Zucht...

Een van de meest deprimerende weerkaarten die ik ooit heb gezien - net alsof een lagedrukschorpioen 't hele zuiden in z'n greep houdt...
Zelfs de nordisten krijgen stilaan genoeg van dit onzuiders weer.

Wegdromer 50

't Was de enige zonnestraal van 't weekend, en onze kleine graver zat er middenin.
Wat er precies tussen z'n voorouders zit weten we niet, maar er zit zeker een stevige mot aardvarken tussen...

Bruno Mars - Locked Out Of Heaven

Panique Celtique

Alweer weekend, en alweer balen.
Alweer ongezien rotweer en twee dagen die in 't water dreigen te vallen.
Wist je dat we dit jaar nog maar één weekend echt zuiders weer hebben gehad? Steevast is 't relatief mooi geweest tijdens de week, en ronduit rot tijdens die twee dagen rust.
Dit is geen toeval meer, dit is treiterij.
Rotweer tussen maandag en vrijdag geeft me energie, maar op zater- en zondag hebben we zon en een licht briesje nodig, merde!
'Ze geven zware zee,' zei m'n collega me 'we zullen de kayaks maar op stal laten en de tonijnen nog een weekje laten aanvetten. Wa peisde?'
Zo kan je 't ook bekijken.
We gaan dus maar een beetje bricoleren.
'k Ben een container aan 't bouwen om 't materiaal in op te bergen als we de zee op gaan voor 'la pêche au gros'. Nu stauw ik immers alles mee op en in Burning Banana - heel onpractisch en heel vervelend.
't Idee is om alles in een soort van torpedo àchter de kayak aan te slepen. Een soort remorque dus.
Een 20cm-dikke pvc-buis is echter een saai ding, op zich.
Er is dus tuning nodig.
'Zou het niet leuk zijn om er een supergrote rugvin van een witte haai op te monteren?' dacht ik op een helder moment.
Zo gedacht zo gedaan, we zijn dus een stukje van een witte haai aan 't bouwen.
De vin meet één meter aan de basis. Geëxtrapoleerd geeft dit een reële haaigrootte van een kleine 10m op - ongeveer de taille van de grootste haai ooit gesignaleerd.
In IJsland, zeker niet voor de kust van Frankrijk.
Stel je voor.
Binnen een week of twee zullen twee kayaks pijlsnel op een overvol strand afstevenen, luid schreeuwend en gesticulerend want achtervolgd door een monsterhaai.
Succes verzekerd.
Paniek eveneens.
We zullen eindelijk 't strand voor ons alleen hebben als we aan land gaan, in plaats van ons een weg tussen de halfgare zonnekloppers te moeten hakken.
We gaan pret beleven, zeker weten.

De Rietmakaak

Reserve Naturelle Nationale du Bagnas, net naast Cap d'Agde.
Purperreiger, Purperkoet, Waterral, Grote Karrekiet, Buidelmees etc.
Oh ja, 'k vergat bijna de Roerdomp nog.
Hilariteit alom, toen iemand vroeg wat dat vervelend gekrijs was.
'Le macaque des roseaux!' antwoordde ik zonder veel na te denken.
'De rietmakaak' - het enige aapje op europese bodem.
'Dat krijsen komt van de mannetjes', voegde ik eraan toe, 'wanneer ze met hun balletjes over de stekelige jonge rietscheutjes schuren.'
Het mens trok ogen alsof ze net een drol van viereneneenhalve kilo had geperst.
'k Kon het me echt niet laten, sorry.

Enne, dat gekrijs kwam van een Waterrral.
Maar dat hadden jullie wel door...

