Bon chasseur mauvais chasseur

les chasseurs - les inconnus

Kennen jullie deze sketch van 'les inconnus'? Bijzonder cult in Frankrijk en Wallonië...

Schot in de zaak

Het gaat goed met Vlaanderen. Bijzonder goed zelfs. Vlaanderen is wellicht het enige land - moeten we echt nog over België spreken? - waar de overheid in de meest ingewikkelde bestuurskwesties kan verwikkeld zijn en waar ministers en hun kabinetten toch nog tijd kunnen vrijmaken voor wat in de volksmond bekend staat als 'dienstbetoon'. Dat dit laatste heel gewoon is op lagere bestuursniveau's is een bekend gegeven 'Hallo meneer de burgemeester? Ja seg de jos hier hé, seg jong zou je eens aan je personeel kunnen vragen om de modder van 't straat te scheppen? Ge weet dat met die regen van de laatste dagen... wat? Hoeveel? Wel, laten we zeggen toch een kruiwagen of drie... Geen probleem? Merci jong, en de groeten aan de madam hé!'. Heel populair in Vlaanderen, dat geeft een mens het gevoel er niet helemaal alleen voor te staan in deze harde wereld.
Dat dit ook op hogere niveau's werkt is uniek, enkele kleine Himalayastaatjes en geïsoleerde woestijnlanden uitgezonderd. Het enige verschil met deze laatste is dat zij niet in quasi-oorlog verkeren met hun buurstaat en hun inwonertal zelden de paar honderdduizend overschrijdt.
'k Zag het enkele weken geleden al voor me. 'Hallo joke? Seg de jos hier hé! Of die modder al weg is? Geen probleem, de burgemeester heeft dezelfde dag nog drie werkploegen, een kraan en twee opleggers gestuurd. Onze straat heeft er nog nooit zo proper bijgelegen. Joke, waar ik eigenlijk voor bel, vanmorgen lagen er weer drie kiekes dood in mijn hof. Die smerige vossen hé! Doodgebeten verdomme, gewoon de nek af, krak en gedaan. Mieke ge moet daar eens iets aan doen meiske want... wat? Of ik m'n kiekes 's nachts in hun kot steek? Tuurlijk doe ik dat, ge weet dat ik altijd doe wat ge mij vraagt hé maar weet ge, die rotvos is gewoon onder 't kot doorgekropen. De smeerlap! 'k Kan toch moeilijk dat kot op een betonplaat gaan zetten hé, ge begrijpt dat wel, en zeker op mijne leeftijd zijn dat geen werken meer hé... blablabla, die groen' zetten al die vossen uit blablabla, dat moet nu eens eindelijk gedaan zijn blablabla, en ons moe klaagt weer van haar knie blablabla, mijne gebuur heeft er ook last van blablabla, nee niet van die vos, van z'n knie blablabla en ge moet de jagers vragen om er meer op te schieten want die luieriken schieten liever op uitgezette fazanten blablabla...' En ondanks de bijzonder ingewikkelde stoelendans waar het land in verwikkeld is mobiliseerde joke al haar kameraden en maakte ze een hoop middelelen vrij voor het redden van jos' kiekens.
Een eens-en-voor-altijd-alle-misverstanden-van-de-baan-ruimende-sensibiliseringscampagne had wellicht eenvoudiger geweest, maar de Vlaamse regering heeft nu eenmaal een lange traditie om enkel boeren- en jagers-gezinde ministers in dienst te nemen. Dat was zo ten tijde van Peeters - remember, die jacht in de natuurreservaten? - en dat is nog altijd zo ten tijde van Schauvliege. Eerst afschieten, dan praten. En zeggen dat haar partij de eerste is om anderen van radicalisme te verwijten... Een diersoort afschieten omdat zij een andere soort schade berokkent is niet meer van deze tijd.

Ontelbare studies - ook door jagers gefinancierde - hebben uitgewezen dat op vossen schieten hetzelfde is als wat de Amerikanen deden in Vietnam. Hoe meer Vietcong je neermaait, hoe talrijker ze op je stellingen afstormen.

Verstandiger zou zijn om constructief na te denken hoe mens en vos harmonieuzer kunnen samenleven. Reintje heeft als regulator z'n plaats in ons Vlaamse ecosysteem. Elementaire ecologie, joke.
'Zolang je de kleine man zoet houdt met z'n kleine kwaaltjes en probleempjes gaat hij geen revolutie beginnen' moet ze gedacht hebben. En dus wil ze met grof geschut van leer trekken tegen de viervoetige horden en voor het redden van ons dierbaar pluimvee. 'Joke gaat daar iets aan doen moe!' zei Jos zegen z'n wijf.
Het gaat goed met Vlaanderen.

Up where we belong

Sinds woensdagnacht terug uit de bergen. En sinds woensdagnamiddag reeds goesting om terug te gaan... Vier daagjes Organby is kort. Een maand Organby is eigenlijk ook kort. Als er één plek is op aarde waar ik tot rust kom dan is het ginds, omringd door een stel vrienden die ik de voorbije vijftien jaar slechts een vijftal maal heb gezien maar waarmee ik steeds ongelooflijk intense momenten heb beleefd. Onvergetelijk. Zoals ook weer deze keer...


