Bhai 3.0

Een vriend zei me onlangs dat hij zichzelf een 'messenromanticus' noemde - een woord dat ik niet kende maar een dat de lading volledig dekt. Ook ik ben zo'n soort romanticus, immers. Ik hou van messen, reeds m'n hele leven lang. Zoiets heb je of zoiets heb je niet. Heb je't dan begrijp je't, heb je't niet dan doe je best geen moeite. Net zoals Célia een hele avond op een schoenensite kan surfen zonder ook maar één paar te kopen - of toch bijna - kan ik hetzelfde doen met messenlectuur. Het verschil tussen ons is echter dat zij haar laarzen niet zelf maakt...
Weet je wat een ongelooflijk fijn gevoel geeft - naast een nieuw exemplaar uit z'n verpakking halen en voor 't eerst in de hand houden? Een nieuw, handgemaakt exemplaar loslaten. Alweer een project gefinaliseerd, alweer een stukje ervaring meer opgebouwd, alweer een idee omgezet naar iets materieels.
De nieuwe 'Bhai' is er, en hij voelt geweldig aan Louis. Het ultieme outdoor-mes, en daar hoef ik niet eens rood voor te worden...
Ideaal om everzwijnen uit te benen, shelters te construeren en vlotten te bouwen. En droge saucisson in fijne plakjes te snijden, bijvoorbeeld.
Hier klikken voor meer moois!

Camenbert Vulcanisé

Wat denken jullie van een soort nieuwe rubriek in deze blog? Ons mentaal welzijn verzorgen is immers één zaak, wat om handen hebben een tweede - daar dient Yak-Proof voor - maar een en ander in de buik hebben is toch een geneugte waar we in Frankrijkland moeilijk om heen kunnen, niet? De Fransen hebben een enorme diversiteit op knabbelgebied, een cliché dat zo oud is als 't Centraal Massief maar zo waar als de waardeloosheid van de Franse rockmuziek, maar dit geheel terzijde.
Zoveel geologische en geomorfologische variatie in één land, zoveel 'terroirs' - van de ruigheid van de Pyreneeën over de vochtige zachtheid van Bretagne tot de goudgele akkers van 'Le Nord' - zoveel streken met een eigen entiteit, zoveel lokale cultuurverschillen, zoveel nuances op culinair gebied. De rijkdom van de Franse keuken is de logica zelve. Daarom ga ik dus af en toe eens een onnozelheidje neerkrabbelen dat je in een wip kan klaarmaken en je echt eens moet proberen.

Het gerecht van de dag dus: 'Camenbert Vulcanisé' aka gevulkaniseerde Camenbert.
Nodig: een niet gepasteuriseerde Camenbert, een oven of kampvuur en een 'baguette' alias 'Frans bruut'. Het merk maakt geen knijt uit, zolang hij maar uit Normandië komt en niet gepasteuriseerd is. Mijn voorkeur? Die van Isigny uiteraard, zonder nadenken.
To do: haal de kaas uit z'n verpakking, verwijder z'n inpakpapier, steek hem terug in z'n houten kribbeke, rol het geheel - 'het geheel', heb ik gezegd - in alufolie en steek hem tussen de sintels of in de oven. Als hij begint te sissen, te roken en te stinken is hij gaar en haal je'm uit z'n warme omgeving. Verwijder z'n cocon, dompel er schaamteloos een stuk brood in en vlam het geheel in je mond - oppassen want een gesmolten Camenbert is gloeiend heet. Geen slecht idee dus om eerst wat te blazen of tenminste de Flamazine bij de hand te houden. You'll see, na tien minuten blijft er van je kaas geen kruimel meer over. Snel, stevig en onweerstaanbaar!
Dranktip: appelcider, évidemment. En daarna een Calva'ke of twee.
Smakelijk!

