

'Zal ik hem voor je vasthouden?' vroeg ze even later. Deze keer doelde ze op m'n emmer.

'Hij blijft vanzelf recht' antwoordde ik. 

Nu begon ik ook al.
Het mens begon echt op m'n systeem te werken.
En dus boorde ik volstrekt nutteloos een hele rits dikke 12mm gaten in de muur - lawaai en stof, weetjewel.
Dat hield het roofdier alvast een tijdje op een afstand.
Uitstel bleek echter geen afstel.

Want volhouden deed ze. Tot het eind.

'Zal ik je kussen?' vroeg ze bij ons afscheid - niet ongewoon in Frankrijk, trouwens.

'Met vijf vingers kan je ook wonderen doen' antwoordde ik toen ik haar in plaats van m'n wang m'n hand presenteerde.

Deze keer was het haar beurt om met haar ogen te knipperen.

Nog een geluk dat Célia ook gevoel voor humor heeft.

Modderbad

Ik heb een hekel aan luie mensen. 

Anonieme klant. Anoniem adres. Ergens dit jaar.

Mensen die de luxe kennen niet hoeven te werken voor de dagelijkse kost en de elentriek op 't einde van de maand - niets mis mee - maar die durven klagen dat ze'r uberhaupt te veel hebben, van dat werk.

Tegen de klusman die niet weet waar eerst koersen.

En die bovendien best z'n bek houdt daar zwijgen soms nog het beste antwoord is.

Toen de deerne in kwestie me dus vertelde dat ze 'haar handen vol ging hebben met de verf' dacht ik uiteraard dat dit hoge hakkengeval eindelijk eens haar vingers uit haar gat ging halen - om het met een fraaie franse uitdrukking te formuleren.

Groot was dus m'n verbazing toen daar plots een ander geval op m'n chantier verscheen. 

Zelfde hoogte, die hakken.

'Bart, dit is Hélène, m'n decoratrice!'

'M'n wàt?!' - ik dacht het bijna luidop.

'Zij gaat ons helpen de juiste kleur te kiezen!'.

En ik die bijzonder modieuze witte muren had voorzien.

Niet dus.

Drie uur is het Andere Geval gebleven.

Drie volle uren was ik gedwongen passief getuige van een discussie over kleur en stijl en het nut van plantaardige smeermiddelen voor fijn gemanicuurde vingers - die franse uitdrukking, weetjewel.

Bovendien kreeg ik de scheidingsdeur niet dicht. M'n eigen domme schuld, bovendien.

Volgende keer kort ik eerst de deur in alvorens de vloer te leggen. 

Omgekeerd werken, weet ik, maar 't kan je echt een hoop zenuwschade besparen.

Dit was dus wat mevrouw-ik-zou-je-graag-eens-zeven-dagen-met-een-touw-rond-je-nek-achter-me-aansleuren-tijdens-een-survival-trip bedoelde met 'veel werk hebben'.

De kleur kiezen van de muren.

Knijpen in m'n arm had geen zin. Ik was wel degelijk wakker.

'Modderbad' bleek de kleur te heten die de dames uiteindelijk tot winnaar hadden gekroond.

Uiteraard vroegen ze m'n mening. Ook dat nog.

'Alle mannen houden van modderbaden' fundeerde ik m'n bevestiging.

'Inderdaad uitstekend voor de huid!' was hun reactie.

Daar had ik niet meteen aan gedacht, eigenlijk.

We zaten niet op dezelfde golflengte. Alweer.

Kruissnelheid

Bricobart is sinds 21 november exact 1 jaar bezig. Op de officiele cijfers is 't nog even wachten - boekhouding, enzo - maar na 12 maanden zelfstandigen in de Franse bouwsector kan er toch reeds met enige kennis van affaires worden teruggeblikt. 

Als je tegen je klanten kan zeggen dat je dit of dat niet meer voor 't einde van 't jaar zal kunnen doen, dan mag je gerust zeggen dat je kruis op snelheid zit. 'Madam, 't zal voor 2016 zijn..' haha.

Ondernemer zijn in Frankrijk - wat doet dat met een mens, eigenlijk?

Het doet je stevig vermageren, in de eerste plaats. Uiteraard zit de radicale wijziging van voedingsregime er voor iets tussen, wellicht. Sinds meer dan een jaar geen vlees meer en sinds juni laten we de zuivelproducten ook voor wat ze zijn. Maar toch, de 50 à 70 urenweek is een ware slokop voor je vetreserves. 

Je lijf staat scherper, je geest functionneert helderder.

En je laat ook straffere scheten - maar dat volledig terzijde.

Uit het vorige volgt, uiteraard, dat je nergens meer tijd voor hebt - uit die 70 urenweek, bedoel ik, niet uit die scheten. Het weekend wordt een soort schemerzone tussen de weken en het ambtenariaanse 'weekendgevoel' ken ik reeds lang niet meer. 

Je hoort me niet klagen, integendeel - je hoort me enkel zeggen dat het jammer is dat er maar 24 uurtjes in een dag zitten. En dat m'n Sooky You niet zo snel opschiet als ik wel zou willen. 

Je leert ook de perversiteit van mond-aan-mond-reclame ontdekken, als je zelstandig bent. Positieve commentaar levert je meer klanten op, meer klanten resulteren in meer werk en meer werk leidt je naar de verzadiging 'overdrive' - die 24 uur, weetjewel - waardoor je systeem sowieso in veiligheidsmodus gaat. Die modus resulteert in vertraging en dus negatieve commentaar - je klanten gaan zagen - waardoor je credibiliteit keldert en je op crashkoers raakt.

Moraal van dit alles: niet meer vreten op je bord smijten dan je maag kan verwerken.

Zit ik op crashkoers? Neen. Zit m'n systeem te biepen? Ja.

Zelfstandig zijn blijkt een heikele evenwichtsoefening, ineens. Je hebt je stuurwiel letterlijk in je handen. 

Boeiend, en intens. 

Gisteren een kleine chantier afgwerkt. Morgen de start van een nieuwe.

M'n laatste badkamer van 't jaar.

Hoera, de hele dag naar stubru luisteren.

Wegdromer 122

Ondanks alle sympathie, alle goeie wil, alle hoop en alle medeleven, gaat er niets boven het origineel.

