Prikkelende ogen, tintelende wangen en pijnlijke knieën, dat krijg je van een hele dag druiven snoeien. Van een hele week druiven snoeien, eigenlijk. ’t Weer was immers prachtig en de ‘viticulteurs’ hebben tot circa half maart tijd om hun struiken klaar te zetten voor het seizoen 2010, anders wordt de sapstroom te fel en wordt het een smeerboel op de struiken. Vermits Bart niet alleen parket kan leggen, muren metsen en pleisteren, plinten zetten, verven, loodgieterijen, hout en staalconstructies bouwen (niet speciaal in die volgorde) maar ook met een snoeischaar overweg kan werd hij dus ook gevraagd om een tandje bij te steken op de lokale terroirs: kort zetten die handel. ‘k Breng dus ’t grootste deel van m’n dag op m’n knieën door en dat straatmadeliefsperspectief zorgt ervoor dat je ’t landschap met andere ogen gaat bekijken.
De meeste terroirs aka wijngronden hier bestaan uit Oligocene mergels. Bij wijn gelden de drie t’s: de druivensoort, de zon en de terroir. De juiste druif in de juiste streek op de juiste plaats zijn de ingrediënten voor een goed wijntje. Mits door de juiste handen behandeld, uiteraard. Tot zover mijn wijnkennis. Voor de niet-geografen en Oligoceenmergelspecialisten: Oligocene mergel staat voor een klei-leemachtige grond die veel kalk bevat (zowel opgelost als onder de vorm van schelpfragmenten en brokken kalksteen) die geweldig aan je schoenen plakt als ’t een beetje begint te regenen. Deze mergel werd afgezet in een ondiepe zee (in het Oligoceen, zo'n 30 miljoen jaar geleden) op een moment waarin het Centraal Massief (dat net ten noorden ligt) langzaam werd opgeheven doordat Afrika tegen Europa aan 't duwen was (beter bekend als de vorming van de Alpen). Voor de geografen en andere geopuristen: opmerkingen kan je plaatsen in het luikje ‘Reacties’ onderaan dit artikel. De Oligoceentijd was dus een geweldige tijd. De zeeën die tientallen miljoenen jaren grote delen van Frankrijk hadden overspoeld trokken langzaam weg en in hun kielzog lieten ze hun sporen achter onder de vorm van dikke afzettingen. Je vindt dus rijkelijk veel fossielen in die mergel, gaande van grote oesters tot ‘wulkachtige stekelschelpen’ zoals ik ze noem.
De mergel vertelt echter nog een ander, zowaar even fascinerend, verhaal. Je vindt er immers ook heel veel menselijke sporen in terug. Geen beenderen uiteraard (nog niet) maar wel sporen die getuigen van werkmanskunst: jachthulzen (helaas, heel veel zelfs), scherven (keramiek, porselein, loodglas, gekleurd glas en zowaar een keramieken stekker uit Edison's tijd), een halfvergane lederen handschoen, metaal (een oude munt, een halfvergane gesp, een stuk van een dikke oude houtboor, een zware spijker) etc, en dit alles op een schamele hectare grond. Ik ben er zeker van dat historici ons aan de hand van al dit materiaal heel wat over de streek zouden kunnen vertellen, gaande van de Romeinse tijd (Sète was immers een belangrijke handelshaven) tot nu. Alles ligt er nog, maagdelijk onaangeroerd. Op een handvol fossielen en het muntje na. De eerste heb ik voor me liggen, het laatste heb ik aan de eigenaar van de grond en dus mijn loonschieter kado gedaan. De historici in kwestie zouden ons wellicht verhalen vertellen in de trant van ‘dit muntje is wellicht verloren door een Romeinse handelaar die met zijn rijk gevulde zakken met een ezelskaravaan van Sète naar Gallia trok, terwijl de gebroken gesp wellicht is verloren door een stoutmoedige Frank die, achternagezeten door de vader van zijn aanstaande, met zijn broek halfopgeknoopt het hazenpad heeft moeten kiezen, terwijl de eerste de ene pot na de andere tegen zijn schedel mikte’. Ik verzin maar wat. De spijker komt wellicht rechtstreeks uit Jeruzalem en de houtboor uit Betlehem, terwijl de jachthulzen wijzen in de richting van de ETA. Je merkt het, een terroir kan ons een heleboel vertellen. Over de wijn zal ik ’t een andere keer wel hebben, maar ik kan je wel reeds verklappen dat deze terroirs heel fruitige wijntjes opleveren…
