Wegdromer 120

Een pickup.
En John Wayne, Johnny Cash & John Deere.
't Leven zou zo simpel kunnen zijn.

Way Out Here - Josh Thompson

Respect als hij dees omver duwt..

Eind oktober en de weken vliegen voorbij. 

Tijd is relatief, zegt men altijd. 

Kan best kloppen.

Een kalender wordt bijzaak, als je't druk hebt. Data zijn slechts een kapstok, een houvast voor projecten, klanten, offertes, chantiers, afspraken en dromen. 

M'n aganda vult zich tot eind dit jaar. Zakencijfers, kilometers en facturen, meer afspraken, stubru 's ochtends vroeg, koffie bij de leveranciers, meer koffie bij m'n verzekeraar en nog meer koffie bij de klanten - welkom in 'Le Nord'.

Onze weipalen - remember die 2 ton in de Trafic - zitten ook reeds in grond, ook. Thanx Tom & thanx John Deere. Nu nog een afsluiting en de honden kunnen vrij rennen.

Honden. Meervoud. Ook vrouwlief zit niet stil. Een klein mormel erbij - tijdelijk of permanent, we zien wel - en een klein leventje gered uit een hoop menselijke miserie.

Le Nord heeft ook z'n droevige kanten.

En tussendoor de kaap van de 40 gerond.

Still alive & still kicking.

Wegdromer 119

Een nummer uit m'n oude VUB-doos.
Uiteraard heb ik die nog..

Norman 3 - Teenage Fanclub - 'Thirteen'

13

Dertien graden is de grens. De grens tussen 'te doen' en 'steken we de kachel aan?'.

Dat was zo vorig jaar, en dat is alweer zo in 2015.

Gisteren was 't nog een ruime 13.5 op onze thermostaat - die niet meer aan de mazoutketel is gelinkt, btw.

Vandaag stond het toestelletje op 12.5°C.

Op 'steken we de kachel aan?', dus.

Het plezier van een houtkachel op een zeikerige herfstavond.

Daar kan zelfs een kamazoutra niet tegen op - btw alweer een manier van de fossielebrandstoffenlobby om ons hun rotzooi aan te smeren.

Goed geprobeerd. 

Geef ons maar een paar steire hout en we komen de winter ook wel door.

Iemand een mazoutbrander nodig?

The Fool On The Hill

Vreemd, eigenlijk. We wonen op minder dan 30km van de Frans-Vlaamse grens en toch voel ik me als een kleine jongen, soms, die naar de grote stad kijkt vanop z'n rustige heuveltop.

Die grote stad is Vlaanderen. 

Die rustige heuveltop is hier, de bruisende metropool van Lille.

Die kleine jongen ben ik.

Van een scheve metafoor gesproken.

De omgekeerde wereld, ook. Er wonen immers meer mensen in en rond Lille dan in eender welke modale Vlaamse provincie.

En toch kijk ik naar Vlaanderen, ginds, dat gebied achter de Kemmelberg in de verte.

En toch luister ik trouw naar stubru in de wagen en volg nieuwsgierig de grote en kleine dingen in dat kleine vreemde bezige landje.

Beklim hem maar, die Kemmelberg. En wuif naar 't zuiden.
Misschien wuift er wel iemand terug..

Wegdromer 118

Ben ik blij dat stubru bijzonder goed in de ether ligt, hier in Le Nord..

Agape - Bear's Den

Wegdromer 117

Een nummer dat dezelfde titel draagt als m'n laatste blogpost.
Wat een onbeschrijflijk toeval, toch.

There She Goes - The La's

There she goes

Anika, alweer onderweg.

Terwijl ik dus zoals eerder gesteld vierkant m'n botten afdraaide in Lille en wijde omstreken - ik probeer nu eenmaal onze lokale Halse uitdrukkingen levend te houden, want naast m'n interesse voor gezonde voeding, vogels, subglaciale bergstromen, beschavingen buiten ons melkwegstelsel, snelle sportwagens en The Walking Dead heb ik ook een gezonde belangstelling voor geografisch gebonden zegswijzen, en streekbieren, volledig terzijde - miste ik dus volledig de mid-najaarstrek. Ook reeds eerder gesteld.

Organby is één zaak, de oostelijke europese trekroute een andere.

Om een lang verhaal kort te maken: Anika & Paivi zijn uiteraard ook weer van de partij.

Paivi kwam begin juni in haar Finse zomerkwartier aan en hield het er minder dan twee maand later reeds voor bekenen. 