Laat het nummer uit 1982 net datgene zijn dat ik het meest associeer met m'n zorgeloze jeugd in het woeste grensgebied tussen Essenbeek en Lembeek.

Massa's jeugdherinneringen, plots, uit een wereld die zo ontzettend ver weg is, nu.

Een trage wereld, met zon, natuur, honden en de beste ma & pa die een snotneus zich maar kan wensen.

Een kleine wereld, ook. De wereld was die 20 vierkante kilometer rond de Krekelenberg. 

Save a prayer. En dat voor de rauwste atheist die je ooit hebt ontmoet. Of ontweken.

Vrijdag 13 november. Plus vier dagen. Iedereen lijkt in gedachten verzonken.

En iedereen lijkt vriendelijker, liever, positiever en inschikkelijker.

Même pas peur. 

Save A Prayer - Duran Duran

Wegdromer 121

Zo een van die groepen waar ik om een of andere reden nooit in contact mee ben gekomen.

M'n vrienden van toen luisterden naar andere muziek, ziedaar een reden.

En ik stelde af op andere radiozenders, ziedaar een andere.

't Voelt aan als een vergeten conservenblik bruine bonen in de camion vinden als je net scheurende honger hebt.

Of een rustig hoekje als je zo ongelooflijk pijnlijk dringend kakken moet.

Of een hele bak bier als je overste had gedacht je een kloot af te trekken door je de archieven te laten uitmesten.

Allemaal meegemaakt, echt de waarheid.

Die bonen waren de beste ooit.

Die drollen - meervoud - herinner ik me stuk voor stuk.

En dat donkere archief vergeet ik nooit meer.
Jammer dat ik geen honger had terwijl ik in dat archief dringend kakken moest.
Dàt had wat gegeven.

Instant Street - dEUS

Aubers Ridge, alweer

Illies Deutscher Soldatenfriedhof. 

Amper een kilometer of twee van ons huis. 

Reeds ontelbare keren rakelings voorbij gereden. 

Je komt er niet als je'r niet speciaal heenrijdt. 

Net naast het officiele kerkhof van Illies. 

Twee totaal verschillende werelden. De ene van marmer, beton, overbevolking en plastieken kransen, de andere van rust, stalen kruisen, platanen en soberheid.

2980 soldaten liggen hier. Een naam en een sterfdatum. Een van de ontelbare kerkhoven net achter de frontlijn van 'la crête d'Aubers' - Aubers Ridge. Ontelbare graven uit de bloedige zomer van 1915, aangevuld met slachtoffers uit de andere oorlogsjaren.

Een van de droevigste plaatsen op aarde. In de schaduw van de strategisch belangrijke heuvelrug van het dorpje Aubers, op een scheet van de kerk van Illies en in de achtertuin van een nagelnieuwe verkaveling. Alsof het er nog niet droevig genoeg was.

'k Ben geen kerkhofganger en 'k geloof niet in een vervolg. Met hier rond te struinen bewijs ik enkel mezelf een dienst. Niet die kapotgeschoten snotneuzen die hier onder m'n voeten liggen. 

En toch zie ik een nut om hier even de wagen langs de kant te zetten.

Gesneuvelde Duitsers krijgen zelden bezoek, immers. 

En toch vroegen die jongens hier evenmin naar alle miserie uit die periode. 

En toch hadden ze wellicht liever een potje voetbal gespeeld met die Indiers, Nepalezen, Pakistanen en andere Aziaten aan de andere zijde van het niemandsland, in plaats van ze vanuit bunkers in stukken te schieten, ze met zwaar geschut te bestoken of ze met een kakschup de kop in te slaan.

100 jaar terug, slechts. 

Onvatbaar wat zich hier toen moet hebben afgespeeld.

Begrijpen zal ik het nooit...

Wegdromer 120

Een pickup.
En John Wayne, Johnny Cash & John Deere.
't Leven zou zo simpel kunnen zijn.

Way Out Here - Josh Thompson

Respect als hij dees omver duwt..

Eind oktober en de weken vliegen voorbij. 

Tijd is relatief, zegt men altijd. 

Kan best kloppen.

Een kalender wordt bijzaak, als je't druk hebt. Data zijn slechts een kapstok, een houvast voor projecten, klanten, offertes, chantiers, afspraken en dromen. 

M'n aganda vult zich tot eind dit jaar. Zakencijfers, kilometers en facturen, meer afspraken, stubru 's ochtends vroeg, koffie bij de leveranciers, meer koffie bij m'n verzekeraar en nog meer koffie bij de klanten - welkom in 'Le Nord'.

Onze weipalen - remember die 2 ton in de Trafic - zitten ook reeds in grond, ook. Thanx Tom & thanx John Deere. Nu nog een afsluiting en de honden kunnen vrij rennen.

Honden. Meervoud. Ook vrouwlief zit niet stil. Een klein mormel erbij - tijdelijk of permanent, we zien wel - en een klein leventje gered uit een hoop menselijke miserie.

Le Nord heeft ook z'n droevige kanten.

En tussendoor de kaap van de 40 gerond.

Still alive & still kicking.

Wegdromer 119

Een nummer uit m'n oude VUB-doos.
Uiteraard heb ik die nog..

Norman 3 - Teenage Fanclub - 'Thirteen'

13

Dertien graden is de grens. De grens tussen 'te doen' en 'steken we de kachel aan?'.

Dat was zo vorig jaar, en dat is alweer zo in 2015.

Gisteren was 't nog een ruime 13.5 op onze thermostaat - die niet meer aan de mazoutketel is gelinkt, btw.

Vandaag stond het toestelletje op 12.5°C.

Op 'steken we de kachel aan?', dus.

Het plezier van een houtkachel op een zeikerige herfstavond.

Daar kan zelfs een kamazoutra niet tegen op - btw alweer een manier van de fossielebrandstoffenlobby om ons hun rotzooi aan te smeren.

Goed geprobeerd. 

Geef ons maar een paar steire hout en we komen de winter ook wel door.

Iemand een mazoutbrander nodig?

The Fool On The Hill

Vreemd, eigenlijk. We wonen op minder dan 30km van de Frans-Vlaamse grens en toch voel ik me als een kleine jongen, soms, die naar de grote stad kijkt vanop z'n rustige heuveltop.

