Tonijn zonder dolfijn

Je herinnert je nog wel wat ik vertelde over die dolfijnen enzo. Wel, vorige zondag was 't zover! Met een marienbiologige collega van Célia ging ik 't blauwe sop in op jacht naar die ingrediënten die de blikjes 'Uberfisch' tonijn uit de Aldi zoveel beter maken dan al de rest.
De zee was nagenoeg vlak, er stond een licht briesje en 't zicht was vrijwel onbeperkt. We waren nog maar een uurtje aan 't peddelen of we zagen in de buurt van een van de 20m-boeien tientallen opgenaaide Grote Sterns krijsend het water induiken - volgens PierreYvesJeanChristopheAlexandre (die Fransen met hun samengestelde namen altijd) het teken dat er 'gechassed' werd. Als gekken stoven we erheen, en in plaats van dolfijnen zagen we hopen spitse geelgrijze rugvinnen door 't wateroppervlak klieven. 'C'est des thons! C'est des putains de thons!!!' Pierre ging volledig uit z'n dak.
Geelvintonijn 'Thunnus albacares'! Die soort die in de Middellandse Zee niet meer mag worden bejaagd. En ik die dacht dat je die enkel ver in zee kon aantreffen. We kayakten tussen de jagende tonijnen. Ik herhaal: We Kayakten Tussen Tonijnen! Vissen van één tot anderhalve meter schoten door 't water, tussen de kayaks door, sprongen haast uit hun element - ik zie de kop van een van de beesten nog voor me, op enkele meter van de kayak, z'n azuurappelblauwzeegroene flanken weerkaatsend in 't zonlicht, de bek wijd opengesperd. Dit was magisch, ongelooflijk, nooit durven dromen dat je zoiets in de kayaksport kon meemaken.
Wie tonijn zegt roept dolfijn, de twee soorten bejagen immers dezelfde prooi - ansjovis en sardienen - en dus schoten we de hele middag van 'chasse' naar chasse. Nooit ging ik zover de zee op - 't voordeel om met twee te zijn. Ma, je hoeft je dus echt geen zorgen te maken, alweer.
Maar geen dolfijnen! Niet één! So what eigenlijk, we beleefden een hoop memorable kayakmomenten en die neemt niemand ons nog af. Die dolfijnen krijgen we een andere keer wel te pakken. Die tonijnen ook, trouwens. De soort mag immers wel 'voor de sport' worden gevangen - op conditie dat je'm weer loslaat dus. M'n maat probeerde het met z'n zware artillerie - meegebracht voor 't geval dàt - maar had helaas niet de juiste lokvogels. Volgende keer beter.
'k Ga dus dringend op zoek naar een occasietonijnvislijn, want ik ben ervan overtuigd dat er een reden is waarom ik vanaf de kant nooit één vis heb gevangen: ik ben een tonijnvisser!

The Dark Side Of The Tour

Nu de madam eindelijk terug is van haar weeklange opleiding heeft haar echtgenoot-bricoleur-warhoofd-gevaarlijke-gek-kattenliefhebber-buitenzijnwil-diehardkayakker-groot-nog-onontdekt-supergenie eindelijk terug de mogelijkheid de windows van z'n linux te openen om te zien wat er zich de laatste dagen in de wereld heeft afgespeeld. En daar z'n brok info aan toe te voegen.
Eigenlijk is er maar één hoofdpunt: blij te lezen dat De Ronde morgen nog doorgaat - een mens weet immers maar nooit. Ben curieus, verdrietig en pissed-off tegelijkertijd.
Curieus zoals iedereen wat morgen brengen zal. Wie wint is minder belangrijk dan de manier waarop. Hopelijk is 't heel, heel, heel slecht weer morgen.
Verdrietig omdat we 't gebeuren niet meer aan den lijve kunnen meemaken. Waar is de tijd, dat je weken voor de koers in 't finalegebied geen vijf meter kon rijden met je wagen zonder achter zo'n peleton dikbuikige enamezuipers op hun dure koersfiets te plakken die zich heer, meester en dictator van de openbare weg waanden en zich niets aantrokken van dat jonge volk dat naar z'n werk trok om onder andere hun pensioen, pampers en puffers te betalen. Mooie tijden waren dat.
En pissed off, als ik over vorige zin nog eens goed nadenk. Wat had ik ze doodgraag de maïs en de voederbieten ingereden...
En dan heb ik het nog niet eens over de dag zèlf, toen je gewoon je deur niet meer uitkon daar alle straten en sluipweggetjes waren afgezet en er van die pseudowielerfans carrement voor je poort zaten te barbecueën.
Afgezien van die paar ongemakjes ben ik altijd een grote rondefan geweest. Nu meer dan ooit daar ik me enkel nog hoef te concentreren op 't romantische aspect ervan.
Aan alle Vlamingen in 't peleton: doe er alles aan om geen enkele Zwitserse vlag te moeten zien tijdens de prijsuitreiking. Die bergen zijn van ons!

