Door wegen

Drie keer over en weer Sète - Rijsel in minder dan twee weken wordt echt wel van 't goede teveel.
Over enkele uurtjes gaan we een laatste keer noordwaarts.
Om er te blijven.
Saluutjes Puy de Dôme, Aubrac, Millau & Larzac.
Rendez-vous volgend jaar, op de 100 km...

Si t'as besoin d'aide

Ontnuchterend beeld, niet? Morgen is 't dan eindelijk zover, we verlaten 't zuiden en bij deze wordt dit de laatste post vanuit departement 34. Binnen een goede 12 uur moet dit Bagdad City er zo net uitzien als 't gat van een hongerstaker - die 'état des lieux', wetewel. 'k Kan het me voorlopig niet meteen voorstellen. Veel te lange dagen, veel te korte nachten. Verhuizen, wetewel.
'Weet je,' zei een vriend me ooit 'hier in 't zuiden zal iedereen je vragen of ze dit niet voor je kunnen doen of dat. Dus wat doe je als ze jou om een dienst vragen? Je rent de benen vanonder je lijf, natuurlijk! Maar wacht als jij hèn om een wederdienst vraagt...' en hij maakte z'n zin af met een veelbetekenende opgestoken middenvinger.
Awel, de Sam had gelijk. Reeds wéken krijgen we van elke paardekop het voorstel 'zeker een seintje te geven' wanneer we verhuizen.
We hebben deze week enkele seintjes gegeven.
Geen kàt heeft gereageerd op onze sms'jes.
De Sam had gelijk.
Wat we zelf doen, doen we beter, echter.
Morgenmiddag wil ik een foto.
Van mezelf.
Sète op de achtergrond.
En twéé welgemeende opgestoken middenvingers.

Finir en beauté.
Dank aan alle lezers en -essen van deze blog. We gaan er even tussenuit - de tijd dat onze internetverbinding in 't noorden wordt geactiveerd - en zijn er binnenkort terug met verhalen en anecdotes en diepdevote zieleroerselen vanuit eigen bodem.
FransVlaamsche bodem.
Met patatten in de grond! En vette molshopen! En krabbende kiekeren!

The Real BB's

Vorige week vrijdag - de dag dat we de sleutels van ons arendsnest kregen - trokken bijna 5.000 Zwarte wouwen door in Organby.
Nog minder dan drie weken te gaan en The Real Belgian Birders zullen er weer hun chalet confiskeren en de serene Pyreneeënrust opwaarderen met zachte gezangen en devote overpeinzingen 'Svenneuh, opstoen gaa goverdoemese sloapmuis, tes vaaf eure zenneuh!!!'.
'k Heb er zin in dit jaar. Net zoals vorig jaar eigenlijk. En 't jaar daarvoor. En die vijftien jaar dààrvoor.
't Zal vreemd doen opnieuw 1200 km te moeten bollen om m'n favoriete col terug te zien...
Enne, Jacques, we weten nog niet of je werkelijk ook een Real Belgian Birder bent maar onze stamraad heeft besloten je een kans te geven. Zeg vrouw en geliefden vaarwel. What happens in Organby, stays in Organby.

Aftellen, alweer

De dagen ràzen voorbij, de laatste weken. Wazawidu was nog niet droog of m'n laatste werkdag als werknemer van een kleine patron zat er reeds op. Diens oren waren nog niet droog - van al die waarheden die ik hem bij 't dichtslaan van de deur naar z'n bakkes had geslingerd 'angculé!, amateur!, voleur!, plombier de mes deux!!!' of we zaten al in de wagen richting Lille aka Rijsel. We waren nog niet aangekomen of de akte was al getekend en we hadden de toer van de propriété nog niet gedaan of we moesten al terug naar 't zuiden voor onze laatste rushweek hier.
Genieten zal er niet meer bij zijn, vrees ik. Vandaag zaten we in de dozen en de klussen - een mens wil immers z'n waarborg terug, morgen zitten we er in en overmorgen en de dag dààrna ook nog. Vrijdag hebben we de 'état des lieux' aka mierenneukerij met de waarbogbeheerder en zaterdag zullen we dan eindelijk dat 'île singulière' kleiner zien worden in onze achteruitkijkspiegels. En kleiner, en kleiner, en kleiner, en kleiner...
't Zit erop, hier. We hebben ons nieuw kot gezien. We hebben gezien dat het goed was. We hebben er goed zin in gekregen en we hebben 't hier goed gehad.
Time out. Het enige wat me deze week nog kan opvrolijken zijn de hopen smakkerds die nog moeten worden rondgelikt en de talloze handen die nog van de armen moeten worden gerukt.
Dat het maar rap, rap zaterdag is...