Melopee revisited

Onder de zon schuifelt wat ooit een rivier was
Over wat rest van die rivier schiet de zinderende zon
Onder de aangeschoten zon op de restrivier schiet de kano naar open water
Dwars door het hoogriet en een stuk trager langs het nederwiet
schiet de kano naar open water
schiet met de zinderzon op de achtersteven de kano naar open water
Zo zijn ze broeders naar open water de kano de zon de rivier en de mannen
Daarom schieten de zon en de mannen samen naar open water

Naar Paul van Ostaijen, 
met een vette knipoog naar Anoniem uit Onbekend

Wegdromer 104

Een van die duos waar ik onvoorwaardelijke fan van ben...

The Trooper Overture - 2CELLOS

En de zwaluw...

Mixin' concrete layin' brikz.

Ze bouwde voort. 

Ben zo verdomme content dat onze stal - na een jaartje pauze - opnieuw in gebruik is genomen.

Sinds een week is het luchtruim boven onze binnenkoer dé spot in La Bassée waar je 't meeste kans maakt een zwaluw op je bakkes te krijgen.

Voorlopig is hun renovatieproject nog in volle ruwbouwfase maar de beestjes schijnen stevig op te schieten, zeker nu zich plots een gloednieuwe leverancier heeft aangediend.
Klaargemaakte cement, aan huis geleverd, gratis en voor niks. 

Die Vlamingen maken de marché naar de kloten, hier in Noord-Frankrijk. 

'On reprend simplement ce que nous appartenait!' aka we nemen gewoon terug wat van ons was, antwoord ik dan altijd. 

Tot de laatste morzel grond.

Zwaluwnesten inbegrepen.

Twaalf uur. Middagpauze.

Annika & Paivi UPDATE 4

Exact één maand zijn ze onderweg, onze twee Wespendieven.  Annika bereikte gisteren Rusland en heeft er inmiddels een slordige 9000km opzitten. Nog een paar dagen en ze is thuis.

Paivi zit momenteel nog in Turkije, na reeds 8000km. Ben curieus of ze de Zwarte Zee via Turkije of via de Kaukasus zal omzeilen. Of gewoon middendoor - 't zou de eerste keer niet zijn dat een Wespendief zo'n shortcut zou maken...

Project Souquillou

Traditionele 'Haida' kano - First Nations - Pacific Northwest - CR Don Hitchcock 2012

De bouw van 'Souquillou' is alweer een stukje concreter geworden. 

Wat doe je immers als je aan een project begint zonder over het juiste materiaal te beschikken? Zonder professionele zaag- en schaaf-machines? Grote koppels, grote zaagbladen, brede messen en dikke vette Watts?

Het maar met hamer en beitel doen?

'Ta bite et ton couteau'? - no comment - maar wel een heel kleurrijke uitdrukking.

Of toch maar een sponsor zoeken?

Een grote muil en stevige argumenten. 

Soms is 't gewoon een kwestie van lef hebben.

Ofwel geloven Amerikanen in je, ofwel niet.

Wel dus. 

We zijn weer een stap verder.

Binnen een week wordt hij geleverd, de ceder. 

De zomer gaat naar zaagsel ruiken.

Meer weten?

Alive 'n still kicking

Gisteren kwam eindelijk het lang verhoopte mailtje uit Kathmandu. M'n vriend Gokarna zou 'physically okay' zijn, alsook z'n familie en z'n buren. Nu goed, hij leeft nog steeds onder een dekzeil en zal 't bijgevolg niet meteen geweldig naar z'n goesting hebben, maar ze léven verdomme. 

De Nepali kennende zal ook deze miserie over enkele weken of maanden in z'n juiste context worden geplaatst. Positieve ingesteldheid, weetjewel. Nepali kijken vooruit. 'No problem' is hun leitmotiv. Voor alles hebben ze een oplossing. Zet gedurende een jaartje eens al onze regeringsleden op stal - korrels en water - en vervang ze door één buslading willekeurig van de straat geplukte Nepalezen. 

'k Durf er veel op verwedden dat ons land er na zo'n rustpauze zonder gekibbel, oeverloos gezaag en dagdagelijks getouwtrek voor media-aandacht een stuk beter zou uitkomen dan je zou denken. Tuurlijk zal er ook wat getrek en gesleur zijn, maar 't voordeel is dat we ons deze keer niet de vraag zouden hoeven te stellen wààrom we'r niets van verstaan. Tuurlijk zullen er af en toe hoogst vreemde beslissingen worden genomen - alleszins niet meer dan nu - en tuurlijk zal 't even wennen zijn aan die offerandes van rijst, rijpe papayas, roepies en pas geslachte kippen aan Manneken Pis, maar 'k ben er zeker van dat we'r meer de humor van zouden inzien dan het eventuele ongemak.

