A day in the life...

't Leven van een zelfstandige is hard. Inderdaad.

Wie z'n gat brandt...

Handig, behulpzame collega's hebben in 't hoofdkwartier van Instructables in San Fransisco. 

Ik wilde bricobart's logo netjes uitgeknipt in staal om te gebruiken als brandijzer - kwestie van custom houten objecten professioneel af te werken - en was te lui om een hele dag als een gek te gaan vijlen. 

De oplossing? De water-jet! 

Ik wil zo'n machine.

Pas mon papa!

Vandaag de eerste keer écht de boer op geweest. Met m'n gereedschapskist enzo. En m'n rechte schouders, m'n opgeheven kin en m'n opgestroopte hemdsmouwen.

Je kent dat wel.

'Of ik niet eens gauw naar mevrouw tuut uit biep wou bellen?' 

'Waarvoor nu weer?!' vroeg ik behulpzaam en klantvriendelijk.

'Een probleem met haar rolluik, ofzo' vertelde de eigenaar me. 

Een telefoontje, een paar woorden heen en weer en nog geen halfuurtje later zat ik reeds met m'n kop tussen de spinnenwebben in de koffer van een rolluik die sinds La Bassée in '45 door Amerikaanse stormtroepen werd bevrijd niet meer open was geweest.

Een bijzonder zware motor, gietijzeren omhulsel, zware bouten om de hoogte te regelen - in plaats van kleine moderne plastic tietjes - en een ketting waarmee je gerust een ijsberg kon voortslepen. Ik hou van dat soort oude overkill.

Al die tijd dat ik het zware houten rolluik kriepend en knarsend omhoog en omlaag liet ratelen werd ik door 't zoontje des huizes nieuwsgierig in de gaten gehouden.

Hij gaf me - na slechts drie vergissingen - de juiste sleutel aan, haalde begrijpelijk hamer en schroeftang door elkaar en bedreigde z'n papa slechts tweemaal met m'n boormachine. Altijd plezant, zo'n gratis werkvolk.

Na de klus wreef ik m'n handen schoon in z'n blonde krullenbol en wenste hem nog veel succes in z'n toekomstige loopbaan. 

'Studeer maar lekker lang beste vriend, want werk zal je toch nooit hebben!' gaf ik hem nog mee als goede raad.

'En doe de groetjes aan je papa!' voegde ik er nog aan toe.

'Die mijnheer is niet mijn papa!' antwoordde hij luid, bijna beledigd.

Oeps. 

Terwijl z'n mama - veronderstel ik - plots heel aandachtig haar sloefen bestudeerde besefte ik dat ik zojuist m'n eerste stommiteit had begaan. Ik schakelde dus vlug en verstandig over op een ander onderwerp. Lees: ik maakte me zo rap mogelijk uit de voeten.

Soit. De mensen verwachten een goede klusser, geen psychiater.
't Zou anders best gemakkelijk zijn. 'Leg je maar neer in de zetel mevrouw, en vertel me alles over je rolluik.'
Ik hoop dat m'n herstelling het nog vijftig jaar uithoudt.

Wegdromer 90

Voor Luc.
Keep on rocking.

The Smiths - There Is A Light That Never Goes Out

Fast Forward

De eerste offerte-aanvragen sijpelen binnen.
Lille, we will rock you.

Meer van dat.

Big in Lille

Eigenlijk heb ik er vaak geen idee van hoe rock 'n roll m'n leven wel is. Tien jaar terug zat, of lag, ik nog in een bureautje zo groot als de laadbak van een Renault Traffic op een van de hogere verdiepingen van 't Ferrarisgebouw in Brussel - mét zicht op de binnenkoer, een paar jaar later kluste ik er lekker op los aan de Middellandse Zee en deze week volg ik een opleiding bedrijfsbeheer in de gebouwen van de Kamer van Vrije Beroepen in Lille. Niet dat ik graag achterom kijk - en al zeker niet tijdens 't pissen - maar af en toe is zo'n handeling gewoon goed voor je zelfvertrouwen. 