Die grote stad is Vlaanderen. 

Die rustige heuveltop is hier, de bruisende metropool van Lille.

Die kleine jongen ben ik.

Van een scheve metafoor gesproken.

De omgekeerde wereld, ook. Er wonen immers meer mensen in en rond Lille dan in eender welke modale Vlaamse provincie.

En toch kijk ik naar Vlaanderen, ginds, dat gebied achter de Kemmelberg in de verte.

En toch luister ik trouw naar stubru in de wagen en volg nieuwsgierig de grote en kleine dingen in dat kleine vreemde bezige landje.

Beklim hem maar, die Kemmelberg. En wuif naar 't zuiden.
Misschien wuift er wel iemand terug..

Wegdromer 118

Ben ik blij dat stubru bijzonder goed in de ether ligt, hier in Le Nord..

Agape - Bear's Den

Wegdromer 117

Een nummer dat dezelfde titel draagt als m'n laatste blogpost.
Wat een onbeschrijflijk toeval, toch.

There She Goes - The La's

There she goes

Anika, alweer onderweg.

Terwijl ik dus zoals eerder gesteld vierkant m'n botten afdraaide in Lille en wijde omstreken - ik probeer nu eenmaal onze lokale Halse uitdrukkingen levend te houden, want naast m'n interesse voor gezonde voeding, vogels, subglaciale bergstromen, beschavingen buiten ons melkwegstelsel, snelle sportwagens en The Walking Dead heb ik ook een gezonde belangstelling voor geografisch gebonden zegswijzen, en streekbieren, volledig terzijde - miste ik dus volledig de mid-najaarstrek. Ook reeds eerder gesteld.

Organby is één zaak, de oostelijke europese trekroute een andere.

Om een lang verhaal kort te maken: Anika & Paivi zijn uiteraard ook weer van de partij.

Paivi kwam begin juni in haar Finse zomerkwartier aan en hield het er minder dan twee maand later reeds voor bekenen. 

Op 31 juli vertrok ze opnieuw zuidwaarts.

Ze zit reeds in de Centraal Afrikaanse Republiek. 7.000km later.

Anika kwam enkele dagen vroeger toe dan Paivi en vertrok op 20 augustus, drie weken na Paivi.

Binnen enkele uren verlaat ze het Europese grondgebied en steekt ze de Bosporus over.

Ze zijn weer onderweg, onze meiden.

Geen idee of hun broedsels succesvol zijn geweest. Geen idee wie het met wie heeft gedaan en geen idee hoelang ze dit helse ritme nog zullen volhouden. 

Vermoedelijk heeft Paivi niet gebroed - komt ervan als je net te laat aankomt - en vertrok ze daarom zo vroeg.

Vermoedelijk heeft Anika wel gebroed - komt ervan als je op tijd aankomt - en vertrok ze daarom drie weken later.

Vorige woensdag trokken de laatste Bondrées door in Organbidexka.

Binnen enkele dagen vind je tussen Gibraltar, Istanbul en de Noordkaap geen enkele Wespendief meer.

Ze blijven me verbazen, elk seizoen weer.

Paivi, opnieuw naar Zuid-Afrika?

Wegdromer 116

Nog 9 jaar, in werkelijkheid.
En dan gaan we iets anders doen.

This pain will last for ever.
Haha.

Two More Years - Bloc Party

No pain no gain

Een van m'n favoriete manieren om een blogpost te starten is 'Terwijl de' gevolg door 'zit ik'. 

Werkt altijd. Instant succes. Honderden likes, uitnodigingen in poupulaire praatshows en nominaties voor de Gouden Kerkuil. 

Terwijl de, gevolgd door zit ik.

Dus, terwijl de eerste Kraanvogels sinds vorige woensdag over Organby trekken - zo vroeg, miljààrde - zit ik - zoals het een kleine zelfstandige betaamt, tot over m'n oorpluimpjes in 't werk.

Op 't einde van de maand naar Baskenland trekken om er met m'n brasvrienden het einde van het telseizoen te vieren zit er dus hoe langer hoe minder in.

Goed, eerlijk, ik wéét dat ik er niet heen zal gaan, maar toch hou ik dat eventueelpoortje toch maar open. Zonder hoop is een mens immers niets. Een schapenstront op een steile bergflank. Stabiel zolang hij versgescheten en dus vochtig is, maar klaar om naar beneden te rollen eens mooi zongedroogd.

Tenzij hij opnieuw ondergescheten wordt, uiteraard.

Soit. Vandaag mocht ik eindelijk m'n eerste grote trekmoment van 't jaar beleven - op die manier verwoord komt dit toch wel heel ongemakkelijk over - toen een Zwarte ooievaar zomaar over de 'national' tussen La Bassée en Lille trok. We kwamen net terug van de biomarket - zelfs de biosupermarkt is hier 's zondags open, een actieve zelfstandige heeft immers tijdens de week geen tijd voor zulke futiliteiten.

Soit bis, we reden op de weg, ik riep 'STOPPEUN' en Célia zette zich braafjes langs de kant. 

Goed, de werkelijkheid was uiteraard lichtjes anders. Nevermind. 

Een Zwarte ooievaar klom moeizaam steil boven ons hoofd naar hogere luchtlagen en maakte ons tien minuten lang heel warm vanbinnen.

En heel leeg daarna. 2015 is het eerste jaar in jààren dat ik de najaarstrek volledig misloop. 

Op die ene Zwarte ooievaar na.

In plaats daarvan bouw ik badkamers en verbouw studio's, vervang ik sloten en schaaf deuren, verf plafonds en vervang kranen, trek ik electriciteitsleidingen en herstel rolluiken.

Honderd euro hier, 80 euro daar, 9.000 euro ginder, 300 euro elders en 190 euro morgenvroeg. Geen geheimen, m'n omzet moet op 't eind van 't jaar toch worden gepubliceerd. 

Kleine beetjes en af en toe een grote vis. Heel trevreden klanten vaak, zeer tevreden klanten meestal, ontevreden klanten... nog niet, gelukkig maar.

Organby versus eindelijk op ons eigen benen staan, onze eigen boontjes doppen, het gevoel hebben dat we zijn waar we altijd al hadden willen zijn.

Eerlijke deal, toch wel. No pain no gain - ook al zijn er de voorbije dagen reeds meer dan 2.000 Kraanvogels over de Pyreneeen getrokken.