Schone schijn

't Zuiden staat gelijk met platanendreven. Wat de populier is voor Vlaanderen - de boomsoort die om een of andere reden een onweerstaanbare aantrekkingskracht uitoefent op snelrijdende wagens - is Platanus seatibizi voor deze contreien.
Ik heb een haat-liefde-relatie met deze boom.
Ik haat hem omdat hij elk jaar weer miljoenen tonnen hoog iriterend stuifmeel in de atmosfeer pompt.
Het eerste jaar wist ik niet wat me overkwam: tranende ogen, een brandende keel, lekkende neus en niezen alsof ik net vierentwintig lijntjes waspoeder had gesnoven.
Niet te doen.
'Ca vient des arbres!' zeiden de mensen me.
'Awel merci!' antwoordde ik, terwijl ik nadacht hoe ik die rotboom z'n vuile streek betaald kon zetten.
Ik haat hem ook omdat hij gastvrijheid biedt aan gevogelgte non grata als daar zijn stadsduiven.
Stadsduiven schijten.
Stadsduiven schijten op 'onzen otto'.
'k Heb het daar nogal moeilijk mee.
Soit, 'k moet me maar drie kilometer verder gaan parkeren, als 't dat maar is.
Dit brengt me meteen bij m'n lovestory met deze boom.
Platanen worden sinds hun domesticatie schandalig behandeld door ons mensenras. We willen immers dat ze groeien zoals wij 't willen en dus grijpen we elk jaar in. 'Snoeien' noemen we dat dan.
Snoeien wordt echter vaak verward met schrijnwerkerij.
Bij 't laatste haal je materiaal weg en werk je 't stuk zodanig af dat je ingreep als 't ware onzichtbaar wordt.
Zaag je bij een boom een tak weg opan schrijnwerkerij-style - dwz net naast de stam - dan gaat de stam rotten. De eerste regel bij snoeien: laat marge. De stomp zal afsterven, de boom zal zich herstellen en de hoofdtak blijft gezond.
Wij mensen vinden die stompen echter maar niks, en dus zagen we de storende elementen zo kort mogelijk bij de stam af. Oogt veel mooier, vinden we.
Je raadt het al: de wondes gaan rotten, en vermits het kernhout dode materie is zal de rot zich propageren over de hele boom. De boom wordt hol, verliest z'n dragende structuur en op een dag zal een ingenieur 't hele zootje als gevaarlijk bestempelen en de opdracht geven hem om te zagen.
Triest, niet?
Maar, vooraleer meneer de ingenieur er z'n neus insteekt heeft er zich een wonder voorgedaan.
Rottend hout brengt leven, immers.
Het sloopwerk van zwammen en houtwormen zorgt voor een netwerk van gangen en holtes in de op 't eerste zicht zo prachtig onderhouden bomen en dat is ook de beestjes niet ontgaan: bijen en wespen bouwen er hun kolonies in en spreeuwen, parkieten, duiven en Scops-uiltjes brengen er hun jongen in groot.
Platanen zijn heuse kraamkamers: op 't eerste zicht statig en ongenaakbaar, maar vanbinnen rottend en leeg en wemelend van kleine profiteurs.
Zoiets als de overheid, dus.
Vorige week liep ik op zo'n platanenkerkhof rond en zag er de sporen van jarenlange bezetting.
'k Kreeg tranen in de ogen - al had dat meer met die stekende bijen te maken dan met de emotie.
Enkele bijenkolonies waren nog bezet, immers, en hoogst ontevreden met hun nieuwe locatie.
M'n armen zijn een hele week dubbel zo dik geweest.
Wat haat ik die platanen toch.

Ze zeggen dat hij gegroeid is

Rusty Big Boy.
Alive 'n Kicking.
Binnenkort hebben we 'n grote pickup nodig.
I like!

Daar zijn ze weer

Gisteren de eerste Gierzwaluwen gezien en gehoord.
En vanochtend de eerste Nachtegaal.
En de eerste papavers in bloei.
En de eerste belgische nummerplaat.
Summer in the city, verdorie!

Waiting For A Fish

De kop zegt genoeg.
Meer dan genoeg.
De poezen hebben nog steeds honger.
Hun baasje - nou ja - heeft z'n belofte niet ingelost.
Nog steeds niet, eigenlijk.
Ja hij ging ruim voor zonsopgang het ruime sopsel in.
Ja hij peddelde 'I started paddeling and paddeling and kept going' tot ruim voorbij de grote boei van 25m diepte en ja, hij probeerde nijntje te verschalken.
Maar neen nijntje wou niet bijten.
't Zag er nochtans goed uit. Toen we 't strand achter ons lieten wemelde 't in de lucht van krijsende Grote Sternen en Visdieven - een goed teken want 't zijn zij die als eerste de jagende tonijnen detecteren.
Tonijn jaagt sardien.
Sardien vlucht alle kanten uit.
Het oppervlak is ook een kant.
Daar wordt hij gebombardeerd door de sternen.
Incarneer nooit als sardien.
Er was nauwelijks wind, en vanuit zee kwamen ons nog talloze trekkende zangvogeltjes tegemoet, voornamijk zangertjes en een eenzame Boerenzwaluw. Respect, ze hadden er zonet de oversteek van de Middellandse Zee opzitten.
Eens ver in zee zagen we de eerste 'chasses' - hopen sterns die luid krijsend de zee indoken. We stoven erheen en zagen van ver donkere ruggen door het oppervlak klieven.
'Des putains de thons!!!'
Toen we echter op de spot kwamen was de chasse voorbij.
Niets meer.
Hop naar de volgende chasse.
Zelfde scenario.
En de volgende.
Deze keer waren we op tijd. We bombardeerden de anderhalve meter lange joekel (!) met de 'jig' maar joekel wou zoals reeds gezegd niet bijten. Best impressionnant toch wel, als je je realiseert dat je dat monster echt in je kayak wil krijgen.
Er waren veel te weinig tonijnen, ook. Niet de scholen van tientallen stuks zoals vorig jaar, enkel kleine groepjes of eenzame wolven.
Vreemd.
Na een uurtje van sporadische activiteit viel de kermis stil. Geen chasses meer.
We keerden dus terug naar 't strand, vreemd aangekeken door de eerste zonnekloppers.
'Hebben jullie wat gezien?'
'Enkel tonijnen! Des putains de thons!'
Ze keken naar ons en ze keken naar elkaar.
Volgende keer beter, zullen we maar zeggen.