Die opleiding is voor ondernemers wat Gibraltar is voor Zweedse Wespendieven: welk traject ze ook volgen, ze moeten er vroeg of laat langs de kassa. Beschouw het als een van de vele middelen die de overheid heeft uitgedokterd om beginnende ondernemers wat euro's lichter te maken. Nu goed, laten we'r de positieve kant van zien: je steekt er her en der wat op en - bovenal - je leert er andere aanstormende talenten kennen. 

Networking dus, om het met een geleerd woord te zeggen.

Gewoon te gek. M'n eerste stappen in de stad die ik binnenkort even door en door ga kennen als Sète. 

En of ik er goesting in heb.

Wegdromer 89.

Wegdromer 88

'Nee maar, je hebt een cd van Gorki!!!' zei die franse schoonheid terwijl ze met haar zachte handen door de verzameling schijfjes in m'n wagen snuisterde. 'Gorki, die Baskische zanger, dat jij hem verdorie kent!' ging ze overenthoesiast verder. 

We waren in Organby, vele jaren terug. Hoe ze heette weet ik begot niet meer, het enige wat ik me nog herinner is dat de col in soepdikke mist zat en dat we door de scherpe haarspeldbochten naar Spanje scheurden. Met Gorki - de onze, niet de Baskische - loeihard door de speakers. 

't Was niet meteen wat ze verwachtte, 't waren niet meteen dezelfde teksten - probeer ze maar eens in 't frans te vertalen - maar ze vond het toch de moeite.

Een van de vele legendarische momenten ginder, voor altijd verbonden met de Gentse rocker.

Onwerkelijk...

Soms vraagt een mens zich af - Gorki

BRICOBART SARL

'Société Bricobart' is een feit. Eindelijk. Na 15 maanden (!) kon ik vanmorgen eindelijk naar de 'Chambre de Métiers' aka Kamer van Vrije Beroepen, of zo, om de firmanaam officieel te laten beitelen in de blauwe stenen der fransche ondernemers-couloir-de-la-gloire. 

Met gouden letters. Twee vingers diep.

Had iemand me pakweg vijftien jaar terug - toen ik nog schoolmeester in een obscuur atheneum was - gezegd dat ik ooit nog eens een klusfirma ging opstarten in 't land waar de haan altijd kraait, ik had hem wellicht de klas uitgesmeten. Samen met alle andere rustverstoorders - de leraars van de naburige klassen, alweer klagend omdat m'n stratovulkaan teveel lawaai maakte.

Soit. Kijkend naar m'n bijzonder gekleurd professioneel palmares is dit toch wel het meest bijzondere wapenfeit. Al zeg ik het zelf.

Weet je trouwens waarom de haan 't symbool is van dit land? Omdat het 't enige beest is dat zich goed voelt op een mesthoop. 

Haha. Met dit citaat heb ik al veel vrienden gemaakt, hier.

Bricobart SARL, dus. Drie kilo woog m'n dossier vanmorgen. Ongelooflijk. En 'k moest bovendien nog een hoop betalen om de turf er te mogen achterlaten. Net zoals in 't containerpark. 

Dat ik niemand meer hoor klagen 'dat het in Vlaanderen allemaal zo lang duurt'. Dikke zever, jullie zijn gelukzakken. Hier is 't pas erg. Heel erg. Vijftien maanden om een bedrijf op te starten. Van de ene instantie naar de andere. Je doet één deur open en je hoort info A, je doet een andere open en je hoort A+, je duwt vervolgens een poort open en je verneemt B-. 

Wat echter nog het langste heeft geduurd was het bekomen van m'n nieuwe - Belgische - identiteitskaart, want uiteraard was die tijdens het parcours vervallen. Net zoals sterven van honger terwijl je in een restaurant op je vreten wacht.
Bijna drie maanden heeft de franse tak van onze vaderlandse administratie erover gedaan om me een nieuw stukje plastic te bezorgen. Zevenentachtig dagen! Sommigen zullen het ironie noemen. Doe maar. Ik heb er al lang geen woorden meer voor.

Dit land heeft handleidingen nodig voor toekomstige ondernemers. 

En goeie stielemans.

Bricobart SARL. A votre service.

Good vibrations

Good vibrations from Cameroon!

Zat vanochtend in de bus.

En wij ons maar in 't zweet werken, terwijl madam met haar lui gat over vulkanen vliegt...