Miljaarde toch...

Wegdromer 115

Nog een cover - om het af te leren.
Deze keer moet Imagine Dragons eraan geloven...

Radiocative - Madilyn Bailey

Wegdromer 114

Taylor Swift revisited.
Heel pruimbaar.

Bad Blood - Ryan Adams

Wegdromer 113

Dit land zit echt vol verrassingen.
Bretoense punk metal. Je moet het horen om te geloven.
Dranouter, trek jullie onderbroek maar op volgend jaar...

Dans Gwadek 2 - Les Ramoneurs De Menhirs

Nevermind

Vannamiddag mocht ik voor een klant wat meubelgerei uit z'n pas verworven studio verwijderen.
Ook dat is multiservice - een trafic heeft immers meer laadruimte dan een cliootje - en als men mij morgen zou vragen een panda van het ene bamboebosje naar het andere te vervoeren dan zou ik dat ook doen - euros zijn euros.
Soit, dat meubelgedoe op zich was een zuiver stuk onversneden non-evenement, uiteraard, tot ons oog viel op een hoop brol die zich onder een van de bureaukasten bevond. Twee cassettes, een discette en een telefoonkaart.

Twee cassettes, een discette en een telefoonkaart!

We stonden er allebei met grote ogen naar te gapen.

'Kan je geloven dat wij deze rotzooi ooit zelf nog hebben gebruikt?' vroeg ik aan m'n klant.
Het voelde alsof we net een tijdcapsule hadden opgegraven.
Die vier stukjes plastic waren hi-tech, zo'n 25 jaar terug. Wij hebben ze immers nog gekend, die casetterecorders, die discettes met een waanzinnige 1.5Mb stockageruimte en die veel te krap bemeten telefooncellen.
Vijfentwintig jaar terug, slechts. 
Het mooiste moest echter nog komen. Wat op de eerste casette stond was een misterie, maar op de tweede stond heel duidelijk de lading vermeld 'Nevermind - NIRVANA'.
Ongelooflijk. Dit was écht reizen in de tijd.
Het album kwam uit op 24 september 1991. Exact 24 jaar geleden. En wij vonden het onder een bureaukast.
Nu ben ik er zeker van dat élke veertiger het album op casette heeft, ergens, in een doos bovenop de doos met vinylplaten, en onder die met cd's.
Maar toch, zomaar uit het niets met dit stukje oertijd geconfronteerd worden doet toch wat met een mens.
Het album zit reeds klaar in de wagen voor morgen.
In de mp3-speler.
Kurt Cobain moest het geweten hebben...

Om het af te leren

Wegdromer 112

Altijd fijn om een nummer te herontdekken...

These Days - Foo Fighters

Geachte heer

Zoals u wellicht reeds hebt vernomen is de interventie van gisteravond bijzonder slecht verlopen.

Uw klant heeft me min of meer verplicht van z'n zelfgestookte calvados te proeven en geheel tegen m'n professionele ethiek zijn we, zeg maar, zwaar beginnen zuipen.

Toen uw klant - en tevens beste vriend - me echter vertelde dat hij praktiserend katholiek én jager was heb ik me niet kunnen beheersen, waarvoor m'n oprechte excuses.

Uiteraard had ik nooit z'n moeder mogen beledigen en was de opmerking over z'n corpulentie wellicht misplaatst.

En zijn z'n kinderen wellicht begaafder dan het gemiddelde.

Ik hoop echter dat dit hele voorval in z'n juiste context mag worden geplaatst en dat dit geen noemenswaardige invloed zal hebben op onze professionele relatie.

Voor wat het waard is: de herstelling van de tuinkapel zal volledig door de firma worden gedragen.

En het slot, waarom het in wezen allemaal te doen was, functioneert uiteraard opnieuw prima - zonder dank.

Hoogachtend,

Bart Goemaere - Bricobart sarl

Niets zo fijn als je verzekeraar van 's ochtends vroeg de stuipen op 't lijf te jagen.
Alsof ik die firma alleen maar zou opgericht hebben om m'n boterham te verdienen...

Here undo rusty k

En toen waren ze weg. 

Ineens.

Een tiental dagen hebben we genoten, van die drie nieuwe vogeltjes in onze stal.

Tien dagen vol gebedel, eerste testvluchtjes, meer gebedel, hogere verkenningsvluchtjes, minder gebedel, wild gespeel over en tussen de gebouwen en hoog boven de weide, nog één keertje slapen in hun oude nest, luid gekwetter hoog in de lucht vanmiddag en plots, deze avond, een immense leegte.

Ze zijn vertrokken, onze boertjes.

Nauwelijks uitgevlogen, en nu reeds onderweg naar hun winterkwartier in de Sahel.

Intriest ben ik. 

En bang, ook, een beetje. 

En nieuwsgierig, nu reeds, naar volgend jaar...

Zwartebout

Tot boven ons kot reikte de rook vanmorgen, toen die patattenfabriek in Nieuwkerke in de vlammen verdween. 

30km ver ging de rook, ongelooflijk. En ik die dacht dat er eindelijk nog eens een vulkaan in Vlaanderen was uitgebarsten.

Niet dus. 

Clarebout werd Zwartebout.

De frieten zullen weer duur worden, dit jaar...

Geef me je hand en wees niet bang

M'n eerste volledige make-over van een studio op Lillese bodem. 

Terwijl The Real Belgian Birders de wol van de Baskische schapen vogelden hield ik me bezig met verven, linoleum leggen, bar en keuken installeren, badkamer opwaarderen en electriciteit herzien van een, zeg maar, studentenkot van betere klasse.

Zelden zo'n tevreden eigenaar gezien toen ze - ik had haar gevraagd haar ogen te sluiten en me 'n hand te geven - trek eens aan m'n vinger, haha -  haar ogen opendeed in 't midden van de ruimte waar je tien dagen terug alleen maar heel snel uit weg wilde. 

Opdracht geslaagd, dus. 

Nog nooit een fles champagne gekregen na een chantier.

Voor die klant wil ik nog werken...

The Renault Trafic Diaries

Begin september, reeds. 'k Heb de indruk dat het jaar reeds voorbij is en toch is er nog een vol derde te gaan. 