Zondag zat de col potdicht, een dicht wolkendek hield alle vogels aan de grond. Op een handvol Wespendieven en een occasionele Visarend na was er nauwelijks passage en dus maakte ik van de gelegenheid gebruik om over de Frans-Spaanse grens in zonniger oorden wat vogelmoois te gaan opsnuiven. Geen slecht idee want 'k was nog maar net de grens over of ik kreeg reeds een Lammergier in m'n gezicht, bij manier van spreken. 'k Kreeg hem in de kijker toen hij op zo'n twee kilometer afstand over een bergkam scheerde en zich vervolgens een kwartiertje in 't zonnetje posteerde, temidden van een kudde wollige bleiters en zich niets aantrekkend van 't koppel Slechtvalken dat boven hem wat kapriolen maakte. Toen hij eindelijk terug het luchtruim koos maakte hij geen rondjes - wat maar al te mooi zou zijn geweest - maar hij vloog in rechte lijn naar me toe en scheerde op een dertigtal meter over m'n hoofd - wat uiteraard nog een stuk mooier was. Soms grenzen vogelverhalen aan 't onwaarschijnlijke. Ik kon zelfs z'n baard zien! Welkom terug in Organby, 't leek wel of ik er nooit was weggeweest...


's Anderendaags hing er vuurwerk in de lucht. Het weerbericht had ruime opklaringen in de westelijke Pyreneeën voorspeld en klassiek wordt zo'n fenomeen vergezeld van stevige trek. We kregen gelijk: Wespendieven, Zwarte Wouwen, Bruine en Blauwe Kiekendieven, Slangenarenden, Dwergarenden, Visarenden, Sperwers en Zwarte Ooievaars, het werd een hectische dag waarin de vogels uit alle richtingen schenen te komen en massaal Frankrijk ontvluchtten. Onze handen vol hadden we met zoeken, volgen en noteren. Pure adrenaline. Maandagavond sloten we de telling af met een nieuw dagrecord voor de col: niet minder dan 205 Zwarte Ooievaars zagen we overtrekken! En zeggen dat het vorige record op een kleine honderd stond...
Verwondert het je dat we dat stevig gevierd hebben? 's Avonds vloeide de Patcharan rijkelijk en zongen we er stevig op los. Zoals gebruikelijk brandden we in de vroege uurtjes enkele jagershuizen plat waarna we sommige jagershoofden op tuinhekjes spiesten en andere ombouwden tot bierbeker. Een van de vogelaars kreeg het idee om van de rossige jagersnorren wc-borstels te knutselen en terwijl we enthousiast op dit lumineuze voorstel ingingen hielden we ons gerstenat koud met een dozijn ijzige harten. Met de volatiele ego's hebben we tenslotte nog drie zeppelins gevuld. Wat een creatieve nacht was dat, Baskische feestjes mogen er wezen.
Dinsdag en woensdag was er iets minder trek, maar zeker niet minder leute. Geen beter teambuilding dan op een hoge bergcol trekvogels observeren en wc-borstels knutselen...


De Col d'Organbidexka wordt nog permanent bemand tot en met 15 november. De trek van Houtduiven, Holenduiven, zangvogels, Rode Wouwen etc. staat immers nog voor de deur en met de passage van de Kraanvogels wordt als vanouds het trektelseizoen afgesloten. Het zou me geen haar verbazen mocht ik er binnen een maand of twee nog eens voor een weekendje heen gaan. Vandaag is de eerste dag van de rest van m'n leven. Zeker weten.