zondag 28 februari 2010
donderdag 18 februari 2010
Rondekoorts
En nu even serieus. 'k Heb zonet m'n eerste sportieve voornemen van dit jaar volbracht, zijnde de Mont St. Clair bedwingen met de fiets. Weet je, Sète is niet meer of minder dan een kalksteenbult die uit de zee steekt en in 't noordoosten en zuidwesten met de rest van 'l'hexagone' aka 't vasteland is verbonden. Vanop afstand heeft de stad veel weg van een schildpad, maar sommigen menen er de rug van een walvis in te zien. Vandaar ook dat de naam van de stad volgens één van de mogelijke etymologische verklaringen zoveel betekent als 'walvis'- de Cetacea zijn immers de walvisachtigen.
De klare bult bedwingt dus het panorama van de stad en met zijn slordige 180 meter te beginnen vanaf zeeniveau vormt hij een onweerstaanbaar sportief doelwit dat erom vraagt met alle mogelijke wapens bestookt te worden. Marcheren, lopen of fietsen, eraan moet hij. Vandaag was 't dus fietsen. Uiteraard koos ik de no-nonsens-benadering: zo weinig mogelijk kilometers, zo snel mogelijk stijgen. Kleine plateau vooraan en flirten met de grootste achteraan.
Nu goed, na afloop moet ik concluderen dat die hoop kalksteen goed te doen is. Piece of cake. Liever de Mont St. Clair dan de Muur. En liever de Muur dan de Koppenberg. En liever de Koppenberg dan de Patersberg. Dus, liever de Mont St. Clair dan de Patersberg. Deze laatste is immers een stuk korter in afstand, maar bekleed met de meest onregelmatige kinderkopjes van de Vlaamse Ardennen. De Patersberg, dàt is afzien. Eigenlijk is de Mont St. Clair zoals de Berendries - mooi geasfalteerd, alleen een keer of drie, vier langer. Het enige wat je moet doen is gewoon blijven trappen. En doseren, vooral doseren.
't Is voorjaar, de klassiekers komen eraan. Zelfs in Zuid-Frankrijk heeft de Rondekoorts me reeds te pakken gekregen...
De klare bult bedwingt dus het panorama van de stad en met zijn slordige 180 meter te beginnen vanaf zeeniveau vormt hij een onweerstaanbaar sportief doelwit dat erom vraagt met alle mogelijke wapens bestookt te worden. Marcheren, lopen of fietsen, eraan moet hij. Vandaag was 't dus fietsen. Uiteraard koos ik de no-nonsens-benadering: zo weinig mogelijk kilometers, zo snel mogelijk stijgen. Kleine plateau vooraan en flirten met de grootste achteraan.
Nu goed, na afloop moet ik concluderen dat die hoop kalksteen goed te doen is. Piece of cake. Liever de Mont St. Clair dan de Muur. En liever de Muur dan de Koppenberg. En liever de Koppenberg dan de Patersberg. Dus, liever de Mont St. Clair dan de Patersberg. Deze laatste is immers een stuk korter in afstand, maar bekleed met de meest onregelmatige kinderkopjes van de Vlaamse Ardennen. De Patersberg, dàt is afzien. Eigenlijk is de Mont St. Clair zoals de Berendries - mooi geasfalteerd, alleen een keer of drie, vier langer. Het enige wat je moet doen is gewoon blijven trappen. En doseren, vooral doseren.
't Is voorjaar, de klassiekers komen eraan. Zelfs in Zuid-Frankrijk heeft de Rondekoorts me reeds te pakken gekregen...
