All This Time - Sting.
De opener van Back To Bass vorig weekend. Fan-tas-tisch!!!
woensdag 29 februari 2012
En zomeren zal 't
Nooit gedacht dat de conditie zo goed ging zijn, na een winterstop vol bier en hoe-vettiger-hoe-prettiger's, nogvanda's, hier-die-schotel's en kijk-wat-ik-doe-met-die-kip's. En wat krachttraining uiteraard: vijftig keer armheffen - drie katten bij hun nekvel in de linkerhand, drie katten bij hun nekvel in de rechterhand - 's morgens, en vijftig keer armheffen - dezelfde miauwers maar in een andere hand, 's avonds.
Goe bezig dus! Binnen enkele weken gaan we Wazawidu testen!
dinsdag 28 februari 2012
De eerste Tjiftjaf!!!
Gisteren de eerste Tjiftjaf gehoord, in een parkje in Balaruc-Les-Bains. Echt representatief voor de statistieken is die waarneming niet - de soort komt hier immers 't hele jaar rond voor - maar de eerste tjiftjiftjiftjaftjiftjiftjaftjiftjiftjiftjiftjaf blijft me elk jaar weer beroeren.
De winter is voorbij.
De winter is voorbij.
zondag 26 februari 2012
Sendin' out an SOS
 |
| CR Audrey Rohfritsch |
Zo een van die Groten die je ooit moet gezien hebben. Fantastisch concert. 25 jaar op de planken staan, je moet het maar doen. Onvergetelijk.
zaterdag 25 februari 2012
Dat van die politie
Enkele weken terug, een donderdagmiddag, ging m'n gsm "Zeg Bart, Filip hier, kan jij zo snel mogelijk naar de Rue Machinchose vliegen om een deur te openen? De politie doet blijkbaar een inval en ze hebben dringend een slotenmaker (slotenkraker had juister geweest) nodig. Heb jij twee seconden?".
Ik had die niet, uiteraard, maar de 'Police Nationale' trap je beter niet tegen de schenen. Ik liet dus vallen waar ik mee bezig was "Sorry madam maar die verstopte afloop zal nog efkes blijven zoals hij is, 't is trouwens uw eigen schuld dus stop asjeblieft met zagen" en ik als de weerlicht naar de Rue Machinchose.
Daar aangekomen: een straat vol combis, zwaailichten en blauwbloezen. En daartussen: ik met m'n gereedschapskist.
"Wat is 't probleem?" vroeg ik aan de officier die de operatie coördineerde. "Wij zijn van de 'stup' (de antidrugsbrigade) en we hebben mandaat om in dit appartement een huiszoeking te doen. Kan jij de deur openen?"
Een eenvoudige cilinder in 'laiton', een fluitje van een cent. Ik haal m'n boormachine boven, breng 't geval in stelling en "Stoooooopstopstop!!!" komt er een mevrouw aangestormd. "'t Is niet die deur, 't is de volgende!!! Dit appartement is onlangs aangekocht door de gemeente!!!".
Huh?! Overleg tussen de blauwbloezen en de madam, tussen de blauwbloezen onderling, en dan "Open 't volgende appartement maar, asjeblieft" vroeg de officier me. "Zaadegaa wel zeiker?" vroeg ik voor de zekerheid. "Aufmachen, bitte!" sommeerde Herr Flick.
Ik positionneerde m'n boor, en "brrrrrrrrrrrrrrrrKLAKklak!!!
brrrKLAKklak!!!
brrrKLAKklak!!!
brrrKLAKklak!!!
brrrKLAKklak!!!"
Exit cilinder, open was de deur.
Intussen hadden zeker twintig blauwjassen het gebeuren waakzaam gevolgd, de helft met kogelvrije vesten en gewapend met dingen waarmee je zelfs in Irak stevig indruk zou maken. Twee hadden zelfs een pistoolmitrailleur. En daar zat ik maar tussen, in m'n geruit hemd, te frutselen achter een deur waarvan ik geen flauw benul had van wat erachter zat. Als er eentje een kogelvrije vest kon gebruiken dan was ik dat, verdorie!
In plaats van echter schreeuwend naar binnen te stormen zette de hele blauwe brigade plots vreemd genoeg een stap opzij om... de drugshond door te laten. Blackie was blij dat hij eindelijk aan de slag kon en snuffelde opgewonden aan alles wat niet op een blauwbloes leek, om op twee meter van de deur - hij was nog niet eens binnen! - plots op z'n stomme kont te gaan zitten.
