We shall not sleep

Though poppies grow

In Flanders Fields

De Groote Oorlog is hier nog meer aanwezig dan ik de voorbije maanden dacht. 

Stukje bij beetje verschijnen nieuwe puzzelstukjes die, binnen x tijd, hopelijk, een verhaal gaan vormen. 

Voorlopig zijn 't dus nog maar enkel fragmenten, stukjes scrapnel die smaken naar meer.

Een morbide interesse? Misschien. Een niet begrijpen? Zeker. Een willen begrijpen? Nog meer. 

Er was 't geval van de grote proefopgraving hier vijfhonderd meter vandaan. Een stukje ringweg is aangelegd - zoals ik reeds zei in vorige post - en ten zuiden daarvan gaat binnenkort een commerciele zone verrijzen. Op zich geen probleem, we wisten ervan toen we dees kot kochten. Verstedelijking hou je nu eenmaal niet tegen. 

Soit, vooraleer de eerste leiding gaat worden gelegd is 't hele terrein door een gespecialiseerde firma omgewoeld 'om te zien of er geen lijken uit de oorlog lagen', volgens onze buurman.

Standaardprocedure in oud potentieel slagveldgebied, blijkbaar. Verschillende hectaren werden door een kraan van diepe sleuven voorzien en daarna weer dichtgegooid. 'k Vermoed niet dat ze 'lijken' of wat dan ook hebben gevonden. Mocht dit het geval zijn geweest dan had ik het zeker horen waaien. Nieuws gaat snel, in ons gehuchtje.

Er was ook 't geval van een gesprek met onze andere buurman. Hoe we op 't onderwerp kwamen herinner ik me niet meer, maar hij vertelde me dat de oude boer - die tot een tiental jaar terug onze hoeve bezat - hem ooit had verteld dat 'er in onze weide tijdens de oorlog een mitrailleur stond'. Meer wist hij me er niet over te vertellen. Jammer maar desalniettemin, dàt noem ik nuttige informatie. Een mitrailleurstelling in onzen hof! Duitse? Engelse? Franse? Nog geen flauw idee van, maar daar komen we vroeg of laat wel op terug. 't Is een heel mooi puzzelstukje.

En dan is er ook nog 't geval van een vondstje dit weekend. In een omgeploegde akker naast een diepe sloot, hier een kilometer vandaan, vond ik verschillende metaalfragmenten. Zwaar verroest, vrij oud, ongetwijfeld. Onherkenbaar, ook. 

Afkomstig uit slib dat tijdens ruimingswerken uit de sloot was gebaggerd? Mogelijk. 

Deel uitmakende van een groter geheel? Mogelijk. 

Een stuk landbouwtuig? Best mogelijk.

Of toch maar weer een stukje uit de oorlog? 

Iemand een ideetje? 

Laat het me gerust weten want anders kost het me nog meer slaap.

Wordt vervolgd...

TE HUUR

Klik hier voor 'behind the scenes'.

Steenuil

Ongetwijfeld de beste schijtfoto die ik ooit al heb gemaakt. Maar wat voor één: twee Steenuiltjes in onze kerselaar!

'k Weet wat ik morgen ga doen - naast meidoorn snoeien, een nestkast bouwen!

Geelgors

De eerste die ik hoor van 't jaar. In onze haag verdju!

't Zal hem zwaar tegenvallen als binnen een paar dagen elke meidoorn gesnipt zal zijn.

Armdik, die takken. Zeker al tien jaar geen poot naar uitgestoken geweest.

M'n armen zien eruit alsof ik net de aars van een poes heb willen epileren.
Ken je 't verschil tussen een poes en een meidoorn?
Meidoorn krijst minder.

Al vijftig lopende meter gedaan. Nog slechts vijftig. Hoera.

Sisisisisisisi-suuuuuuuuuuuuuuuu!

Op de goede afloop

Onze pruimelaar - vraag me niet welke variant, de vruchten zijn knikkergroot, rond, donker en gekuntergoevangaan - bloeit sinds vorig weekend op volle sterkte.

En er vliegen reeds Dwergvleermuizen in de tuin.

Als dat maar goed afloopt.

De woordspeling is volkomen onvrijwillig.

Rusty 2.0

Een bepaald percentage van de dag is onze boerenstraat een snelweg. Om de doortocht door La Bassée te vermijden - verkeerslichten, ritstoestanden, overstekende bejaarden, hun hond zoekende blinden, je kent dat wel - gebruikt het snuggere werkmens-publiek immers een shortcut. Zo maakt onze straat sinds het stadsbestuur vorig jaar overging tot de uitbouw van een noordelijke ring - maar die uiteraard nooit zal afwerken - deel uit van één grote sluipweg die 'la ville' aka het Rijselse met 'les cités minières' aka de mijnstreek rond Lens en Béthune verbindt. 

Niet zo heel fijn, maar nu ook weer niet zo'n drama - 't gaat tenslotte maar om een luttele drie uurtjes per dag waarin het percentage om voor je deur te worden platgewalst oploopt van 0.01% naar 95% - als je tenminste met een serieuze dosis rum in je strot de straat zou oversteken. 

In plaats van dus m'n kas op te vreten ben ik overgegaan tot zware psychologische oorlog. Ik zorg ervoor om tijdens het spitsuur heel plezante dingen te doen in de tuin - goed zichtbaar voor al wie onze hoeve passeert. Grote vuren stoken, bijvoorbeeld - vooral als de rook over de straat waait. Met veel katten- en hondenhaar - zodat het goed stinkt in de wagen. Of gedroogde yakmest - ja ik heb grote voorraden van dat spul. Of cyanodimethylbenzeenalkaloide - zodat de sluipers een paar huizen verder tegen de gevel knallen. 

Met Rusty ravotten werkt ook - niets zo vervelend als iemand zien spelen terwijl jij nog gestresseerd als een verkrampte sluitspier zeker driekwart uur achter 't stuur moet zitten, waar een huisgenoot je opwacht om boodschappen te doen, luiers te verversen of hartmassage toe te passen. 

Of boogschieten, grote flessen bier drinken of dwergwerpen - stuk voor stuk activiteiten waarin je zin hebt als je moedwillig tijdens de piekuren met de wagen naar huis moet.

Dat verkeer heeft ook z'n voordelen, ontdekte ik vandaag. Zo is onze buitenpoes - we hebben ook binnenpoezen - vanochtend komen aansleuren met een aangereden haas. Een hààs! 'k Merkte het pas toen ik Rusty steeds weer naar dezelfde plek zag sluipen - en nog meer toen hij met steeds meer bebloede snuit naar me toerende. 

Yep, je leest het goed, onze Rusty komt naar z'n baasje gerend zélfs wanneer hij op iets necplusultra's zit. Célia's werk werkt. Enkele maanden terug was het gewoon onbegonnen werk om hem een kadaver te laten lossen - de tanden op elkaar en renneun! - en nu laat hij een lekkernij liggen alsof 't de normaalste zaak is. 

Trots op onze hond. Trots!

Om een lang verhaal kort te maken: het hazebeest was nog stijf en dus vers als iemand die er net een een ritje elektrische stoel heeft opzitten. Vel eraf en ingewanden eruit en hop daar lagen twee lekkere hazebouten en een volle rug klaar om verpakt te worden.

Restvlees, oren en poten, organen en ingewanden gingen naar de eerlijke vinder.
'k Heb onze ruighaar nog nooit zo gelukkig gezien - ook al stonk zijn muil uren in de wind naar konijnenstront.

En ik? Ik eet hazebout - de boom in met die tussen-en - vanavond!

Benieuwd wat ik morgen in de tuin ga vinden.