Deining

Geweldige deining op zee vandaag. Golven die metershoog tegen de kering kaatsen en toch, stralend zonnetje en geen zuchtje wind! Het antwoord? Een depressie boven Corisica! Woelige zee ginds en haar golvende horden die de boodschap als snelle ruiters naar alle hoeken brengen. En dus ook naar ons Sètje. Prachtig, niet?

Wazawidu (with the drunken sailor)

Reeds jàààààààààren droom ik ervan een eigen vaartuig te bouwen. Liefst zo simpel, goedkoop en sterk mogelijk. Je zal wellicht weer zeggen dat sterk en goedkoop niet samen gaan maar waar hun huwelijk stuk loopt kan een creativiteitstherapie wonderen verrichten. M'n grote idool is dan ook Thor Heyerdahl, de legendarische Noor die met z'n balsavlot, de Kon-Tiki (zie foto), de Stille Oceaan overstak.
Wie grote dingen wil doen moet echter klein beginnen. Vermits ik m'n roeiclub vaarwel heb gezegd - 'k kon me hoe langer hoe minder echt uitleven vanwege de te gezapige mentaliteit van m'n mederoeiers en stuurman - heb ik besloten m'n eigen zeekayak te bouwen. M'n eerste eigen boot! Een zeekayak! Zo een van die hele lange dingen waarmee de Inuit op walvissen jagen, of op andere Inuit uit een vijandige clan. Inspiratie voor dit fantastische project haalde ik uit de Mythbusters, een stel dolgedraaide Amerikanen die allerlei mythen op hun waarheidsgehalte testen en die niets liever doen dan vanalles de lucht in laten vliegen. Bijvoorbeeld: is het waar dat je met dynamiet een niet uitgekuiste betoncamion weer proper kan maken? Klopt het dat je een waterverwarmer in een raket kan transformeren? Kan je met een vuurwapen echt een gasfles laten ontploffen? Stuk voor stuk belangrijke vragen waarop de antwoorden in onze dagelijkse bezigheden bijzonder nuttig kunnen zijn. De serie is dan ook waanzinnig populair en ik ben uiteraard stikjaloers op de makers ervan.
Soit, Jamie en Adam hebben een tijdje terug bewezen dat je met powertape 'duct tape' een boot kan maken. Geweldig, die aflevering. Zij kozen voor een zeilboot, ik voor een kayak. Zij kozen voor een stalen frame, ik voor pvc en 'contreplaqué' alias 'multiplex'. Het concept is van kinderlijke eenvoud: een houten kribbe (moet ik nog patenteren) en daarrond een stel pvc-buizen met diameter 32. Rond deze structuur span je vervolgens ettelijke lagen powertape en klaar is je boot. Het plan: gïnspireerd op Inuitkayaks, klassieke zeekayaks etc. De afmetingen: berekend op de lengte van m'n benen, de diameter van m'n dunne darm om 6 uur 's morgens, de breedte van m'n gat en de hoogte van m'n navel in zitpositie. Smijt dit alles in een bouwtekening en je bekomt een bijzonder gepersonaliseerde kayak.
Voor 't ogenblik is de kribbe van m'n Wazawidu I klaar en zijn de eerste buizen aan elkaar gelijmd. Buurman Nasser zei me vanavond 'Bart wat steek je nu weer uit?', doelend op de geur van vernis en pvc-lijm die traag maar gestaag z'n winkel binnendreef. 'Ik ben een boot aan 't bouwen, niks aan de hand!', antwoordde ik droog. Als Grissom uit CSI-Miami een zeilboot in z'n garage kan bouwen, dan kan ik toch wel een simpele kayak in ons appartement in elkaar flansen, zeker? Van vier meter, weliswaar. Godzijdank dat Célia niet zo'n moeilijke is. To be continued!

