A day in the life...

't Leven van een zelfstandige is hard. Inderdaad.

Wie z'n gat brandt...

Handig, behulpzame collega's hebben in 't hoofdkwartier van Instructables in San Fransisco. 

Ik wilde bricobart's logo netjes uitgeknipt in staal om te gebruiken als brandijzer - kwestie van custom houten objecten professioneel af te werken - en was te lui om een hele dag als een gek te gaan vijlen. 

De oplossing? De water-jet! 

Ik wil zo'n machine.

Pas mon papa!

Vandaag de eerste keer écht de boer op geweest. Met m'n gereedschapskist enzo. En m'n rechte schouders, m'n opgeheven kin en m'n opgestroopte hemdsmouwen.

Je kent dat wel.

'Of ik niet eens gauw naar mevrouw tuut uit biep wou bellen?' 

'Waarvoor nu weer?!' vroeg ik behulpzaam en klantvriendelijk.

'Een probleem met haar rolluik, ofzo' vertelde de eigenaar me. 

Een telefoontje, een paar woorden heen en weer en nog geen halfuurtje later zat ik reeds met m'n kop tussen de spinnenwebben in de koffer van een rolluik die sinds La Bassée in '45 door Amerikaanse stormtroepen werd bevrijd niet meer open was geweest.

Een bijzonder zware motor, gietijzeren omhulsel, zware bouten om de hoogte te regelen - in plaats van kleine moderne plastic tietjes - en een ketting waarmee je gerust een ijsberg kon voortslepen. Ik hou van dat soort oude overkill.

Al die tijd dat ik het zware houten rolluik kriepend en knarsend omhoog en omlaag liet ratelen werd ik door 't zoontje des huizes nieuwsgierig in de gaten gehouden.

Hij gaf me - na slechts drie vergissingen - de juiste sleutel aan, haalde begrijpelijk hamer en schroeftang door elkaar en bedreigde z'n papa slechts tweemaal met m'n boormachine. Altijd plezant, zo'n gratis werkvolk.

Na de klus wreef ik m'n handen schoon in z'n blonde krullenbol en wenste hem nog veel succes in z'n toekomstige loopbaan. 

'Studeer maar lekker lang beste vriend, want werk zal je toch nooit hebben!' gaf ik hem nog mee als goede raad.

'En doe de groetjes aan je papa!' voegde ik er nog aan toe.

'Die mijnheer is niet mijn papa!' antwoordde hij luid, bijna beledigd.

Oeps. 

Terwijl z'n mama - veronderstel ik - plots heel aandachtig haar sloefen bestudeerde besefte ik dat ik zojuist m'n eerste stommiteit had begaan. Ik schakelde dus vlug en verstandig over op een ander onderwerp. Lees: ik maakte me zo rap mogelijk uit de voeten.

Soit. De mensen verwachten een goede klusser, geen psychiater.
't Zou anders best gemakkelijk zijn. 'Leg je maar neer in de zetel mevrouw, en vertel me alles over je rolluik.'
Ik hoop dat m'n herstelling het nog vijftig jaar uithoudt.

Wegdromer 90

Voor Luc.
Keep on rocking.

The Smiths - There Is A Light That Never Goes Out

Fast Forward

De eerste offerte-aanvragen sijpelen binnen.
Lille, we will rock you.

Meer van dat.

Big in Lille

Eigenlijk heb ik er vaak geen idee van hoe rock 'n roll m'n leven wel is. Tien jaar terug zat, of lag, ik nog in een bureautje zo groot als de laadbak van een Renault Traffic op een van de hogere verdiepingen van 't Ferrarisgebouw in Brussel - mét zicht op de binnenkoer, een paar jaar later kluste ik er lekker op los aan de Middellandse Zee en deze week volg ik een opleiding bedrijfsbeheer in de gebouwen van de Kamer van Vrije Beroepen in Lille. Niet dat ik graag achterom kijk - en al zeker niet tijdens 't pissen - maar af en toe is zo'n handeling gewoon goed voor je zelfvertrouwen. 

Die opleiding is voor ondernemers wat Gibraltar is voor Zweedse Wespendieven: welk traject ze ook volgen, ze moeten er vroeg of laat langs de kassa. Beschouw het als een van de vele middelen die de overheid heeft uitgedokterd om beginnende ondernemers wat euro's lichter te maken. Nu goed, laten we'r de positieve kant van zien: je steekt er her en der wat op en - bovenal - je leert er andere aanstormende talenten kennen. 

Networking dus, om het met een geleerd woord te zeggen.

Gewoon te gek. M'n eerste stappen in de stad die ik binnenkort even door en door ga kennen als Sète. 

En of ik er goesting in heb.

Wegdromer 89.