Naast m'n gereedschapskist!
"Meneer wat hebt u in die koffer?" vroeg opperhoofd me. Ik antwoordde, ietwat verbaasd "Vijf schroevendraaiers, drie hamers, een serie pijpsleutels, een kniptang, een gewone knijptang, een raketwerper, een engelse sl..." "dat bedoel ik niet!" onderbrak big chief me "Waarom denkt u dat die hond is gaan zitten?".
Plots viel m'n frank.
Plots voelde ik me ijskoud worden.
Plots trok alle bloed weg uit m'n oogpupillen.
Vorig jaar had een collega me immers gevraagd of hij z'n jointje niet even in m'n gereedschapskoffer mocht bewaren omdat dat zowat de enige plek was waar hij niet door de andere collega's kon worden scheefgeslagen.
Dat kieken was z'n joint botweg vergeten!
In mijn koffer!
En Blackie de Mechelse herder had dat ontdekt.
Erin gemuisd door een drugshond.
En ik zat heel diep in 'deep shit', met twee dozijn flikken die me plots heel scherp in de gaten hielden. En Blackie.
Ik kon door de grond zakken van miserie, kon nauwelijks uit m'n woorden komen. Had zin om in 't rond te plassen en me erin te rollen. De humor van de situatie onsnapte me volkomen.
"Meneer kan u ons straks volgen?" vroeg Sitting Bull me, al was dat eerder een retorische vraag.
Straks betekende: "Nadat wij ons werk hebben gedaan en jij de deur opnieuw hebt gesloten".
Franse flikken kennen geen genade. Zelfs niet voor een snuiter met een vreemd accent die supersnel deuren kan openen en met wat drugs in z'n gereedschapskist rondhost.
Resultaat: drie uur later mocht ik het politiecommissariaat verlaten. Een jointje armer en een verwittiging rijker "Het bezit van verdovende middelen is strafbaar meneer".
I know. 't Was echter niet voor mij. 't Was voor mijn eenzaamheid...
Ik had die niet, uiteraard, maar de 'Police Nationale' trap je beter niet tegen de schenen. Ik liet dus vallen waar ik mee bezig was "Sorry madam maar die verstopte afloop zal nog efkes blijven zoals hij is, 't is trouwens uw eigen schuld dus stop asjeblieft met zagen" en ik als de weerlicht naar de Rue Machinchose.
Daar aangekomen: een straat vol combis, zwaailichten en blauwbloezen. En daartussen: ik met m'n gereedschapskist.
"Wat is 't probleem?" vroeg ik aan de officier die de operatie coördineerde. "Wij zijn van de 'stup' (de antidrugsbrigade) en we hebben mandaat om in dit appartement een huiszoeking te doen. Kan jij de deur openen?"
Een eenvoudige cilinder in 'laiton', een fluitje van een cent. Ik haal m'n boormachine boven, breng 't geval in stelling en "Stoooooopstopstop!!!" komt er een mevrouw aangestormd. "'t Is niet die deur, 't is de volgende!!! Dit appartement is onlangs aangekocht door de gemeente!!!".
Huh?! Overleg tussen de blauwbloezen en de madam, tussen de blauwbloezen onderling, en dan "Open 't volgende appartement maar, asjeblieft" vroeg de officier me. "Zaadegaa wel zeiker?" vroeg ik voor de zekerheid. "Aufmachen, bitte!" sommeerde Herr Flick.
Ik positionneerde m'n boor, en "brrrrrrrrrrrrrrrrKLAKklak!!!
brrrKLAKklak!!!
brrrKLAKklak!!!
brrrKLAKklak!!!
brrrKLAKklak!!!"
Exit cilinder, open was de deur.
Intussen hadden zeker twintig blauwjassen het gebeuren waakzaam gevolgd, de helft met kogelvrije vesten en gewapend met dingen waarmee je zelfs in Irak stevig indruk zou maken. Twee hadden zelfs een pistoolmitrailleur. En daar zat ik maar tussen, in m'n geruit hemd, te frutselen achter een deur waarvan ik geen flauw benul had van wat erachter zat. Als er eentje een kogelvrije vest kon gebruiken dan was ik dat, verdorie!