Oma's en Flippers

                                                                            CR S. Markley

Dat van die bruine bonen was uiteraard lichtjes overdreven. Ja ik ben er tien minuten achter blijven plakken, ja ik had goesting om ze naar ze naar de zeebaarzen en makrelen te sturen, neen ik heb ze niet 't kanaal in gekwakt.
Zoiets zou ik nooit doen.
Is mijn stijl niet.
Past niet bij m'n persoonlijkheid.
En mocht ik het dan al doen, dan zou ik er tenminste een foto van maken. Of me met een zak patatten op de kade installeren om eventuele overlevenden te laten verstaan dat het daar beneden eigenlijk zo slecht nog niet was.
Bart jong, we moeten echt werk maken van die tekenfilm...
Van makrelen en baarzen gesproken, trouwens. Het bericht doet de ronde dat er zich voor de kust honderden dolfijnen bevinden. Ze zouden zich ophouden rond de mosselbanken die een eindje in zee liggen. Dolfijnen! DOLFIJNEN!!!! Honderden! Kan je 't je inbeelden? Kayakken tussen die kleine walvissen! Me bart, you flipper!
Bij de eerste de beste periode van zuiver weer - want nu is 't echt gene vette - ga ik de zee op. Dit zou wel eens een van de meest memorable trips ooit kunnen worden. Op m'n kayaklijstje staan immers vijf zaken: kayakken in een zwembad trappist, kayakken tussen ijsbergen, kayakken onder de kliffen van Shetland, kayakken in het azuurblauwe water van een atol in de Pacific wiz zom hoelahoela ladiez, en kayakken tussen dolfijnen.
Patron, one of deez dayz you won't see me no more!

Toeval, wellicht

'Voor de schorpioenen heb ik volgende raad: niets zal vandaag verlopen zoal je wenst, het heeft dus echt geen zin je druk te maken.' kwebbelde de presentatrice vanmorgen in de radio.
Normaliter sla ik geen acht op de astrologische berichtgeving. Gewoonlijk verander ik prompt van zender. Deze keer trok de melding echter m'n aandacht. Sterker nog: ik begon de planning van de dag te overlopen om te checken wat er mis zou kunnen gaan. Op 't eerste zicht leek het easy going, niets om je druk over te maken. 'Onnozel mens' murmelde ik de dame dus toe. En 'gij dom kieken'.
Aangekomen op m'n eerste interventie, meteen een parkeerplaats. Net voor de deur. Overkomt me bijna nooit. 'Zie je wel!' voegde ik nog toe aan m'n monoloog.
't Zou m'n enige portie geluk van de dag blijken.
Opdracht: een 'flotteur' van een toilet vervangen en wat andere bagatelletjes.
De realiteit:
De oude vlotter was niet los te krijgen.
'k Verspeelde een half uur voor iets wat normaliter twee minuten duurt.
Ik brak een stuk van m'n favoriet zakmes toen ik de plastic bout losprutste.
Eens de nieuwe vlotter geïnstalleerd bleek de reservoir lek.
Die was uiteraard niet los te krijgen.
Bouten van zeker 60 jaar, nog achtergelaten door de Duitsers.
Hopeloos vastgeroest.
De slijpmachine kwam eraan te pas - slijpen in een wc-bak, du jamais vu.
Uiteraard had ik de juiste stukken niet bij me. 'k Mag dus morgen terug.
Toen ik wegreed zag ik iets aan m'n ruitenwisser flapperen.
Parkeerboete.
M'n plaats was immers gereserveerd voor 'livraisons' en die zijn 'gratuit jusqu'a 10h'.
't Was kwart voor elf.
De smerige tuut van m'n tuut!
Laat ik dan al stevig heet geweest zijn toen ik in m'n wagen stapte. De boete maakte me stomend.
In plaats van snel de plek des onheils te kunnen verlaten bleef ik plakken achter een klein wagentje waarvan de inhoud een gemiddelde leeftijd had van zeker 120 jaar.
Oma aan 't stuur.
Of beter: de oma van m'n grootmoeder aan 't stuur.
En opa ernaast.
En een schurfthond op de achterbank die me heel scheel en heel kwaad aankeek.
Ben er zeker van dat hij nog stonk ook.
Dat onding schoot maar niet op.
Ik ontplofte.
Iemand moest boeten voor al die rottigheid.
Ik stak rechts voorbij en toen de neus van m'n bestelwagen gelijk kwam met dat blik bruine bonen gaf ik een korte ruk aan m'n stuur.
De bonen schrokken zich een ongeluk.
En kwakten prompt het 'canal central' in.
Whaaaaahahaaaaaaaaaa!!!!!
Doe wel en zie niet om.
Hopelijk heeft niemand m'n nummerplaat genoteerd...
Eindelijk aangekomen aan 't postkantoor, 't was intussen vijf voor twaalf, liet ik twee adresetiketten drukken en kleefde ze op de twee dozen die dringend moesten worden verzonden. 'Oef!' slaakte ik m'n opluchtingszucht 'eindelijk iets dat zonder problemen is verlopen'.
En gij gelooft dat.
In de namiddag realiseerde ik me dat ik de klevers niet op de juiste dozen had gekleefd.
'Miljaarde tuut godver tuut wat ben ik toch een tuut tuut' Ik kon huilen van miserie.
Naar het postkantoor gebeld. 'Jawel mijnheer de paketjes zijn reeds de deur uit, is er een probleem?'
Een probleem?! Morgen zal de leverancier van auto-onderdelen zich afvragen waarom ik hem een kattenbak heb bezorgd, terwijl de dames van Tom&Co zich zullen afvragen wat ze in godsnaam met een Volvo-turbo moeten aanvangen.
This sucks!!!
En de dag is nog niet eens gedaan.
Gelijk had ze, dat radiokieken...

