Annika & Paivi UPDATE 2

Ze komen eraan, met het heilige vuur in hun gat blijkbaar...

Annika 25.04.2015 - 1.200km op 6 dagen.

Paivi 25.04.2015 - 1.300km op 5 dagen.

Hier en nu

Op een paar soorten na zijn bijna alle trekvogels terug van lang weggeweest. Twee dagen in de Thiérache - de Franse zijde van de Condroz - en m'n verlanglijstje is opnieuw bijna helemaal gevuld.

Grasmussen, Tuinfluiters, Boompiepers, Nachtegalen en Boomvalken - 't doet altijd deugd opnieuw eens in echte natuur te kunnen rondhossen. Geen hyacintengedoe in kunstbossen zonder ondergroei, maar wilde degelijk beheerde gevarieerde complexen waar een kapmes beter van pas komt dan een verrekijker, waar men dood hout nog laat liggen en waar je nog beuken vindt met middeleeuws liefdesproza in de bast gekrast. Op tien meter hoogte weliswaar, je moet dus al weten waar kijken.

'Julianus heeft zijne zoo pijnlijck langhe verlangde blonde ende ronde Catharina lief, voor altijd ende eeuwig - maar vooral hier en nu godverdomme' staat er kunstzinnig gebeiteld. Niet evident om dat te ontcijferen - een kapmes vergroot immers minder sterk dan een verrekijker.

Die middeleeuwers wisten waar 't op aan kwam. Hier en nu.

Wegdromer 100

Geen betere plaat om een dag mee te beginnen.
Niet zomaar een dag.
Elke dag.
Net voor de zon vanachter de horizon verschijnt.
Net nadat je de motor van je camionette hebt aangedraaid.
Net nadat je de gps op oneindig hebt ingesteld.

Net voordat je die oude norse buurman die je nu eenmaal niet kan uitstaan de gracht in bumpert - omdat hij je buurman is, omdat hij oud is, omdat hij altijd nors is en vooral omdat hij traag is, althans trager dan je camionette.

Bàm! Trefzeker, maar met de glimlach.

Dat, dàt is het moment om die plaat in te pluggen.

Oh Darkness - Admiral Freebee

BricoBarts Boomstamkano DEEL 1

'Vind me een ceder!' was de eenvoudige vraag die ik aan m'n headhunter stelde.

Nog geen week later kreeg ik een telefoontje. 'Ik heb wat je nodig hebt. Stel geen vragen'.

Twee weken later - vorige zaterdag - ging de 25m hoge boom tegen de vlakte. 

Het ging snel, het ging onopgemerkt en het ging geluidloos.
Op een paar kettingzagen na.
En de halve buurt die van z'n botten kwam maken.
Zes uur 's ochtends.
Ergens in de Vlaamse Ardennen.
Het einde van de onschuld.
Alweer een stukje open ruimte dat plaats moet maken voor een verkaveling.

Of ik nu compleet m'n kar heb gedraaid?
Of ook ik nu mee verantwoordelijk ben geworden voor iets waar ik reeds jaren tegen foeter?

Bekijk het eens van een andere zijde. 

Die ceder moest sowieso weg. Met bricobart of zonder bricobart.
Is het echter niet beter om die 60 jaar jonge boom, die indertijd met veel liefde, goede smaak en een hoop paardenstront in de grond werd gestoken en die tijdens z'n hele groei de trots is geweest van z'n eigenaar, een einde te geven als prachtig uitgesneden boomstamkano? In plaats van hem zoals de rest van het parkje te verwerken tot snippers en brandhout?

Zoals ik reeds vaak zei: 't is altijd een kwestie van perspectief.
En troost je: ik zal de zaken altijd in mijn voordeel weten te draaien. 'k Ben nu eenmaal een zelfstandige, vergeet dat niet.

De planter - reeds een aantal jaartjes naar de eeuwige jachtvelden - zou me dankbaar zijn. Zeker weten. Dankbaar dat ik van de trots van z'n tuin iets moois en vooral, iets beters, zal maken.

