Beste Jan Fabre

Ik hoop je binnen twee maanden niet tegen 't lijf te lopen.
Of beter: loop me binnen twee maanden niet tegen 't lijf want je kerstballen zouden weleens in de lucht kunnen vliegen.
'k Verwed er een halve kalkoen op dat je even hard zal krijsen om ze terug op hun bestemming te krijgen als die sukkelaars die je zonodig moest misbruiken om weer eens met je smoel in de media te komen.
Compenseerders noemen ze dat, mensen zoals jij.
Weinig in de slip, en dus een grote muil.
En of ik het meen.

Het werd winter...

Had ik het niet gezegd? Een maand geleden, remember? 'We krijgen een harde winter dit jaar' schreef ik naar aanleiding van de ultravroege aankomst van de IJsvogels hier in de buurt.
Knal erop dus! Plein dans le mille! Nooit geziene winterse toestanden een beetje overal en zelfs sneeuw in Le Nord - Pas-de-Calais! Du jamais vu!
Maar niet verrast, was ik.
En jullie, trouwe bloglezers, wellicht ook niet. Jullie waren voorbereid, niewaar?
Vraag het aan de vogels, beste weermannen. En smijt al jullie informaticarommel in de container 'gevaarlijk en onbetrouwbaar afval' in 't recyclagepark. Of lees m'n blog, bijvoorbeeld. Daarom deze quote van mezelf
"Beter één vogelaar dan honderd weerhanen (of weerkiekens, schrappen wat niet past)."
Intussen waait een ongeziene Tramontane nog onverminderd over de regio - in Marseille is dat een superharde Mistral die zelfs vanmorgen een reusachtige ferry tot zinken heeft gebracht. Vorig jaar liet een replica van een Noorse drakkar zich trouwens verrassen voor de kust van diezelfde havenstad 'Oh puteng il a couléoh ce batôh!'. Exit vikingboot, die we daags ervoor nog hadden bewonderd in Sète...
Best binnen blijven, als er zo'n depressie voor de kust ligt. Gelukkig dat ik m'n kayak niet heb aangeraakt dit weekend. 'k Zou recht naar Tunesië zijn geblazen...

Het slechte weer zorgde trouwens voor spectakulaire toestanden op de trektelsites in Baskenland. Duizenden Kraanvogels trokken over de hoofden van de tellers. De grafieken spreken voor zich... Volgende week is 't mijn toer!

Still in love with you...

Na twee missers was 't gisteren dus toch eindelijk in de roos - letterlijk en figuurlijk. Ze stonden er, ze walsten 'le Zenith' van Toulouse plat en stuurden ons allen terug huiswaarts met een grote brok nostalgie in de keel. Dolores' stem is na twintig jaar nog geen haartje veranderd en haar band heeft nog geen spat aan magie ingeboet. Fantastisch concert - gelukkig vastgelegd door de tientallen geeks die er maar graag een stijve arm aan overhielden.
Vreemd. Twintig jaar terug zou iedereen z'n aansteker in de lucht hebben gestoken om wat mee te wiegen. Nu rookt iedereen electronische sigaretten en is zelfs de meest ordinaire janmodaal gewapend met een geïntegreerde camera. Filmen, foto's maken en meteen op facebook plaatsen. Koppels communiceren meer met respectievelijke sociale netwerken dan met elkaar. Zij aan 't chatten, hij aan 't chatten, in vol concert. Is het abnormaal om dat vreemd te vinden? Ligt het aan de Cranberries of begin ik gewoon ècht oud te worden?
Cranberries. The Roses Tour. Geen excuus om niet op de laatste tickets te springen. Allez toe, nog ééntje!
Los van de gevestigde waarden kregen we in 't voorprogramma drie franse muzikanten en een britse zanger. Vier sneuten die niet alleen mij van m'n stoel bliezen van pure verrassing. The Aerial. En of ze 't verdienden om the Cranberries in te leiden...

Nog één keer slapen...