De kakstroet

Waarmee zal ik beginnen? Met de mededeling dat we vandaag een van de iconen van Sète hebben gesloopt? Of met te vertellen dat ik net officieel ben gestart met een nieuw fantastisch en wereldveranderend bouwproject?
Met het eerste maar. Weet je, wij wonen in de Avenue Victor Hugo - zo zijn er wellicht vijfduizend in Frankrijk, net zoals de 'Avenue de la République', 'Av. de la Liberté', 'Av. Charles de Gaulle', 'Av. Jeanne d'Arc' en 'Av. de la Corruption'. Die fransen en hun chauvinisme toch, soms op het karikaturale af. Soit, de Av. Victor Hugo is een van de half dozijn met platanen omzoomde straten in Sète en wie bomen zegt zegt 'Spreeuwen!' - juist ja maar onderbreek me nu efkes niet - 'duiven!!!' - ook juist maar ga je nu efkes zwijgen? - 'Stihl motorzagen!' - ja neen hé, wie bomen zegt zegt honden, toch? Viervoetige snuffelaars die door het gebladerte, en vooral de tronk hout die dit torst, worden gestimuleerd te zeiken en de boel onder te schijten.
De Av. Victor Hugo is een schijtstraat, of zoals ze 't bij ons zeggen 'een kakstroet'. Nergens vind je zoveel drollen op het voetpad als hier, niet te doen. Een gruwelijke afkeer heb ik van dat hondenvolk. Nu goed, er zijn er die het warme tweehonderdvijfenvijftig gram wegende pakketje netjes in een zakje wentelen en het daarna in een vuilbak kieperen, maar het gros maakt zich gewoon heel snel uit de voeten als Ludovic, Dafalgan of Paracétamol z'n kont terug de lucht in steekt en blij kwispelend met z'n achterte pootjes op de klinkers krabt. Ik hààt hen, die vaak stokoude door een gletsjer uitgespuwde bonhommetjes en verfrommelde oude jongedochters met hun stinkende mormels. Nu het voetpad door die tramontane vol bladeren ligt is de leute uiteraard compleet. Stap nooit, NOOIT, op een hoop bladeren want je weet maar nooit of er geen smeuïgaard in hinderlaag onder verscholen ligt.
Nu goed, niet alleen viervoeters voelen hun darmen op kruissnelheid komen in onze straat, ook bepaalde tweevoeters doen zeker niet onder. Niet dat ze zomaar op het openbare wegdek hun broek laten zakken - 't zou er nog aan mankeren - maar wel dat ze tegen de gebouwen zeiken. Sommige gebouwen. Eigenlijk één specifiek gebouw. De 'Clarissa', want zo heet het geval, oefent een onweerstaanbare aantrekkingskracht uit op iedereen die met een stuk in de kraag en een volle blaas de Victor Hugo door moet. Het gebouw heeft namelijk een twaalftal steunmuren die circa 70cm dwars op de buitenmuur zitten met dezelfde afstand ertussen. Die unieke bouwtechnische configuratie maakt dat het gebouw lijkt op een immens urinoir: twaalf nissen die voldoende intimiteit bieden voor een weldoende vlaag van opluchting. De Clarissa is niet alleen berucht in Sète, maar ook ver daarbuiten. Op pagina 67 van de Trotter, 'Trekken door Zuid-Frankrijk, Italië en de gelijkaardige streken in noordelijk Afrika' staat zelfs letterlijk '...en wie geen zin heeft om enkel voor een snelle plas verplicht te worden minstens anderhalve euro neer te tellen - de prijs van de minimale consumptie in een doordeweekse bar - kan voor z'n boodschap terecht op de buitenmuur van de 'Clarissa' in de Av. Victor Hugo.' Zelf heb ik dit nooit mogen uittesten, maar ik kan me bijzonder goed inleven in m'n bezopen medemens en ik geef hem volkomen gelijk. Zeik onder, die Clarissa! Velen zijn me voorgegaan want de stank is er niet te harden. Was, want 't is zover gekomen dat de bewoners van het gebouw besloten hebben paal en perk aan dit typisch Sètoise volksgebruik te stellen. Gisteren en vandaag hebben we alle nissen dichtgemetst. Een voor een. Twee dagen metsen in de stank van bier-, pastis-, en wijnhoudende urine! Wij hebben pas een reden om in staking te gaan en de halve stad plat te branden!
De Clarissa zal dus vanaf vandaag haar kwalijke reputatie kunnen oppoetsen. Hopelijk gaan de zeikers ons eigenste portaaltje niet uitkiezen als nieuwe lozingsplaats. 't Is al goed sommige honden net ervoor keutelen...
En dat nieuwe project? Daar heb ik 't een volgende keer wel over!

Tramontane!

Stevig windje sinds vanmorgen en wat zien we weer op onze goeie ouwe weerkaart? Een lagedrudrukgiebiedje, als vanouds, een gulzig zuigertje, een groot weergat, een dampende depressie, een akelig afvoerputje. Pal boven de Golf van Genua. Mistral in de vallei van de Rhône, Tramontane in de Languedoc-Roussillon. Stevige rollers worden bijna over de hele breedte van de Etang de Thau opgezweept en laten het waterpeil aan haar oostzijde, onze zijde dus, met tientallen centimeter stijgen. Bijna wolkenloze hemel, alleen jammer van al die prachtig gekleurde herfstbladeren die nu massaal van de bomen waaien...

