Kayaks dus. De kayak die ik deze winter op de kop heb getikt is eindelijk off-shore gegaan. De eerste keer dat ik het ding uitprobeerde was in de kalme waters van de Bassin de Thau. Nu ja, kalm is een relatief begrip bij Tramontane. Stevige golfslag, zo van die dingen met witte koppen en een geweldige tegenwind. Me zelden zo geamuseerd in 't water. Los van die week catamarannen nabij Bordeaux dan, toen ik de kwalijke reputatie had van elke dag minstens één keer overkop te gaan. En af en toe een andere boot te rammen. Een kayak die zich headbangend door 't zoute nat klieft is een doorwekende en 'vree wijze' ervaring. Met de wind in de rug is het plaatje net omgekeerd. Golven die zachtjes onder de boot doorrollen en je terug naar je vertrekpunt voeren en een indruk geven van totale rust. Tot je naar de horizon kijkt, en je merkt dat je in werkelijkheid door 't water schiet als een Japanse torpedo naar een Amerikaanse kruiser in Pearl Harbor, om maar iets te noemen.
Na nog enkele toertjes op de Bassin besloot ik het maar op zee te proberen. Een bassin blijft tenslotte een bassin. Echter, de dag die ik uitkoos - als ik besluit om iets op dag X te doen dan mag er gebeuren wat er wil, 'rien à foutre' - was alweer vrij winderig. Uit 't zuidoosten deze keer. Stevige golven, geen kat in 't water en, helaas, heel veel volk op 't strand. Gezinnen, moeders met kleine kinderen, aanstaande moeders zonder kinderen, bronzende babes met enkel 't meest elementaire textiel, blaffende honden etc.
En daar kwam ik dan met mijn kayak aangezeuld. 'k Kruip nog in de grond als ik eraan terugdenk. Zwemvest aan, materiaal stevig verankerd aan de boot, een hoop volk dat op je vingers staat te koekeloeren, en krachtige rollers die 't bootje en z'n kapitein meteen dwars leggen en doen omslaan. Totale afgang. Tweehonderdvijftig kilo kayak en inhoud op 't strand trekken, nog meer volk dat op je vingers kijkt, en vervolgens de boot van z'n ongewilde vulling ontdoen. En dat in stilte, uiteraard, terwijl ik zo'n activiteit meestal vergezel van kalmerende kooswoordjes met 'God' en 'verdomme' en 'straatmadelief' en 'excrementen' en dat soort dingen. Ik was om te ontploffen. Ik, de gele torpedo van Pearl Harbor. Drie keer ben ik overkop gegaan op één meter van 't strand. Die kl...boot wou gewoon dat kl...water niet in. Een geluk dat ik m'n klak diep over m'n ogen kon trekken want ik wou de strandbevolking echt niet meer in de ogen kijken. Ik hoop dat er geen enkele snoodaard het voorval heeft gefilmd want anders haal ik gegarandeerd een recordaantal hits op Youtube. Lang geleden dat ik me nog zo beschaamd had gevoeld. 't Moet geleden zijn sinds de dag dat ik met m'n toenmalige 4x4 een wegomleiding negeerde en me tot op de chassis vastreed op een crossparcours. Temidden van tientallen boze toeschouwers en zowaar nog bozere deelnemers. Soit, aan zo'n evenementen is altijd een wijze les verbonden. Deze luidt: probeer nooit een kayak vanaf een strand te lanceren waar de wind pal op staat. En als je 't toch wil doen: kies een plek waar de dichtstbij zijnde levende zielen zich op minstens tien kilomter bevinden. En laat dat asjeblieft geen halfnaakte schonen zijn...
Soit, intussen ben ik een echte zeerot geworden die braafjes achter een daar speciaal voor gebouwde dijk in 't water gaat om vervolgens meteen in dieper water de zee in te kunnen gaan. Echt zalig, dat kayakken op zee. Het enige wat ontbreekt zijn een paar ijsbergen. En pinguins.
Op de eerste foto: Sète gezien vanaf de Bassin, met het Station Mediterranéen de l'Ecologie Littoral aka Célia's werkstek op de voorgrond.
Op de tweede: Sète vanaf zee, met zicht op 'La Corniche'.
