Creatief koken met katten

Vanmorgen om vier uur wakker gemaakt door een stel poezen dat net ietsje teveel lawaai maakte bij hun poging om gecoördineerd een pizza te stelen. In de stad wonen heeft immers z'n voordelen, ook. Als je eens geen zin hebt om te koken en je bovendien heel erg zin hebt in iets lekkers laat je je gewoon enkele pizza's leveren. Lekker, warm en bijzonder praktisch. 'k Was echter vergeten de restanten in de frigo te steken en vermits we samenleven met enkele gepatenteerde dieven stond het in de sterren geschreven dat er vannacht misdaad in de lucht hing. Gelukkig heb ik een zesde zintuig voor dat soort zaken en een gehoor-dat-nooit-slaapt. Om vier uur dus wakker geschoten en net op tijd beneden geraakt om de suspecten te identifieëren en de misdaad te verijdelen. Hoe krijg ik echter dat kattenbloed van de muur? En hoe vertel ik straks aan Célia dat die krab- en bijtsporen op m'n armen een gevolg zijn van overdadig nocturn krabben als gevolg van enkele venijnige muggenbeten? Hoe moet ik ook gaan verklaren dat Suchi en Ptibu vannacht plots besloten hebben om terug naar 't noorden te gaan? En wat doe ik in godsnaam met die twee kadavers? Kat met pruimen? Katten met socissen? Pellekat met boestring? Rijstkat met bruine suiker? Meer lekkere recepten vind je op m'n nieuwe site Creatief Koken Met Katten dot Com. Vroeg opstaan heeft echter ook z'n voordelen. Na een verkwikkende douche - 'k moest immers dat bloed van m'n lijf spoelen - ben ik dan maar m'n artikel beginnen afwerken voor Vogelbescherming Vlaanderen. Over vogels enzo - wie schrijft die blijft, niewaar? Remember my name, you will scream it later...

Oesters & speelmuisjes

't Lijkt erop dat ik m'n mening over deze zomer een scheetje zal mogen bijstellen, of om het met een bekend Canadees spreekwoord te zeggen: ik vrees ervoor het vel van de grizzly reeds verkocht te hebben voor ik hem naar de eeuwige jachtvelden heb gezonden. Wat zeg ik? Niet alleen z'n pels heb ik verkocht, ook z'n tanden en z'n klauwen en eigenlijk heb ik m'n grijze beer nog niet eens gevonden. Ik zit eigenlijk nog niet eens in Canada maar nog steeds in Sète.
Hoe gaan we deze situatie rechttrekken zonder al teveel gezichtsverlies te lijden? 't Is hier immers sinds eind vorige week opnieuw stevig warm en er staat geen zuchtje wind. Ben er zeker van dat ze in 't binnenland eieren kunnen bakken op de motorkap van de begrafeniswagens. Moet ik trouwens eens proberen, lijkt me een reuz-eidee. Haha!
Terwijl ik dit zit te tokkelen zeult ons Kleo af en aan met haar speelmuis - wat een prachtig woord is dat, niet? Kleo is immers niet alleen gefascineerd door bricoleerwerk, ze is ook de beste 'terugbrenger' of apporteur die ik ooit heb gezien. Kleo is een hond in een poezenpels. Je mag haar muis honderd keer wegsmijten en ze zal haar honderd keer terugbrengen. Een keer zijn we tot 32 gegaan, en had ik er niet zelf mee opgehouden dan was ik wellicht nog later op 't werk gearriveerd. Niet moe te krijgen, dat beest. Ze miauwt ook niet, ze is immers door stoute mensen veel te vroeg van haar mama gescheiden en daardoor heeft ze 't miauwen nooit geleerd. Blaffen doet ze echter ook niet, helaas, ze doet gewoon iets tussenin. Andere katten wegjagen doet ze echter als de beste. 't Is ooit voorgevallen dat ik een andere kat uitkafferde omdat ze weer eens plastiek had gesmikkeld, en toen zag ik Kleo prompt op de gestrafte kater aftrippelen om hem vervolgens een ferme tik tegen z'n snuit te geven. On-be-taal-baar! Kleo, je bent mijn heldin!
Soit, intussen zit De Warmte hier lekker in huis en werpt een volle maan haar zilveren schijnsel op het spiegelgladde water van de Bassin de Thau (vermoed ik toch want ik heb er helaas geen direct zicht op), wakend over de oesters die vredig vastgehecht verborgen hangen onder haar oppervlak. De 'etang', wellicht de enige plaats ter wereld waar oestervlees goedkoper is dan rundsvlees maar weet je wat? Over deze tweekleppige volvlezige lichtzilte krokante in-hun-goed-gecamoufleerde-bunkers-verscholen wonderbeesten zal ik het een volgende weer wel eens hebben. Tchawtchawtchaw! (is de lokale 'aafdagood' hier)