Morgenavond. Cranberries. Toulouse.
Twintig jaar jonger zijn bij de eerste intro...
Animal Instinct - Cranberries

Grus grus

Ik herhaal m'n vraag: wat zit ik hier in weetikveelswiesnaam te doen? Overal is 't bakken, zelfs in 't noorden, maar in Organby trokken gisteren de eerste Kraanvogels door!
'k Denk dat ik wat vroeger ga demarreren dan gepland. Vanavond wat tijgerbalsem smeren 'là ou ça picotte'. Drie dagen werkonbekwaam, maar vogelen zal wel gaan...

True Romance

't Zeetje vanochtend, 't zijn altijd dezelfden die moeten gaan werken...

Romantiek is voor 't leven wat wasverzachter is voor een onderbroek: zonder gaat ook, maar 't is toch niet hetzelfde.
En als ik eens stopte met al die drank? Wapeisde?

One Way Wind

Vanochtend voerden de laatste resten van een stevig weekend zware zuidoostenwind een laatste portie vochtige zeelucht over de regio, en dat gaf ongeziene stijgingswolken boven de Pic St.-Loup (dat wit spul links van de witte silo), zoiets als de constante pluim stuifsneeuw die al miljoenen jaren aan de Mt. Everest plakt, maar dan zonder stuifsneeuw.
'k Was er heel graag met de kayak op uitgetrokken, vorige dagen. Kwijlend als een St. Bernard voor een kriekentaart staarde ik naar de zware golfrollers die met de regelmaat van een smeltende ijspegel tegen de kust explodeerden en het water in prachtige explosies uiteen lieten spatten. In Palavas hadden de surfers wellicht de tijd van hun leven. Helaas waren er enkele belemmerende omstandigheden:
- een vervelende vrouw die dat alweer 'totaal onverantwoord' vond
- een gebrek aan een even gekke compagnon 'voor 't geval dàt'
- een gebrek aan een aan dat soort amusement aangepaste kayak
Genoeg stof dus om aan wal te blijven en me met minder gevaarlijk spul bezig te houden. Een jong poezending, bijvoorbeeld.
We worden oud, en liggen onder de sloef. Maar goed, zonder die sloef was ik wellicht dit weekend ook uiteengespat...

Wegdromer 35

Wat ben ik toch een onvoorwaardelijk trouwe fan van de jaren '80...
Major Tom - Peter Schilling

De spreuk van de dag

" Als plots de felle warmte ontvlamt in je nek,
Dan heeft poeslief wellicht haar spleetje ontdekt. "

En toen werd ik plots wakker!
Dat doet me trouwens denken - totaal irrelevant eigenlijk - aan die keer dat ik m'n vriendin's rug had gemasseerd met een half pond tijgerbalsem 'vandastraf'. Toen ik net erna boven de pot ging staan - of tegen een boom, weet ik niet meer precies - en m'n ding deed zoals de meeste mannen dat doen, zal ik nooit het vagevuur vergeten dat zich plots in mijn mortierstelling verspreidde. Alsof er net een micronapalmbombardement had plaatsgevonden. Manmanman wat was dàt heet!
En niet weg te krijgen onder de douche, 'k dacht dat ik voorgoed geroosterd was...
Geheel terzijde, uiteraard.