Burning Banana 2.0

Is hij niet prachtig? Het enige wat ik nu nog mis is één stralende ochtend met een licht briesje. En dan introduceren we het zeilkayakken - of kayakzeilen - in 't zuiden van Frankrijk.
Blijf jezelf, op een dag ben je in de mode (Richard Fish in Ally McBeal)

Klotevisarend

Wonen in 't zuiden
Is niet alleen kayak
En mooie wijven
Wonen in dit dievenhol
Is ook verstoken zijn
Van die paar maten
Waarvan ik 't geluk heb gehad
Ze te ontmoeten
Soms mis ik hen
Gelukkig niet vaak
Dat zootje ongeregeld
Die bende zatlappen
Dat handvol Kameraden
Enkele raakpunten volstaan
Vogels en bier
Patcharan en bier
Vogels en Patcharan
Visarenden volgen
Die maar blijven ronddraaien
Die maar niet willen oversteken
Wat is daar nu
Zeg het me
Wat is daar nu
Plezant aan
Brothers in arms
Zonsopgangen met ochtenddrol
Zonsondergangen met schapenmist
Nog één fles rest me
Van de vijventwintig
Ofzo
Nog vijf maanden
En 't is weer zover
Organby
We will rock you!

Duizend Soldaten

A je van z'n leven in de Westhoek passeert
deur regen en noorderwinden
keerd omme den tijd a j'alhier passeert
den oorlog ga j'hier were vinden

Grijs is de dag
Snert is de foto
Snel reed de wagen
Les Salins de Frontignan
't Zou een foto van de IJzervlakte kunnen zijn anno 1914...

Zonder woorden

'k Vernam het nieuws pas gisteravond. Verschrikkelijk. We rouwen een stukje mee met de nabestaanden van de kinderen, de begeleiders en de chauffeurs en wensen sterkte aan diegenen die 't hebben overleefd...