Meteofrance
'k Weet niet of ik er goed aan doe om dit bericht te posten, maar 'k ga mezelf dit plezier toch niet ontgunnen. Gewoon uit slechtheid dus.
't Zonnetje schijnt
't Is zo'n 12°C in de schaduw
Een goeie 22°C erbuiten
't Zeewater is blauwgroen
De lucht is alweer stomblauw
Er staat een zacht windje uit 't zuidwesten
En er was geen volk op 't strand
En hoe is 't ginder?
't Zonnetje schijnt
't Is zo'n 12°C in de schaduw
Een goeie 22°C erbuiten
't Zeewater is blauwgroen
De lucht is alweer stomblauw
Er staat een zacht windje uit 't zuidwesten
En er was geen volk op 't strand
En hoe is 't ginder?
donderdag 11 februari 2010
If I Had A Rocket Launcher
Soms gaat een dag helemaal fout, zo fout dat je je moet inhouden om je niet helemaal te laten gaan omdat je weet dat 't toch maar een droom is. Nog nooit meegemaakt? 'k Zal 't even uitleggen. Vorige maandag - 8 februari - begon eigenlijk reeds op zondag ervoor. Die avond hadden we immers naar een licht verteerbare film gekeken met Mel Gibson (Lethal Weapon, We Were Soldiers, The Patriot, Braveheart etc.) en Helen Hunt (Twister, As Good As It Gets). 'What Women Want' was de film, een historie waarin een vent wordt geëlectrocuteerd in z'n bad - met een haardroger, uiteraard - en in plaats van gewoon dood te zijn ontdekt dat hij plots de gedachten van het vrouwvolk kan lezen. Interessant concept, best een leuke film. Moraal van de plot: wees verdomd blij dat je hun gedachten NIET kan lezen maar tot daar, ik ben geen filmcriticus.
Had ik toen geweten dat ik 's maandags ook op electriciteit ging worden getracteerd dan was ik wellicht 's morgens braafjes in m'n bed blijven liggen. Goed, die dag had ik een afspraak voor een volgende bricoleerklus, om tien uur 's morgens. Vermits er echter op dat gegeven uur niemand thuis was liet ik een boodschap achter met de mededeling dat ik een toertje ging doen en dat ik een uurtje later wel es zou terugkomen. De afspraak was in het dorp Montbazin en vermits net ten noorden daarvan een uitgestrekt ruig kalksteengebied ligt - de 'Montagne de la Moure' - wou ik van de gelegenheid gebruikmaken om er een wandelingetje te maken - Never Stop Exploring. 't Zonnetje scheen, staalblauwe hemel, nauwelijks wind die de blaadjes van de steeneiken beroerde, berekoud, prachtig wandelweer. Op een gegeven moment hoorde ik de zang van een boomleeuwerik. Benieuwd om die vogel van korterbij te zien dook ik de brousse en wat zag ik plots liggen aan de voet van een eik? Een verroest jachtmes. Gezien de staat waarin het zich bevond lag het er wellicht reeds vele vele jaren. Vermoedelijk ooit verloren door een jager. Nu is de kans om zo'n ding te vinden wel erg klein en dus kneep ik mezelf een eerste keer in m'n arm om me ervan te vergewissen dat ik dit toevallig niet aan 't dromen was. Als bleek dat ik effectief droomde liet ik het liggen, anders nam ik het mee. Niet dus, dus 't mes verdween in m'n zak en toen ik terug aan de wagen kwam stak ik het in het handschoenkastje. Op weg naar m'n afspraak zag ik echter plots van heel ver blauwe figuurtjes langs de weg. M'n eerste idee was dat het om vreemd geklede lifters ging maar in plaats van knappe Skandinavische godinnen ging het om motards van de gendarmerie. Iepe iepe iepe, raampje naar beneden, goeiendag hoe is 't en dat soort dingen, 'Meneer u hebt zonet een stopbord genegeerd'. Miljaarde, daarvoor moest ik dus langs de kant. 