Wegdromer 34

Om in te kaderen...
Julie - The Levellers

Miss Maya

Wegdromer 33

Net wat ik zei!
Welgemeende - Flip Kowlier

Een welgemeende fuck you

Het is niet m'n gewoonte om intiem te zijn met m'n blog, 'k ben immers een man, een macho van 't zuiverste soort, een zwart sentimenteel gat - dit lijkt me niet erg correct - ik herhaal dus, een sentimenteel zwart gat - dju, nog niet - een zwart gat op sentimenteel gebied - je steekt er vanalles in maar er komt niets uit, een arrogante grootmuil met een olifantenvel gewapend met een torenhoog IQ en een tegen de grond suizend EQ. Sterker nog, toen ze indertijd de EQ's uitdeelden stond ik niet achteraan de rij, ik was gewoon de afspraak vergeten. That's me.
Soms moet er echter een kleine uitzondering op de regel worden gemaakt. Soms zijn zaken zo mooi dat ze niet binnen de privésfeer mogen blijven. Soms moet wat erin zit eruit.
Er was eens...
Laat maar. Een van m'n beste vrienden zei me onlangs 'Weet je waarom ik ooit m'n mening over jou in één slag heb bijgesteld?'
'Waar heb je 't over?' vroeg ik. 'Hoe vond je me immers voor datgene wat je me nu wellicht zal vertellen?'
'Ik vond je een onsympathieke klootzak, maar dat was ervoor'. Ik hou erg veel van eerlijkheid, ik waardeerde dus z'n antwoord.
'Weet je nog toen we ooit die spar omzaagden en jij tussen de takken een duivennest vond?' stak hij van wal. 'In plaats van je geen zak aan te trekken van die domme beesten nam jij voorzichtig de jonge duifjes uit hun nest en ging op zoek naar een kartonnen doos.'
' 't Is onze schuld dat zij hun nest kwijt zijn,' zei je toen. 'Ook al zijn 't maar houtduiven, ik draag ze straks naar 't opvangcentrum. Ik laat geen weerloze prutsen in de steek. Denk ervan wat je wil.'
'Dat moment,' zei m'n vriend 'veranderde alles. Jij hebt nog wat de meesten reeds lang zijn verloren: die kinderlijke reflex om weerloze schepsels te willen redden.'
Dit was een van de mooiste dingen die men me ooit heeft verteld.
Tom, 'k heb 't altijd geweten dat je niet die oervervelende enamezuiper was waarvoor ik je eerst aanzag. We are brothers, you know.
Verbaast het je dus dat ik een vrouw tegen 't lijf liep die net hetzelfde is? We zijn een koppel dat verzot is op al wat vliegt, kruipt of zwemt - en dat hoeft daarom niet eens gebraden, gestoofd of gekookt te zijn.
'Dierenliefhebbers' worden dat soort mensen genoemd, al dan niet met een stigmatiserende ondertoon. Gekken, sentimentalisten, overgevoelige dommeriken, groene jongens, greenpeacers en dat soort dingen.
Weet je wat, jullie door materialisme gedreven harteloze leeglopers die het per sé nodig achten anderen te veroordelen? Fuck you! Een welgemeende kusm'nkloten! Als wij langs de kant van de weg een spartelende meeuw zien liggen dan stoppen we, in plaats van te doen alsof je er hele prei in onze keel steekt.
Zoals een tijdje terug bij 't binnenrijden van Sète. Blackhawk down, we zetten de wagen aan de kant.
Diagnose: complexe vleugelbreuk, gebroken oogkas, 't dier had geen schijn van kans om het te halen. Ik wikkelde het in m'n shirt en verloste het thuis uit z'n lijden. Niet leuk, maar zo droevig en wraakroepend dat degene die de vogel had aangereden niet eens de moeite had gedaan om te doen wat elkeen zou moeten doen: een tikkeltje menselijkheid tonen.
Wraakroepend. In wat voor klotewereld zijn we toch beland...
Toen ik dus gisterochtend dat piepjonge poesje vond, zomaar, in 't midden van 't voetpad, geen enkele kat in de buurt, aarzelde ik geen seconde. Een leven is een leven. Iedereen mobiliseren, niemand bereid gevonden te helpen 'eutanaseren die handel, katten zijn er genoeg'.
Nogmaals: fuck you!
Er zijn mensen die in de bres springen voor hulpeloos spul. Fijn om erbij te horen.
Enne, Miss Maya stelt het wel. Ze is wellicht een drietal weken oud, heeft geen moeite met de ietsiepietsiepapfles en heeft vanmorgen haar eerste kakje gedaan.
Ze gaat het halen, zeker weten.