Whatever. De Nepali spirit. Om die te breken is meer nodig, dan zo'n trillinkje van 7.9 op de schaal van Richter.

Wegdromer 103

...

Mykonos - Fleet Foxes

De pijn van cartografie...

Bron: www.nytimes.com

Zonet op een kleine mijn aan info gebotst. Nepal, again. Cijfers en kaarten. Je zou voor minder de fles in duiken.

Tuurlijk weet ik dat aardbevingen er de normaalste zaak van de wereld zijn. De Himalaya bestaan net dankzij die verplaatsingen van miljoenen tonnen gesteente. Het Indisch subcontinent dat als een bulldozer tegen Eurazie duwt, oude zeebodem en zeesedimenten die worden samengeperst en opgestuwd. Een conservenblik in een bankvijs. Soep met ballen. Jaren van enthousiasme voor de klas. Geologie voor eerstejaars. 

En toch ben ik niet gelukkig, met die platentectoniek. Die verdomde klotige platentectoniek. 

Tuurlijk zijn er mensen op die geologische tijdbom gaan wonen. Vruchtbare aarde, een zalig klimaat, wat wil een mens meer. Om van 't natuurschoon maar te zwijgen. Nu goed, tot honderd jaar geleden bracht dat natuurschoon geen brood op de plank. Tot er iemand ontdekte dat het hoogste punt op deze aarde net daar lag, op de grens met Tibet. 'Because it is there'. Mallory & Irvine. Norgay & Hillary. Duizenden dode klimmers later.

Toerisme hield in de bergachtige gebieden de ontvolking tegen. Integendeel, elk jaar ontspruiten meer en meer lodges op grotere hoogtes. Booming business. Wat veertig jaar terug een donker tochtig hol was waar yaks de winter doorbrachten is vandaag een bloeiend dorp met airco en internet. Namche-Bazar, Everest-regio. Google-Earth is overal.

Toerisme is de bron voor inkomsten voor het land. Annapurna, Langtang, Everest, 't zijn slechts enkele van de meest legendarische treks op deze planeet. 

Ik ben altijd van Nepal blijven houden. 

Dankzij de platentectoniek. Ondanks de platentectoniek.

De Langtang is verwoest. Ik mag niet denken aan wat er is over gebleven van het gebied waar ik in 1998 met m'n Nederlandse metgezel door trok. De beste bergkaas die ik ooit proefde. Spaans procédé, in een kaasmakerij gebouwd door Zwitsers. Prachtige herinneringen. Prachtige mensen. Het hart op de handen. Oprecht, eenvoudig, mooi en echt. 

En nu dit. 

Alsof een burgeroorlog niet genoeg was...

Bron: www.nytimes.com

Meer weten?

Wegdromer 102

Voor Gokarna en de zijnen...

Waiting For A Friend - The Stones

Waiting for a friend...

De aardschok in Nepal, bijna een volle maand later. 

Net zoals zovele anderen wacht ik nog steeds op nieuws van een vriend. 

Gokarna is meer dan een vriend, eigenlijk. Gedurende tien dagen was hij m'n enige metgezel aka brother in arms tijdens een knettergekke roadtrip door de zuidelijke contreien van Nepal, op zoek naar vogels en plekjes natuurschoon die alleen hij scheen te kennen. 

Hij was het, die als eerste hoog in een boom zat terwijl enkele neushoorns ons op minder dan twintig meter passeerden - en ik maar van die verdomde gladde stam afglijden, m'n billen toeknijpend en hopend dat die beesten echt zo blind waren als men beweerde. 

Hij was het, ook, die me redde van een pijnlijke dood toen ik - diezelde Dag Van De Neushoorns - per ongeluk op een krokodil wou gaan zitten. Voor wat het waard is: na zonsondergang lijkt élke krokodil op een boomstronk...

Gokarna was het, die de nagelnieuwe tijgersporen ontdekte 'they are presh, my friend, béééry presh, we hab to pollow them and you take pictures of tiger!' - Nepali kunnen de 'f' niet uitspreken. Ieder jaar vallen er doden door kwibussen die op dat soort voorstellen ingaan. Niet met den dezen, toen. Een prachtige foto van die pootafdruk was me meer dan voldoende. 