Man At Work

Verhuizen naar Frankrijk is wellicht een van de meest radicale dingen die ik ooit heb gedaan. Naast m'n voorraad zelfgemaakt buskruit over tientallen confituurpotten te verdelen en in m'n vaders garage te verbergen - hoezo pa, heb ik je dat nooit verteld? oeps!, geografie te gaan studeren, hartje winter een kleine week in de Ardennen op survival te gaan, een relatie te beginnen met een Roosdaalse, alle stelen van m'n ex-schoonvader te breken, een molen te kopen, een relatie te starten met een Française en aan de band in de nachtploeg van een valiezenfabriek - zo van die heel stevige en heel dure, ze hebben hun hoofdkwartier in Oudenaarde - te gaan werken. Arme ouders, die van mij...
Zonder daarvoor in melancholische en al te persoonlijke zever te moeten vervallen ben ik eigenlijk tenslotte een kleine kopie van m'n vader geworden - een man van veel te weinig woorden met handen van goud. Zeg je metsen dan metst hij dat, zeg je lassen dan krijg je de fijnste 'soudures' die er bestaan, zeg je loodgieterij dan herstelt hij dat, zeg je 'elentriek' dan regelt hij dat, en zeg je schrijnwerkerij dan zaagt hij dat properkes op maat. 'k Heb eigenlijk een enorme bocht gemaakt in m'n leven om practisch op hetzelfde punt als hem te belanden en ja, volgens Freud leid ik wellicht aan een of ander jeugdsyndroom dat m'n onderbewustzijn ertoe dwingt aan het geïdealiseerd beeld te voldoen dat ik altijd van m'n vader heb gehad, maar soit daar gaat heb ik het nu niet over. Waar ik het wel over heb is dat ik eigenlijk voor de eerste keer in m'n leven - eigenlijk de tweede want leraar spelen in avondonderwijs was ook best de moeite - een beroep heb dat me bevalt, ook al ben ik daarvoor een slordige duizend kilometer zuidwaarts moeten gaan en wat meer is, ik combineer hier m'n vier grote liefdes: Célia, geologie, ornitolgie en bricologie. Célia is nogal evident, geologie ook met Pyreneeën, Centraal Massief en Alpen vlakbij - als je wil zal ik 't nog wel eens uitleggen, 't begon allemaal met Pangea weet je -, ornitologie is dagelijkse kost - in Vlaanderen nam ik nooit m'n verrekijker mee naar 't werk, hier heb ik hem altijd bij de hand en m'n collega's verschieten zelfs niet meer als ik plots m'n truweel of boormachine laat vallen en m'n kijkding neem om een passerend PZB (un petit zozio brun) te bewonderen - en met bricoleren tenslotte verdien ik m'n dagelijks brood - een lekker terre-à-terre-beroep waar je aan 't eind van de dag tenminste met voldoening achterom kan kijken. Blijgezind naar 't werk, blijgezind weer terug naar huis. Ze betalen me hier om plezante dingen te doen en de Mc Guyver uit te hangen. En oude menskes te pluimen. Goe bezig! ;-)

Spreeuwenspek voor de valkenbek

Vanavond weer ontzettend genoten van ons dagelijks Spreeuwenspectakel. Zoals steeds net na zonsondergang. Ik begin te denken dat er echt wel een Hoger Doel zit achter de capriolen van de Spreeuwenbal. Zonder me zelfs nog maar in de materie verdiept te hebben denk ik dat het spectakel ondermeer dient om andere Spreeuwen te lokken om nog talrijker de nacht in te gaan. Het gedoe moet immers van zeer ver zichtbaar zijn, en zeker voor zo'n pienter oogje als dat van onze Sturnus vulgaris. Van heinde en verre kwamen groepjes van 10, 20, 50, 100 of meer stuks aangevlogen die prompt in de massa verdwenen en de reeds volumineuze wentelbal alleen maar nog meer aandikten. Spreeuwen lokken Spreeuwen.
En Slechtvalken, net als gisteren. Falco peregrinus kwam, zag en viel aan. Explosief. De enorme bal trok zich in een flits, als een getormenteerde sluitspier, samen, verhoogde z'n snelheid en veranderde van richting, net zoals sardienen doen wanneer er een dolfijn verschijnt. Of een hoop Amerikanen als zich een vliegtuig in een wolkenkrabber boort. De valk dook als een torpedo in de massa en kwam een tel later voorbijgefladderd met z'n avondmaal. Spijt me voor de miserabele kwaliteit van de foto, wees echter blij dat je tenminste iets hebt want wij zagen het in real shocking life. Wat kan gruwel toch prachtig zijn en weet je, ik ken er een die momenteel heel lekker zit te smikkelen...

Buitengewoon...