't Is goed dat die ceder tegen de grond is gegaan, dus. Nu kan ik hem eindelijk tot z'n recht laten komen.
En trouwens, exotische planten horen hier niet thuis. Ben er zeker van dat er met dit gegeven in die verkaveling rekening is gehouden.
Hoera, weer een gratis lidmaatschap van Natuurpunt tegoed.

Die boot in onze schuur. De eerste kaap is gerond.

Graag de volledige timelapse zien? 

't Zal gaan tijd worden

Anika on the run - 19.04.2015

Eindelijk. Anika en Paivi - onze twee vrouwelijke Finse in Afrika (waar anders) overwinterende Wespendieven - hebben zich eindelijk in beweging gezet. 

Anika - onze Congomadam - vertrok gisteren. Paivi - die zottin die in Zuid-Afrika zit - hield het er vandaag voor bekeken.

Duizenden kilometer hebben ze voor de boeg - beter uw boor in een voeg, trouwens, dan een boeg in uw voor. 

Zalig, die bouwvakkerswoordspelingen. Volledig terzijde.

Ik ga ze in 't oog houden...

Paivi also on the run - 20.04.2015

Fuckin' chickeuuuuuuun

Dan wil een mens al eens een perfecte foto van die bloeiende romantische op 't hoogtepunt van hun vruchtbaarheid zijnde kerselaars maken - die trouwens binnen drie maanden bevolkt zullen worden door kwistig en atletisch in 't rond schijtende Spreeuwen - en dan komt zo'n klotekip het plaatje weer eens bederven...

Soit. Achter die kip. Kerselaars. In bloei. 

Trouwens. In onze haag. Braamsluiper. 't Zal weer zijn zoals vorig jaar: één week van z'n toter maken en daarna niets meer.

Klotevogels. Allemaal.

Die andere zijde

Wicres Soldatenfriedhof, met aan de horizon 'Aubers Ridge'

Ontelbare keren zijn we er reeds voorbij gereden, maar nog nooit deden we de moeite om even de wagen aan de kant te zetten.

Niet dus, vandaag. 't Was een zalig zomerse lentedag, 'k had voor een keer m'n fotoapparaat bij en 'k was nieuwsgieriger dan andere dagen, wellicht.

Wicres Soldatenfriedhof, net langs de 'Route de La Bassée', op een glooiinkje net achter die andere glooiing - 'Aubers Ridge'. 

Daar was het allemaal om te doen, exact 100 jaar geleden. Hardleers als ze waren lanceerden de Britten in mei 1915 een tweede groot offensief om deze en een hele resem andere strategische zones in bezit te krijgen - een zoveelste verhaal van tientallen, honderden, duizenden jongens op een met andere jongens druk bezette smalle strook land af te sturen met als doel hun een paar kilometer terrein af te prutsen. De tol voor dit - waardeloze - offensief was afgrijselijk en absurd hoog - circa 200.000 (!) slachtoffers van mei tot juni 1915. Wat zijn 1.000 doden meer of minder in een wereldoorlog, waar miljoenen mannen tegenover mekaar staan?

Ik kon het niet vatten op de Britse kerkhoven, en ik kan het nog steeds niet vatten op dit Duitse kerkhof. 

Bijna 600 liggen er hier, netjes weggestoken achter een hoge haag en een paar hoge bomen. 

De begraafplaats van de verliezer, weetjewel. 

De 'Route de La Bassée' bestond nog niet, toen. Driekwart eeuw lang moet dit de meest vredige spot op aarde zijn geweest. Nu passeren er minstens 1000 wagens per uur - verkeer tussen Lille en haar achterland. Ook wij, inderdaad. Dagelijks.

Zelden heb ik 'het verkeer' en 'de wegenbouwers' meer vervloekt dan vandaag. Niet dat het er ook maar wat toe doet, maar toch...

Gelukkig waren de eerste Fitissen, de eerste Bosrietzangers en de eerste Huiszwaluwen er, om deze dag toch een beetje leven te geven.

Na elke winter komt een nieuwe lente, weetjewel...

Meer weten?

Wegdromer 99

Closing Time - Semisonic

Wegdromer 98

Niets zo goed als dit na een dagje psychedelishe migraine...

Sweet Child O'Mine - Slash & Miles Kennedy

Pa's eieren

Pasen zal nooit meer hetzelfde zijn...