Auf der Heide bluht ein kleines Blümelein

Was 't nu vorige week of de week ervoor, 'k kan 't me niet juist meer herinneren. Wat echter nog wel op m'n hard schijfje - een heel dun, iets floppy's - staat geprint is dat het weer zo'n dag was waarop àlles wat fout kon gaan totaal naar de ballen ging. We hebben allemaal zo'n dagen en zoals 't mannen betaamt klagen we daar niet over. We doen wel, incasseren en kijken vooral niet om. Als 't echter in 't zuiden gebeurt nemen we de tijd om er over te zagen en 't aan iedereen te verkondigen. Leven als een Vlaming in Frankrijk, zoiets.
't Begon reeds vroeg in de morgen, die dag. Politiecontrole. Nu goed, dat soort geldwinning van de staat is hier schering en inslag - die uitdrukking moeten we echt eens veranderen - ik herhaal dus, dat soort geldwinning van deze recent linkse staat is hier in Sète string en naaldhak, maar 'k ben er tot nu toe steeds properkes aan ontsnapt. Niet dus, deze keer. 'Papiers du vehicule monsieur' et dat soort dingen. Commentaar op de tientallen lege blikjes Monster en Red Bull die m'n dashbord decoreren, commentaar op de gebarsten voorruit, commentaar op m'n loshangende bumper en commentaar op die stadsduif die al weken in m'n radiator plakt. Allemaal niet erg mooi misschien maar allemaal niet erg tegen de wet, blauwmans werd dus knormans, tot hij naar de verzekering van de wagen polste. Die bleek niet in orde en dus veranderende knormans' bakkes in een kerstboom op kerstavond. Knormans werd kerstmans. Resultaat: m'n patron kreeg een bekeuring en ik werd vrijgelaten - nadat ik Herr Flick er toch attent op had gemaakt dat hij en z'n vriendjes toch wel erg makkelijk de kost aan 't verdienen waren 'on est là pour faire respecter la loi monsieur choumaeire'. Juist ja, ik dus terug de weg op om twee grote ruiten te gaan ophalen. Gewapend glas, loodzwaar, hatelijk spul.
Nu heb ik de gewoonte om zoals alle 'artisans' met de radio op volle sterkte te rijden. Toen ik dus na een T-kruising en een stevige neut redbull luidkeels Mick Jagger ondersteunde was ik niet weinig verbaasd om plots een stel blauwe zwaailichten in m'n achteruitkijkspiegel te zien - wellicht hadden ook zij vocale ondersteuning maar de radio stond zo luid dat ik er gelukkig geen last van had. 'Meneer, u weet wellicht wel waarom we u doen stoppen?' vroeg de snaak van de GendermerieJügend. 'Awel,' zei ik bloedserieus terwijl ik de Stones wat minder luid zette 'daar heb ik nu eens geen flauw idee van!'. Had ik ook niet, wist ik veel dat ik blijkbaar een stopbord had genegeerd. Wist ik veel dat ik hen blijkbaar de neus had afgesneden. Wist ik veel dat er überhaupt een wagen van rechts kwam. Soit, een hoop administratie later 'il faut rester concentré en conduisant monsieur choumaeire...' en een paar euro's armer kon ik opnieuw de weg op.
In een parallel leven had ik het puberige armpje der wet wellicht met één been aan m'n trekhaak gebonden, na hem onder dwang van een gelubrifieerde voederbiet verplicht te hebben zich in voul janet te verkleden en hem vervolgens gedurende een uurtje achter m'n bestelwagen te laten huppelen terwijl duitse marsliederen 'auf der Heide blüht ein kleines Blümelein!' door m'n luidsprekers schalden. Helaas zit ik verankerd in de actuele dimensie en zijn m'n stille wensen tot nader order pure utopie.
Opnieuw de weg op dus, richting een 'chantier' waar ik reeds màànden tegenop zag: die twee zware ruiten vervangen, vijfde verdieping, zonder lift, smalle trap. Cool! Ik torste en sleurde, ik zuchtte en kreunde, ik zweette en scheette, ik vocht me een weg naar boven, vloekend op al wat blauw was en vloekend op die imbeciel die die kapotte ruiten had veroorzaakt.
Drie uur later, ik gleed de tweede ruit in haar profielen, het enige wat me nog zou resten was een propere naad silicone aanbrengen en dan heel rap m'n biezen te pakken - weer zo'n uitdrukking - en vooral niet om te kijken.
'KRAK!' zei de teef.
Een diagonale barst, van boven naar onder en van links naar rechts.
Miljaardeg$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$!!!!
Kloteruit!!!
Kloteproprietair!!!
Klotegebouw!!!
Kloteflikken!!!
Klotestad!!!
Ik vervloekte alles en iedereen.
Ik kon huilen van pure miserie.
'k Had graag de hele wijk platgebrand.
Maar eerst moest De Teef er terug uit.
Eens eruit kon m'n voet erin.
En dan kon 't lijk in een puinzak naar beneden.

