Bier en wafels

't Is fijn weer even in 't noorden te zijn. Even goeiedag zeggen en verjaardagsfeesten met onze tweede familie in Le Nord - bienvenue chez les Chti's - en vanaf morgen ben ik weer voor tien daagjes een Horebekenaar. Als er een moment niet mag gemist worden in Casa Molina dan is het wel de Ronde van Vlaanderen, en zolang de molen van ons is zal deze sportieve hoogmis in situ worden meegemaakt. Een grote flatscreen, een bak Ename, veel volk op straat en een helicopter boven de tuin, dat is de Ronde. Dit jaar gaat er, net zoals alle andere jaren, een weekje lenteschoonmaak aan vooraf: haagscheren, onderhoud van de molenromp en preventief behandelen van het houtwerk, en dan kan de Reus er weer voor een jaartje tegen.
'k Ben er trouwens nog niet in geslaagd om onze franse vrienden warm te maken voor het koersgebeuren, maar als ik me 's zondags aan 't wafelenbakken zet liggen ze aan mijn voeten en eten ze uit mijn handen. Letterlijk dan.'k Heb hen immers geconfronteerd met de wafels op mijn grootmoeders wijze en 'les gauffres d'Erika' zijn hier in de hoofdstad van Frans-Vlaanderen sinds vorig jaar een begrip geworden - waarmee ik hen meteen een stukje van hun oud-Vlaamse cultuur heb teruggegeven...

Terug naar Mc Gyver

'k Heb m'n gedachten graag op een rijtje, wanneer ik een blogbericht post. In periodes van interne seïsmische onrust zal je me dus niet gauw achter m'n scherm zien kruipen. 'Ben je 't leven daar in la douce France al een beetje gewoon?' wordt me vaak gevraagd.' 't Is daar toch een ander tempo dan hier hé?', durven ze'r dan nog aan toevoegen. Yeah right, denk ik dan. Misschien als je gezond en gepensionneerd bent en als je huisje is afbetaald, dan gaat het leven wellicht z'n kabbelend gangetje en volstaan een glas rode wijn, een baguette, een stuk schapenkaas en een handvol olijven om je perfect gelukkig te voelen. Als je echter een windmolen te koop hebt, je werkloosheidsuitkering van november-december-januari nog steeds niet is uitbetaald, je nog een aantal verplichtingen in Vlaanderen wil nakomen, een krediet én een huur moet afbetalen, de lokale arbeidsmarkt oververzadigd is, elke wijnrank die eventueel kon of mocht gesnoeid worden is kortgezet en zowat de halve stad ofwel met z'n hoofd in een emmer woont of met z'n gat over de pot zit gedrapeerd vanwege de zoveelste buikgriepepidemie, dan liggen de kaarten lichtjes anders. Neem dat 'rustige leven' dus maar met een stevige schep zeezout. 't Leven is hier niet minder stresserend dan in 't noorden. Voorlopig toch. Maar weet je, klagen is een woord dat ik uit m'n woordenboek heb gescheurd. Problemen bestaan niet, er zijn alleen maar oplossingen.
Enkele voorbeelden. Na maandenlang aandringen en geduld veinzen komt er eindelijk schot in m'n arbeidsperspectief. M'n dossier bij de lokale VDAB, alias de Pole Emploi, is eindelijk compleet en daardoor zal heel spoedig m'n uitkering voor de drie maanden non-activiteit worden uitbetaald. Niet dat de Franse administratie trager of onkundiger is dan de onze - 'k herinner me nog heel goed welke lijdensweg 't is geweest om iemand met de Franse nationaliteit in Vlaanderen een rijbewijs te laten halen - 't Is hier gewoon anders en als je'r niet middenin zit weet je niet in welke valkuilen je zou kunnen donderen. 'k Heb echter 't survivalparcours zonder al teveel kleerscheuren en bloedverlies afgelegd en over dit themaatje zal ik nog eens een apart bericht posten. 't Kan de toekomstige gettolafrancers alleen maar een grote stap vooruit helpen.
Er heeft nog een andere positieve arbeidsgerelateerde aardverschuiving plaatsgevonden, een tiental dagen terug. 't Begon met een telefoontje. 'Of 't waar was dat ik werk zocht in de bricolagesector?' en of 't me niet interesseerde om eens kennis te komen maken. Dat was veruit 't beste telefoontje dat ik de laatste maanden vanuit Frankrijk had gekregen. Aan de lijn hing de patron van een bedrijf gespecialiseerd in schoonmaken, verven en 'multiservices'. Voor dat laatste luik bleken ze op zoek naar iemand die niet echt gespecialiseerd is in een of andere tak, maar handig is op zowat alle niveaus en goed z'n plan kan trekken in situaties die niet uit 't boekje komen. Iemand die graag trots is op z'n werk en de zaken serieus aanpakt. Ook iemand die ze kunnen vertrouwen wanneer ze hem alleen op een klus afsturen. Een hoop vereisten die blijkbaar bijzonder schaars zijn in deze regio of zoals een vriend me ooit zei: gasten zoals jij kunnen hier goed hun boterham verdienen. Wat ze zochten was dus een soort Mc Gyver, mijn grote idool uit m'n jonge jaren. Zelden een sollicitatiegesprek gevoerd dat me zo op 't lijf was geschreven. Van 't een kwam 't ander en 'k ben dus reeds een tijdje op proef en vul m'n dagen met korte interventies: sloten herstellen, badkamermeubels installeren, appartementen uitbreken, gyproc zetten, waterleidingen herstellen of herleggen, boobytraps plaatsen, mitrailleurs op pick-ups monteren etc. Pleisteren en verven nemen de collega's voor hun rekening. Een droomjob. Voor mij toch. Heel afwisselend, heel creatief en heel leerrijk - en met de Leatherman die m'n vader me ooit kado gaf los je de helft van de werken op. We zijn eindelijk terug vooruit aan 't gaan...

Mea culpa

Beste blog. 't Spijt me heel erg dat ik gedurende meerdere weken geen aandacht aan jou heb besteed. Weet echter dat je bijna elke dag in mijn gedachten bent geweest en dat ik me een beetje heel erg schuldig voel, 'k ben immers tamelijk op jou gesteld en 't doet me pijn jou zo lang eenzaam en alleen op een stukje metaal ergens ver weg tussen miljoenen onbekende sites te hebben gelaten. Hopelijk was 't er niet te koud, daar in je ondergrondse bunker diep in de Rocky Mountains, of onder een of andere wolkenkrabber in Manhattan, of waar de server die jou als cocon dient zich ook moge bevinden...
Misschien moet ik m'n ontrouw maar eens goedmaken. Zal ik jou een naam geven? Als zelfs de eerste de beste ordinaire gps er een krijgt, waarom zou jij dan gedurende al die tijd naamloos moeten blijven? Hoeveel mannen doden immers de eenzame weg naar 't werk niet door 't substituut van een vrouwenstem die hen zegt waarheen ze moeten gaan? Of compenseren het gebrek aan huiselijke autoriteit of kartografische onkunde niet door vrij en zonder vrees hun vrouwelijke gids uit te kafferen voor al wat stout en vuil is in deze wereld?
Corinne, Aurélie of Françoise lijken me wel wat. Alleen, 'k denk niet dat Célia zo'n blijk van intimiteit zal appreciëren. 'Zit je weer op Corinne?' is een vraag die ik ten allen tijde wil vermijden. Too much too risky. Laten we dus gewoon maar goede maatjes blijven, jij en ik. Enkele weekjes radiostilte drijven ons heus niet uit elkaar...