In plaats van echter schreeuwend naar binnen te stormen zette de hele blauwe brigade plots vreemd genoeg een stap opzij om... de drugshond door te laten. Blackie was blij dat hij eindelijk aan de slag kon en snuffelde opgewonden aan alles wat niet op een blauwbloes leek, om op twee meter van de deur - hij was nog niet eens binnen! - plots op z'n stomme kont te gaan zitten.
Naast m'n gereedschapskist!
"Meneer wat hebt u in die koffer?" vroeg opperhoofd me. Ik antwoordde, ietwat verbaasd "Vijf schroevendraaiers, drie hamers, een serie pijpsleutels, een kniptang, een gewone knijptang, een raketwerper, een engelse sl..." "dat bedoel ik niet!" onderbrak big chief me "Waarom denkt u dat die hond is gaan zitten?".
Plots viel m'n frank.
Plots voelde ik me ijskoud worden.
Plots trok alle bloed weg uit m'n oogpupillen.
Vorig jaar had een collega me immers gevraagd of hij z'n jointje niet even in m'n gereedschapskoffer mocht bewaren omdat dat zowat de enige plek was waar hij niet door de andere collega's kon worden scheefgeslagen.
Dat kieken was z'n joint botweg vergeten!
In mijn koffer!
En Blackie de Mechelse herder had dat ontdekt.
Erin gemuisd door een drugshond.
En ik zat heel diep in 'deep shit', met twee dozijn flikken die me plots heel scherp in de gaten hielden. En Blackie.
Ik kon door de grond zakken van miserie, kon nauwelijks uit m'n woorden komen. Had zin om in 't rond te plassen en me erin te rollen. De humor van de situatie onsnapte me volkomen.
"Meneer kan u ons straks volgen?" vroeg Sitting Bull me, al was dat eerder een retorische vraag.
Straks betekende: "Nadat wij ons werk hebben gedaan en jij de deur opnieuw hebt gesloten".
Franse flikken kennen geen genade. Zelfs niet voor een snuiter met een vreemd accent die supersnel deuren kan openen en met wat drugs in z'n gereedschapskist rondhost.
Resultaat: drie uur later mocht ik het politiecommissariaat verlaten. Een jointje armer en een verwittiging rijker "Het bezit van verdovende middelen is strafbaar meneer".
I know. 't Was echter niet voor mij. 't Was voor mijn eenzaamheid...
donderdag 23 februari 2012
Kijk uit voor de Reusachtige Schijtmeeuw
zondag 19 februari 2012
Big Brother
 |
| De Canigou vanaf 'Les Orgues' |
That was yesterday. 'k Kon Célia helaas niet overtuigen om vier uur op te staan om tegen de zevenen in Taurinya, aan de voet van de Canigou, aan te komen. In plaats daarvan namen we onze tijd - het programma was immers bijgesteld van 'we doen de top' naar 'we maken samen een rustige wandeling en graven en passant die klotekluit uit'. Heel vreemd, tijdens de hele weg erheen herkende ik niet één punt in 't landschap, nochthans had ik de route reeds driemaal achter de kiezen. Logisch, uiteraard, want deze keer reden we bij zonlicht, en niet 's nachts zoals de vorige keren. Ook al heeft de nachtroute een zekere charme, de dagroute is gewoon a-dem-be-ne-mend. Vanaf 't moment dat je in Sète op de autostrade komt richting Perpignan zie je Big Brother steeds dichter komen.
En dichter, en dichter, en dichter, en dichter - wat is 'Hector' toch een goeie film, by the way. Groter ook, en groter, en groter, en groter, en groter. In Perpignan verlaat je de 'péage' en kom je op de weg naar Andorra. Vanaf dat moment hou je gewoon je adem in want het landschap is ontwapenend mooi. Dat geel van de rietkragen, dat orange-oker van de sedimenten, dat staalblauw van de lucht, dat wit van de topsneeuw. Gewoon waauw. 'Putain ça kiffe!!!', om in de lokale terminologie te blijven.
We maakten er een prachtige wandeling van en je gelooft het of niet, we vonden de kluit terug. Net op 't moment dat ik de hoop begon te verliezen - elke vierkante meter lijkt immers op elke andere vierkante meter, 'k had de laatste keer immers geen markering achtergelaten, was doodop na elf uur stappen, deed de weg in andere zin en 't was haast nacht - stopte ik even om op adem te komen, speurde de vegetatie af en m'n blik verankerde zich op wat restte van de Struikheideplant. 'Gotchaa!!!!'.