Wegdromer 87

Als ik ooit op de eenzame highways van noord-Amerika raak zal deze klassieker alvast niet ontbreken...

Sundown - Gordon Lightfoot

Get To Cameroun - time out...

Tot zover Anita's dagboek.

't Zal je wellicht verbazen, maar Anita's verhaal is gedeeltelijk fictie. Serieus.
Gedeeltelijk, daar Wespendieven immers geen nota's nemen. Niemand weet exact wat er juist in hun kopje omgaat. We kunnen enkel veronderstellen waarom ze sommige beslissingen nemen, ons baserend op waarnemingen en studies.

Vooral deze laatste leveren soms verrassende resultaten op. Een van de meest interessante documenten die ik de vorige jaren onder ogen kreeg was 'Age-dependent migration strategy in honey buzzards Pernis apivorus tracked by satellite.' door Mikael Hake, Nils Kjelle´n en Thomas Alerstam. Vrij verkrijgbaar op het net, enkele kliks en je hebt ze.

Van 1997 tot 2000 voorzagen deze onderzoekers negen Wespendieven - zes adulte en drie juveniele - van satellietzenders. Zo konden de dieren van dag tot dag worden gevolgd, van hun zomer- tot hun winterkwartier. Doel was te kijken of er verschil in trekgedrag - timing en route - was tussen vrouwtjes en mannetjes en tussen adulten en juvenielen.

Anita aka 'F55-00' was een van hen. Haar fantastische traject vormde de inspiratie voor 'Get To Cameroun'. Anita was dus wel degelijk reeel, haar traject was reeel, wat ze moet gezien hebben was reeel. Ze was trouwens de enige die in Cameroun overwinterde. De anderen gingen naar Ivoorkust, Ghana, Sierra Leone, Nigeria en Togo.

Een lijn op een kaart zegt echter niet veel. Ik wilde meer, en daarom besloot ik wat te spelen met het prachtige werktuig dat Google Earth is. Je kopieert het traject, plaatst de nodige waypoints, drukt op automatische piloot en het programma doet de rest. Meer dan 300 minuten vliegtijd, van het Zweedse Varberg tot het Camerounse Yabassi. In vijf uur kan je de 7000km afleggen die Anita in de nazomer van 2000 aflegde. Vlieghoogte: 600m, ideaal om de nodige details in het traject goed te kunnen bekijken. Overweldigend. De beste fim die ik ooit zag.

Ik wilde zien wat Anita had kunnen zien. Alleen dat. Puur egoisme. 'k Heb echter niet de pretentie om in 't hoofd van een Wespendief te kunnen kruipen. De soortinformatie was solide, het traject was solide, al de rest was bladvulling. Dust in the wind.

Het hele traject had makkelijk kunnen worden samengevat in één zin: 'Zweedse Wespendieven overwinteren in equatoriaal Afrika.' - de standaardzin die we uitbraken wanneer we geinteresseerden wegwijs maken in Organbidexka.

Dankzij GTC heb ik echter ingezien dat deze zin veel te licht is voor de lading die ze pretendeert te dekken. De trek naar 't zuiden die deze dieren maken is één grote krachttoer. En dat doen ze tweemaal per jaar. Hun hele leven lang.

Na al die jaren Organbidexka begint dat nu pas tot me door te dringen. Het neerschrijven van GTC hielp daarbij meer dan je zou denken.
Volgend jaar ga ik wellicht de overtrekkende dieren anders bekijken. Meer onder de indruk dan ik ooit ben geweest.

Dankje Anita. Misschien heb ik je ooit in de kijker gehad. Misschien ook niet. Misschien ben je nog in leven. Misschien ook niet. 

Misschien weet ik het liever niet...

Gewoon, merci.

GTC Kumba - Yabassi

20 september 2000. Yabassi. 65km.

