HOOAH!!!

Waar die '12' staat. Tussen de 11 en de 16.

Wegdromer 30

Net na de 300e post: de 30e wegdromer!
Een eeuwigheid geleden dat ik dit nog eens heb gehoord.
Draaien ze niet meer op StuBru.
Wel op de franse zenders want geloof het of niet: in dit land wordt een pak betere muziek door de ether gejaagd...

Hedonism - Skunk Anansie (unplugged)

Hedonism (full plugged)

Regenen zal 't

Vandaag de eerste IJsvogels in 't jachthaventje van Balaruc-le-Vieux opgemerkt.
De eerste IJsvogels!
'k Weet niet of 't steek houdt maar volgens mij staat er opnieuw een loodzware winter voor de deur. Deze flitsende visetertjes trekken immers elk najaar uit het Centraal Massief en Les Causses zuidwaarts om te overwinteren. Logischerwijs doen ze dat net voor de kou invalt. 'k Herinner me dat we ze de voorbije jaren opmerkten vanaf begin december, zoiets. Nu zijn ze'r reeds verdorie. Niet eens begin oktober!
Something is going on. Zeg dat de birds 't je gezegd hebben.
'k Heb azuurpruimpje trouwens op een tel na gemist. Normaliter had hij of zij op de foto moeten staan maar blijkbaar was hij of zij me net iets te snel af. Toch een leuke foto, vind ik.
Nu we't toch over 't weer hebben. Voor de moment is 't hier net als bij jullie flink aan 't kletteren. Ik hoop, echt, en de verwachtingen beweren 't tegendeel, maar ik hoop uit m'n diepste binnenste, zo ergens uit de lever, dat 't zaterdag in Millau 't zelfde weer zal zijn. Zeikregenen moet het doen, water wil ik zien. En wind. En nog meer water. En modderstromen. 'k Start immers met niets meer dan een goede basisconditie en als 't deelnemersveld 't zelfde is als vorig jaar kom je daarmee niet verder dan een goede voorlaatste plaats - net voor die paardekop met z'n houten been die in een zatte bui in de bistro van Julienne van Maurice van den Teut heeft beslist om ook eens aan zo'n honderd deel te nemen.
Tenzij 't weer hondeslecht is, uiteraard. Slecht weer speelt in m'n voordeel. When the going gets tough, the tough get going. Slecht weer is m'n bondgenoot, ik hou van 't tokkelen van de druppels op de kap van m'n patagoniatje. Ik hou van 't beuken van de wind op m'n GoreTex-barrière. Ik hou van de zure gezichten van de zuiderlingen als 't water hun fragiele velletje doet verrimpelen en hun bruisende ego doet oplossen. Ik hou als de rest onderkoeld moet worden afgevoerd - lopers zijn zelden zwaar gekleed en een stuk kwestbaarder dan de gewone infanterie en daar driekwart van de Millau'ers tot de cavalerie behoort gaan daar de meeste brokken vallen. Niets persoonlijks maar 't is en blijft 'une competition' en wie zegt dat 'deelnemen belangrijker is dan winnen' lult maar wat uit z'n nek en verdient in de annalen van de wereldgeschiedenis niet eens één minuscule voetnoot. Voilà, 't is eruit. Winnen zal er niet inzitten, maar bij zwaar weer is mijn noorders vel tien keer meer waard. HOOAH!!!
Regenen zal't. De IJsvogels hebben 't me verteld.

Stairway to hell

Ergens rond 10.30 gisterochtend was 't dan eindelijk zover. Een hoop kleine stappen voor een mens, en totaal irrelevant voor de mensheid - daar stond ik dan een 2.800m boven zeeniveau, tussen tientallen spanjaarden en een tiental fransen me af te vragen of ik nu twee of vier minuutjes op de Pic du Canigou zou blijven.
't Zijn er uiteindelijk een tiental geworden - de tijd om al die kakelaars en rustverstoorders de dieperik in te smijten. Behalve die vier in strak ultranauwaansluitend hypers...portieve outfitjes verpakte godinnen dan, die mochten blijven. Carnaval, dat is de Canigou in sneeuwvrij seizoen. Iedereen rijdt met de wagen tot bijna op het terras van Chalêt Les Cortalets om vandaar op een goed uurtje naar boven te wandelen. Honderden wandelaars op één pad, de mama's en de papa's, de kinderen en zelfs een jack russell. 't Leek de top van de Everest wel. En daartussen een vlaming die één keer door zware diepsneeuw in april was verrast, éér keer door mist die zo vet was als een belegen schapenkaas en doorbovenop een wind die hem twee keer omver had geblazen, ook in de sneeuw uiteraard, en één keer op een zwaar beijsde helling naar beneden was geraced. Totaal onvrijwillig, en op een helling van zo'n 30°, zoals ik gisteren zag - in 't wit lijkt alles zoveel positiever. Ik dus, vierde keer goeie keer. Vijf uur stappen, twee kilometer stijgen, drie uur dalen, twee kilometer dalen. Tot daar de cijfers. Pittige tocht, er kwam vanochtend reflex spray aan te pas om die verstijfde spieren wat losser te maken.
En dat vijf dagen voor Millau.
'k Denk dat we'r klaar voor zijn...