Tot de laatste wortel hield de kluit zich vast aan de grond waar hij tientallen jaren in had gegroeid. Met bijl en survialmes graafde ik hem uit, om tot de vaststelling te komen dat het in feite drie struiken waren die waren verstrengeld. Geen wonder dat de kluit zo enorm was - op 't net had ik gelezen dat de rizomen in de regel zo groot waren als een vuist, net groot genoeg om er een pijpekop uit te snijden. Dit was geen vuist, dit was een olifantendrol.
In de rugzak maar, die superdrol. Geloof je dat ik blij was terug aan de wagen te zijn? Eind goed al goed, 'k hou je wel op de hoogte van 't verdere verloop.
Toch een kleine bedenking, gewoon een krabbel in de kant. 't Is de eerste keer dat ik me schuldig voel een plant te hebben gedood. Om zo'n enorme kluit te krijgen moeten de planten een enorme leeftijd hebben, zich elk jaar een stukje verder hun weg zoekend in de stenige ondergrond van de flanken van de Canigou, hun wortels in alle richtingen wringend, traag maar gestaag, zich niets aantrekkend van massaslachtingen aan de Somme en Passendaele, de Hindenburg, Atlantic Walls, Pearl Harbor, Hirochima en Nagasaki, de Eifeltoren en de Negen Bollen, Elvis Presley, Marilyn Monroe, Vietnam, Man On The Moon, the Beatles en the Stones, Rio de Janeiro en Kyoto, het MestActiePlan, Nine Eleven en Tom Boonen. Al die tijd wrongen de wortels zich tussen de stenen, persten ze opzij, beten zich vast in de terroir, werden één met de berg, het barse klimaat trotserend, steenlawines, bijtgrage Gemzen en gravende keuns.
En daar komt plots een halve gare aangestrompeld die in de plant een half dozijn mesheften ziet, of Andere Toepassingen die nog uit z'n brein moeten worden geboren. Exit Struikheide. De teller wordt terug op nul gezet, voor dat stukje Canigou. Weldra zal in de omgewoelde ondergrond een nieuwe struik ontspruiten, dankbaar profiterend van de losse aarde om heel snel te groeien in z'n jeugd, en een volwassen plant te zijn als ondergetekende reeds lang over de eeuwige jachtvelden zal zwerven.
Gewoon een kantkrabbel, zoals ik al zei...
Bref, we sloten de dag af met een prachtig concert van twee Boomleeuweriken die hun territorium verdedigden. Elk aan hun kant van de weide. Prachtig.
Eindelijk
Eindelijk zijn we terug online! In een linux-ubuntu-powered superbeest kunnen we terug supersnel en virus-spy-vrij mailen, surfen en werken op 't worldwideweb. Zalig! t Wordt wellicht de minst vruchtbare maand op 'gettolafrance' maar kom, 'k weet dat m'n handvol fans 't me niet al te kwalijk zullen nemen. 'Le coeur y etait' oftewel 'm'n hart ging naar jullie' zoals ze hier mooi uitdrukken...
't Wordt ook de maand met de meeste 'interventions' in m'n carrière - een intervention is in multiservice-jargon een opdracht waar haast bij is, geen offerte voor nodig is en waar dikke centen bij te rapen zijn. Voor m'n patron althans. Zoals ik reeds vertelde staat de helft van de regio immers te druppelen omdat meer dan de helft van de waterleidigen naar de kl... zijn gespat. Haaaahahaaaaa!!! M'n collega loodgieter weet dus niet waar eerst rennen om al die inside tsunami's gerepareerd te krijgen. We hebben een akkoord gesloten: hij de loodgieterij, z'n zoon de electriciteit en ik... al de rest. Die 'rest' is de laatste weken vooral schrijnwerkerij in z'n meest ruime zin. De helft van de deuren in Sète is immers door de intense kou en de wisselwerking droog-nat aan 't kromtrekken en dus moeten overal deuren en ramen opnieuw worden geregeld, geschaafd, geschuurd, vervangen en 't zelfde geldt voor sloten en van die dingen die de deur automatisch dichtduwen - 'grooms' noemen wij ze, of 'yales'. Die laatste zijn immers een soort hydraulische veren waarvan de olie door de koude aan 't kabbelen is geslagen, of zo, en daardoor de werking van het ding heeft beïnvloedt. Heel plezant werk, de dagen vliegen voorbij, voor je 't goed en wel beseft is er reeds een vijfde van 't jaar voorbij. Wat een ellende...