Te negenen donker, rijp op ons gras, de kilte van de eerste herfstnachten, geen exotische nummerplaten meer op de Franse wegen, de Wespendieven doorgetrokken en de Real Belgian Birders terug in de regio. Het jaar is voorbij.

En onze Boerenzwaluwen zitten nog met jongen. Tweede nest, drie stuks. Acht nieuwe zwaluwtjes heeft ons koppeltje dit jaar geproduceerd, gewoon te gek. En dan heb ik het nog niet eens over onze Huismussen gehad. Onze kolonie blijft maar uitbreiden - ik denk dat we onder ons dak meer mussen hebben dan in heel Vlaams-Brabant. Misschien moeten we die maar eens gaan uitzetten, ginds. Dat is ons indertijd met de Vossen gelukt en recent nog met de Boommarters - volgens sommigen die 't kunnen weten - en dus kan dat met een paar dozen mussen ook geen probleem zijn.

Gisteren nog een Boomvalkje gezien, trouwens, en eergisteren een Bruine kiekendief. Vanuit m'n camionette, zomaar. Uiteraard kijk ik naar de weg, ma. Ik ben echter een Real Belgian Birder, weet je, een mensensoort die gewoon is om naar alle windstreken tegelijk te kijken. En tegelijk nog een oogje op z'n glas te hebben.

Organby. Always on my mind. 

'Bricobart is geen reden om te leven' zei ik vandaag nog tegen een klant. 'Het is een manier om te kunnen leven'.

Dat 't maar rap volgend jaar is...

Daddy daddy, taktaktak! - alleen voor insiders.

Wegdromer 111

Kan moeilijk toepasselijker...

Heroes - Mr. Bowie Himself

Me Hero

Weet je wanneer je de juiste job hebt?

Wanneer je rond halfzeven 's avonds een telefoontje krijgt. 

Tuurlijk zit je op je chantier - nog, op je chantier. Tuurlijk is je werk nog niet gedaan. Je hebt immers enkele dagen eerder je rug bezeerd waardoor je 'r enerzijds als een idiote ingepakte hesp bijloopt en je anderzijds maar voor 75% steenkool in je motor hebt terwijl je net op dat moment over de volle 200% nitro zou moeten beschikken. 

Tuurlijk zit je met je gedachten elders - op een col in de bergen bijvoorbeeld, want enkele mensen die je vaag kent zijn er ook en die duizenden trekkende Wespendieven ook. 

Tuurlijk heb je een grondige rothekel aan alles en iedereen want je bent net vijf verdiepingen de trap opgetjakkeld met een verdomd stuk linoleum van 20 vierkante meter, ervoor wakend die bijna 40 jaar oude wervelkolom niet tezeer te belasten en bovendien zwetend als een 300-ponder in een Siberische sauna.

Maar dan, net dan, op 't moment dat je 't eigenlijk beter voor bekeken zou houden, jengelt die godverdommese klotetelefoon, met een dame aan de andere kant die zegt dat ze zichzelf heeft binnengesloten - uiteraard kan dat - en of jij asjeblieft die schijtdeur zou willen komen openmaken?

Als je dàn, net dan, met een nieuwe dosis energie je boeltje pakt en naar die nieuwe uitdaging - die deur, niet die dame - koerst, awel, dàn mag je zeggen dat je de juiste jobkeuze hebt gemaakt.

Geef toe, wèlke job geeft je op 't einde van zo'n klotedag in 't midden van zo'n schijtweek 't gevoel een echte held te zijn? Zoek maar.

Enne, dat vette slotenmakerstarief heeft er hoegenaamd niets mee te maken - kwestie van vooral geen misverstanden te hebben.

Sooky You

Geen betere manier om een project gesponsord te krijgen dan zelf wat voor deining te zorgen. 

De lokale pers is alvast enthousiast, ook in de States wordt er stilaan warm gelopen en ik moet dringend wennen aan m'n nieuwe BVF - bekende Vlaming in Frankrijk - status.

'Ik heb je in de krant gezien!' hoorde ik vandaag nog, bij m'n vaste wietboer.

Voorlopig nog geen damesondergoed achter m'n ruitenwissers, maar Folkstone is toch weer een stapje dichterbij...

Meer weten?

Wegdromer 110

At The Gates Of Town - Bony King

Wegdromer 109

Politician's Daughter - Marco Z

Moet kunnen

Geen leuker vuurtjes dan ochtendvuurtjes.

Buiten avondvuurtjes, uiteraard.

Of nachtvuurtjes, toegegeven.

Maar een fris knapperend ochtendvuurtje, het blijft toch wat speciaal.

Dat mid-augustus ochtendrijm op het bosgemaaide gras, en de bosgemaaide distels, dat net ietsje meer rook dan nodig, die prachtige rookpluim die zich statig een weg baant door de onderste lagen van onze atmosfeer, het is een totaalpakket waarvan ik maar geen genoeg kan krijgen, een ervaring waarin ik steeds weer nieuwe elementen ontdek - zoals een film waarop je maar niet uitgekeken raakt.

Ook de lokale 'gendarmerie' weet het unieke tafereel te waarderen. Hoe vaak heb ik hen niet stiekem traagjes langs de weide zien passeren, genietend van het spel van kleur & geur, jaloers zijnde op die ochtendmens met z'n simpel oerplezier.

Ik, en m'n ochtendvuurtje.

Puur & onversneden.

Organby 2015 (3)

Frustratie is vaak een slechte raadgever. Een paar dagen na m'n deprimerend gesprek met een van m'n maten van 't eerste uur op de col trokken er immers meer dan 12.000 Zwarte wouwen door - op één dag (!), gevolgd door nog meerdere duizenden de dagen erna.

Het gaat dus nog steeds goed met deze sierlijke alleseter. Zolang er elk jaar meer dan 40.000 over de col trekken is de natuur niet helemaal naar de kloten...

Intussen begint de trek van de Wespendief geleidelijk aan op gang te komen. Enkelingen worden tientallen, tientallen worden over een week of wat honderden en honderden worden eind augustus duizenden. 

De Real Belgian Birders (-1) zullen er zijn en ik wens jullie verdomd beter weer toe dan ik had vorig jaar. Klare hemels en heldere patch - die benevelde geest moeten jullie er maar bij nemen.