Waiting For A Friend - The Stones (officieuze wegdromer 50)

Tuna Countdown

't Is eindelijk écht lente, denk ik, hoop ik. De wind is gaan liggen, en dus heeft de zon niet veel moeite om de temperaturen best aangenaam te maken. Frisgroen overal, kwetterende wilde kanaries, krijsende sternen, overal jonge konijntjes - zelfs onder m'n wielen, haha - orchideeën in de bermen, en eindelijk, eindelijk, terug vrolijke rokjes kwispelend op de voetpaden. Je zit 'in de bouw' of niet.
De ongewoon overvloedige regenval van de voorbije weken heeft echter voor een aangenaam neveneffect gezorgd. De rivieren brachten een enorme hoop sedimenten naar zee en dat lekkere spul is prima voedsel voor de sardientjes in de kustwateren.
Waar sardien is zit tonijn, zegt het Sètoise spreekwoord, en dus tellen we af naar zaterdag.
Nog tweeëndertig uur en we schuiven de kayaks het ruime sop in, voor de eerste tunafishpoging van 't jaar.
Het ideale scenario:
Op vijf kilometer van de kust donderen we middenin de 'chasses de thong' aka jagende tonijnen.
We gooien uit, een veertigkiloër snapt de 'jig' en gaat er als de weerlicht vandoor.
We geven hem tweehonderd meter ruimte, beginnen hem binnen te ratelen, geven hem weer ruimte etc.
Lees deze zin vijftig keer.
En nog eens vijftig.
Uiteindelijk hijsen we nijntje in de kayak, persen hem in de zeshonderd speciale blikjes 'instant sushi' en keren afgemat maar klassiek voldaan terug naar 't strand, waar we uiteraard een groot vreugdevuur ontsteken en een magnumfles blauwe Chimay kraken, elk.
Nog eenendertig uur, en drie kwartier.

Over leven

Een subtiele verandering in de baseline, jawel. Zuid- of Noord-Frankrijk maakt immers geen verschil, 't zijn toch allemaal fransen en of 't nu 'Languedociengs' of 'Chti's' zijn maakt hoegenaamd geen zak uit.
Allemaal dezelfden, allemaal even onuitstaanbaar. Niets lijkt zo goed op een Fransman als een andere Fransman, immers.
Graptje, uiteraard! Zoveel geografische verschillen, zoveel verschillende 'terroirs', zoveel mentaliteitsverschillen. Dé Fransman bestaat niet. Er zijn meer verschillen tussen een Westvlaming en een Brabander dan tussen een Vlaming en een Bretoen, om maar wat te noemen.
Soit, voer voor de puristen. Feit is dat ik toch wel wat gesteld ben op deze blog en als ik de statistieken mag geloven doe ik er elke maand meer lezers plezier mee - of zijn er elke maand meer die 'per ongeluk' op de site botsen. Fijn, dank jullie wel! Vermits we op 't puntje staan om onze krabbels onder een papiertje te zetten dat ons in 't departement 59 'Le Nord' zal verankeren en we hier dus binnenkort onze spreekwoordelijke schup gaan afkuisen zet ik deze blog zoals een tijdje terug reeds aangekondigd gewoon door.
'Over leven in Frankrijk', dus. 'k Vind daar in 't noorden wel genoeg stof om over te schrijven.
Dagdagelijkse dingen.
En heel wat niet-alledaagse, hopelijk.

Wegdromer 49

Levellers - The Boatman 

If I could choose the life I please

Then I would be a boatman
On the canals and the rivers free
No hasty words are spoken
My only law is the river breeze
That takes me to the open seas
If I could choose the life I please
Then I would be a boatman

If I could choose the life I please
Then I would be a rover
And if the road was not for me
Then I might choose another
Cross mountains and the valleys deep
Where I will take these weary feet
If I could choose the life I please
Then I would be a rover

But these things they're so hard for me
I cannot choose my own destiny
And all the things that I want to see
Are so unclean

Well I wish I could choose the life I please
But I am not a free man
Others rule my destiny
But my will's never broken
I know someday I will be
Everything that I dreamed I'd be
And when I live the life I please
Then I will be a freeman.

I know someday I will be
Everything that I dreamed I'd be
And when I live the life I please
Then I will be a freeman.

And when I live the life I please
Then I will be a freeman.

Heimwee naar de Muur

Niet eens 10° is 't vanmorgen, hier in Sète, bij mijn weten nog steeds 't zuiden van Frankrijk - de streek waar zoveel mensen hun paasvakantie doorbrengen omdat 't hier zogezegd 'altijd mooi weer is'. 

Vergeet het. Koude wind en zware bewolking. En 't regent schorseneren. Het enige wat mooi is dit moment is het gevoel na de fantastische Ronde gisteren, er echt van genoten. Fijn onze Vlaamse Ardennen nog eens terug te zien, ze krijgen nu de rust terug die ze verdienen. 

We hopen er trouwens binnen korte tijd terug te zijn - 't gebeurt immers niet elke dag dat je peter wordt. Of een huis koopt.

Fingers crossed.

En toch blijf ik fan van 't oude parcours. De Muur uit de ronde halen doe je niet, denk ervan wat je wil.