Zoveel te doen

Toch wel vreemd, deze periode. Stel 't je 's even voor - wat een schrijfwijze - wat zou ik soms, heel af en toe maar, graag eens sms-taal gebruiken - je leeft met vrouw- en hondlief gelukkig op deze aardkloot - appartementje, hondje, vers ondergoed en dat soort dingen die voor een groot stuk het gelukgehalte bepalen van de modale burger - en plots verhuis je naar de voorpoort van 't gat van pluto én muist vrouwlief er 's zondags vanonder om 's maandagsochtends - deze keer in sms-taal, merde - in een ander gat van pluto ergens downtown Normandië bij de les te kunnen zijn én me hier dus als een miserabel hoopje miserie achter te laten. Ik, dat supersociale wezen dat zoveel nood heeft aan sociaal contact, dat bang is in 't donker en nog bangerder als er spinnewebben zijn, dat in paniek slaat bij de eerste de beste lamp die moet worden vervangen en dat nood heeft aan een strenge meesteres - Heide von den Gestapo, miauw - die het elke minuut zegt wat het moet of zeker niet moet doen.

Doffe ellende.

Een boedhist zei ooit 'een boedhist moet overal 't positieve in zien'. Awel, ik denk dat ik een boedhist ben: voorlopig tijd zat hebben, 's ochtends opstaan en de héle dag bricoleren in m'n eigen kot - ben je 't beu van 't een te doen dan begin je maar iets anders - om 't luidst boeren met Rusty en me voorgoed verlost weten van de klassieke sleur. Ik hoor ze elke dag, de normale werkmenschen. Steek je tussen zeven en negen je neus uit 't raam dan ben je rijp voor plastische correctie. Tussen vier en zes van 't zelfde. En daartussen: whiteout, de grote leegte, de loden stilte, den buiten. Kwetterende zwaluwen en 't getinkel van Rusty's medaillon.

Weet je wat ik morgen ga doen? Onze appels plukken. En brood bakken. En kompot maken. En appeltaart bakken, een raam vervangen, gras maaien, de regenwaterafvoer corrigeren en misschien zelfs starten met de aanleg een boogschietstand.
Niet meteen in die volgorde, zal ervan afhangen hoe de wind zit.

Zoveel te doen.
Ik heb nog zoveel te doen.

(officieuse wegdromer 58 - wat hou ik toch van die jaren '80)

Wind of change

Zolang het trektelseizoen niet achter de rug is heb ik 't recht om over Organby te schrijven. En trouwens, ook nà 15 november ga ik me zeker niet gèneren - je bent de Vlaamse spreekbuis van Organby of je bent het niet, voilà.

Er waait een nieuwe wind op de col. En dat dankzij een nieuwe wind.

Vooraleer me te verduidelijken - als je niet kan wachten ga je maar spelen op andere nuttige sites zoals facebook - moet ik toch 't één en ander kwijt over die vrije bergpas in deep down Baskenland.

In die streek wordt van oudsher gejaagd, dat weet je. De ouden jaagden op de traditionele wijze op trekkende (vooral) Houtduiven (zie m'n artikels over Lizarietta bijvoorbeeld) maar na '45 trok zich een nieuwe tendens op gang, namelijk de jacht met vuurwapens. Na de wereldoorlogen werd alles anders. Vuurwapens werden gedemocratiseerd en men begon er in die streek op los te knallen. De 'grocs' - gros cons de chasseurs - installeerden zich op de cols waar de dieren over trokken en namen ze massaal op de korrel. Geen kloten meer te maken met 'traditie', uiteraard.

Dit leidde tot miserie met de 'palombières' - de traditionele jagers, die meermaals een schot in hun broek kregen door een of andere groc met een paar liter patch in de kraag.

Er moest worden ingegrepen, anders werd het burgeroorlog. Basken hebben de messen scherp, immers.

Het 'Pays de Soule' - een samenwerkingsverband aka intercommunale tussen de 44 gemeenten van de streek - besloot de vuurjacht de gaan kanaliseren én er zich tegelijkertijd mee te gaan bevetten. Er werden circuits aangelegd en officiele schietposities geinstalleerd. Die posten werden verhuurd. Voor grof geld. Om je een idee te geven: 'goede' posten kosten al gauw zo'n 20.000 euro per seizoen. Niet voor gewone burgers, wél voor rijkelui uit Bordeaux en companie.