Intussen word ik ook van Franse zijde bestookt met uitnodigingen - 'Of ik wel zeker ben dat het werk voor de rest gaat?!' 

Hét werk niet. Bricobart wel - althans deze zomer.

Drie badkamers moeten er worden gebouwd voor ik een volgende pauze kan inlassen.

Drie, verdomde, badkamers. En al de rest, uiteraard.

Koud in m'n hart. Dat wel.

Organby 2015 (2)

'Transpyr 2015' - de monitoring van trekvogels over de Pyreneen -  is reeds twee weken bezig. 

Sinds de LPO de gehele werking ervan heeft overgenomen wordt de naam niet meer gebruikt - de Col van Organbidexka is een telpost zoals alle andere - maar anciens blijven nu eenmaal anciens.

De Col is immers niet zoals de andere telposten. De Col is Heilige Grond. De Col draagt de sporen van exact 50 jaar van keihard werk en ongetemperde inzet. Honderden vogelaars hebben er honderdduizenden uren geteld. Honderden vogelaars hebben er duizenden kuiltjes gegraven en er het beste van zichzelf gegeven. De beuken dragen de sporen van hectoliters patcharan en her en der verraden haksporen de woeste euforie van Le Belge Sauvage. 

Mochten er trollen in de Pyreneeen leven, ze zouden in de dampige beukenbossen van Iraty wonen.

De Col blijkt echter niet meer wat hij ooit was. Op papier toch. Sinds de LPO - Ligue de Protection des Oiseaux - het fameuze akkoord met de lokale gemeenten heeft bekrachtigd om in de hele omgeving de jacht te bannen en volop de kaart van ecotoerisme te spelen, lijkt de motor stil gevallen nog voor hij goed en wel op dreef was.

De werking ter plaatse verandert, het wordt voor vrijwilligers moeilijker om te participeren, sensibilisering van het publiek wordt tot een minimum beperkt, er worden onervaren tellers op de Col geplaatst en ga zo maar door. Dat akkoord moest een begin zijn, geen einde.

De anciens bekijken het allemaal met fronsende wenkbrauwen.

De werking van de Col is jarenlang gebaseerd op het enthousiame van vrijwilligers en het actieve zoeken en leggen van contacten met het grote publiek. Sensibilisering is er een werkwoord, sinds de jaren '70.

Alles wordt anders, blijkbaar. M'n telefoontjes met m'n makkers zijn zelden positief. 

De anciens laten de Col dit jaar zelfs volledig voor wat hij is. Grote reunie in oktober, op een andere col.

Heel jammer, allemaal. 

Intussen lijkt de trek van Zwarte wouwen reeds over z'n hoogtempunt heen. Meer dan 3000 vogels vorige zondag, slechts een 5000 in totaal. Een fractie van andere jaren.

Laten we hopen dat het beste nog moet komen...

Durf eens aan m'n gat plakken...

Honderd kastanjepalen, vers gekliefd en vlijmscherp gepunt.
Daarvoor rij je al eens met plezier naar de grens met Normandie en terug.
Nu ze enkel nog in de grond peuteren...

RIP Cecil. En de anderen.

Er is weer een leeuw minder, op deze wereld. Een bijzonder goede zaak - althans voor de gazellen, antilopes & een handvol springbokken dat met een iets geruster hart door de Zimbabwaane savannes zal kunnen rondhuppelen.

Eén leeuw minder, en de halve wereld staat op z'n kop. Verontwaardiging, woede, afschuw, boze mails en gefrustreerde blogs. 

Pech voor de dader, de leeuw had een naam en was door z'n zwarte manen en gebrek aan mensenvrees geliefd bij safarigangers. 'We hebben Cecil gezien!' en meer van die onzin.

De man in kwestie krijgt de laatste dagen alle stront van de wereld over zich heen, en mocht ik in z'n plaats zijn ik zou me de komende dagen heel erg goed wegsteken. Volkswoede kan ver gaan.

Wat Cecil bijzonder maakte had echter niets met Cecil te maken. Wekelijks worden leeuwen gedood door trofeejagers. Elke maand worden kuddes olifanten neergemaaid en hun slagtanden afgezaagd, krijgen buffels zware kalibers in hun lijf en worden zebras gevild. Dagelijks worden roofvogels in Afrikaanse natuurreservaten uit de lucht geschoten en hun jongen geroofd en binnen enkele maanden zal je weer met een bang hartje door onze Vlaamse open ruimtes lopen, hopend je niet net tussen een fazant of een schietgrager - 'jager' is immers een totaal verkeerde omschrijving - te bevinden.

Vele honderdduizenden wilde dieren worden jaarlijks met vuurwapens gedood. Of het nu in de Vlaamse velden, naast een Frans natuurreservaat, op een Spaanse bergkam, langs de oevers van de Nijl of in de tropische savannes, op de toendras van Alaska of in open zee tussen Japan of Australie is maakt geen moer uit. Ze sterven omdat iemand heeft besloten dat ze moeten sterven en geen mens - op een paar duffe wereldverbeteraars na - kan het ook maar een moer schelen.

Die leeuw in Zimbabwe had een naam. Niet meer dan dat.

En morgen is een nieuwe dag. Morgen zal Cecil vergeten zijn en kan diegene die hem doodschoot op zoek naar z'n volgend doelwit.

Zelfs al zouden we alle wilde dieren een naam geven, dan nog zou de wereld er geen haar beter op worden.

Een schietgrager blijft een schietgrager, en zolang we de 'jacht' blijven tolereren op deze wereld, dat we die minderheid binnen onze gelederen woord en macht blijven geven, dat jachtmunitie vrij te koop blijft en dat we als samenleving de ballen niet kweken om dat soort praktijken naar de geschiedenisboeken te versluizen, zullen er nog veel Cecils om zeep worden gebracht.

Cecil had een naam. Meer niet.

Wegdromer 108

Sommige songs mogen gewoon niet vergeten worden.
Alleen al daarom is internet de beste uitvinding ooit...

The Wreck Of The Edmund Fitzgerald - Gordon Lightfoot

Not an addict

Een heldere maan, een single malt, de geur van vers gemaaid gras.
En een hemel vol trekkende Witgatjes.
Nuu wiet wiet! Nuu wiet wiet!
Niets zo prachtig als de najaarstrek.
Niets zo onvatbaar als de najaarstrek.
Stil genieten.
Een hele nacht lang.