Wegdromer 29

Ben Howard - The Fear
Dankjewel Radio 1. Steeds fijn een nieuwe zanger te leren kennen...

No snow yet

'Because it is there'.
Zondag.
Als Meteofrance groen licht geeft.
Speed ascent.
Canigou.
Hij lag er vanmorgen prachtig bij.
Vierde keer.
Goeie keer?
Keer 1: beendiepe sneeuw
Keer 2: soepdikke mist
Keer 3: drie gebroken ribben
Keer 4: zondag

The Horse

Gisteravond weer eens geland op Montpelleriaans asfalt, alweer. 't Is me de zomer wel, eind juni trouwde m'n spitsbroeder en dus vloog ik erheen - even een heentjeweer Charleroi - en dit weekend stapte m'n nichtlief - in de zin van 'lieve nicht' en 'nicht' in de zin van 'dochter van nonkel' - in de huwelijkskar en dus kon ik weer moeilijk anders dan er ook heen gaan ;-) Ryanair ziet me steeds liever komen, heb ik de indruk. De stewardessen trouwens iets minder, tweede indruk, daar bij 't opstijgen alweer m'n gsm begon te rinkelen. 't Leverde me een boze blik op van de licht gesnorde blauwbloes. Is 't je trouwens reeds opgevallen dat de Ryanairse dames meer weg hebben van duitse strafkampbewaaksters dan van, 'k zeg maar wat, de doorsnee tandartsassistente? Neen? 't Zal wellicht weer aan mij liggen...
Back in the city, dus. En vanmorgen er weer vol tegenaan, ook al is 't de laatste weken zo kalm dat ik nauwelijks m'n dagen gevuld krijg. Er vol tegenaan in tweede versnelling dan maar. Crisis? Stilte voor de storm? Kwalijke lijfgeur? Slechte reputatie? Aidonno...
Soit, kalmpjes aan gaat ook niewaar. Tijd dus voor wat gekokkerel en fantaseren over 't vulsel van de komende weekends terwijl m'n gedachten nog steeds een beetje in de beukenbossen van Iraty zitten. M'n smaakpapillen ook trouwens, 'k heb immers zoals elke keer weer een enorme voorraad lekkers ingeslagen - vandaspuldaggebijonsnivindt. Hopen geconfijt fruit bijvoorbeeld, uit Spanje. Hebben ze hier niet, of toch niet in zo'n diversiteit. Kersen, krieken, frambozen, perziken, mango's, meloenen, aloë vera (!), ananas, papaya, appels, dobbelfluppen en gember. Indertijd kocht ik dat laatste wonderspul in een Chinees grootwarenhuis nabij 't noordstation - waar ik trouwens veel middagpauzes heb doorgebracht toen ik nog 'op 't ministerie zat'. 't Is altijd een beetje vakantie, als je geen knijt van de producten kent. Wie gember zegt zegde Michel (niet z'n echte naam) op 't ministerie. Michel was een goedlachse en bijna gepensionneerde collega waarmee 't steeds fijn streken uithalen was. Toen ik hem dus op een dag vertelde dat gember ontzagwekkende penisopkrikkende capaciteiten had - weetikveel - stoof hij naar de winkel om met een tiental potten terug te keren. Kilo's gember speelde Michel naar binnen. We noemden hem 'The Horse'.

Op een dag kwam 'The Horse' m'n bureau binnengestormd - hij was een echte krijger - en stak meteen van wal. ‘Ze was weer niet te houden vannacht!’ brieste hij. M'n collega en ik keken hem niet-begrijpend aan maar in amoureuze verhalen waren we altijd geïnteresseerd. ''k Zag dat ze hoogdringend moest maar dat ze 't niet alleen kon en dus moest ik wel reageren!' Daar hadden we begrip voor. 'Dus bond ik haar vast op een pallet met haar poten gespreid en ging er toen wijdbeens voorstaan,' vervolgde hij. 

'Nu gaat hij toch weel héél ver' dacht ik en ‘k begon me stilaan af te vragen of ik het vervolg wel wilde weten. ‘En toen stak ik mijn arm erin en trok met alle macht het lammetje eruit!’ eindigde Michel z'n verhaal.