Onze Moesson

Onze Moesson, die uit de hemel komt
Geen dag ben je te vroeg
Ga vooral nog niet weg
Uw wil geschiede op aarde als in de hemel
Geef ons heden onze dagelijkse dosis
En zie vooral niet op een liter
Zoals ook wij niet op een glas zien
Wat die bekoring betreft
Go for it
En verlos ons van die droogte
Amen

Through The Monsoon

Het regenseizoen is begonnen. Eindelijk! Niet zomaar wat mierengezeik maar echte 'drasj national', met echt water en rukwinden enzo en overstromingen en natte broek en verfrommelde ledematen en dat soort dingen. Eindelijk! En of ik er van genoten heb! Gisteren was ik toevallig eens op verplaatsing in 't bergachtige binnenland van Béziers en uiteraard stond er net die dag wat buitenwerk op 't menu.
't Begon met hevige wind en mist. Daarna de eerste druppels en in plaats van een lekkebekkend voorspel kregen we meteen de zware kalibers op ons hoofd. Of beter, op mijn hoofd want de schildersploeg hield het nog voor dat voorspel voor bekeken. Onder het mom van 'de verf wil niet drogen' - niet moeilijk met 95% luchtvochtigheid - sloegen ze 't - in hun ogen toch - verbluffende schouwspel gade van een nordist die al maanden geen druppel regen meer had gezien - Bretagne uitgezonderd. Bàkken vielen er uit de hemel. In een mum van tijd veranderden de straatjes van 't bergdorp in woeste bergbeekjes, geholpen door 't gegeven dat ondergetekende aardig wat snoeisel op de straat had gekeild, plantenafval dat meteen door 't wassende water werd meegesleurd en zich voor de ingang van een collector propte. Miljààrdeuh! Gevolg: collector kaputt. Gevolg: tonnen water die in ware Niagarastijl de straat op spoten. Prachtig! Het enige wat ontbrak was een muzikale omlijsting genre 'Ride of the Valkyries' van Wagner uit 'Apocalyps Now', een gebrek dat ik maar heb gecompenseerd door zelf m'n begeleiding te verzorgen. Singin' in the Rain. Only Happy When It Rains. Who'll Stop The Rain. Rain Down On Me. Rainig Men. M'n collega's snapten er geen ballen van. 'La Force De La Nature' is m'n nieuwe bijnaam. I like!
De hele dag door heeft het geregend. Geen droge vezel had ik 's avonds nog aan m'n lijf en weet je wat? Vanmorgen was 't wéér van dat! Is er iets mooiers dan 's ochtenstonds in 't donker naar 't werk fietsen terwijl de regen op je high-tech-waterproof-megadure-gore-texjas tokkelt? 't Zal het foetuscomplex zijn, wellicht. 'k Heb het bijvoorbeeld ook altijd 'vree wijs' gevonden in een tent te zitten terwijl 't buiten hondeweer is. Weten dat jij lekker in je yakproof cocon zit die zo vakkundig en liefdevol en met kennis van zaken is gezekerd dat er een orkaan voor nodig is om haar van haar plaats te krijgen. Tramontane die beukt tegen je schelpje van aluminium en textiel. Metaal dat buigt maar niet breekt. Textiel dat knarst maar niet scheurt. Touwen die fluiten maar niet worden losgerukt. En daar lig jij dan, soep met ballen te smikkelen met tucskes en chips en droge 'saucisse du terroir' en pastis enzo. Zàlig is dat! Remember Bart?
Soit, 'k vind dat een regenjack zo'n beetje 't zelfde effect geeft. Een heel klein beetje. Alleen had ik dat kledingstuk gisteren een beetje vergeten. Oeps, maar zalig was 't zeker.
Weet je wat ik dit weekend zeker ga doen? Kayakken! Met m'n kayakrok 'la jupe' en m'n regenjas. En m'n doradeharpoen, bij gebrek aan walvissen weetjewel.
Het water komt me nu reeds in de mond, al heeft dat misschien eerder te maken met een tand die zonet is ontzenuwd. 'Quelles racines balèzes!' complimenteerde de 'tubib' me. En BAF!! daar vloog de bazookaspuit in m'n onderkaak. De klootzak...

Big Wheel Keep On Turning...