Hoe sch'is't ermee?

Vandaag even gaan afkoelen in de Hérault, zaaalig want er staat geen zuchtje wind en 't is verdorie bakken. Het zeewater mag dan bijna ijskoud zijn - de aboriginals begrijpen er geen knijt van en beschouwen deze zomer als de slechtste in 30 jaar - het water van de rivier had een weldadige temperatuur. Bovendien was er veel minder volk dan op de zeestranden en was het decor een stuk meer te pruimen.
Heb ik al verteld dat Célia met een aquarium is gestart? Ze heeft op internet een viskommetje van een kleine 500 liter op de kop getikt en na er een bijpassend meubel voor te hebben gebricoleerd, er een 150 kilo rivierzand in te hebben gedeponeerd, hem vervolgens gevuld met kraantjeswater en de filter in werking te hebben gezet en stelselmatig de chemische en organische parameters van 't water te hebben geverifieerd, is 't geval eindelijk klaar voor flora & fauna. Bijna, eigenlijk. Er restte nog één detail: de decoratie annex het creëeren van een geschikt biotoop waar elk plantje en beestje z'n plaats in kan vinden. Schist of leisteen is daarvoor ideaal, je kan er immers prachtige muurtjes mee bouwen die de achtergrond van 't biotoop vormen. Waar vindt een mens echter deze gesteenten, in een omgeving die wordt geregeerd door kalksteen? In 't Centraal Massief natuurlijk, en meer bepaald in de Cevennen, die regio ligt hier immers 't korste bij. Wij dus vandaag de Hérault stroomopwaarts door z'n prachtige vallei gevolgd tot de kalksteen plaats maakte voor oud massief materiaal: schisten, gneiss en graniet. Dat Centraal Massief toch, een resultaatje van de botsing tussen twee enorme continenten zo'n 250 miljoen jaar terug waarvan we ooit hebben gezien dat het om de Hercynische gebergtevorming ging en waarvan ik vele keren heb beweerd dat het om de grootste gebergtevorming ging die de aarde ooit heeft gekend. Hierbij werd immers Pangea gevormd, dat grote oercontinent, de moederkloek van alle hedendaagse continenten. Herinneren jullie 't nog, ex-studentjes? Jullie hebben er geen idee van hoezeer ik vandaag aan jullie heb gedacht... Wat handig toch als je'n beetje geoloog bent, nietwaar? Ik vind dat elke madam er een zou moeten hebben, niet te geloven hoe handig dat is in huis.
Célia is dus supercontent - ook met haar geoloog - want met die 200 kilootjes steentjes die we hebben verzameld kan ze de komende dagen mooi aan de slag. To be continued. Weet je wat ik nu ga doen? Een superfrisse Duvel drinken. Ex-studentjes en oud collega's, deze is op jullie gezondheid!