Ook dat nog

Werken in de 'multiservice' is vaak geen flauw idee hebben van wat de dag je brengen zal. Zo ook eergisteren. Ik kreeg een interventie met de melding 'gaten dichtstoppen bij mevr. - we gaan ze 'Bruni' noemen - want probleem met ratten'.
Ik was toevallig in de buurt en bel aan de deur.
Mevr. Bruni doet open - eind in de veertig, groot, slank, mooie ogen, jeans, t-shirt, het gewone werk, 'oewist en wakannekikdoenvooru', we praten over 't probleem en geven rendez-vous de dag daarop, gisteren dus.
Dag 2: ik bel aan, mevr. Bruni doet open.
Ik kreeg bijna een hartstilstand: mini-rok, make-up, een decolleté zo diep als de Marianentrog, lekker parfum en een stralende 'Ik zat op u te wachten'.
Slik!
Terwijl ik haar gaten aan 't dichtstoppen was - hou op met lachen - komt mevrouw naast me staan en zegt lachend 'Monsieur vous voulez que je vous allume?'
Franse woordspeling. 'Allumer' betekent immers zowel 'aansteken' - het licht bijvoorbeeld, als 'opwinden'.
Ik barst bijna in lachen uit, zeg iets in de trant van 'zijn die patatten nu nog niet gereed gij dom wijf' en doe voort met m'n werk.
Een volle bus PU'schuim later schud ik haar de hand, zeg 'Ik kom maandag terug voor de afwerking en doe je het dekseltje voor je brievenbus dat ik nog moet installeren kado', waarop zij antwoordt 'Oh meneer dat is lang geleden dat ik nog een kado heb gekregen hoor' smikkelsmak.
Echt, ik heb dubbel gelegen van 't lachen. Zelfs Célia zag er gisteravond de humor van in.
En ik moet maandag terug. Ben er zeker van dat ze 't zware geschut gaat bovenhalen...
En leid ons niet in bekoring. Amen.

Watch Out For Da Drunkn' Sailor

Vanmorgen de getunede versie van 'Burning Banana' getest - 'k heb immers de voorbije maanden aan een zeil gewerkt, ook, en dat wou ik uiteraard met dit zoete lenteweer doodgraag uittesten.
Eigenlijk feitelijk had ik reeds een eerste test uitgevoerd: die keer dat ik bij zware deining een collega op open zee 'bonjour ça va ou quoi?' was gaan zeggen.
Big mistake, 't idee was immers om een soort van 'kite' aan de kayak te bevestigen. Veel te omslachtig, zo bleek. Touwen in de war, die rotkite aka m'n zeil dat vast kwam te zitten onder de kayak, bijna m'n roeispaan verloren, half zeeziek, kortom: 'la grosse p...n de merde'.
Vanmorgen ging de tweede versie dus offshore. Geen kite meer maar een klassiek concept: mast en zeil. Testbasis: het verlaten strandje van Balaruc-Les-Bains. Een zacht windje, Cetti's Zangers, krijsende Kokmeeuwen, prachtige zonsopgang, alle ingrediënten voor een geslaagde morgen. Genietend van zoveel stilte monteerde ik m'n vaartuig, zag dat het goed was, een laatste plas - 'En merre ifo apprandre a mangee kang tya pas feng, boirre kang tya pas soif et pissee kang tya pas anvie!' zei een oude visser me eens - en duwde m'n kayak in 't water. Enkele  roeislagen om in iets opener water te komen en dan werd het eindelijk tijd om het zeil - een stuk recup van een oude tent - te hijsen.
Big mistake, again. Toen ik immers het zeil strak aantrok ging de kayak zodanig scheef liggen dat Burnin' Banana dreigde te kapseizen.
Dat ding pakte veel teveel wind, 'k zag het weer eens te groot. Maar snelheid, man oh man! Bovendien kwakte het zeil telkens ik overstag ging vol in m'n smoelwerk. Klein designdetail. Het zeil werd snel opgeborgen in de wagen en er volgde een fijn klassiek kayaktoertje.
Wat hebben we vanmorgen echter geleerd?
Dat het zeilconcept geweldig is.
Dat zeilkayakken ongelooflijk plezant moet zijn.
Dat we een kiel nodig hebben.
Of beter: een kleiner zeil.
Dat laatste is inmiddels voor de bakker, dankzij de bereidwillige hulp van Kleo en Kittykitty en een restant van diezelfde oude Lafumatent. Remember hombre Bart? Datzelfde ding dat in een ver verleden dubbel sloeg in die loeiharde Tramontane net over de Frans-Spaanse grens en jou wakker hield en mij niet. Datzelfde ding dat ons onderdak bood in de caldera van Tenerife, op Punta da Teno etc. En waarin jij zoveel mooie momenten beleefde met die russische liftster - hoe ze heette ben ik vergeten maar haar scheten vergeet ik nooit meer - die ons tijdens ons Corsica-avontuur een tijdje vergezelde. Of was jij dat niet? 'k Weet het niet meer zo goed. Soit, ongetwijfeld een van de beste tenten die ooit op de markt zijn gebracht. En nu omgeturnd tot kayakzeil. Lafuma Forever!
Deze week gaan we terug 't water op. Reach out, I'll be there!