End of the road. We zitten waar we wilden zitten.
't Was waar wat de ouderen ons vertelden. Ga meer naar 't zuiden zeiden ze. Vergeet Nigeria, vergeet de grootschalige kaalkap, de branden, de bush-meat, het gevaar om in de pot te belanden. Wip de grens over, je merkt het wel.
Ze hebben niet overdreven. Dit is waanzinnig.
37 dagen onderweg om hier in het gebied rond Yabassi te geraken. Meer dan 7000km in de vleugels, over West-Europa, Noord-Afrika, dwars door de Sahara, de Sahel en de savannes van Midden-Afrika - je staat er niet bij stil als je 't niet met je eigen ogen hebt gezien. Of gelezen.
Het lijkt me de moeite waard, dit gebied. Duizenden vierkante kilometer primair, secundair en tertiair regenwoud. Bovendien is de hele regio één grote mikmak van Nationale Parken en Protected Areas, ongelooflijk. Als ik hier niet in de anonimiteit kan verdwijnen terwijl m'n pennen ruien kan het nergens.
Het kader is bovendien overweldigend. Deze hete oksel van Afrika is immers een van de meest imposante vulkanische gebieden ter wereld, en op een paar dorpen na nauwelijks bewoond. Juist wat ik nodig heb. Hete bergen, vochtige jungle en geen miserie rond m'n bakkes.
End of the road, dus. Vanaf nu gaan we zes maanden undercover.
Tot volgend jaar. We komen elkaar nog wel tegen - ergens tussen Cameroun en Zweden, in Falsterbo of boven Organbidexka...

Greetings from Cameroon.

GTC Abakpa - Kumba

19 september 2000. Kumba. 88km.

Dag 36.

Vandaag was een voorrecht. Bijna honderd kilometer over vrijwel onaangeroerd regenwoud. Over het Nationaal Park van Korup en de Rumpi Hills Protected Area.
Etappes zoals deze maken de hele reis goed. Het voelde aan zoals rijden over een gloednieuwe autostrade, maar dan jij alleen.

Canopy cruisin'. Onwerkelijk.

Het nationaal park van Korup is een wereld op zich. Meer dan 1.200 vierkante kilometer primair regenwoud. Nagenoeg onaangetast, een van de laatste wildernissen in z'n soort, vooral bekend om z'n primaten - dat gekrijs, weetjewel - zoals Dril-apen, Rode-franjeapen, Chimpanzees, Roodkopmangabeys en Roodoorapen.
Vooral die laatste krijsen onophoudelijk. Net alsof ze onophoudelijk met hun ballen in een houtklem zitten. Roodbal-aap had een stuk toepasselijker geweest, eigenlijk. Verder komen er ook Duikers voor - de antilopen, niet de vogels - en werden er meer dan 1000 vlindersoorten, tientallen amfibien en reptielen en meer dan 1000 plantensoorten geteld.

Korup is het. Errond vele duizenden kilometer primaire en secundaire voorpost.

Zeg nu nog dat ik m'n vakantiebestemming niet weet te kiezen.

Rumpi Hills, op de achtergrond Mount Cameroun en het eiland Bioko.

GTC Aplapum - Abakpa (Cameroun)

18 september 2000. Abakpa. 91km.

We zijn op een scheetje na waar het allemaal om draait. Winter headquarters. In de schaduw van Mount Cameroun - met z'n 4040m de hoogste top in centraal Afrika.

't Werd een bijzonder rustig dagje, de eerste boven ononderbroken jungle. Vijfsterren regenwoud. Primair spul. Geen kapvlaktes, geen dorpen, geen wegen, geen niets. Bergland overdekt met dertig meter broeierig krijsend sissend bruisend groen, op de grens tussen Nigeria en Cameroun.
Dit is heilige grond. Het deken van boomkruinen heeft iets rustgevends voor wie er boven vliegt. Zolang je maar hoog genoeg vliegt, toch. Het gekrijs van apen, papegaaien en ander grut is immers oorverdovend en tot zeer hoog te horen. Gelukkig dempt de nevel heel wat decibels. Van op twee kilometer hoogte lijkt het zelfs zacht.
Tot je onder de kruinen duikt. Zoals vliegen door een waterval of de deur openen van een discotheek. Groene chaos, duizenden jaren adrenaline.

En toch gaan we nog een dag of twee verder. Wij Wespendieven moeten het immers van gediversifieerder landschap hebben. Wat kapvlaktes, wat secundair woud. Dat soort dingen.

Morgen die vulkaan eens gaan verkennen.

Jungle fever (3). Aan de horizon Mount Cameroon.

GTC Nsukka - Aplapum

17 september 2000. Aplapum. 139km.