Op 31 juli vertrok ze opnieuw zuidwaarts.

Ze zit reeds in de Centraal Afrikaanse Republiek. 7.000km later.

Anika kwam enkele dagen vroeger toe dan Paivi en vertrok op 20 augustus, drie weken na Paivi.

Binnen enkele uren verlaat ze het Europese grondgebied en steekt ze de Bosporus over.

Ze zijn weer onderweg, onze meiden.

Geen idee of hun broedsels succesvol zijn geweest. Geen idee wie het met wie heeft gedaan en geen idee hoelang ze dit helse ritme nog zullen volhouden. 

Vermoedelijk heeft Paivi niet gebroed - komt ervan als je net te laat aankomt - en vertrok ze daarom zo vroeg.

Vermoedelijk heeft Anika wel gebroed - komt ervan als je op tijd aankomt - en vertrok ze daarom drie weken later.

Vorige woensdag trokken de laatste Bondrées door in Organbidexka.

Binnen enkele dagen vind je tussen Gibraltar, Istanbul en de Noordkaap geen enkele Wespendief meer.

Ze blijven me verbazen, elk seizoen weer.

Paivi, opnieuw naar Zuid-Afrika?

Wegdromer 116

Nog 9 jaar, in werkelijkheid.
En dan gaan we iets anders doen.

This pain will last for ever.
Haha.

Two More Years - Bloc Party

No pain no gain

Een van m'n favoriete manieren om een blogpost te starten is 'Terwijl de' gevolg door 'zit ik'. 

Werkt altijd. Instant succes. Honderden likes, uitnodigingen in poupulaire praatshows en nominaties voor de Gouden Kerkuil. 

Terwijl de, gevolgd door zit ik.

Dus, terwijl de eerste Kraanvogels sinds vorige woensdag over Organby trekken - zo vroeg, miljààrde - zit ik - zoals het een kleine zelfstandige betaamt, tot over m'n oorpluimpjes in 't werk.

Op 't einde van de maand naar Baskenland trekken om er met m'n brasvrienden het einde van het telseizoen te vieren zit er dus hoe langer hoe minder in.

Goed, eerlijk, ik wéét dat ik er niet heen zal gaan, maar toch hou ik dat eventueelpoortje toch maar open. Zonder hoop is een mens immers niets. Een schapenstront op een steile bergflank. Stabiel zolang hij versgescheten en dus vochtig is, maar klaar om naar beneden te rollen eens mooi zongedroogd.

Tenzij hij opnieuw ondergescheten wordt, uiteraard.

Soit. Vandaag mocht ik eindelijk m'n eerste grote trekmoment van 't jaar beleven - op die manier verwoord komt dit toch wel heel ongemakkelijk over - toen een Zwarte ooievaar zomaar over de 'national' tussen La Bassée en Lille trok. We kwamen net terug van de biomarket - zelfs de biosupermarkt is hier 's zondags open, een actieve zelfstandige heeft immers tijdens de week geen tijd voor zulke futiliteiten.

Soit bis, we reden op de weg, ik riep 'STOPPEUN' en Célia zette zich braafjes langs de kant. 

Goed, de werkelijkheid was uiteraard lichtjes anders. Nevermind. 

Een Zwarte ooievaar klom moeizaam steil boven ons hoofd naar hogere luchtlagen en maakte ons tien minuten lang heel warm vanbinnen.

En heel leeg daarna. 2015 is het eerste jaar in jààren dat ik de najaarstrek volledig misloop. 

Op die ene Zwarte ooievaar na.

In plaats daarvan bouw ik badkamers en verbouw studio's, vervang ik sloten en schaaf deuren, verf plafonds en vervang kranen, trek ik electriciteitsleidingen en herstel rolluiken.

Honderd euro hier, 80 euro daar, 9.000 euro ginder, 300 euro elders en 190 euro morgenvroeg. Geen geheimen, m'n omzet moet op 't eind van 't jaar toch worden gepubliceerd. 

Kleine beetjes en af en toe een grote vis. Heel trevreden klanten vaak, zeer tevreden klanten meestal, ontevreden klanten... nog niet, gelukkig maar.

Organby versus eindelijk op ons eigen benen staan, onze eigen boontjes doppen, het gevoel hebben dat we zijn waar we altijd al hadden willen zijn.

Eerlijke deal, toch wel. No pain no gain - ook al zijn er de voorbije dagen reeds meer dan 2.000 Kraanvogels over de Pyreneeen getrokken.

Miljaarde toch...