'Ja èn, ik heb toch braafjes voorrang gegeven en gekeken of de baan vrij was?' antwoordde ik. 'Niks daarvan, u bent niet gestopt en bent gewoon doorgereden, uw papieren alstublieft'. Nondenondenonde sakkerde ik binnenskamers, die papieren zitten toch wel op dezelfde plaats als dat jachtmes zeker? Als meneer in de flikker krijgt dat ik met een verboden wapen rondrij dan zou het best niet bij één overtreding kunnen blijven. Tegelijkertijd kneep ik mezelf een tweede keer in de arm want als bleek dat ik toch aan 't dromen was dan was dit dé kans om me eens ongegeneerd te laten gaan. 'k Zag het al voor me. In plaats van m'n papieren te nemen startte ik de wagen en reed die drie wannebee's enkele meters het wijnveld in. Vervolgens draaide ik de benzinedop van hun moto's, stak een zakdoek in de tank die ik vervolgens aanstak en liet vervolgens die drie blauwe rijwielen de lucht in vliegen - na erop geurineerd te hebben uiteraard. Alles werd uiteraard op film opgenomen en via Youtube werd ik een superster. Snel keek ik ook even naar de achterbank om te verifiëren of er soms geen raketwerper op lag, in dromen kan immers alles. Niet dus, m'n arm deed pijn. Dit was reality. Ik werd niet wakker en er was helaas geen raketwerper. Om een lang verhaal kort te maken: 90 euro heeft die grap me gekost. 'Nog een geluk dat je niet de franse nationaliteit hebt want anders had je vier punten minder op je rijbewijs gehad' voegde superflik er nog aan toe. In Frankrijk geldt immers het rijbewijs met punten. Een zware overtreding kost je een boete en vier punten. Je hebt er twaalf in totaal. Speel alle punten kwijt en je mag je theoretisch én je practisch rijexamen overdoen. En rijlessen volgen. Weet je, dit was de eerste keer in m'n leven dat ik blij was dat het woord 'Belg' op m'n identiteitskaart stond.
De dag was echter nog verre van gedaan. 's Namiddags wou ik me een beetje afreageren en niets beter daartoe dan wat houtbewerking. 'k Ben me immers aan 't toeleggen op 't maken van boemerangs uit natuurlijk gekromde takken, zn. 'natural elbow boomerangs'. Je zoekt een tak met de juiste kromming, zaagt hem af, schaaft hem een eerste maal ruw, laat hem een paar maanden drogen en vervolgens schaven en schuren tot je de juiste vorm hebt. Prachtige hobby die zowel creativiteit als stielkennis vereist. Plots, een luide knal en een lichtflits in m'n handen. Was ik toch los over de draad van de machine gegaan zeker, de electriciteitsdraad was gewoon de machine in gedraaid... Bibberend legde ik de machine opzij. 'Ofwel ben ik dood en zit ik in een nieuwe parallelle dimensie, ofwel ben ik toch aan 't dromen, ofwel ben ik dat niet en heeft de differentieelschakelaar me gevrijwaard van electrocutie', dacht ik. Ik kneep dus een derde keer in m'n arm - die nu trouwens echt blauw begon te zien van al dat knijpen - en weer werd ik niet wakker. Plots dacht ik aan Mel Gibson. 'En als ik nu ook es de gedachten van de vrouwen kon lezen?'. Geloof het of niet, maar ik ben echt de straat op gegaan om deze hypothese te testen. 'k Ga niet in detail gaan maar 'k moet helaas, of gelukkig, constateren dat ik nog steeds dezelfde bart goemaere ben. Weliswaar voorzichtiger met schaafmachines dan een paar dagen geleden, maar voor de rest nog steeds dezelfde, denk ik.
Zomaar een maandag, in Le Sud...