Het noorden dichterbij

Wat kan een mens toch moe zijn. Vrienden over de vloer krijgen is toch niet alles hoor. 'k Ga daar mee ophouden, met rondbazuinen dat we een stek hebben in Zuid-Frankrijk want dat werkt als een dr...aaikolk op allerhande ongedierte. Dat bovendien al je bier opzuipt dat ze jou net kado hebben gedaan.
'Een stek in 't zuiden geeft vrienden voor het leven', zei onze buurman me na onze aankomst hier - jawel, die van de bloemkolen. 'Je zal zien', zei hij, 'gedurende tien maanden hoor je niets van hen, maar eens de mooie dagen eraan komen krijg je plots een telefoontje zo van "he jong, hoe is 't?", dadelijk gevolgd door "zeg we komen de derde week van juli af, tof hé!"'. Gelijk had hij, de bloemkolen-onverdraagzame.
Neen hoor, een stel kameraden in huis is altijd bijzonder plezant. Dat brengt het noorden steeds een stukje dichterbij - ook al komt een van hen uit Milaan - en zeker als ze een tien-ton-wegend stuk vet meebrengen dat voor kaas moet doorgaan. Die Maroilles toch, dé kaas uit Frans-Vlaanderen waarvan het al lang geen publiek geheim meer is dat Célia en ik er de grootste fans van zijn. In plakken gesneden op de bruine boterham en dan gedurende vijf minuten een vulkanisch verwarmde oven in. Die smaak! Daarvoor zou een mens z'n moeder verruilen tegen drie geiten, een kameel en een handvol dadels. En die geur, daar gaat een aan-geurtjes-allergisch-zijnde-buurman steeds weer van steigeren. Vandaar dat pallet geurverfrissers dat gisteren aan z'n winkel werd geleverd. Mijn fout niet dat onze verluchtingsbuizen rechtstreeks in z'n winkel spuien, toch?
De noordse vogels zijn dus sinds vanochtend weer 't huis uit. 'k Zal weer wat meer kunnen slapen want overdag lekkende waterleidingen herstellen, sloten en rolluiken vervangen, oude menskes bedriegen en dat soort dingen, 's nachts telegeleide vliegtuigen bouwen en in 't weekend het wijdse achterland verkennen is toch ook niet duurzaam voor je metabolisme. Soit, we kunnen er weer tegen. Dat die geur nog maar lang in 't huis blijft hangen...

En ma, 't was echt maar om te zeveren hoor. Ben gewoon toe aan een forse dosis redbull - de fransen spreken 't uit als redbull, met de u van 'urgent' en 'urineblaasontstekingsremmer', wellicht het langste woord dat ik reeds heb gebruikt in deze blog. Of nog beter 'urineblaasontstekingsremmerS'. Hoeveel punten levert dat woord je trouwens op bij 't scrabbelen? Soit, 't was echt maar een graptje. Niet nodig dus om dit jaar m'n verjaardag te vergeten...

Feel the force

Wat zijn de dagen reeds kort! Om halfzes 's morgens is 't nog schemering en om negen uur 's avonds gaat de straatverlichting reeds aan. 't Seizoen gaat echt bergafwaarts. 'k Kan nauwelijks geloven dat we over twee maanden reeds een jaar in Frankrijk wonen.
Sète maakt zich intussen op voor St. Louis en de onlosmakelijk verbonden 'joutes' - dat steekspel waar ik het reeds eerder over had. Langs het centrale kanaal worden tribunes opgetrokken, straten worden afgezet met nadar, de kerstverlichting hangt reeds in de straten en overal wapperen vlaggen. Je zou bijna geloven dat de Ronde van Vlaanderen hier gaat passeren. Jammer genoeg is 't enige wat hier volgend weekend rond zal zijn de buik van 'les jouteurs'. Hun leitmotiv is immers het bekend Chinees spreekwoord 'Een vet varken waait moeilijk weg' en dus beperkt hun training zich tot het binnenspelen van zoveel mogelijk calorieën teneinde zo stevig mogelijk op hun poten te staan. Op de keper beschouwd zijn les joutes dus niet meer dan een Sètoise variant van de bekende Hollandse sport om slapende koeien omver te duwen, maar dan met een likje verf meer, een enerverende muzikale omlijsting en een roze strik errond. Ik hou eigenlijk niet van les joutes. Ze zijn nog niet eens begonnen en ik heb er reeds een bloedhekel aan. Ook hun miezerige wapens bevallen me niet, domme houten lansen zonder metalen kop noch weerhaken die je op het houten schild van je tegenstrever moet planten. Een schild waarop bovendien ribbels zijn aangebracht zodat de lans zeker niet in de anatomie van je opponent schuift. Kan je daarmee nu naar de oorlog gaan? Geef mij maar een goedendag. Of een bazooka. Stel je voor dat er op honderd meter een lawaaimaker vanop een houten platformje met een lans en schild naar je staat te zwaaien en te dreigen dat hij je op je bakkes gaat slaan. Ik zou er alvast niet teveel woorden aan vuil maken. Z'n hoofd zou er met de eerste raket reeds worden afgeschoten en vervolgens zou ik samen met m'n geloofsgenoten z'n boot enteren en geen kwartier geven aan de rest van de bemanning. Helaas, helaas, helaas...
Centraal in dit zuiders carnavalgebeuren staan uiteraard de bootgevechten, maar er zijn ook processies, roeiwedstrijden etc. Zwart van 't volk gaat het hier volgend weekend zien. Vier dagen fiësta en de helft van de stad straalbezopen - ik ga alvast forfait geven in de roeiclub want als er iets is waar ik allergisch aan ben dan is 't wel omringd zijn door een dichte mensenmassa. No thanks, 'k zal wel m'n rugzak vullen en 't weekend 'en montagne' doorbrengen of op de Causses. 'k Heb nog geen enkele gier gezien en dat begint zwaar om m'n moraal te wegen. Soit, laten we maar beginnen met er een fijn weekend van te maken en eens wat croissants te gaan halen. Buurman Rémy maakt immers veruit de beste van de stad en iemand die binnenkort papa wordt mag wel een beetje gesponsord worden. Fijn weekend in 't noorden, let the force be with you...