Geen geluk voor jou

Vorige week hebben we voor 't eerst het fenomeen 'bosbrand' meegemaakt. Als noorderling word je daar slechts zelden mee geconfronteerd en dus was m'n eerste reactie iets in de trant van 'hoera een vulkaanuitbarsting!!!' - een enorme kolom bruinzwarte rook steeg immers op aan de noordzijde van de Bassin de Thau en dreef met de wind snel zuidwaarts richting Sète. 'k Realiseerde me echter snel dat een of andere gek de vlam aan de garrigue had gestoken en zo op 't eind van de zomer heeft zoiets catastrofale gevolgen. Ook al waren de blusvliegtuigen - 'de canadairs' - bijzonder snel ter plaatse, toch konden ze niet vermijden dat een kleine duizend hectare garrigue in de as werd gelegd... 's Anderendaags hing er een brandlucht over de hele regio. Geloof het of niet, maar zo'n garriguebrand ruikt - 't spijt me echt en 'k kan er niks aan doen - bijzonder lekker...
Bijzonder spectaculair ook hoe de vliegtuigen de rook indoken om hun ballast boven de vuurhaarden te droppen, en hoe minuscuul leken die enorme machines wel tegen het gigantische inferno. Ze bevoorraadden zich in de Bassin de Thau, en 't zou me niet verbazen mocht hier vroeg of laat een onfortuinlijke snorkelaar als blusmateriaal worden gebruikt, opgeslokt 'gloupsé' in de buik van een canadair.
't Zal je maar overkomen als romantische duiker. 'Hé lekker ding, zin om deze avond bij mij thuis oesters façon Désiré te komen eten? Weet ge, ik ga mijn oesters altijd zelf plukken' zegt hij terwijl hij zelfzeker zijn biceps laat rollen terwijl hij z'n duikersmes slijpt. 'Puur natuur meiske, dat is mijn ding. Ik, alleen in 't water, een zijn met de elementen tu sais. Zo'n smaakvolle mollusken zal je nog nooit gegeten hebben' voegt hij er nog aan toe.'Tu sais, 't is eens wat anders dan op octopussen jagen' vervolgt hij z'n verhaal terwijl de blondine haar ranke staken weker en weker voelt worden. 'Zie je dit lidteken op m'n buik?' vraagt hij plots terwijl hij z'n gescheurde shirt tot boven zijn chocoladereep rijft. 'Een haai?' vraagt het weekdiertje. 'Een barracuda? Een toornige tarbot?' 'Neen, de schroef van mijn buitenboordmotor, oeps, maar minstens vijftien liter bloed heb ik verloren!' sluit onze oesterfluisteraar z'n verbale bronst af. Ticket to heaven jong, je hebt ze binnen!
Maar o wee, wie had ooit gedacht dat hun romantische plannen brutaal gingen worden verstoord door een bosbrand op meerdere kilometer daarvandaan? Toen de canadair immers het water indook bevond Désiré de Domme Duiker zich helaas op het verkeerde moment op de verkeerde plaats. Arme Désiré, geen geluk voor jou. Hij werd geradbraakt in de buik van het blusvliegtuig, verdronk tijdens z'n laatste vliegreis, werd vervolgens uit het vliegtuig gesmeten om uiteindelijk te worden gebraden en verkoold in de bosbrand van 31 augustus, een totaal gedesillusionneerde deerne achterlatend 'waarom komt hij nu niet?'. En vooral 'waarom ruikt het hier naar verbrand rubber?'. Vaarwel Désiré, je had zo'n warm hart...

Brieven vanuit mijn molen

Zonet een nieuwe site online gezet. Geen verhalen uit het departement 34 deze keer maar een hoop anecdoten over een prachtige stenen windmolen in de Vlaamse Ardennen...

Het volledige adres: http://hoogkoutermolen.blogspot.com/

Organby, here we come!

Welkom september welkom! Eindelijk, eindelijk zijn we in september aanbeland, een maand die wat mij betreft met kop, schouders en kl...eurrijke delen van 's mens anatomie boven alle andere jaarmaanden uitsteekt. Tot m'n achttiende, ofzo, heb ik deze maand steevast vervloekt en, gemetaforiseerd door een kastanje, tijdens de zomervakantie met speldjes doorprikt - voodoo voor beginners - maar eens de klassieke schoolbanken verlaten was er enkel nog plaats voor liefde en verlangen voor de maan-waarin-de-zanglijsters-in-schijtlijsters veranderen, om het op z'n indiaans te zeggen. De vlier is immers rijp in 't noorden, niet?
September is vogeltrekmaand, en gedurende vele jaren was dit steevast het moment om naar het Zweedse Falsterbo te gaan of, later, naar het Franse Organbidexka. Een keer zelfs naar beiden. Die korter wordende dagen, dat prachtige ochtend- en avondlicht, de morgenmist, al dat vogelgedoe, die mystieke sfeer die uitgaat van de zomer die over z'n hoogtepunt heen is, wat ben ik toch gek van dit tussenseizoen. Toen we nog in Vlaanderen woonden had ik rond deze tijd steeds goesting om naar 't zuiden te gaan. Ironisch genoeg heeft de verhuis naar dit zuiden aan dat gevoel geen knijt veranderd. Ik wil nog steeds naar 't zuiden. Misschien wonen we wel in 't verkeerde zuiden? 'k Heb het dus via m'n patron voor mekaar gekregen - gij mij congé geven of ik gedurende de hele week geen steek uitsteken, capito? - dat ik er eind volgende week voor een kort weekje vanonder muis naar Frans Baskenland. Vijf jaar is 't geleden dat ik er nog ben geweest, en iedereen weet hoe dat avontuur is afgelopen. Een Normandische madam en een hoop levenswijsheid rijker keer ik er dus binnenkort terug. Vijf dagen lang op een bergkam roofvogels observeren die door het Nauw Van Organbidexka de bergen oversteken op hun reis zuidwaarts, YIEHAAAA!!! Can't wait, birding bart is back!
Weet je trouwens wat ik vanavond heb mogen meemaken? Een groep van een honderdtal (100-tal) ooievaars die overtrok om wellicht deze nacht nog de Middellandse Zee over te steken. Du jamais vu, nooit eerder zoveel ooievaars samen gezien. 'Wie wordt er vader?' sms'te m'n birder in arms alias Svenneman me toen ik hem deze blijde boodschap liet weten. Grapjas, weet je trouwens wat je moet doen als zo'n bende over je huis trekt? In de lucht schieten! En weet je hoe je zo'n neergeschoten ooievaar noemt? Een dooievaar! Whaahahaaa!!!