Wachten op de Tram

Toch even naar de waarnemingen gekeken van trektelposten in de buurt... Eentje in de buurt van Narbonne maakt melding van - ook - slechts vier Zwarte Wouwen gisteren, op een jaartotaal van slechts 20.
We zijn dus echt nog maar in 't begin van de trek, dus. Wacht maar binnen enkele weken. Dit jaar zijn we'r klaar voor. We hebben een superspot, we hebben een hoop overuren die moeten worden gerecupereerd, een nieuw fotoapparaat met een niet onbelabberde filmfunctie en we hebben een berg goesting. Go for it!

Light My Fire

Alweer een snoeiharde Tramontane vandaag - gelinkt aan een serie depressietjes verder zuidwaarts. En wie 'Tram' zegt in maart zegt ... Zwarte Wouwen!!! Nu goed, we zijn pas begin maart maar 'k kon het me vanmiddag toch niet laten even naar m'n favoriete spot te racen om te polsen hoe heet de voorjaarstrek al was. Een vette was 't niet: één Zwarte Wouw passeerde op een honderdtal meter van mij vandaan, beukend tegen de wind, op een paar meter boven de grond. 't Leverde een snertfoto op maar so what, 't is m'n eerste wouw van 't jaar!!! Meer van dat over een week of twee. Laat er asjeblieft opnieuw 'Tram' zijn...
Diezelfde wind zorgde ook voor spektakel boven de étang: een gariguebrandje in Bouzigues, de wind die het vuur razendsnel naar de bewoning blaast en meteen de Canadairs in de lucht. Alweer een snertfoto, maar 't is ook m'n eerste Canadair van 't jaar. Light my fire babe!!!

Westmalle boven!

Net een nieuwe Instructable gepubliceerd: maak een gereedschapskist uit een bierbak! Heel plezant winterproject, veel plezier aan beleefd (klikken!).
Wat kan ik daar een hoop joints in verbergen, whaaahahaaa!!!

Sweet Home Hallerbos

Er hangt een bosgeur in de keuken. En het is nu - schrijftijd - 6 uur 37. Lang geleden dat ik die geur nog in de neus heb gehad. En nog langer dat ik die in m'n keuken heb gedetecteerd. Je kent dat wel: een zure basis van rottende bladeren en champignons, een lichte toets van vochtige aarde en een vleugje vossenpis. Bosgrond dus. Dat doet me trouwens terugdenken aan de tijd dat ik nog lid was van een Roosdaalse wijnclub - één van die vele vergissingen op m'n palmares. Ik, zoals steeds, veel te eerlijk en veel te humoristisch als ik me ergens totaal niet op m'n gemak voel. Toen we dus diverse wijnen proefden en men me naar m'n mening vroeg was m'n reactie, in 't geval het brouwsel echt niet te zuipen was 'dat brouwsel is echt niet te zuipen'. Na diverse echtelijke discussies - m'n madam van toen was het beu om zich ongemakkelijk te voelen - begreep ik dat je soms de waarheid beter een draai geeft. En je antwoord motiveert.
In 't geval van schijtwijn werd het dus eens 'Ik proef een zachte basis van verbrand rubber en benzine, met een lichte toets van houtlijm en een volle neus van nagellak en vochtige cement'. Ook ironie was geen goeie keuze. Resultaat: ik veranderde van club. Ik veranderde van drank. Ik veranderde van madam. Ik veranderde van streek. En wat later veranderde ik zelfs van werk. En telkens maakte ik de goeie keuzes, bovendien. Ik ging boogschieten, bier drinken, en kocht een windmolen in de Vlaamse Ardennen.
Soit, die bosgeur in de keuken dus. Je herinnert je die kluiten Struikheide die ik uit de Pyreneeën meebracht? Wel, uit een ervan ga ik een pijp maken (meerbepaald een calumet), en op het net las ik dat je hiervoor de kluit zo'n 12 uur moet koken om alle tanines en andere rotzooi eruit te krijgen. We zijn dus bezig met een kookmarathon, en gaan de hele dag genieten van het aroma van een winters Hallerbos in huis.
Zalig! Waar is de tijd?
't Is eens iets anders dan de klassieke wafels op zondagmorgen...

Een mooie uitleg over pijpenmakerij vind je hier.