Killing Nemo

Zalig, zo eens twee dagen vakantie en 't weekend net voor de deur. In een week waar je vrienden op logement hebt en andere vrienden uit Vlaanderenland over de vloer krijgt is dat wel 't minste wat een patron je kan geven, ook al is 't dan onbetaald... Nu goed, op de eerste dag van m'n verlofje, gisteren dus, kregen we ook de eerste grote regenbui sinds een maand of twee te verwerken. Jawel Bart, het Middellandse-Zeegebied is opvallend groener dit jaar dan de andere jaren. I KNOW!!! Een prachtige zonsopgang met roze en paarse pastelkleuren over een donderbewolkte hemel vormde gisterochtend kriekelejour het decor van ons (m'n voor een tiental daagjes Milanese compagnon) visuitstapje naar een plezierhaventje langs de kust. Noch de zeebaarzen noch de dorades wouden bijten. Andrea probeerde het met de klassieke 'riviermethode' met dobber en loodjes, ik zoals vanouds met m'n 'actieve jaagmethode' alias 'zult-ge-nu-eindelijk-eens-in-mijn-plastieken-zwemmende-lokviske-bijten-gij-stomme-stinker', maar op alle fronten werd bot gevangen. Nemo wou gewoon niet bijten en dat had wellicht wel met het naderende onweer te maken. Wellicht. Vervolgens veranderden we van stek en posteerden ons naast het centrale kanaal waar de goudbaarzen alias dorades door moeten op hun jaarlijkse migratie van de zee naar de Bassin de Thau. In 't voorjaar en zomer gaat hun trip naar de bassin, waar ze zich voortplanten en hun buikjes rond eten, en eens hun voortplanting erop zit en 't water van de bassin begint af te koelen verlaten ze in groten getale hun zomerkwartier en wringen zich door de flessehals van Sète terug naar zee. Goudbaarzen zijn echter vraatzuchtige dieren die het liefst in zn 'gangs' mossel- en oesterbanken plunderen. Met hun sterke kaakjes kunnen ze enorme ravages aanrichten en 't zal je maar overkomen dat je als schelpdierkweker op een zonnige morgen ontdekt dat je investering in de buik van een school dorades is verdwenen. Soit, niet alleen de trek van de dorades is spektaculair, ook de jaarlijkse visvangst erop maar weet je wat? Dat verhaal hou ik nog even achter de hand want anders weet ik in september niet meer wat kribbelen. Feit is dat ook langs de flessehals - die zich net naast Célia's onderzoeksstation bevindt - niets te vangen viel, ook al waren we beiden van vangstmethode veranderd want dorades vang je met de 'ik-smijt-mijn-lood-zo-ver-mogelijk-in-'t kanaal-en-wacht-domweg-tot-een-vis-er-met-m'n-bibi-vandoor-probeert-te-gaan-techniek'. Kale reis gisterochtend, dus.
En toch hebben we vis gegeten. Twee kilo gefrituurde anjsoviskes. Voor vier euro. En dat is ironisch genoeg de prijs van een doosje wormkes...

