 |
| Wicres Soldatenfriedhof, met aan de horizon 'Aubers Ridge' |
Ontelbare keren zijn we er reeds voorbij gereden, maar nog nooit deden we de moeite om even de wagen aan de kant te zetten.
Niet dus, vandaag. 't Was een zalig zomerse lentedag, 'k had voor een keer m'n fotoapparaat bij en 'k was nieuwsgieriger dan andere dagen, wellicht.
Wicres Soldatenfriedhof, net langs de 'Route de La Bassée', op een glooiinkje net achter die andere glooiing - 'Aubers Ridge'.
Daar was het allemaal om te doen, exact 100 jaar geleden. Hardleers als ze waren lanceerden de Britten in mei 1915 een tweede groot offensief om deze en een hele resem andere strategische zones in bezit te krijgen - een zoveelste verhaal van tientallen, honderden, duizenden jongens op een met andere jongens druk bezette smalle strook land af te sturen met als doel hun een paar kilometer terrein af te prutsen. De tol voor dit - waardeloze - offensief was afgrijselijk en absurd hoog - circa 200.000 (!) slachtoffers van mei tot juni 1915. Wat zijn 1.000 doden meer of minder in een wereldoorlog, waar miljoenen mannen tegenover mekaar staan?
Ik kon het niet vatten op de Britse kerkhoven, en ik kan het nog steeds niet vatten op dit Duitse kerkhof.
Bijna 600 liggen er hier, netjes weggestoken achter een hoge haag en een paar hoge bomen.
De begraafplaats van de verliezer, weetjewel.
De 'Route de La Bassée' bestond nog niet, toen. Driekwart eeuw lang moet dit de meest vredige spot op aarde zijn geweest. Nu passeren er minstens 1000 wagens per uur - verkeer tussen Lille en haar achterland. Ook wij, inderdaad. Dagelijks.
Zelden heb ik 'het verkeer' en 'de wegenbouwers' meer vervloekt dan vandaag. Niet dat het er ook maar wat toe doet, maar toch...
Gelukkig waren de eerste Fitissen, de eerste Bosrietzangers en de eerste Huiszwaluwen er, om deze dag toch een beetje leven te geven.
Na elke winter komt een nieuwe lente, weetjewel...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten