Still alive, still kickin'

Vorig weekend even over en weer de regio rond de Mont Aigoual verkend. Deze granietbult is met z'n slordige 1600m een geliefd onderwerp voor het maken van daguitstapjes in de regio - of laat ik beter zeggen 'omgeving' want we zitten hier in Sète officieel in de region Languedoc-Roussillon met haar vier departementen Aude, Gard, Hérault, Lozère en Pyrénées-Orientales. Sète ligt in het stroomgebied van de Hérault die in Agde in zee uitmondt, overigens.
Langs kleine weggetjes zijn we erheen gereden, onderweg om de haverklap stoppend om Kuifkoekoek, Roodkopklauwier, Hop, Slangen- en Steenarend of IJsvogel te observeren. Langs olijf- en perzikboomgaarden, verlaten en actieve wijnvelden, in bloei staande garrigue en klaterende beekjes en dorpjes met klinkende namen zoals Montbazin, Montamaud, Puéchabon, Viols-le-Fort en Saint-Bauzille-de-Putois. Van de zon naar de bewolking - stralende hemel en geen zuchtje wind in Sète, kilomtershoge donderkoppen boven de Mont Aigoual, en ook een stukje van m'n adultere jaren naar m'n jeugdigere. M'n eerste contact met deze regio had ik immers een slordige twaalf jaar terug. Eerst twee weken vogels kijken in het Zweedse Falsterbo, dan met de bus en trein terug naar huis, even goeiedag zeggen aan ma en pa en vervolgens de trein op naar Montpellier waar m'n kameraad me opwachtte om samen met wat familiegenoten van hem druiven te gaan plukken. In de omgeving van Puéchabon, jawel. Druiven plukken, wijn en pastis drinken, dolle ritten over stoffige veldwegen - remember, Bartolo? - , op zoek naar Slangenarenden en ander moois, afkoelen in de Hérault en 's avonds op het warme en verlaten asfalt urenlang naar de sterren kijken. En naar het lichtje bovenop de Mont Aigoual, waar ik pas jaren later heen zou gaan. Met m'n française deze keer, een hoop illusies armer en een hoop ervaringen en levenswijsheid rijker. Vreemd toch, hoe een leven soms bochten kan maken...

Als de nood hoog is...

Vanmiddag werd ik bij een oud dametje gestuurd dat met een verstopte wc zat. 'Ge zijt al de derde technieker die naar mijn wc-pot komt kijken meneer' stak ze van wal. 'Die twee andere hebben me gezegd dat 't een hopeloos geval is want dat het probleem niet IN maar AAN de pot is gelegen' verduidelijkte ze. Ik dus aan de slag met een een tuig dat ze hier 'spaanse bezem' noemen en dat eruit ziet als een op een paal gestoken hippiehoofd waarmee je de vloer kan dweilen. Je kan er ook wc's mee ontstoppen doordat het als een piston in de pot kan worden gestoken. Even hard op en neer roesjen en normaliter verliest zelfs de meest overtuigde drolklonter zijn hechtvermogen. Hier niet dus, het enige dat werd opgezogen was proper water. Geen drol, geen drolletje, zelfs geen wc-papier. Toen ik de waterval in werking zette moest ik echter concluderen dat het water even traag wegliep als ervoor. 'Madam,' zegde ik, 'als ik jouw pot eens goed bekijk kan ik enkel concluderen dat je een andere nodig hebt en dat we de afvoer beter moeten afwerken. Twee rechte hoeken na mekaar kan nooit een snelle afvoer van jeweetwel geven' diagnosticeerde ik. 'Weet ge meneer,' replikeerde het dametje, 'nu is 't een geluk dat ik vaak diarree heb en dat het niet zo erg is dat het allemaal wat traagjes wegloopt. Mocht ik echter dikke harde dingen leggen dan zou je hier elke dag moeten komen.' vervolgde ze haar verhaal. 'Als je ziet wat de mensen tegenwoordig allemaal eten! Dat geeft van die grote dikke drollen weet je, en die oude systemen zijn daar niet op berekend hé, ah ja!' besloot ze haar openbarende reflectie op de hedendaagse consumptiemaatschappij.
'k Kan er niet aan doen, maar ik ben er zeker van dat ik telkens ik nog eens op de pot ga aan dat madammeke ga denken...

Tramontane is back!