L'été pédé

De zomer lijkt voorbij, hier. Ook al beweert iedereen het tegendeel en zegt men me honderd keer per dag dat ik moet ophouden met zeveren, ik zeg dat de zomer hier definitief verleden tijd is en ik zeg het nog een keer want het IS gewoon zo. De zomer van 2010 in Zuid-Frankrijk was bijzonder kort en nauwelijks hevig. Het was een zomer voor woessies die wellicht in de annalen zal verdwijnen als 'l'été pédé'. Lach maar, daar in 't noorden. Jullie hebben lekker zitten, kruipen en liggen braden maar terwijl in Flanders' Fields de barbeque geen dag is uitgedoofd zit ik hier nog steeds op de eerste honderd hitteslachtoffers te wachten. Dat blijft maar leven hier. 't Zal dus niet voor dit jaar zijn. En ik die in januari het koud zweet zich reeds door m'n poriën voelde persen en uren in de mistral naar 't angstzweet stonk wanneer ik nog maar aan de zogenaamde dodelijke zomermaanden dàcht - 'loop maar in uw hemd rond manneke, in juli gaat ge om uw moeder roepen' - awel, diep teleurgesteld ben ik. De dagen worden merkbaar korter, het ochtendlicht wordt warmer, de spreeuwen beginnen formaties te vormen, de boerenzwaluwen zijn stilaan volleerd en de druiven beginnen te rijpen, ik zeg dat de zomer voorbij is. Tuurlijk staan ons nog warme dagen te wachten, zou er nog aan mankeren ook, maar 't ergste zouden we gehad moeten hebben.
Gisteren ontmoette ik een koppel rugzaktoeristjes - een aangenaam lichtpunt tussen al die bruingebakken en melanoomgeabonneerde strandvreters die het verkeer hier doen dichtslibben. 'k Ben er zeker van dat ze nog niet eens wisten waar en hoe ze de nacht gingen doorbrengen. Op het strand, op een bank in 't park, op een verlaten vissersboot of op de dorpel van een grootwarenhuis - net zoals ik jaren terug. Nostalgische herinneringen aan de tijd van toen gecombineerd met het korten van de dagen zijn dé ingrediënten om een Bart Goemaere naar de Pyreneeën de doen verlangen, de trekvogels achterna. Ik wil naar Organbidesca. Ik wil roofvogels observeren en hen stil een laatste groet toewensen vooraleer ze de grens met Spanje oversteken tijdens hun verre reis zuidwaarts. Sète-Organby is een luttele vier uurtjes rijden. Vijf jaar is het reeds geleden dat ik er nog ben geweest. Vijf jaar van afzien en tandenknarsen in september. Mannekes, het begint heel hevig te kriebelen...

Inglorious Bastard

Soms wil ik een smeerlapke zijn. Dan vervang ik de speciale silicone om scharnieren te smeren door snel-uithardende lijm - je moest het gezicht van m'n collega gezien hebben toen de deur na elke open-en-toe-test muur- en muurvaster kwam te zitten, dan giet ik motorolie bij de benzine voor de grasmaaier - en roken dat dat doet, dan plas ik in de push-push waarmee we doorgaans onze handen wassen - zelden zo hard horen vloeken, dan monteer ik de decoupeerzaag van onze schrijnwerker achterstevoor, rij ik bewust in grote plassen wanneer ik een voetganger passeer, gooi ik al rijdend druiventrossen in kinderzwembadjes, verstop ik een verse goudbaars in de dienstwagen van onze ververs - stinken, stinken!, en giet ik rood pigment bij hun ruitensproeistof. Soms ben ik een creatief maar onmiskenbaar smeerlapke. Om dan plots wakker te worden. Of was 't toch geen droom?