Intussen zijn de bekeuringen betaald en is het raam in ere en ook in al haar glorie hersteld. Maar die dagdroom van die huppelende rijkswachter nemen ze me nooit meer af.
Und das heiBt: ERIKAAAAAA!!!!!

Wegdromer 32

Zelfde comment als voor 31!
Alleen al voor deze song zou ik ooit gitaarles willen volgen...
There She Goes - The La's

Wegdromer 31

Een van die nummers die me altijd vergezellen tijdens ochtendruns langs 't water...
Stay - Lisa Loeb

Over the edge

'Rares averses' noemde meteofrance het in haar voorspelling. Schaarse buien dus. Blijkbaar lagen die allemaal netjes boven het parcours van de 100km gezaaid want vanaf kilometer 30 bleven we geen uur gespaard van nattigheid. Stevige nattigheid zelfs, minimoessons, pijpesteeltjes, zoiets.
't Begon nochtans mooi allemaal. Met een kleine 1500 waren we, op de 100. Daarvan een kleine 1000 lopers - de big boys, de ultrarunners. Een voorbeeld: toen we Millau na de eerste lus van 42km verlieten kwam de winnaar ons reeds tegemoet, met de tweede een paar straten erachter. Wij hadden net een marathon achter de tanden en zij hadden hun 100 reeds voor elkaar. Hard voor de moraal? Welnee, als je als nauwelijks getrainde wandelaar start moet je niet jaloers zijn op zij die er een jaar lang keihard voor trainen, er al hun vrije tijd in steken, er al hun goesting in grote potten fris bier voor laten en er hun familie en vrienden voor tekort doen 'hij is er niet bij vanavond, Millau weetjewel'. Je weet dat het moordend zal zijn naar 't einde toe. Sportlui doen 'le run' op conditie, gekken op karakter. De botte wil om niet op te geven, ondanks alle fysieke ongemakken, de vermoeidheid en 'en avoir plein dans le cul' - er genoeg van [in je gat] te hebben.
'Geen zin om samen met ons te starten?' vroeg een dame me net voor de start, toen ze m'n gespierde armen en m'n mooie ogen had gezien. Hraptje, allehow! Soit, we raakten aan de babbel, ik werd gepresenteerd aan haar drie in ultrastrak outfitje verpakte vriendinnen - schrappen dit bart, maak er weer geen fictie van of je speelt al je lezers nog kwijt - ik herhaal dus, aan haar drie vrienden en we besloten zo lang mogelijk bij elkaar te blijven daar we allevier een goede 16 uur viseerden. Wat ze helaas niet wisten was dat de vlaamse mol in hun groep aardig wat rotte eieren naar de arme klaren van 't klooster van Mireval had gegooid zodat die zeker voor slecht weer gingen zorgen. Tijd voor excuses was er niet meer, en dus begon vanaf kilometer dertig de 'grosse merde'. In Millau gaf er reeds aardig wat volk de brui aan maar wij gingen uiteraard door. 'We hebben een pact, we komen binnen een tiental uurtjes samen over de streep!'.