Noem me maar Driepoot

Om een goede foto te maken heb je slechts twee dingen nodig, en liefst tegelijkertijd: een goed moment en een goede plaats. 

Kom je op 't verkeerde moment op de verkeerde plaats dan beland je ofwel in de gracht, ofwel in 't ziekenhuis, ofwel gewoon op 't gemeentelijke politiecommissariaat.

Kom je op 't juiste moment op de verkeerde plaats dan is de kans groot dat je in diezelfde gracht, in 't zelfde ziekenhuis of op 't zelfde commissariaat belandt.

Kom je op 't verkeerde moment op de juiste plaats dan is je volgende stop wellicht het dichtstbijzijnde café om al je ellende eens stevig weg te zuipen, waarna je wellicht eveneens in diezelfde gracht, in 't zelfde ziekenhuis of op 't zelfde commissariaat belandt.

Met andere woorden: op 't juiste moment op de juiste plaats zijn is de boodschap.

Geloof het of niet - mij een rotzorg als je me niet gelooft - maar gisteren stond ik 'toevallig' tegen een fruitboompje op onze koer te plassen. Op zich niets bijzonders, zoals ik ook reeds tegen Célia zei, buiten 't gegeven dat dat boompje in een grote pot zit.

Soit, stond ik dus dat grote brokje wilde natuur te bewonderen toen ik en opeens net boven me 't blije gekwetter van onze Boerenzwaluwen hoorde.

Met m'n onbezette hand snuisterde ik zo goed en zo kwaad als 't kon m'n canon uit m'n achterzak - wat moet ik me nu inhouden om geen vuile woordspelingen met die merknaam te maken - en vuurde zonder goed te mikken een paar schoten op de nietsvermoedende vogeltjes.

Op 't juiste moment, op de juiste plaats, en met één hand.

'k Kan er ook niet aan doen dat ze me soms 'driepoot' noemen.

Organby 2015 (1)

Eindelijk, de eerste data van de col zijn binnen - terwijl de halve wereld uitkeek naar signalen van New Horizons keek ik uit naar lekkers uit Larrau. Eeder zei muig - zoals ze bij ons zeggen.

Eergisteren trokken er 27 Zwarte wouwen door, vandaag 39. 

De najaarstrek is begonnen - onwerkelijk, als je weet dat de Wespendieven nog geen twee maanden terug zijn.

M'n maag draait om en m'n ballen knijpen samen bij 't idee dat ik dit jaar de Real Belgian Birders niet zal vergezellen. Gewoon teveel werk. Hoera, laten we zeggen. 

Om van m'n darmen nog maar te zwijgen.

Daar komt nog bij dat ik gisteren een mailtje kreeg van Mélanie. 

Ook dat nog.

'We zitten opnieuw in châlet Ossau, de châlet naast die van jullie, net zoals vorige jaren!' mailde ze. 

Twee châlets tegen elkaar geplakt, een gemeenschappelijk terras en een gemeenschappelijke badkamer - in Baskenland kan het allemaal.

'We kijken er écht naar uit, xxx' draafde ze voort.

Getekend: Mélanie, Virginie, Céline, Florence & Cathy.

What happens in Organby stays in Organby.

Meer ga ik daar niet over vertellen.

Meer mag ik daar ook niet over vertellen.

Poule Bull

Eén seconde niet opletten, en je hebt het zitten.
M'n deur open gelaten - 'k moest écht dringend pissen toen ik thuis kwam.
En dan krijg je dit soort dingen, natuurlijk.
Ons Babette aan de Red Bull.
Dat gaat stevige eieren geven, morgen.

Wegdromer 107

Geblindeerde sloten, badkamers, rolluiken, infiltraties, geblokkeerde deuren, vuile voegen, kapotte klinken, losgekomen tegels, radiatoren, verf, silicone en cement, schakelaars en spots, wc's voor mensen met beperkte mobiliteit, vensterramen, verluchtingsgaten en ontvochtigers, nog meer rolluiken, kapotte 'sjassen', mini-keukens, trapleuningen, bikinimadammen op een dakterras en ga zo maar door.

Kruissnelheid, weetjewel.

Echt de waarheid.

Behalve dat laatste...

Busy Earnin' - Jungle

Dat glazuur moet eraf

Als er een foto al toepasselijk is voor de voorbije weken dan is 't deze wel. 

Nog nooit zoveel kersen gehad & gezien. 

En gevreten, ook. 

En nog nooit zoveel gespikkelde drollen geboetseerd, ook.

En nog nooit zo weinig tijd gehad om ze te plukken.

En geen spreeuwen dit jaar. Vreemd.

Zou het kunnen dat dat konijnenvel dan toch zou werken? 

M'n buurman geloofde erin, toen hij het zachte verse pelsje hoog in z'n boom knoopte. 

Niet dat ze'r niet zijn hoor, die vogels, ze vliegen gewoon onze bomen voorbij. Je gelooft je ogen niet.

Overdaad, wellicht. 

Soit. Eens 't wat kalmer wordt in de bouw zullen de pruimen rijp zijn. 

Wacht maar.

'k Heb onze pot reeds gewaarschuwd.

Wegdromer 106

Heel toepasselijk, eigenlijk.

Have A Nice Day - Stereophonics

Nepal update (1)

Het land likt z'n wonden. M'n vriend Gokarna is een van de velen die er letterlijk het beste van maakt: lokale schooltjes opnieuw operationeel maken, basismateriaal verlenen aan dezen die het 't meeste nodig hebben en de overheid bijstaan bij het in kaart brengen van wat waar nodig is - geen sinecure want er is verschrikkelijk veel nodig, veel wegen zijn nog steeds niet operationeel en de moesson staat letterlijk voor de deur.

'k Vertel er later meer over, hier gewoon een paar beelden uit Barpa, een dorpje in  de buurt van het epicentrum.

Wegdromer 105

Tuurlijk leef ik nog. 'k Ben gewoon reeds een paar weekjes écht full-time zelfstandige. Er vroeg uit en laat thuis, veel afspraken maken en de helft niet nakomen, hopen stront over je heen krijgen van boekhouders en verzekeraars en in plaats van braafjes ja te knikken gewoon verschrikkelijk hard - en precies - terugschijten.
En vooral: op dinsdag tegen je klanten reeds kunnen zeggen dat 't deze week écht niet past.
Pure klasse. 'k Ben niet voor niets m'n eigen patron geworden.