Hij was ook diegene die me vertelde dat hij - hij was net 42 jaar geworden - z'n familie ging vragen om hem een vrouw te zoeken. Ook al had het me moeite gekost om recht te krabbelen, toch discussieerde ik met hem tot een kot in de morgen - en tot alle flessen Kukuri Rum leeg waren - over de lichte verschillen tussen zijn cultuur en de mijne. Nu ik eraan terugdenk, wat heb ik toen een hoop onzin uitgekraamd...

Gokarna hield woord, trouwens. Hij trouwde twee jaar later met z'n 24 jaar jongere madam - de snoeper - en ze paarden er samen een leuk gezinnetje op los. Ze bleven gelukkig gespaard van de burgeroorlog, gingen samenwonen met enkele dozijnen familieleden in Kathmandu en Gokarna is nog steeds de 'tourist guide' van bijna twintig jaar geleden.

Tien jaar terug had ik bijzonder concrete plannen om met hem opnieuw rond te gaan hossen. Bedoeling was om de najaarstrek van Arenden en Kraanvogels in de vallei van de Kali-Gandaki te gaan spotten, net nadat ik in m'n eentje de Annapurna-trek zou hebben afgerond.

Ons avontuur sprong echter af, op de laatste nipper, daar ik twee weken voor 't vertek ergens op een andere trektelspot tegen Célia botste. Ik annuleerde Nepal en gooide het via een paar omwegen over een franse boeg. De rest zijn herinneringen...

Gokarna lijkt onbereikbaar. En ik maak me zorgen.

't Zou stom zijn, de dupe te worden van de natuur die z'n hele leven is.
En ook al had hij de verschikkelijkste zweetvoeten die ik ooit heb beleefd, dat wil daarom nog niet zeggen dat hij een gebouw op z'n bakkes moet krijgen...

Wegdromer 101

Aubers Ridge British Cemetery - Aubers

9 mei 1915. Dag op dag 100 jaar geleden werd het offensief op 'Aubers ridge' ingezet - een schakel in het grote offensief van Artois in het eerste jaar van de Eerste Wereldoorlog.

Honderdduizenden jongens zouden in de maand die volgde nooit meer naar huis terugkeren. Fransen, Engelsen, Ieren, Schotten, Indiers, Nepalezen, Nieuw-Zeelanders, Australiers, Duitsers en Oostenrijkers. 

Aubers Ridge aka de rug van Aubers is een heuvelrug hier enkele kilometer vandaan, een flinke 20 km ten zuiden van de Kemmelberg. Strategisch van belang, in mei 1915 bezet door Pruisische troepen en bijgevolg een netel in de slip van de geallieerden. 

Eind juni 1915 was Aubers Ridge nog steeds in handen van de Pruisen. 

Wandel over de kerhoven, hier in de buurt, en kijk naar de data.

En schaam je vooral niet voor de tranen in je ogen...

Hurt - 2 Cellos

De eerste snee

Z'is binnen, de eerste snee. Zwaar gecontamineerd met 'bouton d'ors', zuring en jonge distels en bijgevolg waardeloos voor dagelijks gebruik. Komt ervan als je jarenlang intensief laat begrazen.

Afvoeren dus, die handel. De eerste de beste beek in, die miserie. 't Zal ons jaren vergen om dit terrein armer te maken maar we hebben tijd. En geduld. En een geniepige bosmaaier.

De volgende snee zal een stuk beter zijn. 

Hooi van eigen land. 't Is een begin.

Annika & Paivi UPDATE 3

Annika & Paivi - 4 mei 2015

Terwijl de eerste Spotvogel een hels kabaal in onze veldesdoorns maakt zijn Annika & Paivi alweer twee weken onderweg.

De kaart dateert van 4 mei, wat zeggen wil dat Annika (het linkse traject) er toen 4.200km op had zitten. Paivi 'slechts' 3.286km.

Annika zat op 4 mei in Egypte en Paivi zat niet zo heel ver weg uit de buurt waar haar vriendin twee weken ervoor was vertrokken. 

Tijd om die afgezaagde zin weer eens boven te halen: ze blijven me verbazen...

Annika is vandaag wellicht reeds de Bosporus gepasseerd en pijlsnel op weg naar Finland. Ze vliegt, letterlijk. Tegen een gemiddelde van 300km per dag. Exact, 300km.

Ze blijven me verbazen, die trekvogels...

La Voix du Nord (2)

En toen was 't de beurt aan Célia.

Die reporter van La Voix du Nord begint hier stilaan kind aan huis te worden...

Meer weten?