Time to go - PART 1

't Is officieel, sinds een week of twee. We verlaten de regio.
Célia's project loopt binnen enkele maanden ten einde en vanaf begin volgend jaar zal zij dus een van de vele nieuwe leden zijn van de 'pôle emploi'.
Ik van mijn kant begin 't stilaan beu te worden om voor een hongerloon te werken en daar bovendien met m'n gezondheid voor te betalen, zonder op de details in te gaan.
Right, de regio heeft in geografisch opzicht heel wat te bieden - zie m'n blog - maar ik heb 't gevoel dat ik er nooit ofte nimmer wortel zal schieten en dat 't dus zelfs niet eens in overweging hoeft te worden genomen om hier eventueel iets nieuws op te starten. Wat Célia erover denkt doet er niet toe, uiteraard.
Eens nordist, altijd nordist.
We missen 't noorden - dat heb ik bij m'n blitsbezoekje vorig weekend nog maar eens ondervonden. Een goed glas, of twee, met de vrienden, bijkletsen met de familie, 't ruisen van de wind door de bladeren en dat soort dingen die zo alledaags zijn dat je'r niet meer op let.
Als je'r woont.
We verkassen dus binnen enkele maanden en gaan op zoek naar een nieuwe thuis in 't noorden van dit land, wellicht. Zo, 't is gezegd.
Nog enkele maanden profiteren van al wat déze regio te bieden heeft en dan richten we onze boeg 'vers le nord'.
't Wordt wellicht ook het einde van dit 'Get to la France' avontuur en wellicht ook het einde van m'n geblog tout-court. 'k Zie het nut niet in van een dagboek als je tussen de jouwen woont.
'k Vertel het jullie wel live.
'Finir en beauté, n'est-ce pas?'
'k Vind wel een andere manier om m'n schrijfopwellingen te kanaliseren...