Wat die koude trouwens betreft, m'n vorige bericht was nog niet koud of 't begon hier warmer te worden. Sinds vorige dinsdag is de koudegolf dus ook hier officieel voorbij en kunnen we weer in hemdsmouwen naar buiten. Vijftien graden was 't woensdagmiddag! Geen wind, prachtig zonnetje, de birds en de bies, mooi lenteweer.
De natuur heeft echter een dik pak rammel gekregen. Of beter 'bos&groen' heeft zwaar afgezien door de laatste ijstijd. In zowat alle plantsoenen, parken en huistuintjes is er schade. 'M'n jasmijn is kapotgevroren' klaagde m'n collega vorige week. 'Hoezo?' antwoordde ik, op elk Vlaams boerenerf staat er minstens één en ik heb die nooit een kik weten geven in de winter. 'Ja, maar 't is een Spaanse tu sais...' voegde hij er aan toe. Dat heb je dus met die exotische rommel. Je hebt er geen idee van hoe sommige tuinen zijn verwoest. Alle planten in 'post-erectie-positie', de koppen aardwaarts.
Soit, laat de koude alle sudisten een mooie les zijn geweest. 'k Ben er zeker van dat loodgieters, schrijnwerkerts en tuinaanleggers hun attitudes in de toekomst zullen bijstellen. Global change, ik begin dat klimaat hier meer en meer te waarderen...
't Wordt ook de maand met de meeste 'interventions' in m'n carrière - een intervention is in multiservice-jargon een opdracht waar haast bij is, geen offerte voor nodig is en waar dikke centen bij te rapen zijn. Voor m'n patron althans. Zoals ik reeds vertelde staat de helft van de regio immers te druppelen omdat meer dan de helft van de waterleidigen naar de kl... zijn gespat. Haaaahahaaaaa!!! M'n collega loodgieter weet dus niet waar eerst rennen om al die inside tsunami's gerepareerd te krijgen. We hebben een akkoord gesloten: hij de loodgieterij, z'n zoon de electriciteit en ik... al de rest. Die 'rest' is de laatste weken vooral schrijnwerkerij in z'n meest ruime zin. De helft van de deuren in Sète is immers door de intense kou en de wisselwerking droog-nat aan 't kromtrekken en dus moeten overal deuren en ramen opnieuw worden geregeld, geschaafd, geschuurd, vervangen en 't zelfde geldt voor sloten en van die dingen die de deur automatisch dichtduwen - 'grooms' noemen wij ze, of 'yales'. Die laatste zijn immers een soort hydraulische veren waarvan de olie door de koude aan 't kabbelen is geslagen, of zo, en daardoor de werking van het ding heeft beïnvloedt. Heel plezant werk, de dagen vliegen voorbij, voor je 't goed en wel beseft is er reeds een vijfde van 't jaar voorbij. Wat een ellende...
Wat die koude trouwens betreft, m'n vorige bericht was nog niet koud of 't begon hier warmer te worden. Sinds vorige dinsdag is de koudegolf dus ook hier officieel voorbij en kunnen we weer in hemdsmouwen naar buiten. Vijftien graden was 't woensdagmiddag! Geen wind, prachtig zonnetje, de birds en de bies, mooi lenteweer.
De natuur heeft echter een dik pak rammel gekregen. Of beter 'bos&groen' heeft zwaar afgezien door de laatste ijstijd. In zowat alle plantsoenen, parken en huistuintjes is er schade. 'M'n jasmijn is kapotgevroren' klaagde m'n collega vorige week. 'Hoezo?' antwoordde ik, op elk Vlaams boerenerf staat er minstens één en ik heb die nooit een kik weten geven in de winter. 'Ja, maar 't is een Spaanse tu sais...' voegde hij er aan toe. Dat heb je dus met die exotische rommel. Je hebt er geen idee van hoe sommige tuinen zijn verwoest. Alle planten in 'post-erectie-positie', de koppen aardwaarts.
