Rusty 2.0

Een bepaald percentage van de dag is onze boerenstraat een snelweg. Om de doortocht door La Bassée te vermijden - verkeerslichten, ritstoestanden, overstekende bejaarden, hun hond zoekende blinden, je kent dat wel - gebruikt het snuggere werkmens-publiek immers een shortcut. Zo maakt onze straat sinds het stadsbestuur vorig jaar overging tot de uitbouw van een noordelijke ring - maar die uiteraard nooit zal afwerken - deel uit van één grote sluipweg die 'la ville' aka het Rijselse met 'les cités minières' aka de mijnstreek rond Lens en Béthune verbindt. 

Niet zo heel fijn, maar nu ook weer niet zo'n drama - 't gaat tenslotte maar om een luttele drie uurtjes per dag waarin het percentage om voor je deur te worden platgewalst oploopt van 0.01% naar 95% - als je tenminste met een serieuze dosis rum in je strot de straat zou oversteken. 

In plaats van dus m'n kas op te vreten ben ik overgegaan tot zware psychologische oorlog. Ik zorg ervoor om tijdens het spitsuur heel plezante dingen te doen in de tuin - goed zichtbaar voor al wie onze hoeve passeert. Grote vuren stoken, bijvoorbeeld - vooral als de rook over de straat waait. Met veel katten- en hondenhaar - zodat het goed stinkt in de wagen. Of gedroogde yakmest - ja ik heb grote voorraden van dat spul. Of cyanodimethylbenzeenalkaloide - zodat de sluipers een paar huizen verder tegen de gevel knallen. 

Met Rusty ravotten werkt ook - niets zo vervelend als iemand zien spelen terwijl jij nog gestresseerd als een verkrampte sluitspier zeker driekwart uur achter 't stuur moet zitten, waar een huisgenoot je opwacht om boodschappen te doen, luiers te verversen of hartmassage toe te passen. 

Of boogschieten, grote flessen bier drinken of dwergwerpen - stuk voor stuk activiteiten waarin je zin hebt als je moedwillig tijdens de piekuren met de wagen naar huis moet.

Dat verkeer heeft ook z'n voordelen, ontdekte ik vandaag. Zo is onze buitenpoes - we hebben ook binnenpoezen - vanochtend komen aansleuren met een aangereden haas. Een hààs! 'k Merkte het pas toen ik Rusty steeds weer naar dezelfde plek zag sluipen - en nog meer toen hij met steeds meer bebloede snuit naar me toerende. 

Yep, je leest het goed, onze Rusty komt naar z'n baasje gerend zélfs wanneer hij op iets necplusultra's zit. Célia's werk werkt. Enkele maanden terug was het gewoon onbegonnen werk om hem een kadaver te laten lossen - de tanden op elkaar en renneun! - en nu laat hij een lekkernij liggen alsof 't de normaalste zaak is. 

Trots op onze hond. Trots!

Om een lang verhaal kort te maken: het hazebeest was nog stijf en dus vers als iemand die er net een een ritje elektrische stoel heeft opzitten. Vel eraf en ingewanden eruit en hop daar lagen twee lekkere hazebouten en een volle rug klaar om verpakt te worden.

Restvlees, oren en poten, organen en ingewanden gingen naar de eerlijke vinder.
'k Heb onze ruighaar nog nooit zo gelukkig gezien - ook al stonk zijn muil uren in de wind naar konijnenstront.

En ik? Ik eet hazebout - de boom in met die tussen-en - vanavond!

Benieuwd wat ik morgen in de tuin ga vinden.