Het làmmetje?! Al die tijd had hij het dus over een van z’n schapen dat moeite had met lammeren! En ik die dacht dat het krikeffect van gember eindelijk was bewezen.  

Voorlopig merk ik nog niets, trouwens...

Wegdromer 28

Hard Times - The Scabs

Wegdromer 27

't Heeft echt niets met haar ogen te maken...
Building A Mystery - Sarah McLachlan

The day after...

Sommige zaken veranderen niet. Thuiskomen uit vakantie en geen parkeerplaats vinden omdat net op dat moment een wijk-straat-buurt-feest aan de gang is en de gemeente ook voor jouw voordeur stoelen en tafels heeft geplaatst en je je dus tussen de feestvierders moet wurmen om je wagen van al dat materiaal te ontdoen, bijvoorbeeld. Kitty die je op twee passen volgt waarheen je ook gaat en braafjes wacht tot je terug van bakkersbezoek bent. Triestige types die in een vuilbak graaien naar een weggeworpen bierblik om er de laatste slok uit te nemen. Aperitievende vuilnismannen op een terras bij zonsopgang. Warme croissants en koude pizza op zondagochtend.
Tot daar de vaste waarden, in Sète.
Sommige zaken zijn echter anders. 't Is merkbaar frisser geworden 's ochtends. En veel aangenamer, dus. Er is minder volk, ook. De toerista's zijn terug naar 't noorden, het mooie seizoen komt er eindelijk aan. Prachtig licht, een leefbare stad, vette dorades, makrelen en tonijn. De weldaad van de nazomer.

Ook Organby was anders, of toch een beetje. Niet slechter, maar anders. Kwam het door 't weer, dat dit jaar uitzonderlijk tegenstak - van zaterdag tot woensdag zware bewolking boven de kammen en dus minder vogels, lastig spotten en veel verre passages? Kwam het door de frustratie daar we de piek van de Wespendieven gewoon knal hadden gemist en als ik zeg knal dan zeg ik echt knàl. Bekijk de grafiek, doe maar. Zie je waar die lijn naar beneden duikt? Awel, ergens aan 't einde van die duik begon onze periode. 'Se faire avoir en beauté', zoals ze hier zeggen. Of 'se ferre angkulee!'. Zelden zo'n duidelijke piek gezien, verdorie. We zagen dus bijzonder weinig Wespendieven, dit jaar. En de enige dag dat we'r zagen - dinsdag - keerden ze notabene nog om ook. Door de zware bewolking zagen we op tien minuten tijd meer dan 300 'Bondrées' - de oogst van een hele dag - rechtsomkeer maken en terugvliegen richting Frankrijk. Miljààrde! Woog dat op de stemming?
Of was het Batumi? Woensdagochtend zei vriend Simon me 'Bart, ik heb zeer aan m'n kont!'. 'Euh, fijn Simon, maar wat ik heb ik dààrmee te maken?' replikeerde ik niet begrijpend. '179.000 Wespendieven trokken gisteren door in Batumi...' zuchtte hij (Batumi is de naam van een door een stel Vlamingen recent ontdekte Georgische trekspot aka Zwarte-Zee-bottlenek waar ontzettend veel roofvogels overtrekken). 179.000 Wespendieven! Op één dag! Wellicht een nieuw mondiaal record in de trektelwereld. Vorig jaar was Simon erbij, logisch dat hij pissed-off was. Woog dat op de globale sfeer - alle spotters hadden 't er immers over 'wat zitten wij hier te doen als 95% van de vogels ginder overtrekt?'.
Misschien lag het gewoon aan mezelf? Misschien wilde ik zo erg dat alles gesmeerd zou lopen dat ik me druk maakte om details? 'k Weet het niet, echt. Ik onthou alvast de prachtige momenten die je met goede vrienden kan beleven, het weerzien met m'n oude maats - Franse en Vlaamse, de grappen en de grollen, de gezamenlijke verwondering en bewondering bij 't observeren van een Baskische zonsopgang of bij een overscherende Lammergier, Steen- of Visarend of het plezier van een wandeling met een stel jauwende Dwergarenden boven je hoofd.
Organby was goed, toch. Zéér goed. Ik ga wellicht terug, begin november, om er de trek van de Kraanvogels mee te maken. Volgend jaar wonen we wellicht opnieuw in 't noorden en 't is dus nu of nooit. We gaan immers volgende zomer ook terug en vanuit het noorden even een weekendje overkomen zit er dan niet meer in.
Volgende zomer pakken we de piek. Eén weekje vroeger...

Thanxxxxxxxxx

Maten, bedankt! Er zal in een volgend stukje wel meer opborrelen maar het énige wat ik nu echt kwijt wil is een welgemeende DANKJEWEL voor een onvergetelijke Organby 2012.
't Was fantastisch...