Un jour, une famille...

Het was een doodgewone familie. Mama, papa, twee kindjes en een poes. Ze woonden op de laatste etage van een doodgewoon appartementsgebouw - oud, maar degelijk - in een van de armere buurten van Sète. Ze hadden enkele jaren terug hun geliefde Bretagne achter zich gelaten om hier in de zon een nieuw leven op te bouwen. Ze hingen samen. 'Ils ont des chapeaux hauts, vive la Bretagne! Ils ont des chapeaux ronds, vive les Bretons!'
Ze hadden 't niet breed, maar kwamen rond.
Tot op een dag de crisis keihard toesloeg.
Rekeningen konden niet meer worden betaald, de huur slokte een enorm deel van hun schamele budget op. Aangetekende brieven riepen hen tot de orde.
Ze konden geen kant op.
Mama en papa lieten echter niets merken aan de kindjes. Het was immers bijna kerstmis, en kerst was een feest waar ze als gezinnetje erg naar uitkeken. Weken op voorhand decoreerden ze 't hele appartement. De kindjes schilderden 'Vrolijk Kerstfeest' op de deuren met zilver- en goud, decoreerden de kerstboom en pakten cadeautjes in.
'Dit jaar wordt een heel speciale kerst' zei mama op een dag aan Lea, de oudste van 10 jaar, 'want de dag erna vertrekken we op avontuur!'
'Waarheen?' vroeg Lea. 'Ver, ver weg!' zei mama, terwijl ze haar best deed om opgewekt te klinken.
'Je moet me echter één ding beloven' voegde mama eraan toe, 'je mag 't aan niemand, écht niemand, vertellen. Dat is ons geheimpje, goed?'
Lea vond het best spannend. Ze pakte haar meest geliefde speelgoed in en hielp haar broertje met het zijne. 'Ze konden niet alles meenemen,' had mama gezegd, 'want in de auto was immers niet genoeg plaats.'
En dus maakte iedereen een keuze tussen wat meekon en wat bleef. De nacht voor kerstavond, terwijl de kindjes sliepen, sjouwden mama en papa hun hele hebben en houden, de zakken en dozen, de vijfenzeventig treden af en vulden er elke kubieke centimeter van hun wagen mee, ervoor oplettend niet teveel lawaai te maken om de buren niet te alarmeren.
Tegen de ochtend kropen ze in bed. Ze waren er klaar voor.
De hele dag was de hele familie in de weer met de voorbereiding van kerstavond. Wat voor enkele jaren hun thuis was geweest vulde zich met de lekkerste geuren van de pannenkoeken die mama klaarmaakte op het zware gasvuur - dat helaas moest achterblijven. 's Avonds was het feest, de kindjes mochten voor één keer heel lang op blijven, er werd gezongen en er waren cadeautjes voor iedereen. Ze gingen moe naar bed, maar ook een heel klein beetje triest.
Ze verlieten hun nog voor de helft gevulde appartement op kerst 2011.
Waarheen? Geen idee.
Weg, ver weg.
Net voor 't vertrek had mama nog iets op het krijtbord geschreven:
'Un jour, une histoire.
Un jour, une famille.
Notre famille!'

Lange tijd later kwam de eigenaar erachter dat z'n huurders de pijp uit waren. Allerminst goed gezind contacteerde hij een firma om het appartement leeg te maken en grondig op te frissen.
Ik demonteerde de bedden, vulde zakken met speelgoed en huisraad, sjouwde twee aanhangwagens vol naar 't containerpark en voerde tientallen klusjes uit om 't geheel weer menselijk te maken. Terwijl ik alles door m'n handen kreeg probeerde ik me voor te stellen wat er door hen heen moet zijn gegaan tijdens die laatste maanden van vorig jaar. Hoe ver moet je zijn gegaan als je 't speelgoed van de kinderen achterlaat? Ik probeerde het me voor te stellen en werd er alleen maar triest van...
Droevig, niet?

Ik wens hen veel succes, stilletjes...

Countdown Organby

Kameraden!
Strijdmakkers!
Boskakkers!
Drinkebroers!
Volvreters!
Stelletje zatlappen!
Bananenschilrokers!
Rustverstoorders!
Okselstinkers!
Brievenbuspissers!
Bekwalmers!
Ochtendschijters!
Buiksnurkers!
Darmzangers!
Vogelaars!
De-deur-van-'t-wc-met-de-deur-van-de-keuken-verwisselaars!