Sinds gisterenmiddag is de wind gedraaid. Gedraaid en fors in sterkte toegenomen. Een stevige 6 à 7 beaufort uit het noordwesten, wat wil dat zeggen? Dat de Tramontane back in town is. Deze stevige constante wind blaast traditioneel het water uit de Etang de Thau zodat het waterpeil aan de tegenoverliggende oever, in Mèze en Bouzigues bijvoorbeeld, een stuk lager staat dan normaal. Er zal weer een depressie of lagedrukgebied boven de Golf van Genua liggen die al de lucht uit Zuid-Frankrijk zuigt, wellicht. In het westelijk deel noemt die voorbijrazende lucht 'Tramontane', in het oostelijk deel aka de Rhônevallei 'Mistral'. Sète ligt in het spanningsveld van de tramontane, hier geen mistral dus. Soms is klimatologie zo kinderlijk eenvoudig. Tramontane en Mistral zijn droge winden, ze komen immers vanuit de landzijde. Vanmorgen had ik dus loeiharde tegenwind toen ik naar 't werk fietste, vanavond scheurde ik op m'n sloffen de wagens voorbij. Nog nooit zo rap op café gezeten na 't werk, haha!
Onze Tramontane had trouwens vanmorgen nog een zalig neveneffect. Wat zag ik immers toen ik samen met m'n collega langs het water naar 't stad reed? Een dertigtal wespendieven - wespenetende roofvogels - die zich laag over het water een weg noordwaarts vochten! Een onvergetelijk spectakel, echt waar. Vrienden vogelaars, beste Sven, Jan en Bert, we kunnen hieruit drie zaken opmaken. Eén dat wespendieven zich tijdens de lentetrek - de terugkeer uit de Afrikaanse winterkwartieren - ook in groep verplaatsen. Twee dat dat vrij laat gebeurt, half mei nota bene, en drie dat ze bij Tramontane-weer over Sète trekken. En zeggen dat die dieren wellicht de vorige dag (of nacht?) de Middellandse Zee zijn overgestoken. Vogeltrek is en blijft een magisch fenomeen. Pernis apivorusjes, ga maar lekker kindjes maken in Scandinavië en Rusland, we zien elkaar binnen enkele maanden terug tijdens jullie terugkeer. In Frans Baskenland, op de Col d'Organbidesca, daar geven we afspraak...

De prachtige foto van het adulte mannetje is trouwens van de kundige hand van Sylvain Houpert (http://fotooizo.free.fr/html/1242249792_bondree6.html)

Flower power

De laatste twee weken is 't hier redelijk vochtig geweest. Les Sètois begrijpen er geen ballen van, sinds wij hier zijn aangespoeld maken ze 't vreemdste weer mee in jaren. Vijftien centimeter sneeuw in de winter, meerdere weken temperaturen onder nul, nu een meimaand die wordt geregeerd door kletsende regen en rukwinden en waarin 't nog niet eens dertig graden is - hun zuiders humeur zou voor minder op onweer staan. Mij hoor je alvast niet klagen. Af en toe een stevige bui en voor de rest aangename twintigers op Celcius' schaal en veel opklaringen, dat het hier gerust nog maar een tijdje zo blijft. 'k Heb alvast een hoop autobanden voor 't klooster van Les Pauvres Claires - de arme klaren - gestort, met benzine overgoten en in brand gestoken om eventuele eierdragers op andere gedachten te brengen. Daarachter liggen nog een twintigtal dozijn antipersoonsmijnen ingegraven, de smeedijzeren kloosterpoort is vastgelast aan haar verankering en hun asdl-lijn is doorgeknipt. De komende drie maanden komt daar alvast geen kat meer in. Hopelijk hebben ze deze winter veel patatten in hun kelder gestockeerd, veel witte kool en sperzieboontjes in weckpotten gedraaid, aardig wat vis op azijn gezet en een varken of twee ingepekeld. Zo komen ze tenminste zonder al teveel honger de zomer door.
Ook de lokale veldmadeliefjes hebben 't hier de laatste weken geweldig naar hun zin. Nog nooit zoveel papavers, korenbloemen en ander kleurig spul bij mekaar gezien. In Flanders fields the poppies grow, awel, in the Languedocs fields the poppies grow a lot better. Velden als wiegende zeeën, bloedrood van de klaprozen, zo zagen de Vlaamse dodenakkers er anno 1914-18 uit. Het moet surrealistisch zijn geweest, in zo'n prachtig decor moeten oorlog voeren. 't Is eens wat anders dan de Vietnamese jungle of de Iraakse woestijn, denk ik dan. Ik profiteer dus samen met de zuiderse bloemenweelde met volle teugen van dit atypische weer, want eens deze transitieperiode voorbij zal er binnen de kortste keren geen spriet groen meer overschieten. Hopelijk ga ik wat langer weerstand bieden...

Mercikes...

't Is ironisch dat je pas beseft wat je hebt wanneer de rijkdom in kwestie je verlaat. Verhuizen naar Zuid-Frankrijk is best leuk hoor, daar niet van: zon, zee, vulkanen, gorges, palmbomen, druiven en steeneiken, steltkluten en vale gieren en dat soort dingen, maar daarvoor laat je wel familie en vrienden in 't noorden achter. Noenkel en tantje, jullie hebben er geen idee van hoe leeg het huis plots is zonder jullie. Je moet het maar doen, 1100 kilometer bollen heen en 1100 kilometer weer terug om 't weekend met ons door te brengen. Duizendmaal merci, jullie zijn onbetaalbaar. Enne, jullie mogen er de volgende keer gerust twee weken van maken...

Op een rappeke

Even een heel kort tussendoortje want ons vertrouwde pc'tje heeft ons voor heel even in de steek gelaten, nondenonde... Warm hier, nu al. Temperaturen gaan hier overdag reeds tot aan 't gaatje van de twintig, gelukkig brengt het zeebriesje regelmatig wat afkoeling.
Weet je wat ik zalig vind de laatste weken? Heel vroeg opstaan en net na zonsopgang met de fiets de Mont St. Clair opcrossen, vervolgens weer naar beneden langs z'n flauwe zuidzijde, wat snelheid maken op de zeepromenade richting Cap d'Agde en vervolgens langs diezelfde promenade de hele weg terug. Op een eenzame jogger na geen ziel op straat, staalblauwe lucht en 't zeebriesje - meer moet dat niet zijn om de dag goedgeluimd te beginnen...
Binnenkort meer van dat, ben trouwens een bierexperiment gestart waar ik binnenkort wellicht de eerste vruchten van zal plukken...