Er was orde op zaken, maar nu begon de miserie pas echt. De conflicten tussen goede en slechte jagers waren dan misschien geregeld, er kwamen andere katten op de koord en daarop ent zich het ontstaan van Organbidesca Col Libre, een verhaal dat jullie kennen. 

De werking van OCL is sinds een zevental jaren overgenomen door de LPO - de Ligue de Protection des Oiseaux aka Vogelbescherming Frankrijk. De oude protocols zijn nog steeds van kracht, enkel de werking is geofficialiseerd en meer gestroomlijnd. De LPO betaalt dus properkes z'n 20.000 euro per jaar voor het jachtrecht, om er uiteraard geen gebruik van te maken.

Wat blijkt nu? Sinds een tien, twintig jaar trekken er minder duiven over de col, en daarom heeft de intercommunale - die de jacht, boswachterij en toerisme dirigeert - beslist om de col uit de reguliere werking te halen. Je leest het goed, sinds vorig jaar moet de LPO dus niet meer betalen.

De lokale beleidsvoerders hebben ingezien dat het hele gedoe rond de vogeltrek best een hoop volk naar de streeek lokt - birders eten, drinken en slapen zoals iedereen, met dat verschil dat ze niet op de pot gaan, maar een putje graven in 't bos  - en dat levende vogels meer opbrengen dan dode.

Er is een proefproject rond ecotoerisme gelanceerd waarin de werking van de LPO centraal staat.

Geen woord meer over 'traditie' en 'respect voor de oude methoden' en dat soort gezever. Tradities zijn goed zolang ze geld opbrengen, blijkbaar. Van 't ogenblik dat er elders meer te rapen valt gaan ze overboord. Laat me vooral niet lachen.

Waarom er minder duiven over de col trekken? Zou blijkbaar te wijten zijn aan een hogere frequentie van zuidenwinden tijdens de trek, waardoor de dieren elders over trekken. Geen zichtbare effecten op Wouwen en Wespendieven, die trekken immers vroeger door.

Wind of change dus. Er is hoop voor de toekomst.

Zelden zo blij gezind naar huis gereden.

Noe de koor goen op zen koor

't Lijken wel beelden uit de ijzeren koekskesdoos van ons grootmoeder. Boertjes die zich verzamelen op de electriciteitsdraden, 't zal misschien aan mij liggen maar dit heb ik toch al làng niet meer gezien.

Jonge vogels, die zich op onze binnenkoer blijkbaar goed thuis voelen. 't Zou me niet verbazen mocht het een worp zijn uit een van onze stallen, waar zich immers een handvol gezonde moddernesten bevinden.

Kan je geloven dat er eind augustus nog zwaluwen in 't nest zaten? Gezien tijdens de verhuis van een vriendin die naar de buurt van Chimay is verkast. Circa tien dagen oude jongen. Eind augustus. 't Is een klotejaar voor insecteneters geweest. Een bijzonder koud voorjaar, weinig insecten, kleine drama's bij de gevederde koppeltjes.

Ook bij de Wespendieven is 't armoelijen geweest, heb ik de indruk. In volle trekseizoen zagen we in Organby nauwelijks jonge vogels. Niets dan 'sup 1 ans'. Goed, volwassen vogels trekken voor de juvenielen uit, maar er zijn grenzen. Andere jaren zagen we in dezelfde periode aangename aantallen juvenielen, wijzend op succesvolle broedseizoenen. Noppedeballen dit jaar, we konden de jongen op onze handen tellen...

Laten we 't maar bij onze boertjes houden. 'k Ga deze winter een torenhoge stronthoop op onze binnenkoer aanleggen - 't volstaat om dit eindejaar bonnetjes uit te delen 'goed om éénmaal op bart's koer te schijten', kwestie dat ze bij hun terugkeer vooral geen vlieg tekort komen...

Wegdromer 57

Echo Mountain - Bettens

Een schande dat ik dit nummer nog niet eerder heb weggedroomd.
Een van de beste duo's van onze tijd, en zwaar, veel te zwaar, ondergewaardeerd...