Dave Grohl op z'n best.

Annika & Paivi UPDATE 6

Annika (rood traject): zo'n 9.500 km - Paivi (groen traject): zo'n 11.500 km

(rechtstreeks van de site van de Finnen geplukt)

Jun 2^nd 2015

Spring is now turning into summer, and with that most of our satellite honey buzzards have now arrived to Finland. Annika returned to Hämeenkyrö already on May 26th, but because Mikko after his difficulties in Sahara still is flying only in Turkey, she has now formed pair with the neighboring honey buzzard male. Päivi reached Finland yesterday in late afternoon, and today she continued to her breeding territory in Vesilahti. Perhaps she will get chicks this year? Lars is still flying in the Baltic States, but in a few days also he should reach Finland. Regarding Jaana we have now got it confirmed that she succumbed in West Sahara: her body and the transmitter was located on May 26th close to the location her transmitter shut down.

Scheefpoepers zijn 't, die Wespendieven...

Souquillou@home

Ook Souquillou is thuis - of wat daar de komende maanden tenminste voor zal doorgaan. Haar echte thuis is immers het opaalgroene water tussen Sangatte en Dover, maar dat spreekt voor zich.

Van Maarkedal naar La Bassée. Een slordige 80 km van de Vlaamse Ardennen over de Scheldestreek rond Doornik en langs het drukke gezoem van de Lillse biekeskorf naar de eenvoudige rust op de rand van de mijnstreek in departement 62. 

80 km in de laadbak van Tom's vrachtwagen. Twee ton hakplezier. 'Voor als ik eens niet weet wat gedaan', weet je. Minder dan 200 kilo zou Souquillou uiteindelijk moeten wegen. 90% moet eraf, dus. Of beter, eruit. Zeg nu nog dat ik geen ambitie heb. 

Wie hier de komende maanden een Rochefort wil komen drinken rond de vuurschaal zal daar verdorie eerst een uurtje voor mogen schaven, steken of gutsen.

Die boot in onze schuur. En of ik het meen.

Meer zien?

Annika & Paivi UPDATE 5

Annika (rood traject) is eindelijk thuis. Op 28 juni - na een goede 6 weken en bijna 10.000 km - kwam ze eindelijk aan in haar vertrouwde heidegebied waar ze de voorbije jaren broedde. 

Paivi (groen traject) heeft daarentegen nog een klein weekje voor de boeg vooraleer ook zij met de miserie van klein mannen zal kunnen beginnen. Tenzij ze net te laat is, uiteraard. Slechte weers-omstandigheden boven de Sahara hebben immers voor de nodige vertraging gezorgd waardoor het voor vele vogels misschien net te laat zou kunnen zijn om nog aan een broedsel te kunnen beginnen.

Twee maanden rushen - paren, broeden zn jongen grootbrengen - en daarna rap terug naar Afrika. 

Nooit wil ik reincarneren als Wespendief...

Melopee revisited

Onder de zon schuifelt wat ooit een rivier was
Over wat rest van die rivier schiet de zinderende zon
Onder de aangeschoten zon op de restrivier schiet de kano naar open water
Dwars door het hoogriet en een stuk trager langs het nederwiet
schiet de kano naar open water
schiet met de zinderzon op de achtersteven de kano naar open water
Zo zijn ze broeders naar open water de kano de zon de rivier en de mannen
Daarom schieten de zon en de mannen samen naar open water

Naar Paul van Ostaijen, 
met een vette knipoog naar Anoniem uit Onbekend

Wegdromer 104

Een van die duos waar ik onvoorwaardelijke fan van ben...

The Trooper Overture - 2CELLOS

En de zwaluw...

Mixin' concrete layin' brikz.

Ze bouwde voort. 

Ben zo verdomme content dat onze stal - na een jaartje pauze - opnieuw in gebruik is genomen.

Sinds een week is het luchtruim boven onze binnenkoer dé spot in La Bassée waar je 't meeste kans maakt een zwaluw op je bakkes te krijgen.

Voorlopig is hun renovatieproject nog in volle ruwbouwfase maar de beestjes schijnen stevig op te schieten, zeker nu zich plots een gloednieuwe leverancier heeft aangediend.
Klaargemaakte cement, aan huis geleverd, gratis en voor niks. 

Die Vlamingen maken de marché naar de kloten, hier in Noord-Frankrijk. 

'On reprend simplement ce que nous appartenait!' aka we nemen gewoon terug wat van ons was, antwoord ik dan altijd. 

Tot de laatste morzel grond.

Zwaluwnesten inbegrepen.

Twaalf uur. Middagpauze.

Annika & Paivi UPDATE 4

Exact één maand zijn ze onderweg, onze twee Wespendieven.  Annika bereikte gisteren Rusland en heeft er inmiddels een slordige 9000km opzitten. Nog een paar dagen en ze is thuis.

Paivi zit momenteel nog in Turkije, na reeds 8000km. Ben curieus of ze de Zwarte Zee via Turkije of via de Kaukasus zal omzeilen. Of gewoon middendoor - 't zou de eerste keer niet zijn dat een Wespendief zo'n shortcut zou maken...

Project Souquillou

Traditionele 'Haida' kano - First Nations - Pacific Northwest - CR Don Hitchcock 2012

De bouw van 'Souquillou' is alweer een stukje concreter geworden. 

Wat doe je immers als je aan een project begint zonder over het juiste materiaal te beschikken? Zonder professionele zaag- en schaaf-machines? Grote koppels, grote zaagbladen, brede messen en dikke vette Watts?

Het maar met hamer en beitel doen?

'Ta bite et ton couteau'? - no comment - maar wel een heel kleurrijke uitdrukking.

Of toch maar een sponsor zoeken?

Een grote muil en stevige argumenten. 

Soms is 't gewoon een kwestie van lef hebben.

Ofwel geloven Amerikanen in je, ofwel niet.

Wel dus. 

We zijn weer een stap verder.

Binnen een week wordt hij geleverd, de ceder. 

De zomer gaat naar zaagsel ruiken.

Meer weten?