Prachtige dag vandaag, rustig cruisend over de landbouwrijke vlakte van de Cross River, liftend van cumulus naar cumulus, de bergen van Cameroun tegemoet.
't Valt op dat er meer en meer volk op de baan is. Niet alleen Zweden, Noren, Duitsers, Nederlanders en dat soort dingen, maar ook meer en meer Finnen, Letten, Polen en een eenzame Bulgaar.
Ze hebben er ook een trot opzitten. Dwars door Oekraine, langs de westzijde van de Zwarte Zee, over de Zee van Marmara, via Rhodos de Middellandse Zee over, dwars door Egypte en Tchaad en vervolgens Nigeria binnen. Respect. En wij maar klagen wanneer we twintig kilometer over open water moeten. Die gasten hebben er minstens 200km opzitten. Wij Wespendieven zijn onvoorstelbaar, toch. Vraag maar na op de telposten. Als we echt willen trekken dan trekken we. Ongeacht de wolken, ongeacht het licht, ongeacht de wind, ongeacht de neerslag. Alleen Visarenden doen beter.
Bijzonder eigenlijk de Finnen hier te vinden. Niet eens driehonderd kilometer - de Botnische Golf - scheidt de Zweedse van de Finse populaties, en toch nemen we totaal verschillende wegen om op dezelfde bestemming te komen. De afstand is dezelfde, 7000 kilometer. Wij langs de Spaanse zijde van de Middellandse Zee, zij langs de Turkse. Sommigen, vaak juvenielen, Zweedse én Finse, reizen zelfs samen over Italie, Sicilie, Malta en Tunesie.
Evolutie is een merkwaardig proces.
De vraag die ik me echter stel is: waren onze voorouders Afrikaans en hebben ze de noordelijker gebieden 'per toeval' ontdekt, of zijn wij van oorsprong Euraziaten?
Moet ik me toch eens in verdiepen.
Binnen een paar dagen, in Resort Cameroun.

Jungle fever (3).

Zandbanken in de Cross River.

GTC - Lokoja - Nsukka

16 september 2000. Nsukka. 128km.

Nauwelijks opgeschoten vandaag. Komt ervan als je bijna op je bestemming bent.
Welcome to the jungle. Dit is thuis. Hier bracht ik de zomer van m'n leven door. The summer of '97. Na m'n eerste trek trok ik in deze contreien zo'n anderhalf jaar rond. Nigeria, Cameroun, Centraal Afrikaanse Reubliek, Congo etc. - I got it all. Tot in Angola zat ik. Van oktober 1996 tot maart 1998, zoiets. Samen met een handvol leeftijdsgenoten trokken we maandenlang rond in en boven de equatoriale jungle - het klassieke scenario voor jonge Wespendieven, daarom dat jullie nooit tweedejaars-Wespendieven op de trektelposten zien, trouwens. Tijdens deze spring-break verwisselden we ons juveniele kleed voor ons adulte pak en toen de laatste pennen waren doorgeschoten trokken we een eerste keer terug noordwaarts.

Een prachtige tijd was dat.
't Is goed om opnieuw boven deze dampende jungle te vliegen, tussen de boomkruinen te scheren, venijnige wespen uit te graven op de talloze kapvlaktes en vervolgens na de obligate boerpauze verder te vliegen.

Die miserie van de woestijn? Al làng vergeten!

Jungle fever (1).

Rumble in the jungle?

Alweer een bosbrandje, dus.

Jungle fever (2).

GTC Bida - Lokoja

15 september 2000. Lokoja. 143km.
De Niger liep vandaag alweer als een sedimentrijke draad door de dag. Waarom je immers bezig houden met orientatietoestanden als je gebruik kan maken van natuurlijke wegwijzers?
Bestemming was Lokoja, hoofdplaats van deelstaat Kogi en geografisch interessant daar de stad werd gesticht aan de samenvloeiing tussen Niger en Benue.
Tot daar gran turismo.
De Niger heeft in dit gebied een prachtig meanderlandschap opgebouwd. Net alsof een bijzonder onhandige Godzilla hier ooit heeft getracht z'n drol op te kuisen met één blaadje keukenrol. Ongelooflijk, vegen die overgaan in andere vegen die worden doorkruist door grotere vegen die worden afgesneden door series kleine veegjes die overgaan in één grote uberveeg die vervolgens gezelschap krijgt van een andere uberveeg. Zoiets, je snapt meteen wat ik bedoel.
Genietend van dit prachtige geografische spectakel ging de dag dus snel vooruit en bereikten we de bergen van Lokoja. Lang geleden dat we nog eens een stukje relief onder de vleugels kregen.
Morgen verlaten we Godzilla-land en gaat het zoetjesaan Camerounse grens.
Bijna vakantie.