'k Ben er zeker van dat er zich ten minste vier lezers zwaar aangesproken zullen voelen. Aan de anderen: brute pech, je komt er niet in. Wij zijn een team van keurige mensen.
Gewoon om jullie te herinneren aan 't gegeven dat er vanaf 1 september een chalet met zicht op de vallei en open haard ligt gereserveerd in de Franse Pyreneeën. Aan 't tweede gegeven dat ik die reeds heb betaald. Aan 't derde dat de najaarstrek zich op gang aan 't trekken is (sinds half juli trokken al meer dan 8.500 Zwarte wouwen over de col!) en aan 't vierde dat ik zin heb om jullie terug te zien for some wild birding.
Hef op jullie luie gat, en schiet in actie!

Hisse et ho!!!!

Eind juli, reeds. De 'Weird Summer' lijkt als een sneltrein door 't jaar te razen en genieten is er nog niet echt bij geweest. Handenvol werk, met die herstelde hand. Vorige week een goede 60 uur geklopt, bijvoorbeeld. Gelukkig is er Monster 'Unleash The Beast' en Red Bull Sugarfree...
Ook vrouwlief deelt in de klappen. Een van de voorwaarden om haar doctoraat te behalen is voor ten minste één artikel een 'goed voor publicatie' te hebben. Haar eerste artikel is eindelijk de deur uit, sinds woensdag. Lees: 't is de deur uit, miljaarde! Nu wachten op respons van de redacteuren maar haar team is er gerust in dat het allemaal gesnord zit. Ze zit op schema, de betondrol ligt eindelijk in 't potje.

Reeds wéken smacht ik ernaaar om Burning Banana van z'n haken te halen en eindelijk terug eens 't water in te gaan. Gezien m'n achterstand vrijwel achter de kiezen is wordt het dus tijd om me terug met leuke dingen te gaan bezighouden, daarvoor wonen we toch in 't zuiden, niet? Volgende week gaan we 't sop in, zeker weten. En woensdag mag ik mee met een 'chalutier' aka vissersboot. 'Choppeoh des poissongs! Et mangéoh kang tyas pas feng, boirre kang tyas pas zoif, et pisséoh kang tyas pas anvie!' Reeds jàren droom ik van zo'n trip: meevaren met een kustvisser, de netten uitlaten, vis sorteren, sardienen de nek afbijten, doorspoelen met rum etc. 'Tiens bon la vague tiens bon le vent. Hisse et ho, Santiano!' Probeer me maar niet te begrijpen want daar zou je een heel leven mee bezig zijn.
Vraag maar Célia...

One Way

Hallo blog, blij je terug te zien. Vaak aan jou gedacht, vaak te moe om wat te pennen, vaak gewoon geen tijd. De Tour raasde door Sète, Jurgen VdB kwam als eerste boven op de Mont St. Clair, vrienden en familie maakten een laatste keer gebruik van gratis slapen in 't zuiden - wat ben ik toch een slechte mens, haha - ik hernam het werk - en daarbij de tonnen achterstand want je denkt toch niet dat m'n collega's tijdens m'n afwezigheid een tandje hebben bijgestoken - misschien ben ik dan toch onmisbaar - Célia verdronk in 't hare, enfin op een wip vlogen er twee weken voorbij zonder dat we 't goed en wel doorhadden...
Jammer dat onze dierbaren Casa Felina terug hebben verlaten. 't Versterkt ons echter nogmaals in 't gegeven dat onze plaats dichter bij hen is en niet hier. Soit. Hier is 't zomer, tenminste. Stevig in de dertig, warme Tramontane, prachtig zomerweer. 'k Zal maar niet vragen hoe 't in 't noorden is...
Vreemd, sinds een paar weken realiseren we ons dat we in vijfde versnelling aan de toekomst aan 't denken zijn. We moeten nog dit en we moeten nog dat - want over een paar maanden kan 't niet meer, weet je. Wazawidu testen, duiklessen volgen, de Canigou, tonijn in de pan, gebakken zeerat - je denkt toch niet dat we dat beest nog eens gaan verhuizen, vissen met een oude vissersboot, het standbeeld van 'le jouteur' dynamiteren, een voorraad olijfhout inslaan - in 't noorden heb je dat immers niet, een 'permis bateau' halen enzovoort. Nog zoveel werk, naast het werk. En tussendoor een geschikte huurwoonst zoeken in afwachting van onze Definitieve Verankering.
Luxeproblemen, the only way is forward.
Volgend jaar, deze tijd, werk ik voor eigen rekening als 'multi-service' in de regio Lille. Zeker weten. Nog juist een geschikte naam voor 't bedrijfje vinden. Ik hou enorm van 'Yak-Proof' maar 'k vermoed dat deze noemer net iets te weinig commercieel klinkt.
Suggesties welkom.

