Op Britse bodem

Rue-du-Bacquerot No.1 Military Cemetery - Laventie

'k Kan het me niet laten. Als ik ook maar even in de buurt van een militaire begraafplaats ben dan moet de rode Renault Trafic gewoon even aan de kant. 

Onwerkelijk. Gewoon een paar minuutjes enigszins ongemakkelijk slenteren, schuifelen, kuieren - voor dat soort activiteit bestààt gewoon geen fatsoenlijk woord - tussen de zerken. Veldleeuweriken hoog in de lucht, fris bottende - en door Grote Bonte Spechten zwaar aangeboorde - appelaars, een paar Witte Kwikstaartjes huppelend op het natuurstenen muurtje en het mooiste gazon uit de hele streek. Welkom op Britse bodem. 'Een geschenk van het Franse Volk voor de offers die het Britse Gemenebest heeft gebracht', staat er. 

Niet te vatten, voor een kind uit de luxegeneraties.

Eilandjes van rust in een langzaam veranderend landschap. 'k Voel me enigszins bevoorrecht dat ik nog getuige kan zijn van de laatste pluisjes open ruimte rond de kerkhoven, voor de stofzuiger van de verstedelijking ook deze zal opzwelgen.

Elk jaar wordt het moeilijker je een beeld te vormen van hoe het hier 100 jaar terug moet zijn geweest. Nieuwe wijken hier, verbouwingen ginder, heelder bedrijvenzones wat verderop.
Vers omgewoelde grond net achter de gevechtszone. Getuigen van een frontlijn waar voor elke vierkante meter een afschuwelijke prijs werd betaald. Voor elk zerkje een tragedie.
Geen beter middel om een goed humeur te bestrijden.

Of het er eigenlijk toe doet, dat 'hoehetindietijdwas-gedoe'? 

Wellicht niet. Wellicht ben ik ook maar een van de vele op oorlogssensatie beluste ramptoeristen die zich krampachtig vastklampen aan een ver verleden.

Misschien. Vergeten wat zich hier ooit heeft afgespeeld zou echter nog een pak erger zijn.

En dus schuifel ik maar, op Britse bodem...

Meer weten?