Go with the flow.

Godzilla-land.

De Niger over, alweer.

Lokoja.

GTC Dagida - Bida

14 september 2000. Bida. 158km.

Droge savanne. 

Zware vuurhaarden.

Kaduna rivier.

Meer droge savanne.

Meer platgebrande droge savanne.

Bida-city.

Tot zover de trefwoorden in m'n logboek. Meer moet er echt niet van gemaakt worden.
'k Hoop dat ik zo snel mogelijk uit deze rookregio raak, anders zie ik binnen een paar dagen zo zwart als een kraai.
't Zal morgen beteren. De frisse lucht over de Niger zal me deugd doen... 

Een hippodroom zowaar. Je merkt dat de Britten hier nog geweest zijn.

Let op het verschil in nederzetting met de noordelijker gebieden. Frappant, niet?

GTC Illoka'Oje - Dagida

13 september 2000. Dagida Game Reserve. 192km.
Dag 30. De dag dat we officieel de Niger voor de tweede keer overstaken, van rechter- naar linkeroever deze keer. Van 'we' is trouwens geen sprake meer. M'n reiscompagnons ben ik immers sinds Burkina Faso kwijt. Of Bénin, weetikveel. De west-Afrikaanse kusten bekten hen blijkbaar meer dan de equatoriale jungle en dus muisden ze'r stilletjes vandoor, de klootzakken. Kwalijk kan je 't hen niet nemen, de meeste Wespen brengen immers hun winterstop in dat gebied door. Maar toch zijn 't schapen, meutevolgers!
'We' is dus in dit geval m'n muis en ik. Nooit gedacht dat ik die zender ooit nog als gezelschap ging beschouwen.
Soit. De 200km die we vandaag op de teller smeten waren ongetwijfeld de meest gediversifieerde van de trip. Van droge naar vochtige savanne, vervolgens over moeras en open water en dan opnieuw 'rebelote' naar vochtige en droge savanne. Veel water dus, en wie water zegt in Nigeria zegt krokodillen, Nijlpaarden, Witkopviserenden en buikloop aka 'the African liquid that keeps you running all day'.
Het was echter niet m'n gat dat me vandaag het meeste zorgen baarde, maar m'n ogen. De andere zijde van de Niger bleek immers 'the dark side'. Eerst had ik niet door waarom m'n ogen gaandeweg meer begonnen te branden, tot ik de donkere waas opmerkte die boven de regio hing. Rook, afkomstig van ontelbare vuurhaarden die de bushmen maakten om het hout makkelijker te kunnen winnen - hout dat vervolgens in de zon wordt gedroogd en in mierenstijl getransporteerd naar de wegen waarna het met vrachtwagens richting Abuja gaat.
Slash & burn. Ongelooflijk hoe snel het bosareaal hier achteruit gaat. Een beangstigende trend, toch.
Gelukkig zijn er de reservaten nog. Loop ik tenminste niet het risico dat ze me vannacht uit m'n boom branden...

Struggle for life (1).

Struggle for life (2).

Hippo-land.

Couleur locale rond het stuwmeer van Kainji.

Slash & burn.

Right Down the Line

Los van Anita's gekwebbel zouden we bijna vergeten dat er ook nog zoiets als 'tegenwoordige tijd' bestaat. 

Hoe het Bricobart vergaat vertel ik later wel - het gaat goed, onthou dat alvast - maar aan diegenen die het nieuws graag uit de tweede hand vernemen wil ik graag kwijt dat m'n vrienden in Organby het telseizoen in rock 'n roll gaan afsluiten. De vorige dagen trokken er immers meer dan 10.000 Kraanvogels over. Bijna 5.000 vorige zaterdag. Vergeet Lac du Der, de Pyreneeën zijn hot voor de grusgrussers.