Off the record: what women want? Een man die anders is dan alle andere, om hem eens ze hem aan de haak te hebben geslagen helemaal te veranderen ;-)
Had ik toen geweten dat ik 's maandags ook op electriciteit ging worden getracteerd dan was ik wellicht 's morgens braafjes in m'n bed blijven liggen. Goed, die dag had ik een afspraak voor een volgende bricoleerklus, om tien uur 's morgens. Vermits er echter op dat gegeven uur niemand thuis was liet ik een boodschap achter met de mededeling dat ik een toertje ging doen en dat ik een uurtje later wel es zou terugkomen. De afspraak was in het dorp Montbazin en vermits net ten noorden daarvan een uitgestrekt ruig kalksteengebied ligt - de 'Montagne de la Moure' - wou ik van de gelegenheid gebruikmaken om er een wandelingetje te maken - Never Stop Exploring. 't Zonnetje scheen, staalblauwe hemel, nauwelijks wind die de blaadjes van de steeneiken beroerde, berekoud, prachtig wandelweer. Op een gegeven moment hoorde ik de zang van een boomleeuwerik. Benieuwd om die vogel van korterbij te zien dook ik de brousse en wat zag ik plots liggen aan de voet van een eik? Een verroest jachtmes. Gezien de staat waarin het zich bevond lag het er wellicht reeds vele vele jaren. Vermoedelijk ooit verloren door een jager. Nu is de kans om zo'n ding te vinden wel erg klein en dus kneep ik mezelf een eerste keer in m'n arm om me ervan te vergewissen dat ik dit toevallig niet aan 't dromen was. Als bleek dat ik effectief droomde liet ik het liggen, anders nam ik het mee. Niet dus, dus 't mes verdween in m'n zak en toen ik terug aan de wagen kwam stak ik het in het handschoenkastje. Op weg naar m'n afspraak zag ik echter plots van heel ver blauwe figuurtjes langs de weg. M'n eerste idee was dat het om vreemd geklede lifters ging maar in plaats van knappe Skandinavische godinnen ging het om motards van de gendarmerie. Iepe iepe iepe, raampje naar beneden, goeiendag hoe is 't en dat soort dingen, 'Meneer u hebt zonet een stopbord genegeerd'. Miljaarde, daarvoor moest ik dus langs de kant. 'Ja èn, ik heb toch braafjes voorrang gegeven en gekeken of de baan vrij was?' antwoordde ik. 'Niks daarvan, u bent niet gestopt en bent gewoon doorgereden, uw papieren alstublieft'. Nondenondenonde sakkerde ik binnenskamers, die papieren zitten toch wel op dezelfde plaats als dat jachtmes zeker? Als meneer in de flikker krijgt dat ik met een verboden wapen rondrij dan zou het best niet bij één overtreding kunnen blijven. Tegelijkertijd kneep ik mezelf een tweede keer in de arm want als bleek dat ik toch aan 't dromen was dan was dit dé kans om me eens ongegeneerd te laten gaan. 'k Zag het al voor me. In plaats van m'n papieren te nemen startte ik de wagen en reed die drie wannebee's enkele meters het wijnveld in. Vervolgens draaide ik de benzinedop van hun moto's, stak een zakdoek in de tank die ik vervolgens aanstak en liet vervolgens die drie blauwe rijwielen de lucht in vliegen - na erop geurineerd te hebben uiteraard. Alles werd uiteraard op film opgenomen en via Youtube werd ik een superster. Snel keek ik ook even naar de achterbank om te verifiëren of er soms geen raketwerper op lag, in dromen kan immers alles. Niet dus, m'n arm deed pijn. Dit was reality. Ik werd niet wakker en er was helaas geen raketwerper. Om een lang verhaal kort te maken: 90 euro heeft die grap me gekost. 'Nog een geluk dat je niet de franse nationaliteit hebt want anders had je vier punten minder op je rijbewijs gehad' voegde superflik er nog aan toe. In Frankrijk geldt immers het rijbewijs met punten. Een zware overtreding kost je een boete en vier punten. Je hebt er twaalf in totaal. Speel alle punten kwijt en je mag je theoretisch én je practisch rijexamen overdoen. En rijlessen volgen. Weet je, dit was de eerste keer in m'n leven dat ik blij was dat het woord 'Belg' op m'n identiteitskaart stond.
