Get To Cameroun - time out...

Tot zover Anita's dagboek.

't Zal je wellicht verbazen, maar Anita's verhaal is gedeeltelijk fictie. Serieus.
Gedeeltelijk, daar Wespendieven immers geen nota's nemen. Niemand weet exact wat er juist in hun kopje omgaat. We kunnen enkel veronderstellen waarom ze sommige beslissingen nemen, ons baserend op waarnemingen en studies.

Vooral deze laatste leveren soms verrassende resultaten op. Een van de meest interessante documenten die ik de vorige jaren onder ogen kreeg was 'Age-dependent migration strategy in honey buzzards Pernis apivorus tracked by satellite.' door Mikael Hake, Nils Kjelle´n en Thomas Alerstam. Vrij verkrijgbaar op het net, enkele kliks en je hebt ze.

Van 1997 tot 2000 voorzagen deze onderzoekers negen Wespendieven - zes adulte en drie juveniele - van satellietzenders. Zo konden de dieren van dag tot dag worden gevolgd, van hun zomer- tot hun winterkwartier. Doel was te kijken of er verschil in trekgedrag - timing en route - was tussen vrouwtjes en mannetjes en tussen adulten en juvenielen.

Anita aka 'F55-00' was een van hen. Haar fantastische traject vormde de inspiratie voor 'Get To Cameroun'. Anita was dus wel degelijk reeel, haar traject was reeel, wat ze moet gezien hebben was reeel. Ze was trouwens de enige die in Cameroun overwinterde. De anderen gingen naar Ivoorkust, Ghana, Sierra Leone, Nigeria en Togo.

Een lijn op een kaart zegt echter niet veel. Ik wilde meer, en daarom besloot ik wat te spelen met het prachtige werktuig dat Google Earth is. Je kopieert het traject, plaatst de nodige waypoints, drukt op automatische piloot en het programma doet de rest. Meer dan 300 minuten vliegtijd, van het Zweedse Varberg tot het Camerounse Yabassi. In vijf uur kan je de 7000km afleggen die Anita in de nazomer van 2000 aflegde. Vlieghoogte: 600m, ideaal om de nodige details in het traject goed te kunnen bekijken. Overweldigend. De beste fim die ik ooit zag.

Ik wilde zien wat Anita had kunnen zien. Alleen dat. Puur egoisme. 'k Heb echter niet de pretentie om in 't hoofd van een Wespendief te kunnen kruipen. De soortinformatie was solide, het traject was solide, al de rest was bladvulling. Dust in the wind.

Het hele traject had makkelijk kunnen worden samengevat in één zin: 'Zweedse Wespendieven overwinteren in equatoriaal Afrika.' - de standaardzin die we uitbraken wanneer we geinteresseerden wegwijs maken in Organbidexka.

Dankzij GTC heb ik echter ingezien dat deze zin veel te licht is voor de lading die ze pretendeert te dekken. De trek naar 't zuiden die deze dieren maken is één grote krachttoer. En dat doen ze tweemaal per jaar. Hun hele leven lang.

Na al die jaren Organbidexka begint dat nu pas tot me door te dringen. Het neerschrijven van GTC hielp daarbij meer dan je zou denken.
Volgend jaar ga ik wellicht de overtrekkende dieren anders bekijken. Meer onder de indruk dan ik ooit ben geweest.

Dankje Anita. Misschien heb ik je ooit in de kijker gehad. Misschien ook niet. Misschien ben je nog in leven. Misschien ook niet. 

Misschien weet ik het liever niet...

Gewoon, merci.