May your walls fall

And may I live to tell.

Deze foto's zeggen alles.

Exit gemetste schouw.

Exit muurbetegeling.

Exit plafondisolatie.

Exit plafondplakwerk 'à l'ancienne'.

Werkuren kosten niets en 'le boulot c'est la santé'.

Terwijl de administratieve locomotief richting Bricobart zich traagzaam op gang trekt, terwijl Célia haar cursus 'éducateur canin' is gestart en terwijl, wat eigenlijk, de Belgische monarchie helaas nog steeds overeind staat 'may you rot 'n burn in hell' is 't fijn om met slaghamer en breekijzer tekeer te gaan.

Isoleren die handel, de winter wordt zwaar.

De vlierstruiken hebben 't me verteld.

Ten Oorlog

Wie Noord-Frankrijk zegt zegt Vlaanderen, les Chti's, fors gebouwde mans- en vrouwmenschen 'goe en veel', gemoedelijkheid, weidse akkers, regen en noorderwinden, en sporen uit 'den oorlog'.

Bij het 'onkruidtrekken' op onze binnenkoer - iets wat ik in jaren niet meer had gedaan - trof ik dit weekend verschillende kogels tussen de uitgetrokken graswortels. Groter kaliber. Oorlogsmunitie.

Bovendien werd er in de bijgebouwen - naast de platgeslagen liktamenolvaten - nog andere 'recup' gebruikt om 't dees en 't geen wat op te lappen. Armere boertjes indertijd, wellicht. Honger doet het verstand werken. Armoede scherpt de geest. Zo konden we op een van de reparaties nog de inscripties 'warfingers' lezen en vond ik achter een zolderbalk zowaar een verroeste bajonet. Meer sporen uit de oorlog, al bij al niet al té verwonderlijk daar zich een paar honderd meter verder twee bunkers bevinden. Duitse uiteraard, deze regio was immers tijdens WOII bezet gebied en de Duitsers hadden twee redenen om hier in de regio bunkers te bouwen. Eén ze verwachtten de invasie hier in Noord-Frankrijk, en niet in Normandie - waar de oversteek van 't Kanaal het korst was, dus - en twee deze regio lag op de vlieglijn van de geallieerde bommenwerpers richting Duitsland.

'k Vermoed dus - maar 'k ga dat allemaal nog uitzoeken - dat de twee bunkercomplexjes voorzien waren van allerlei luchtafweergeschut en dat onze hoeve indertijd Duitse soldaten heeft gelogeerd. Onze buurman - en mens van in de 80 die het normaal zou moeten weten - vertelde me dat die bunkers 'heel oud waren, van 14-18!' en dat hij nog had gehoord van een andere vriend 'die met z'n eigen ogen had gezien hoe soldaten elkaar met de bajonet te lijf gingen in de velden achter ons'.

'k Heb maar niet verder gepolst. In de eerste wereldoorlog werden er immers nog geen betonnen bunkers gebouwd van dat type - en al zeker niet hier - daar er nog nauwelijks vliegtuigen waren - jachtbommenwerpers zijn een Duitse uitvinding én dat bajonetgevechten typisch waren voor de éérste wereldoorlog...

'k Vrees dat buurman de twee oorlogen grondig door elkaar slaat, een beetje.

'k Zal m'n mosterd elders moeten halen...

Indian summer

De eerste werkweek - thuiswerk, welteverstaan, in afwachting van de lancering van de zaak - samengevat in een paar beelden...

Hoe begin je aan de bouw van een Chinese muur? Door eerst een spade te kopen.

Hoe begin je aan de verbouwing van een vroeg-twintigste-eeuwse hoeve? Door eerst een atelier in te richten. Hopen zaag-,schaap- en speeksel gaan uit deze deur worden geveegd.

'k Was bijna vergeten wat het leven 'op den buiten' weer betekende. Hier in La Bassée geen gekko's op 't terras, maar jonge snuifelende egels op de binnenkoer. En Rusty die niet goed wist wat hij daarmee moest aanvangen 'bijt ik erin, neuk ik het of pis ik erop?' - na wat gesnuffel leek 'negeren' hem de beste oplossing. Slimme hond, toch.