'k Had er met plezier m'n linkerkloot voor over gehad om het schouwspel in de raderwagen te kunnen meebeleven. Weg van deze administratieve rotzooi, de herfstige Baskische bergen in. M'n oogjes schieten vol traantjes als ik er ook maar eventjes aan denk. Snif.

'C'était cooooooooool' sms'te m'n collega me gisteren. De rotzak. Sympathiek hoor, maar toch een rotzak.

Enne, ze hebben ook nog een Havikarend zien voorbijzwadderen. Ook dat nog.

Zucht. 'k Zal me maar tevreden stellen met dat juveniel Slechtvalkvrouwtje dat ik reeds een paar keer over ons arendsnest zag vliegen. 

Coooooooooooooooool!

Wegdromer 87 - Gerry Rafferty

GTC Parc W (Bénin) - Illoka'Oje (Nigeria)

12 september 2000. Illoka'Oje Forest Reserve. 167km.

Na 29 dagen zitten we eindelijk op Nigeriaanse bodem. Nog één keer gaan we de grens over en dan zit de tocht er officieel op - hoewel de tocht er voor een trekvogel nooit echt 'op' zit. 't Is immers niet dat we in ons overwinteringsgebied op één en dezelfde plaats vastgepind zitten. Er zijn geen nestverplichtingen en dus is er geen enkele reden om ter plaatse te blijven. Een paar dagen hier, een dag daar, een weekje ginder. From disco to disco. Onze pens volvreten, ruien - 'k ben echt aan een nieuwe uitzet toe, na die tocht door de woestijn - en rusten, meer staat er niet op 't programma. Ons lichaam doet het werk vanzelf.
Vandaag was een typische savannedag. Op safari, maar dan vanuit de lucht. We zagen onze eerste Olifanten - een enorme kudde van een veertigtal dieren, vlogen over enkele honderden Zebra's, een paar families Giraffen en ga zo maar door. Regelmatig kregen we 't gezelschap van vliegende vuilzakken aka gieren - je ruikt hen voor je ze ziet. Ruppells gieren, Witruggieren, Kapgieren enzovoort. Ook grote grazers gaan dood, door uitputting, predatie of jacht, en niets beters dan een forse gier om de boel netjes op te ruimen. Best sympathiek en goedaardig hoor, daar niet van, maar stinken! Ongelooflijk. Dat is zo in Spanje en dat is evenzo in de Sahel.
Soit, morgen meer dan dat. Nog een weekje en we zijn er.

Deze keer geen graptje. Een kudde Olifa's, pal in 't midden van 't centrum van de kruising van de twee diagonalen van 't beeld.

Graafsporen van Aardvarkens.

Kleine nederzettingkjes in de savanne.

Akkertjes wachtend op een nieuwe lente.

GTC Marna (Niger) - Parc W (Bénin)

11 september 2000. Parc W. 150km.

Na de forse etappe van gisteren stond er vandaag slechts één letter op 't programma: 'W'.

De 'W' van 'Parc National W'.
Gewoon 'W'.
Spreek uit 'doeblevee'.
Geen tamtam, geen overbodige achtervoegsels, 'doeblevee'.

Doeblevee van 'wespen', misschien.

Doeblevee van 'winterkwartier', als je wil.
'W'.

Parc W is een grensoverschrijdend project tussen de landen Niger, Bénin en Burkina Faso. Eén miljoen hectare groot, UNESCO biosfeer, RAMSAR, de hele mikmak. Hoger kan je als stukje aarde niet scoren. Doeblevee is het grote lot.

Twee soorten vegetatie: boomsavanne en droog bos. Het reservaat is vooral bekend voor z'n grote zoogdieren - noem een typisch savannebeest en je vindt het hier aka Leeuwen, Olifanten, Giraffen, Luipaarden, Bosbokken, Aardvarkens, Torpedotermieten enzovoort, maar ook Lamantijnen, krokodillen en Nijlpaarden. Ook de avifauna scoort niet slecht - meer dan 350 vogelsoorten werden er gespot. Voor heel wat Europese trekvogels is Parc W Benidorm. Grasmussen, Boerenzwaluwen en Rietzangers brengen er hun wintervakantie door.
Je vindt ook Baobabs in W, in een ver en vredelievend verleden aangeplant als uitkijkpost - prima ochtenddrolbomen, trouwens.