De dag was echter nog verre van gedaan. 's Namiddags wou ik me een beetje afreageren en niets beter daartoe dan wat houtbewerking. 'k Ben me immers aan 't toeleggen op 't maken van boemerangs uit natuurlijk gekromde takken, zn. 'natural elbow boomerangs'. Je zoekt een tak met de juiste kromming, zaagt hem af, schaaft hem een eerste maal ruw, laat hem een paar maanden drogen en vervolgens schaven en schuren tot je de juiste vorm hebt. Prachtige hobby die zowel creativiteit als stielkennis vereist. Plots, een luide knal en een lichtflits in m'n handen. Was ik toch los over de draad van de machine gegaan zeker, de electriciteitsdraad was gewoon de machine in gedraaid... Bibberend legde ik de machine opzij. 'Ofwel ben ik dood en zit ik in een nieuwe parallelle dimensie, ofwel ben ik toch aan 't dromen, ofwel ben ik dat niet en heeft de differentieelschakelaar me gevrijwaard van electrocutie', dacht ik. Ik kneep dus een derde keer in m'n arm - die nu trouwens echt blauw begon te zien van al dat knijpen - en weer werd ik niet wakker. Plots dacht ik aan Mel Gibson. 'En als ik nu ook es de gedachten van de vrouwen kon lezen?'. Geloof het of niet, maar ik ben echt de straat op gegaan om deze hypothese te testen. 'k Ga niet in detail gaan maar 'k moet helaas, of gelukkig, constateren dat ik nog steeds dezelfde bart goemaere ben. Weliswaar voorzichtiger met schaafmachines dan een paar dagen geleden, maar voor de rest nog steeds dezelfde, denk ik.
Zomaar een maandag, in Le Sud...
Off the record: what women want? Een man die anders is dan alle andere, om hem eens ze hem aan de haak te hebben geslagen helemaal te veranderen ;-)
zaterdag 6 februari 2010
Lebensraum
Je gaat het niet geloven, maar ik ben zowaar aan 't werk! De sfeer op de werkvloer is ontzettend goed, m'n baas fantastisch, de werkomgeving super, het werk zelf op m'n maat geschreven, het loon eerlijk en de afstand erheen een peulschil. Wat kan een mens zich op professionneel vlak meer wensen? Je moet immers brood verdienen niewaar, zelfs als je in Zuid-Frankrijk woont en de klassieke baguette lichter is dan PU-schuim. Voor dat laatste bestaan trouwens oplossingen. Vraag naar 'pain de campagne' aka 'boerenbrood' en je krijgt iets dat eruit ziet als een baguette maar een stuk vaster is vanbinnen - langwerpig en heel handig om mee te nemen naar de 'chantier'.
Nu word ik dit jaar 35. Op die leeftijd begint een mens de eerste kiemplantjes van zelfkennis te bezitten. Zelfs ik. Ik koester deze frele wezentjes als een schat want ze maken het leven een stuk eenvoudiger. Voor een 'no nonsens-vent' als ik zijn deze kleinoden bovendien meer dan voor wie ook onontbeerlijk want ze maken de machine bart goemaere een stuk bestuurbaarder. Alles is een kwestie van anticiperen, soit.