Later troffen we nog twee kleine stekelaars 'en file indienne' (niet moeilijk als je maar met twee bent) onder onze pruimelaars. Egels eten alles: van rotte pruimen over insecten en wormen tot jonge vogels en eieren, àlles gaat erin.

Ongetwijfeld de mooiste schuur uit de wijde omtrek: een zwaar houten structuur met pannendak en een hoop plaatijzer - platgehamerde ijzeren vaten van het product 'liktamenol' uit de jaren zestig - als bekleding.

Sommigen zullen 't 'rommel' noemen.

Ik noem het 'charme, karakter, ziel, leven, verleden, toekomst'.

'Binnenkort beginnen jullie een nieuw leven!' zeiden onze zuiderse vrienden ons net voor 't vertrek.

En wat voor een. We zijn thuis, puteng!

Organby 2013

Vorige week was 't dan eindelijk TransPyr time - 't volgen van de transPyreneeëntrek van allerhande gevogelte in Organbidesca aka 'le col libre'.

We zijn goed bezig geweest. Gegokt op de laatste week van augustus - reeds eeuwen dé topperiode van trekkende Wespendieven in Organby - en stevige waar voor ons geld gekregen: massale trek van 'Pernis apivorus' - ook al maakte het onstabiele weer het tellen ons niet makkelijk, en prachtige momenten met trekkende Zwarte- en Witte ooievaars, Bijeneters, Morinelplevieren, Zwartkopmeeuwen, Blauwe- en Purperreigers, passerende Aas- en Lammergieren, een tachtigtal Vale gieren op een vers kadaver, een lokale Steenarend en zowaar een aan rozijnen verslaafde woelmuis.

Ongelooflijke natuurbelevingsmomenten die geen mens ons meer zal afpikken, 't was het waard om er even de verhuisperikelen voor te laten rusten - werk zal er nog genoeg zijn.

't Was Real Belgian Birders nieuwe stijl, zonder Bert & Louis maar met Jacques aka 'bompa trappist', zonder twijfel één van de beste Vlaamse natuurdocumentairemakers van de voorbije vijftig jaar, een ongelooflijke persoonlijkheid en tevens goede vriend naar wie ik indertijd als net startende groene jongen reeds heel erg opkeek - voilà Jacques, na wettet.

Jacques, good to join da club. Die T-shirt heb je niet gestolen.

Vogels kijken, discussiëren, zeveren en zatlaplallen, bergzeiken en determineren, schatten zoeken en kokerellen, Françaisefluiten en op elkaars kap zitten, in Organby kan 't allemaal.

Niets dan steengoede herinneringen. We hebben 't héél goed gehad.

Merci Sven, René & Jacques, tot zeer binnenkort in dit lage land...

Gewoon een kwestie van vroeg opstaan

Niet eens gefotoshopt

The Bloodhound Gang

Woe es men skup?!

De beste cols van de col - La Chouffe Forever!

Gewoon op je rug gaan liggen en zwààr genieten - Wespendieven op trek

Holy Ground - Le Col Libre

La Bassée +2

'k Moet even nadenken... 't Moet reeds een tweetal weken geleden zijn dat we definitief in onze te vernieuwen stek aan kwamen gereden. Twee weken, reeds.

'k Herinner me nog dat we welgeteld één dag voor de doop van kleine Viktor eindelijk de verhuis als 'achter ons' konden beschouwen - ooit zal z'n 'wijze peter Bart' hem wel aan z'n neus wrijven wat hij ons eigenlijk heeft aangedaan, dat we in twee weken tijd zo'n 7.000 km hebben verreden en een klein fortuin aan diesel en peage hebben gespendeerd en dat we zoiets nooit - N.O.O.I.T. - meer zullen doen.

'k Herinner me ook nog dat in week 'La Bassée +1' familiebezoeken, dito overenweergerij en allerhande urgente klusjes elkaar in raastempo opvolgden en dat ik me zeven dagen na onze aankomst liet oppikken door de real BB's om opnieuw eens zuidwaarts te rijden.

Twee weken maar, maar 't lijkt een eeuwigheid...

Burning Banana in Balaruc, klaar voor nog es 1000 km...

En dan, eindelijk, THUIS!!!