Parc W is hét wegrestaurant waar ik elk jaar naar uitkijk. Je zit er goed, er is nooit veel volk - de meeste Wespendieven overwinteren meer westwaarts, er zijn geen Engelsen en je kan niet geloven hoe lekker je er smikkelt, hoe goed het voelt om na meer dan 5000km opnieuw lekkere vettige wespenraat te kunnen verzwelgen.
Goe en veel.
Heel anders dan die Zweedse 'wusp' light-troep.

Parc W. Let op de kudde olifanten rechtsachter onder het midden bovenaan.

GTC Takaboungou - Marna

10 september 2000. Marna (Niger). 227km.
't Is goed, eindelijk opnieuw eens in een boom te zitten - ongezien sinds we de Atlas achter ons lieten.
Het werd een prachtige etappe. Voortgestuwd op uitstekende thermiek koersten we over het grensgebied tussen Niger en Burkina Faso. Van de Sahel naar de mid-Afrikaanse savanne. Wadi's gingen over in stroompjes, dorre grassen maakten plaats voor struiken, korstige moddervlaktes werden troebele plassen. Leegte werd opgevuld door menselijke activiteit. Dorpjes, verlaten dorpjes, tracks, rivierdammen en ertsmijnen. We komen gaandeweg in de harde Afrikaanse realiteit.
De geur van de jungle hangt in de lucht. Meer vegetatie, minder naakte aarde. We kunnen onze eindbestemming ruiken, nu reeds.
Het landschap wordt met de dag intenser en kleurrijker. Het samenspel tussen vochtigheid, droogte en vulkanische activiteit zorgt in dit gebied voor prachtige kleurschakeringen. Dit is genieten.
Geoporno, alweer.
We kunnen 't maar gehad hebben.

Vulkanische activiteit in de buurt van Téra.

Afrika. Met de A van art.

De goudmijn van Mont Samira. Departement Téra, Niger.

De eerste tekenen van savanne. Eindelijk.

GTC Gao - Takaboungou

9 september 2000. Takaboungou - Burkina Faso. 146km.

Even in Burkina Faso. De eerste en meteen ook de laatste stop die we'r maken trouwens. Over wadi-land naar Takaboungou.
Taka is een onooglijk gehucht op de grens met Niger. Een paar hutten, een waterput, een lemen bouwsel en dan heb je 't zowat gehad. Het is een van de zovele plaatsjes die de Afrikaanse frontier begrenzen.
Taka is echter de poort van de Afrikaanse beschaving. Of beter, een poortje. Een kraantje, eigenlijk. Geen dikke rode halfduims, maar zo'n klein minuscuul gechromeerd pisdingetje. Vanaf hier wordt het landschap door de mens bepaald. Ten noorden van Taka heeft de natuur vrij spel, tot in Algerije.

We zijn door 't kraantje. Go with the flow.

Sahel fever (2). Wat de Niger is voor de geografische begrenzing van de Sahel, is deze lijn voor de socio-economische limiet ervan. Bijzonder, laten we 't zo noemen.

GTC Niger - Gao

8 september 2000. 100km ten zuidwesten van Gao. 176km.

Bijzonder rustige dag vandaag. Loeiend laat opgestaan, veren gepoetst, gedurende meer dan twee uur gekeken hoe enkele Malinese jongeren met een slank Nigerbootje Nigervis uit hun Chinese netten haalden, nog meer veren gepoetst, een vissende Westelijke Rifreiger geobserveerd, gezien dat het goed was en vervolgens gemoedelijk op weg.

De dag voerde ons over dor grasland, droge rivierbeddingen 'wadi's' en wat verwilderde geiten richting Burkina Faso.
Tranquilou, we zijn in Afrika-modus.

Typisch wadi-landschap. Geen flauw idee trouwens wat die ommuurde zones zijn. Ik hou het op corrals voor het vee, of structuren waarin tijdens het natte seizoen vis wordt gevangen. Of gewoon landingsplaatsen voor aliens.