Sommige kippen leggen elke dag braafjes een eitje.
Anderen elke dag, behalve de vijfde.
Of de zesde.
En soms zelfs de derde.
Enkelen leggen zelden.
Af en toe dus.
Maar àls 't dan eindelijk zover is,
dan krijg je dit, dus.
Iemand vaseline?

Op Britse bodem

Rue-du-Bacquerot No.1 Military Cemetery - Laventie

'k Kan het me niet laten. Als ik ook maar even in de buurt van een militaire begraafplaats ben dan moet de rode Renault Trafic gewoon even aan de kant. 

Onwerkelijk. Gewoon een paar minuutjes enigszins ongemakkelijk slenteren, schuifelen, kuieren - voor dat soort activiteit bestààt gewoon geen fatsoenlijk woord - tussen de zerken. Veldleeuweriken hoog in de lucht, fris bottende - en door Grote Bonte Spechten zwaar aangeboorde - appelaars, een paar Witte Kwikstaartjes huppelend op het natuurstenen muurtje en het mooiste gazon uit de hele streek. Welkom op Britse bodem. 'Een geschenk van het Franse Volk voor de offers die het Britse Gemenebest heeft gebracht', staat er. 

Niet te vatten, voor een kind uit de luxegeneraties.

Eilandjes van rust in een langzaam veranderend landschap. 'k Voel me enigszins bevoorrecht dat ik nog getuige kan zijn van de laatste pluisjes open ruimte rond de kerkhoven, voor de stofzuiger van de verstedelijking ook deze zal opzwelgen.

Elk jaar wordt het moeilijker je een beeld te vormen van hoe het hier 100 jaar terug moet zijn geweest. Nieuwe wijken hier, verbouwingen ginder, heelder bedrijvenzones wat verderop.
Vers omgewoelde grond net achter de gevechtszone. Getuigen van een frontlijn waar voor elke vierkante meter een afschuwelijke prijs werd betaald. Voor elk zerkje een tragedie.
Geen beter middel om een goed humeur te bestrijden.

Of het er eigenlijk toe doet, dat 'hoehetindietijdwas-gedoe'? 

Wellicht niet. Wellicht ben ik ook maar een van de vele op oorlogssensatie beluste ramptoeristen die zich krampachtig vastklampen aan een ver verleden.

Misschien. Vergeten wat zich hier ooit heeft afgespeeld zou echter nog een pak erger zijn.

En dus schuifel ik maar, op Britse bodem...

Meer weten?

just voor de pinnekensdraad

Soms is het goed een bladzijde om te draaien. 

Bijvoorbeeld. Reeds een lang tijdje begon m'n mailadres me zwaar de keel uit te hangen - 't kan jeuken of 't kan niet jeuken, nietwaar. Hoogkoutermolen@gmail.com had ik na 6 jaar zonder hoogkouter-molen intussen wel gehad. Lang verleden tijd dus - het was goed en het is voorbij - en toch sleurde ik nog elke dag dat stukje verleden met me mee.

Toegegeven, de molen zal altijd wel een stukje van onszelf blijven en dat op zich is best een fijn gegeven, maar 't mocht eigenlijk best allemaal wat minder.

Tijd voor verandering, dus. Maar in wat?

Om in de sfeer te blijven van geo-historische verankeringen - molens & kouters, dat soort dingen - heb ik zonet een nieuw adres aangemaakt. Een beetje atypisch, misschien, maar boordevol logica. 

Je weet dat onze huidige woonst een tijdje terug - Eerste Wereldoorlog - net voor de frontlijn lag. Uiteraard is dit een kwestie van perspectief en bekijk ik het uit geallieerd aka Commonwealth standpunt - een mens moet immers toch een beetje politiek correct blijven. 

Onze hoeve lag in door Pruisische troepen bezet gebied, dus. Net voor de verste pinnekensdraad, dus.

Een mooie verwijzing naar een iets minder mooie periode in onze geschiedenis, vond ik.

Hoogkouter is out, pinnekensdraad is in.

justvoordepinnekensdraad@gmail.com

Zonder zeveren. De datum is louter toevallig.