Soit, laat de koude alle sudisten een mooie les zijn geweest. 'k Ben er zeker van dat loodgieters, schrijnwerkerts en tuinaanleggers hun attitudes in de toekomst zullen bijstellen. Global change, ik begin dat klimaat hier meer en meer te waarderen...
maandag 13 februari 2012
Fris aan de vis
Twee weken. Twee weken verdorie!!! Als je pc het laat afweten besef je pas hoe afhankelijk je van dat ding bent geworden. Laptop kapot dus, nieuwe besteld, in afwachting dus wat minder nieuws uit 't zuiden - sorry! En dat net in de koudste periode die ze hier sinds twintig jaar hebben gekend. Minus acht was 't dit weekend tussen Montpellier en Sète, ergens rond middernacht. De étangs zijn langzaam maar zeker aan 't dichtvriezen, de Flamingo's hebben 't zichtbaar bijzonder moeilijk, reeds twee weken lang waait er een loeiharde en uiteraard ijzig koude Tramontane, en overdag flirten de temperaturen nauwelijks met 't vriespunt.
Ice Age, ook in Zuid Frankrijk. Met de fiets naar 't werk is pure kamikaze geworden, vooral 's morgens. Hoe bijtend koud kan die 'Tram' toch zijn. In een tenue die zelfs op de Everest grote ogen zou geven dwing ik dus elke ochtend weer 't respect af van m'n collega's. Vooral die grote smile op m'n smoel kunnen ze maar niet begrijpen. I like!!!
Frustrerend is 't, ook. Vrouwlief wil immers niet dat ik ga kayakken, 'veel te gevaarlijk' en 'onverantwoord' en 'echtscheiding' zijn veel gehoorde termen en zelfs een weekendje snowsurvival op de Canigou wil ze me absoluut niet toelaten. 't Concept is nochtans simpel: met een minimum aan materiaal een paar daagjes intense koude trotseren, sneeuwholen maken, wat everzwijns verschalken, maagdelijke sporen trekken in de sneeuw, je deel voelen van de natuur.
Is zij te streng en ben ik een onder-de-sloef-ligger? Of ben ik gewoon een tikkeltje 'over the top' en is zij degene die me min of meer op 't juiste pad houdt? Geen wilde koude-avonturen dus. Samenleven is compromissen sluiten... Maar toch verdomd jammer!
Gouden tijden zijn 't uiteraard voor de loodgieters. Overal vriezen leidingen kapot - vorstvrije loodgieterij kennen ze hier niet - en hele apartementsblokken zitten zonder water - of lopen onder. Soit, laat de kassa's maar rinkelen.
Los van die koudetoestanden gaat het leven z'n gewone gang. Massa's werk in de multiservice - veel overuren dus, een hoop creatieve projecten in de pijplijn, en oh ja, tien dagen terug heb ik enkele uurtjes op 't comisariaat van de 'Police Nationale' mogen doorbrengen. Maar dat vertel ik een volgende keer wel, als de pc is hersteld...
Ice Age, ook in Zuid Frankrijk. Met de fiets naar 't werk is pure kamikaze geworden, vooral 's morgens. Hoe bijtend koud kan die 'Tram' toch zijn. In een tenue die zelfs op de Everest grote ogen zou geven dwing ik dus elke ochtend weer 't respect af van m'n collega's. Vooral die grote smile op m'n smoel kunnen ze maar niet begrijpen. I like!!!
Frustrerend is 't, ook. Vrouwlief wil immers niet dat ik ga kayakken, 'veel te gevaarlijk' en 'onverantwoord' en 'echtscheiding' zijn veel gehoorde termen en zelfs een weekendje snowsurvival op de Canigou wil ze me absoluut niet toelaten. 't Concept is nochtans simpel: met een minimum aan materiaal een paar daagjes intense koude trotseren, sneeuwholen maken, wat everzwijns verschalken, maagdelijke sporen trekken in de sneeuw, je deel voelen van de natuur.
Is zij te streng en ben ik een onder-de-sloef-ligger? Of ben ik gewoon een tikkeltje 'over the top' en is zij degene die me min of meer op 't juiste pad houdt? Geen wilde koude-avonturen dus. Samenleven is compromissen sluiten... Maar toch verdomd jammer!
Gouden tijden zijn 't uiteraard voor de loodgieters. Overal vriezen leidingen kapot - vorstvrije loodgieterij kennen ze hier niet - en hele apartementsblokken zitten zonder water - of lopen onder. Soit, laat de kassa's maar rinkelen.
Los van die koudetoestanden gaat het leven z'n gewone gang. Massa's werk in de multiservice - veel overuren dus, een hoop creatieve projecten in de pijplijn, en oh ja, tien dagen terug heb ik enkele uurtjes op 't comisariaat van de 'Police Nationale' mogen doorbrengen. Maar dat vertel ik een volgende keer wel, als de pc is hersteld...
Abonneren op:
Posts (Atom)
