Het is niet m'n gewoonte om intiem te zijn met m'n blog, 'k ben immers een man, een macho van 't zuiverste soort, een zwart sentimenteel gat - dit lijkt me niet erg correct - ik herhaal dus, een sentimenteel zwart gat - dju, nog niet - een zwart gat op sentimenteel gebied - je steekt er vanalles in maar er komt niets uit, een arrogante grootmuil met een olifantenvel gewapend met een torenhoog IQ en een tegen de grond suizend EQ. Sterker nog, toen ze indertijd de EQ's uitdeelden stond ik niet achteraan de rij, ik was gewoon de afspraak vergeten. That's me.
Soms moet er echter een kleine uitzondering op de regel worden gemaakt. Soms zijn zaken zo mooi dat ze niet binnen de privésfeer mogen blijven. Soms moet wat erin zit eruit.
Er was eens...
Laat maar. Een van m'n beste vrienden zei me onlangs 'Weet je waarom ik ooit m'n mening over jou in één slag heb bijgesteld?'
'Waar heb je 't over?' vroeg ik. 'Hoe vond je me immers voor datgene wat je me nu wellicht zal vertellen?'
'Ik vond je een onsympathieke klootzak, maar dat was ervoor'. Ik hou erg veel van eerlijkheid, ik waardeerde dus z'n antwoord.
'Weet je nog toen we ooit die spar omzaagden en jij tussen de takken een duivennest vond?' stak hij van wal. 'In plaats van je geen zak aan te trekken van die domme beesten nam jij voorzichtig de jonge duifjes uit hun nest en ging op zoek naar een kartonnen doos.'
' 't Is onze schuld dat zij hun nest kwijt zijn,' zei je toen. 'Ook al zijn 't maar houtduiven, ik draag ze straks naar 't opvangcentrum. Ik laat geen weerloze prutsen in de steek. Denk ervan wat je wil.'
'Dat moment,' zei m'n vriend 'veranderde alles. Jij hebt nog wat de meesten reeds lang zijn verloren: die kinderlijke reflex om weerloze schepsels te willen redden.'
Dit was een van de mooiste dingen die men me ooit heeft verteld.
Tom, 'k heb 't altijd geweten dat je niet die oervervelende enamezuiper was waarvoor ik je eerst aanzag. We are brothers, you know.
Verbaast het je dus dat ik een vrouw tegen 't lijf liep die net hetzelfde is? We zijn een koppel dat verzot is op al wat vliegt, kruipt of zwemt - en dat hoeft daarom niet eens gebraden, gestoofd of gekookt te zijn.
'Dierenliefhebbers' worden dat soort mensen genoemd, al dan niet met een stigmatiserende ondertoon. Gekken, sentimentalisten, overgevoelige dommeriken, groene jongens, greenpeacers en dat soort dingen.
Weet je wat, jullie door materialisme gedreven harteloze leeglopers die het per sé nodig achten anderen te veroordelen? Fuck you! Een welgemeende kusm'nkloten! Als wij langs de kant van de weg een spartelende meeuw zien liggen dan stoppen we, in plaats van te doen alsof je er hele prei in onze keel steekt.
Zoals een tijdje terug bij 't binnenrijden van Sète. Blackhawk down, we zetten de wagen aan de kant.
Diagnose: complexe vleugelbreuk, gebroken oogkas, 't dier had geen schijn van kans om het te halen. Ik wikkelde het in m'n shirt en verloste het thuis uit z'n lijden. Niet leuk, maar zo droevig en wraakroepend dat degene die de vogel had aangereden niet eens de moeite had gedaan om te doen wat elkeen zou moeten doen: een tikkeltje menselijkheid tonen.
Wraakroepend. In wat voor klotewereld zijn we toch beland...
Toen ik dus gisterochtend dat piepjonge poesje vond, zomaar, in 't midden van 't voetpad, geen enkele kat in de buurt, aarzelde ik geen seconde. Een leven is een leven. Iedereen mobiliseren, niemand bereid gevonden te helpen 'eutanaseren die handel, katten zijn er genoeg'.
Nogmaals: fuck you!
Er zijn mensen die in de bres springen voor hulpeloos spul. Fijn om erbij te horen.
Enne, Miss Maya stelt het wel. Ze is wellicht een drietal weken oud, heeft geen moeite met de ietsiepietsiepapfles en heeft vanmorgen haar eerste kakje gedaan.
Ze gaat het halen, zeker weten.