De laatste week, of beter wekén, samengevat - op een rappeke:

• hopen werk - 'k ga meer en meer de pure schrijnwerkerijtoer op, I like, buildin' boatz I will! 
• sinds gisteren een pittige tramontane die hier de boel stevig aan 't afkoelen is en die rottige dorades uit hun al even rottige étang zal jagen
• flessen Patch' die maar al te snel leeg zijn - 'k ga uit pure noodzaak efkes over-en-weer naar Organby moeten
• hopen creativiteit waar ik uit tijdsgebrek veel te weinig mee kan doen - en uit respect voor de buren en m'n madam probeer ik zo weinig mogelijk 's nachts te bricoleren. Daarvoor was onze molen met m'n atelier ideaal: als 'k het 's nachts 'in m'n ster' kreeg hoefde ik me niet voor de halve stad te verontschuldigen...
• eergisteren een groepje Kraanvogels dat toeterend over de stad trok - een mirakel dat m'n cirkelzaag even stil stond
• dit weekend een geweldige deining op zee. Hoe ik dat weet? Omdat ook ik op die zee zat. In m'n kayak, even een collega gaan goeiedag zeggen die met z'n boot nogal ver uit de kust - niks aan de hand ma, 'k kon Sète nog net boven de horizon zien uitsteken, vanop een golftop tenminste - aan 't vissen was. Op de terugweg werd deze skipper echter zo mottig dat 't geen haar heeft gescheeld of ik was braakhalzend als een dronken Aalscholver de haven terug ingevaren. Doe ik niet meer, bij hevige zee uitvaren...
• en tot slot een geweldige goesting om een dezer dagen nog eens naar de Canigou te trekken....
• Rollin' On A River

Wegdromer 14

The Tragically Hip - Ahead By A Century

Nini

Gisteren namen we me een bijzonder zwaar hartje afscheid van onze ouwe getrouwe Nini. Niertumor. Gevorderd stadium. Op heel korte tijd was hij geweldig acheruitgegaan en we hebben hem een triest einde bespaard...
Nini was een mensenvriend. De grootste die ik ooit heb gekend. Hij hield van iedereen en iedereen hield van hem. 'Adorable' is 't woord dat 't beste bij hem paste. 's Avonds wachtte hij steevast bovenaan de trap toen we thuiskwamen van 't werk, om nadat we hem riepen blij miauwend de trap af te stormen...
Geen zin om verder te pennen eigenlijk...
't Huis is leeg zonder jou beste vriend 'mon grand guerrier'. We missen je verschrikkelijk. Wie gaat nu alle vliegen vangen in huis? Daarin was hij onklopbaar. Ook daarin...

The Very Good Trip

Fijn om weer in de ether te zijn - Célia was er immers voor een weekje met de laptop vandoor. No internet, no tv. Gevolg was dat het hele kot in één ruk getransformeerd werd in een soort artistieke psychedelische bouwwerf. Stilzitten kan ik blijkbaar niet. 'Me reposer' is iets waar ik niet toe in staat ben. Geen wonder dat ik op vakantie vaak tot een kot in de dag slaap...
Er hing deze week dus een reukje aan alles wat ik uitstak. De douche moest dringend worden hertegeld - eigenlijk was 't een stuk ingewikkelder maar kom - in de badkamer walmde met van de lijm, 'mousse expansive' en 'glycero'-verf. Op de huis-tuin-en-keukentafel lag een stuk van Mr. Bluesky - de glasvezel-telegeleide-anti-groc 'gros con de chasseur' minibommenwerper waar ik bij vrouwelijke afwezigheid aan voortbouw - uit te harden na een zoveelste epoxybeurt en een 'Bhai 2.0' - very very yak-proof - die een finale antiroestlaag had gekregen en in 't salon stond de salontafel te glimmen na een frisse oliebeurt. En dan had ik het nog niet eens over de kattenbakken die 'fin de parcours' waren, de camenbert die te pruttelen zat in de oven - hoezo gekentani? - en de sardienes die te roken hingen op 't terras. De minste vonk en 't hele appartement zou de lucht in gevlogen zijn - mits niet genoeg geventileerd.
Best eens fijn, eigenlijk. Zorgeloos thuis bricoleren in een delirium van K's Choice en de Foo Fighters, Patcharan en Red Bull en epoxy-glycero-sikaflex-olie-camenbert-sardiene-olijf-en-steeneikenrookgeur.
Moet kunnen. Very Good Trip, I made...
En denk vooral niet dat ik niet blij ben dat de madam terug is.
Zo wordt die stinkende afwas tenminste weggewerkt.
Whaaaaaaaaaaahahaaaaaaaaaaaaa!!!!

