Go North

De wind is vannacht gedraaid. Gisterochtend nog minus 0,5°C - jawel 't kan vriezen hier, vanmorgen zowat 10°C. Het hele weekend nog steeds die bijtend koude en keiharde noordwestenwind alias 'tramomtane', sinds vanochtend een forse zuidenwind die massa's water vanuit de Middellandse Zee de Bassin de Thau in stuwt. Gisteren was de hemel nog stralend blauw, vanochtend grijsgrauw. Het weer kan hier razend snel omslaan, blijkbaar. Terwijl thuis, in 't noorden, tenten en daken bezwijken onder 't gewicht van tonnen heerlijke sneeuw, de langlaufpistes in de Oostkantons zijn geopend en onze (ex-)buurman met moeite onze (ex-)straat op raakt loop ik hier alweer in T-shirt rond. Wat een miserie.
Nochtans, dit weekend was ik niet te houden. Zo'n krakendkoude wind, daar kikkert een bart goemaere van op. Célia had dus ook alle moeite van de wereld om me 't zwijgen op te leggen en m'n 'YIEHAA'S' binnenskamers te houden. Zelfs in de ultieme anonimiteit van een Auchanparking zijn er blijkbaar conventies te respecteren. Overal zure, blauwaangelopen gezichten, tranende ogen, blèrende kinderen, openscheurende winkelzakken, rondvliegende ledematen, afgerukte autodeuren en noem maar op en middenin die kerstchaos een halfgek geworden noorderling die loopt te roepen hoe gek hij wel is op 't zuiden. Born to be alive!
't Is tijd dat we eindelijk terug naar huis gaan. Met een warme wind in de kont rijden we binnen een paar dagen noordwaarts, door een hopelijk feeëriek ondergesneeuwd Centraal Massief richting wat ouwegetrouwe winterse omstandigheden. Zet de jenever maar koud, gooi wat blokken op het haardvuur en rijg dat jonge zwijn aan de braadspies. 'k Heb winterhonger!

Washed away with Christmass

Koude bergwind
Hier aan zee
IJsblauwe hemel
Witte sternen
Rode neuzen
Onzichtbare oortjes
Groengrijze ogen
Prachtig
Vind ik dat

Plots
Geen wind meer
Terrasjes uit de wind
"Lonely Christmass without you"
"Riding home for Christmass"
"Divorce before Christmass"
't Is weer wat anders dan
"Sex on the beach" en
"Vamos a la playa"
Witgeverfde kerstbomen
Getinte zonnebrillen
Rode kerstmutsen
Zwarte nylons
Witte pastis
Rare jongens
Die Romeinen
Waar blijft hij
Die tsunami

Straks
Gaan we weer roeien
Klieven door het water
Verstand op nul
Ruggen gekromd
Spieren
Onder spanning
Lachen zal ik
Met dat briesje

