Paivi update

Aan alle lieve mensen van Natuurpunt Halle - zelfs aan jou, Sven - die vorige week zo beleefd waren de zaal niet te verlaten voor ik m'n laatste woord had gezegd. Trouwens, alle uitgangen stonden onder cameratoezicht. En ik ben een slechte vergeter. En een in-slecht mens.

Soit, gewoon om jullie mee te geven dat Paivi - je weet wel - zich schijnbaar in beweging heeft gezet. Ze lijkt haar kleine driehoek te hebben verlaten en bevindt zich nu zuidelijker dan ooit. Tussen Inhoek en Dankbaar - ik ben voor veel verantwoordelijk, maar niet voor de Zuid-Afrikaanse plaatsbenamingen. Haar laatste signaal kwam uit iets dat lijkt op een stevig uit de kluiten gewassen landbouwbedrijf. Onder in die mielies bij die groen doringboom.

Ze blijven me verbazen, die Wespendieven.

Weilanden en akkers - 't zou evengoed Vlaanderen kunnen zijn.

Met een zware zak

Je bent pas echt zelfstandige als je rond halfnegen 's avonds je camionette voor 't frietkot van 't dorp parkeert. Moeilijk om in dit jaargetijde werkende frietkoten te vinden, trouwens. Zelfs in Le Nord. Ofwel zijn ze gesloten ofwel gewoon verdwenen.

Gelukkig is 'Lolo' er nog, een van de drie steengoeie frietenbakkers van La Bassée. Degene die het dichtst bij ons huis staat geparkeerd, ook. Patatten die voor je neus worden geschild en gesneden, uitstekend gebakken, gepropt in een kartonnen frietzak en niet op een friet meer of minder gekeken. En gehuisvest in een goeie oude aanhangwagen. 

Dat soort configuraties heb ik in Vlaanderen al làng niet meer gezien. Niets dan smaakloze veranda-achtige constructies - de mensen staan niet meer graag buiten blijkbaar, plastieken bakskes, veel te kleine porties, veel te hoge prijzen, en voorgesneden gele staafjes uit de diepvries. We zijn de echte frietcultuur vergeten. Jammer. 

Kom gerust eens de grens over. In 't vruchtbare achterland van Lille. Tussen de terrils en de opaalkust, daar ergens. Er wordt misschien wat minder hoog gescheten, maar 't valt tenminste in 't juiste gat.

Soit. 

Enne, we hebben inderdaad onze lang verwachte camionette. Een Renault Trafic. Zelfde configuratie als in Sète dus, maar dan een knalrode in plaats van een spierwitte. En met minder blutsen - nu nog. En met frietgeur vanbinnen, in plaats van pizza. En met een zaakvoerder achter 't stuur, in plaats van een vrije radicaal.

'A la prochaine Lolo!'

On the road again.

Wegdromer 91

Lang geleden dat een groep me nog eens volledig binnenstebuiten keerde...

Under The Pressure - The War on Drugs

It will be loud

Soms komt alles gewoon op z'n pootjes terecht. Ineens. Verre van 'vanzelf', maar wel ineens. Het aanmaken van een pro-bankrekening - of dacht je dat ik me met smoutebollen ging laten betalen, het bekomen van een lening, het vinden van het juiste voertuig - eindelijk heb ik ze, die Shermantank, het vinden van de juiste bronnen - leveranciers van werk, materiaal en drank, vertrouwd raken met de omgeving etc. Een dozijn parallelle sporen, allemaal eindigend in één versgegraven schijtputje.

't Heeft allemaal veel langer geduurd dan gepland en 't bleek allemaal veel ingewikkelder dan gedacht - ellendig, die administatie, meer dan eens kreeg ik het gevoel dat dit land gewoon niet wil dat er nieuwe ondernemingen uit de grond worden geramd - maar nu we de preparatieve traagstromende zeikstroom eindelijk hebben geruild voor snelstromend helder water komt eindelijk dat gevoel terug waarmee we dit project zijn gestart: de goesting om de rest van m'n professionele leven luid rockend door te brengen, in plaats van zachtjes jengelend op een krakkemikkige piano. Tegenstrooms roeien heeft z'n voordelen.

Deze week kwamen de versterkers aan.

Het voorprogramma is voorbij. Tijd om de volumeknop wijd open te draaien.

Waar is de wc-borstel?

Doe het goed in Syrië

Veel valt er de laatste dagen niet toe te voegen, aan het wereldgebeuren. Frankrijk staat in brand, klopt. Op enkele plaatsen toch. Her en der. Vooral in de hoofden van sommigen, eigenlijk. Zij die voor zijn en zij die tegen zijn. Voor wat of tegen wat hoef je mij niet te vragen, ik hoor bij diegenen die er middenin zitten en dat grote gebeuren met groot ongeloof aankijken.

Kijk, in Vlaanderen heb ik met andere geloofsgroepen weinig contact gehad, nu we 't er toch over hebben. In onze ultra-radicale club werden die immers geweerd. Grapje! Lachen! Neen, ik had het geluk in een relatief atheistisch milieu op te groeien - op een paar zotte katholieken na - en m'n eerste echte discussies over geloof en godsdienst had ik pas in m'n twintiger jaren, tijdens een lange trip door Nepal. De hindoes zijn vriend van vele goden - boedha beschouwen ze trouwens als een van de hunnen, wat ik een bijzonder verruimend idee vond.

Met joden, moslims of anderen, nooit mee gediscussieerd.

Dat veranderde toen we naar Sète verhuisden. Van dag één op dag twee kwam ik in een multiculturele samenleving terecht en maakte ik kennis met de moslimwereld, ook. Via collega's van Célia, collega's op het werk, klanten etc. Of je nu Michel of Mo heet, Adrien of Abdelkadir, Fred of Farid maakte hoegenaamd geen zak uit. Vanaf het moment dat je één onderwerp gemeenschappelijk had was het leven goed. Mohammed leerde me vissen met lokaas - en parkeenden schieten met een potator, maar da's een ander verhaal, Abdelkadir was een collega die je steeds weer over z'n klein mannen vertelde en Farid was m'n vaste pizzaman 'double canard pour le flamand, et une bière!'.

Mij zul je nooit horen veralgemenen.

Groepen - whatever - bestaan uit individuen en zo ken ik er verdomd een hele hoop. Kennisen, contacten en vrienden. Wat maakt mij het uit of ze thuis Arabisch praten, Lembeeks of Frans. Ik weet dat ze me ooit hebben binnen gelaten in hun huis en dat ze in onze keuken koffie hebben gedronken. En bier. En dat ze op ons terras hebben staan pissen. Wat maakt mij het uit welke achtergrond ze hebben. Ik neem hen voor wat ze zijn, en niemand zal mij tegen hen opjagen.

Weet je wat ik gisteren heb gedaan? Farid gebeld. Om hem een heel voorspoedig jaar te wensen. En veel sterkte tijdens z'n reis naar Syrië. 

Làchen!

2015

Onze eerste goeie daad in 2015.

00.01 uur.
Geen vuurpijlen.
Geen champagne.
Geen feesthoedjes.
Geen confetti.
En al zeker geen toeters en bellen.

Drie meter hoge vlammen.
Een volle fles rhum.
Een hele laurierboom.
En een hemel vol sterren.

2015 wordt het jaar van de vlammen.

Let op m'n woorden.