Sinds een week of twee worden we elke avond vergast op een nooit gezien spectakel: duizenden Spreeuwen die zich verzamelen boven hun favoriete slaapplaats - dit jaar een stel platanen op de Avenue de Verdun in Sète. Gesynchroniseerd luchtballet, als vliegende sardienen, wentelend, draaiend, splitsend en zich weer samenvoegend, een koe, twee uilen, een ster, een string, een makita-klopboormachine, een boemerang, whatever. Waanzinnig mooi, verbijsterend, gracieus, prachtig, adembenemend, putain de merde. Woorden schieten echt te kort. Geniet gewoon van de foto's, om kippevel van te krijgen. En als klap op de vuurpijl, net na het landen van de laatste Spreeuw, net te laat, foto net mislukt, een Slechtvalk. Dankjewel moedertje natuur, merci...

Reeds een jaar...

Niet te geloven dat we reeds een jaar in 't zuiden wonen. Bijna dag op dag een jaar terug trokken we met een volgeladen wagen - vijf katten, drie cavia's en wij - én een camion - de rest - zuidwaarts. Toen we vertrokken, 's morgens in de vroegte in Horebeke, vroor het op een graad na. Toen we 's avonds aankwamen wees de termometer 20 graden aan. Ironisch genoeg is dat sinds gisteren niet anders. Vanmiddag was 't hier nota bene 26 graden. Zes-en-twintig! En terwijl ik dit zit te rammelen doet ons Kleo alle moeite van de wereld zich op m'n schoot te nestelen. Dat zachte ding was een jaartje terug ocharme niet groter dan een hand en amper drie manen jong. Inmiddels is 't een pront katinneke geworden met de nodige dosis streken dat ons hopelijk een twintigtal jaartjes op onze levensweg zal vergezellen. Kleo verdomme doe je best het zo lang uit te houden meiske, 'k zou graag nog m'n vijfenvijftigste verjaardag met jou vieren, ook al betekent dit dat ik de komende twintig jaar elke morgen je speelmuis minstens tien keer de trap op zal moeten smijten om je tevreden te stellen...
Zesentwintig graden dus, 'k had het gisteren voorspeld. Een hogedrukgebiedje heeft zich immers pal boven onze kop genesteld en zal het er nog een dag of twee uithouden, als je het KNMI mag geloven. Zondag tekenen ze echter een lagedrukgebied in de buurt en ik neem er Heineken op in dat vanaf die dag weer enkele daken zullen sneuwelen en het dwaasheid zal zijn een rok te dragen. Tramontane! 'k Zou hier heel graag een zuiders krachtwoord aan toevoegen maar daar dit wellicht geen meerwaarde aan dit schrijfsel geeft zal 'k het maar achterwege laten. In de zuidfranse bouwsector werken verhoogt nu eenmaal je vocabularium. 'k Had een jaar geleden nooit gedacht dat ik bepaalde gepimenteerde frasen een jaar later als courant from 9 to 5 zou gaan gebruiken. Rare jongens die fransozen. Al mag je ook ons lokale Zuidbrabantse dialect niet onderschatten. Een van de mooiste uitdrukkingen vind ik bijvoorbeeld 'dat zal tegen uw kl... sneeuwen motje!'. Prachtig vind ik dat, maar dat geheel terzijde. Wat dit betekent? Eveneens totaal terzijde uiteraard. Wel, als iemand je zegt dat het tegen je ... zal sneeuwen dan bedoelt hij of zij dat je plan niet zal doorgaan. 'Het zal tegen je ... sneeuwen dat je die oude legertank over de autostrade zomaar van Duitsland naar hier zal kunnen rijden!', om zomaar iets te noemen.
Dat jaar is gewoon voorbijgevlogen. Nooit gedacht dat ik 't hier temidden van les Sètois zo lang zou uithouden. 'k Weet echter nu reeds dat - mochten we ooit opnieuw verhuizen - het me zwaar zal vallen. De nabijheid van de zee verruimt je geest, 't is als een afvoerputje voor latente stress en de aanwezigheid van Centraal Massief, Causses en Pyreneëen geeft goesting. Elke dag weer. Op heldere dagen zie je de besneeuwde toppen van de Canigou en de rest van de Pyreneëen in de verte en ook al zit je op een slordige 200 km ervandaan, toch geeft het een goed gevoel te weten dat ze'r zijn. De heldere hemels, prachtig verkleurde wijnvelden, massa's vogels op trek, enkele bijzondere fijne mensen, een leuke job en een hoop extra tijd daar 't reeds lang geleden is dat ik drie uur per dag kwijtspeelde in de dagelijkse rush naar Brussel - spek naar onze bek hier, zeker weten. Soit, we gaan er gauw nog een trappistje op drinken op 't terras, nu het nog warm is...