Geen vuiltje aan de lucht

"Bart, jij vult zeker je dagen met koken?!" vroeg m'n buurman me vorige week. "Huh? Zolang ik zonder werk zit is dat inderdaad één van m'n voornaamste bezigheden ja." beaamde ik vriendelijk. Buurman Nasser is immers zo'n 120 kilo spierenbrok droog aan de haak en tegen zo'n stier blijf je dus best ten allen tijde vriendelijk. Naast fervent bodybuilder is hij ook uitbater van een winkel met allerlei producten voor lui die niet koken maar zware gewichten heffen in hun vrije tijd. "Waarom, heb je daar soms problemen mee?" vroeg ik, nog steeds even vriendelijk. "Wel, telkens ik 's morgens m'n winkel binnenkom ruikt het hier naar eten, net een restaurant! Ik ben echt verplicht m'n deur open te laten om de boel hier te verluchten. Elke morgen sta ik hier dus maar te bevriezen want de stank is niet te harden!" verduidelijkte hij z'n vraag. "Hoe komt mijn geur echter bij jou terecht?" vroeg ik, want bij mijn weten staat ons appartement niet in verbinding met zijn winkel. "Zie je die afzuiger daar? Daar komt al die geur vandaan." wees hij me op een ventilatortje in z'n muur.
Na een kort technisch onderzoek in ons appartement heb ik uitgevist dat de afzuigers in ons appartement én de zijne aan een en dezelfde leiding zijn gekoppeld. Wanneer wij dus onze ventilatoren in werking zetten dan pompen we àl onze geuren rechtstreeks in zijn winkel. Nu heb ik zo'n aantal favoriete gerechten waar look een prominente rol in speelt - we leven op z'n frans, we koken op z'n frans - en in een gratin à la bart kruipen algauw enkele tientallen teentjes look - I like the real stuff. Voeg hierbij 't gegeven dat we nog geen dampkap hebben, 't feit dat de filter die de gemeenschappelijke afvoerbuis scheidt van de buitenlucht wellicht verstopt zit en 't wonder dat Nasser z'n winkel 's avonds afsluit, en je krijgt een regelrechte straalstroom van look, of gebraden makreel, naar 't walhalla van de lokale bodybuilder. Geen wonder dat zelfs een zware jongen als Nasser achterover stuikt als hij 's morgens z'n winkeldeur opent. Moraal van 't verhaal: niet alleen de watergebonden afvoerbuizen zijn hier een puinhoop, ook van ventileren hebben ze hier in 't zuiden zeer weinig kaas gevreten. Nasser is dus wel verplicht z'n deur open te laten want een winkel die vetvrij eten en een gezonde levensstijl promoot die tegelijkertijd walmt als een refter in een legerkazerne verliest uiteraard alle credibiliteit naar z'n klanten...
Wat er vandaag op 't menu staat? Bloemkool, bloemkool en nog eens bloemkool. We gaan lachen morgenochtend...

No man's land

'Le sud' wordt bevolkt door jagers en vissers. De laatste zijn in Sète wat talrijker dan de eerste, uiteraard, daar vuurwapens dragen in stedelijke omgevingen alleen voorbehouden is aan de ordediensten. Met een vislijn duiven vangen is dus theoretisch mogelijk, praktisch wellicht ook, al loop je wel kans de lokale 'GAIA' aan je deur te krijgen. Jagen maakt in 't zuiden traditioneel deel uit van de lokale cultuur. Zijn de 'sudisten' dan minder geëvolueerd en bijgevolg minder geciviliseerd dan in 't noorden? Staat hun genetisch paspoort dan dichter bij de modale Cro-magnon dan het onze? Bij mijn weten niet, 't is immers geen publiek geheim meer dat ook de Noren, Zweden en Finnen meer jagen en vissen dan wij. Wat is er dan met die europese geografische extremiteiten aan de hand?
Ze hebben plaats. Je vindt hier nog ruige terreinen waar de natuur nog min of meer z'n gang kan gaan - een occasionele bosbrand uitgezonderd - en waar de mensen zich nauwelijks om bekommeren. Er vàlt ook niets te bekommeren want het beftreft ofwel moerassen ofwel stenige terreinen. Deze 'no man's lands' zijn een wijdverspreid gegeven hier en het mag geen wonder heten dat ik er regelmatig in dat soort terreinen op uit trek. In ons overgereglementeerde Vlaanderen is dit soort terreinen nagenoeg onbestaande. We leven er nu eenmaal met een hoop op een klein stukje grond en 't is vechten voor elke morzel. Grond is macht, in Vlaanderen. Hier niet, nog niet. Op een paar minuutjes rijden zit je in de volle natuur. Ofwel in de moerassen en wetlands die de Middellandse-Zee flankeren, ofwel in de ruige struikvegetatie alias macquis als je een tikkeltje noordwaarts gaat. Gisteren was ik wellicht de enige wandelaar in een straal van tien kilometer. De lage zon wierp een gouden licht op de kleine wijnveldjes wat verderop en de oranjerode kalksteenflanken staken akelig mooi af tegen een staalblauwe hemel. Kleine zwartkoppen tetterden wat in de lage steeneikjes en een blauwe kiekendief scheerde laag over de struiken. Ik ving hem in de telescoop en volgde hem minutenlang, tot hij halsoverkop het struikgewas in dook en wellicht z'n avondmaal te pakken kreeg. Als de natuur jaagt dan kan je alleen maar ademloos toekijken. Wordt zeker vervolgd...