Nu moet je weten dat ik op professionneel vlak een bloedhekel heb aan de twee b's: bureau en baas. Ik ben niet gemaakt om m'n nine to five tussen vier muren te slijten. Mechanische onbeweeglijkheid doodt de creativiteit en stimuleert de agressiviteit. Goed als je in de bankbranche of politiek zit maar daarin circuleer ik dus niet. Ik heb Lebensraum nodig, synergie tussen het hoofd en de spieren, zoiets... Ik ben ook niet gemaakt om braaf gecommandeerd te worden. Ik mag nog zo graag schrijven, maar vanaf het moment dat men me zegt wàt ik moet schrijven smijt ik m'n potlood in de haag. Voor een baas of patron werken lukt dus niet, of heel moeilijk. Eigenlijk moet ik dit nuanceren. Vorige zomer werkte ik immers voor een tuinman uit Oudenaarde. Met Tom werken ging heel makkelijk. Tom is immers het soort patron die luistert naar z'n werkvolk en die ruimte laat voor autonomie. Hij wist dat hij me een hele dag alleen kon laten en dat het werk gedaan ging zijn zoals hij dat wou. Tom en ik spraken dezelfde taal. Hilarisch waren de momenten trouwens waarop ik me uitgaf voor 'Boris from Russia' die illegaal voor hem werkte. Klanten trokken grote ogen wanneer ik m'n eigenste baas in gerussifeerd engels uitkafferde 'I do not worrk forr you anymorr!!!'. Tom had nooit een managercursus gevolgd maar wist hoe hij met mensen moest omgaan, een kwaliteit die weinigen gegeven is.
Waarom ik men dan plots zo goed voel in m'n job? Omdat m'n baas momenteel bart goemaere heet. Ik werk voor 't moment zo'n beetje voor eigen rekening - volkomen legaal - en je hebt er geen idee van hoezeer dit me bevalt. Hoe en wat vertel ik een volgende keer wel, 't is immers zondag, 't zonnetje schijnt, 't windje zwijgt en de boompjes beginnen te botten. Nature calls...
Nu word ik dit jaar 35. Op die leeftijd begint een mens de eerste kiemplantjes van zelfkennis te bezitten. Zelfs ik. Ik koester deze frele wezentjes als een schat want ze maken het leven een stuk eenvoudiger. Voor een 'no nonsens-vent' als ik zijn deze kleinoden bovendien meer dan voor wie ook onontbeerlijk want ze maken de machine bart goemaere een stuk bestuurbaarder. Alles is een kwestie van anticiperen, soit.
Nu moet je weten dat ik op professionneel vlak een bloedhekel heb aan de twee b's: bureau en baas. Ik ben niet gemaakt om m'n nine to five tussen vier muren te slijten. Mechanische onbeweeglijkheid doodt de creativiteit en stimuleert de agressiviteit. Goed als je in de bankbranche of politiek zit maar daarin circuleer ik dus niet. Ik heb Lebensraum nodig, synergie tussen het hoofd en de spieren, zoiets... Ik ben ook niet gemaakt om braaf gecommandeerd te worden. Ik mag nog zo graag schrijven, maar vanaf het moment dat men me zegt wàt ik moet schrijven smijt ik m'n potlood in de haag. Voor een baas of patron werken lukt dus niet, of heel moeilijk. Eigenlijk moet ik dit nuanceren. Vorige zomer werkte ik immers voor een tuinman uit Oudenaarde. Met Tom werken ging heel makkelijk. Tom is immers het soort patron die luistert naar z'n werkvolk en die ruimte laat voor autonomie. Hij wist dat hij me een hele dag alleen kon laten en dat het werk gedaan ging zijn zoals hij dat wou. Tom en ik spraken dezelfde taal. Hilarisch waren de momenten trouwens waarop ik me uitgaf voor 'Boris from Russia' die illegaal voor hem werkte. Klanten trokken grote ogen wanneer ik m'n eigenste baas in gerussifeerd engels uitkafferde 'I do not worrk forr you anymorr!!!'. Tom had nooit een managercursus gevolgd maar wist hoe hij met mensen moest omgaan, een kwaliteit die weinigen gegeven is.
Waarom ik men dan plots zo goed voel in m'n job? Omdat m'n baas momenteel bart goemaere heet. Ik werk voor 't moment zo'n beetje voor eigen rekening - volkomen legaal - en je hebt er geen idee van hoezeer dit me bevalt. Hoe en wat vertel ik een volgende keer wel, 't is immers zondag, 't zonnetje schijnt, 't windje zwijgt en de boompjes beginnen te botten. Nature calls...
Abonneren op:
Posts (Atom)