On Celtic Ground

Een single malt, Altan op de achtergrond, reeds nacht buiten, en m'n gedachten waaien meteen zo'n 1200 km verder. Minstens. Bretagne, Ierland of Schotland. Mocht ik ooit de kans krijgen om echt opnieuw te beginnen en een Vaste Stek op te bouwen dan zou ik voor 't eerste kiezen. On Celtic Ground. Daar ga ik me wellicht 't meest op m'n gemak voelen. Schrap 'wellicht' maar. Leven op 't ritme van 't tij, vis en bier, patatten en boter, mist en prachtige hemels, een houten bootje op 't slijk - of dobberend op de golven een paar uur later, een stel schapen en een Bordercollie - wat zeg ik, twéé Borders!, een buurman op 10 km, harten van goud, 't gekrijs van de meeuwen...
'What the fuck' zit ik hier in 't zuiden te doen? Hardcore nordisten als ik hebben hier geen zak te zoeken. Een ervaring is 't, niet meer dan dat. Een rijke, dat wel. Met wat ik nu in handen heb zet ik een huis recht. On Celtic Ground. Verankerd in een of ander Hercynische massief. Geologie is belangrijk. Geen molen meer, tenzij ik een echtscheiding wil riskeren, maar een opgekalefaterd huizeken in graniet of zandsteen 'Ol' Red Sandstone youknoo'. Met een grooooooooooooooooote hangar in dezelfde stijl...
Nog een jaartje.
We kunnen alleen maar noordelijker.

Brid Og Ni Mhaille  - Altan

Viskoorts

Ergens in de Etang de Thau zit een vis die een dezer dagen in mijn buik zal belanden. Misschien morgen, misschien volgende week, langer zal 't wellicht niet duren want er heerst Viskoorts in de streek. Of je 't nu wilt of niet, je raakt erdoor bevangen. Iedereen praat plots over vissen, vissen is een 'buzz'. Vorige week heb ik me herhaaldelijk vervloekt toen ik bij valavond het binnenmeer op kayakte en overal rond me het spiegelgladde wateroppervlak zag wriemelen en de vissen uit het water zag springen. De vissers aan 'La plaguette' en 'La Pointe Courte' zitten er al een maand werkloos bij. Van 's morgens tot 's avonds zitten ze als apen naar hun lijn te koekeloeren zonder dat er ook maar één Dorade of Zeebaars in hun koelbox belandt.
Te warm, dat is 't. Vorige week circuleerden de middagtemperaturen tussen de 26° en 29°C. We zijn begin oktober, komaan zeg. Normaliter zou het vanaf half september merkbaar koeler moeten worden. Zouden enkele Tramontanestoten de watertemperatuur van de Etang sterk moeten doen zakken, zouden de miljoenen Dorades die zich een hele zomer hebben volgevreten aan de oesterbanken massaal naar zee moeten trekken en zouden de vissers op de twee spots de ene na de andere joekel moeten bovenhalen. Niets dus, nada, noppes de ballen. De temperaturen blijven hoog, dit is zelfs geen nazomer meer. Dit is bakken.
Intussen wachten de vissen af. En de vissers. Iedereen voelt dat er iets groots staat te gebeuren. De Viskoorts heeft ons te pakken. Eén koudestoot hebben we nodig om de stop uit de étang te halen. Eén koeltepush en een heel visvolk zal als een wervelstorm naar zee trekken. It will be big. En daartussen zit ergens de mijne, of zitten de mijn.
Ik ben intussen voorbereid. De volgende keer dat ik 't water opga ga ik eens doodleuk een lijn achter m'n kayak trekken met een paar siliconegarnalen 'leurres souples'. Ben benieuwd of zo'n vorm van passief vissen werkelijk iets kan opleveren. Veel moeite kost het alvast niet. En als dat niet lukt proberen we 't via de kant met kunstaas, lepel, cannabisextract, een spartelende cavia of dynamiet. Vissen is geen sport. Vissen is oorlog.
In de pan, jij rotvis.