Time to go - PART 1

't Is officieel, sinds een week of twee. We verlaten de regio.
Célia's project loopt binnen enkele maanden ten einde en vanaf begin volgend jaar zal zij dus een van de vele nieuwe leden zijn van de 'pôle emploi'.
Ik van mijn kant begin 't stilaan beu te worden om voor een hongerloon te werken en daar bovendien met m'n gezondheid voor te betalen, zonder op de details in te gaan.
Right, de regio heeft in geografisch opzicht heel wat te bieden - zie m'n blog - maar ik heb 't gevoel dat ik er nooit ofte nimmer wortel zal schieten en dat 't dus zelfs niet eens in overweging hoeft te worden genomen om hier eventueel iets nieuws op te starten. Wat Célia erover denkt doet er niet toe, uiteraard.
Eens nordist, altijd nordist.
We missen 't noorden - dat heb ik bij m'n blitsbezoekje vorig weekend nog maar eens ondervonden. Een goed glas, of twee, met de vrienden, bijkletsen met de familie, 't ruisen van de wind door de bladeren en dat soort dingen die zo alledaags zijn dat je'r niet meer op let.
Als je'r woont.
We verkassen dus binnen enkele maanden en gaan op zoek naar een nieuwe thuis in 't noorden van dit land, wellicht. Zo, 't is gezegd.
Nog enkele maanden profiteren van al wat déze regio te bieden heeft en dan richten we onze boeg 'vers le nord'.
't Wordt wellicht ook het einde van dit 'Get to la France' avontuur en wellicht ook het einde van m'n geblog tout-court. 'k Zie het nut niet in van een dagboek als je tussen de jouwen woont.
'k Vertel het jullie wel live.
'Finir en beauté, n'est-ce pas?'
'k Vind wel een andere manier om m'n schrijfopwellingen te kanaliseren...

Tour 2012 - alweer...

Gisteren ontdekt dat de Tour binnenkort zowaar in Sète passeert. Wat zeg ik - DOOR Sète passeert!
Dat er een aankomst is in Cap d'Agde wist ik.
Dat het op de nationale feestdag is wist ik ook.
Maar dat de karavaan dwars door l'Ile Singulière aka het 'bijzondere eiland' - 'whaaaaaaahahaaaaaaaaaa!!!', sorry - zou racen wist ik niet.
Nu wel, dus.
We hebben 't over de dertiende etappe. Van Saint-Paul-Trois-Châteaux naar Cap d'Agde. Van de Rhônevallei naar 't zeetje.
Op 't eerste zicht een gevarieerde rit, als je naar 't profiel van de etappe kijkt. Best heuvelachtig en de laatste 30km vlak.
Tot je goed kijkt wie daar op km 194 ligt.
Toen ik 't zag dacht ik 'holy shit!'.
Toen ik meer inzoomde zei ik 'holy, holy shit!!!'.
Toen ik 't begreep riep ik 'de sméérlappen!!!' - doelend op 't zootje ongeregeld dat het parcours heeft uitgetekend want de renners mogen helemaal op 't einde de Mont St.-Clair op.
Jawel, dé Mont Saint-Clair.
Wee diegene die 't parcours niet heeft verkend want die amper 160m hoge bult staat gecatalogeerd als een col van 3e categorie. Zomaar, in the middle of nowhere. En bovendien gaan ze'r op via z'n steilste kant - 'la route des bedouines' zoals we hem hier noemen daar deze weg blijkbaar ooit door slaven is aangelegd.
De parcourstekenaars steken zich die dag best héél ver weg.
Ik ken dat beestje intussen door en door en rij, reed, er vroeger wel eens op met de fiets - nu loop ik er vooral op, als ochtendtraining. Je kan 't vergelijken met de Muur, maar dan een stuk langer. En zonder kasseien.
La route des bedouines is niet om mee te lachen 'ce n'est pas pour des chochottes!' zeker als je reeds 200km onder een loden zon achter je tanden hebt en wetende dat het ginds vol zal staan met schreeuwende tifosi op hun 'quatorze juillet'.
Onze Vlaamse coureurs zullen bijgevolg m'n mentale steun goed kunnen gebruiken.
Van den Broeck en Vanendert: dit is jullie kans. Hou wat bier in de bidon in reserve en geef na het eerste plateautje, ter hoogte van het zeemanskerkhof, tegenover 't staminee van schuine mie van jules van de fles, volle patat. En maak er een stevige tijdrit van tot Agde.
Doe me één plezier: verkloot asjeblieft het Franse feestje.

Geology rocks!

Nog nooit zoveel geologie gehoord dan de laatste tijd!
Zeker te volgen: 'La géologie du Tour de France' - bijzonder goed gebracht en blij te vernemen dat men de blauwe steen aka arduin aka petit granit aka grafzerkenvensterbankendeurdorpelpispaalsteen nog niet vergeten is.
Lang geleden dat ik nog eens aan die Late Carboonzee heb gedacht.
Waar is de tijd...