't Zal wel... Xavier liet enkele kilometer verderop plots z'n pas vertragen en kloeg van pijn aan de adductoren. We gaven hem dus maar een spuitje en lieten hem achter, konden niet anders, en gingen met drie de nacht in. Xav zou opgeven in St.-Affrique, 't keerpunt op 70km. De moraal was uitstekend, tot er op enkele passen voor ons een fietser - een begeleider die reeds op de terugkeer was - over z'n stuur vloog en met een droge kwak pal op z'n gezicht knalde. Bewusteloos, een grote plas bloed, bellen naar de 112 etc. Gebroken jukbeen, gebroken tanden en geperforeerde lip, hoorden we later. In slaap gevallen op z'n fiets, 't kieken. Met een helm had de schade wellicht kunnen voorkomen worden... Een van de dames was hiervan zo van de soep dat ze met hevige maagpijn besloot te stoppen. Ook in St.-Affrique.
Wat opviel de weg erheen waren de vele 'paarden zonder ruiter' - begeleiders die fietsend terugreden naar Millau daar hun meester had opgegeven. En de vele lijken die bibberend soepzabberend de brancards van de rodekruisposten bevolkten, uitgeput en onderkoeld. 'Les rares averses' begonnen hun tol te eisen. Uiteindelijk zouden zo'n 350 'centborners' het voor bekeken houden - een ongekend percentage, voor Millau.
Om een lang verhaal kort te maken. Toen ik in St.-Affrique van kousen wou veranderen bleek dat m'n rugzak onder water stond. M'n kousen ook dus. Fijn om reserveparen te hebben als je zo dom bent ze niet te verpakken. Komt ervan, als je slecht weer bestelt - dan ga je met doornatte voeten verder...
Twintig kilometer voor de meet liet ik m'n enige metgezellin voor wat ze waard was daar ik toch eens naar m'n voeten wou kijken. Ik stopte aan een hulppost, ergens rond twee uur in de ochtend, en werd getrakteerd op een vijftal goedgeluimde madammen die simultaan 'STRIP-TEASE! STRIP-TEASE! STRIP-TEASE' begonnen te roepen. Ik kon er nog net mee lachen. Net. Toen ze m'n voeten zagen werd het plots heel stil in de tent. Ken je de charpei? Een hoop plooien met daarin een heel heel domme hond? Logisch dat die dingen worden opgegeten, trouwens. Soit, zo zagen m'n voeten eruit, maar met blaren op de plooien en kloven ertussen - een lijk dat veel te lang in 't water had gelegen...
'Stop ermee! Stop ermee! Stop ermee!' zei dat kleine stemmetje steeds weer. Je hebt nog drie à vier uur te gaan, je komt nauwelijks nog vooruit, je glijdt tijdens 't afdalen voort op je blaren, je hebt zelfs vijf blaren onder je nagels, 'Stop ermee verdomme!'.
'En dan een heel jaar in schaamte leven zeker?' antwoordde ik dan.
Doorgaan dus, when the going gets tough weetjeweel...
Resultaat: iets na de vijven zondagochtend snelde ik over de meet - 'k was immers onderweg de pijngrens gepasseerd en die voeten voelde ik niet meer. Endorfines, zoiets.
Sinds vanmiddag mank ik niet meer. De pijn is al lang vergeten. Wat rest zijn een hoop goede herinneringen aan een handvol gelijkgestemden en een Millau die me nog een tijdje zal bijblijven.
Volgend jaar weer, hopelijk...

And I wonder

Still I wonder,
Who'll stop the rain?

Millau 2012 - totaal totaal uitgeregend.
Ik wou, ik kreeg en ik kreeg er bijna spijt van. Bijna.
Net na de foto barstte de hel los. Later meer weer...